Never give up ~ Stormpaw

Onderwerp: Never give up ~ Stormpaw do 2 jan 2014 - 16:52

Haar staart sleepte over de grond terwijl ze het kamp inliep. Weer had ze geen prooi gevangen. Daar tegenover was ze wel uitgegleden en in de rivier gevallen. Normaal vond ze het niet zo erg, maar het was nu zo koud dat ze het gevoel had alsof ze bevroor. Terwijl ze rillend het water weer uitkwam hoorde ze een paar andere katten kijken en lachen,maar zonder haar te helpen. Op een afstandje van het water ging ze zitten en likte ze haar vacht, zo goed als mogelijk, schoon. Het zat erna iets fatsoenlijker, maar ze kon het niet helemaal wegpoetsen. Ze was op weg naar de apprentice den, om weer even rustig te worden. Ze wist dat bij training ook falen hoorde, maar ze kon er niks aan doen dat ze zich zo voelde, voelde alsof ze niks waard was. Ze had het vaker als iets niet lukte. Sommige wouden dingen beter doen, kregen er juist energie van om het beter te doen, maar zo zat zij niet in elkaar. Als haar iets niet lukte, dan ging ze bij de pakken neer zitten en besloot ze dat het toch nooit beter werd. Zonder dat ze het doorhad was ze al bij de den aangekomen. Haar blik ging even de den door, maar er zaten niet veel katten. De meeste apprentices waren natuurlijk aan het trainen of jagen. Met een zucht ging ze op haar plekje liggen. Met haar kop op haar poten hield ze de ingang van de den in de gaten, oplettend op wie er binnen kwam. Als het één van die katten van vanmiddag waren ging ze hier zo snel mogelijk weer weg, maar anders bleef ze gewoon liggen.

_{Rustig pakte een bruine tabby zijn vangst van de dag op in zijn bek. De vangst bestond uit een kleine muis en een best dikke vis waar Stormpaw best trots op was. De kater had dan ook best veel moeite gedaan om juist die vis te vangen. Normaal zou het hem niet zo veel uitmaken of hij nou een vis die hij eerst zag of een vis die hij wat later ziet zou vangen maar deze vis was best speciaal. Deze vis was de moeilijkste vangst die hij tot nu toe had meegemaakt en de kater was vast besloten geweest om juist die vis te vangen toen het hem de eerste keer niet was gelukt. Dus was Stormpaw de vis achterna gelopen toen 'ie zo snel mogelijk weg zwom. Wel 4 keer had de kater ernaast gegrepen en de vis was hem bijna ontkomen door de riverclan territorium uit te zwemmen en naar een meer dat ergens bij de twolegs was te zwemmen maar nog net voordat de vis uit het territorium kon gaan had de kater hem eindelijk gevangen. En tot de kater zijn geluk was het een nog best dikke vis waardoor hij zijn middag niet had verspilt achter de vis aan te gaan. Of toch minder erg had verspilt dan als de vis kleine en dus was. Blij stapte de kater het kamp binnen om vervolgens zijn twee vangsten op de hoop met al het voedsel te leggen. Even dacht de kater eraan om zelf wat te eten te pakken maar hij kwam tot de conclusie dat hij geen honger had. Wat raar was sinds hij de hele tijd had gelopen. Maar omdat hij geen honger had begon de kater rustig in de richting van de apprenticesden te lopen. De kater wou namelijk niet meer gaan jagen en had voor de rest al zijn taken al vervult. Toen de kater uiteindelijk bij de ingang van de den stond bleef hij even stil staan om zijn ogen wat aan de donkerdere ruimte te laten wennen. Al snel zag de kater dat er maar weinig katten binnen waren en dat de andere waarschijnlijk aan het trainen waren ofzo. Nadat de kater de den had rondgekeken viel zijn blik echter op ene poes die hij eerder deze dag had gezien. Stormpaw had het namelijk gezien hoe de poes in het water was gevallen en hoe een stel katten haar hadden uitgelachen. Echter had de kater niet mee gelachen en zodra de poes weg was was hij uit de struiken gestapt en was hij nogal boos geworden op de katten. Stormpaw nam het namelijk wel vaker op voor katten. Maar door 1 of andere reden deed hij dat nooit als de kat waarvoor hij het opnam erbij stond.}

Aurorapaw

TAG: Stormpaw

WORDS: 191

NOTES: Short ~

Een lange tijd kwam er niemand en ze gaapte al wat. Misschien kon ze wel even haar ogen dichtdoen en wat slapen. Toen haar oogleden al zo laag waren dat er alleen nog maar een stofje doorheen zou kunnen dringen, kwam er een kat de den binnen. Meteen schoten de blauwe kijkers van de kattin weer open en namen de kat die in de opening stond in zich op. Het was een bruine tabby kater van ongeveer dezelfde leeftijd als haar. Haar geheugen ging tekeer, maar ze kon zich niet herinneren dat hij haar ooit iets aangedaan had, dus bleef ze liggen. Met haar pupillen volgde ze elke beweging van de kat voor haar. ”Hey oo…” Abrupt stopte ze haar zin toen ze wel één van de katten die haar vanmiddag uitlachte langs de den liep. Hij kwam niet naar binnen, keek niet eens om, maar toch verstrakte Aurora. Toen de kat helemaal uit het zich was richtte ze haar aandacht weer op de kater voor haar. Ze was van plan om zich voor te stellen, maar was vergeten wat ze wou zeggen. Ze besloot het hier maar bij te laten.

? TY SARA!

_{”Hey oo…” De poes haar stem trok de kater zijn aandacht nadat hij zijn blik had afgewend naar de grond omdat hij iets onder zijn poot had gevoeld wat uiteindelijk een takje bleek te zijn. Maar tot de kater zijn verbazing stopte de poes ineens met spreken. Snel volgde Stormpaw de poes haar blik om 1 van de katten te zien die hij daarnet op hun dak had gegeven. Snel en onopvallend wierp de bruine tabby een waarschuwende blik naar de kat die net langs liep. De kater wist niet of de kat zijn blik had gezien of hun gewoon niet had opgemerkt maar tot Stormpaw zijn opluchting bleef 'ie verder lopen. Toen de kat weer verdween wierp de kater zijn amberkleurige blik weer op de poes, maar die bleef stil. Een beetje onzeker en niet echt wetend wat te doen begon de kater richting de poes te stappen. "Euhm hi" Begroete de kater wat onhandig. "Ik ben Stormpaw"}

Aurorapaw

TAG: Stormpaw

WORDS: 172

NOTES: Laat~

De poten van de kater kwamen dichterbij en Aurora verstijfde iets. Waarom kon ze niet gewoon rustig blijven en normaal doen? "Euhm hi. Ik ben Stormpaw" Het klonk wat onhandig en een beetje nerveus. Toen pas merkte de poes dat ze waarschijnlijk in angst naar de kater keek. Ze probeerde haar gezicht te ontspannen en het lukte half. Er verscheen een klein glimlachje op de snuit van Aurorapaw. ’Euhh hoi.’ Zei ze onhandig terug. ’Ik ben Aurorapaw.’ Ze probeerde het zo vrolijk mogelijk te zeggen, want ze had de waarschuwende blik van de kater op de andere kater wel gezien. Ze wist dat hij niet slecht was, anders had hij allang iets tegen haar gezegd of gedaan. ’Euhh..’ Ze slikte even en keek op naar de kater. ’Wil je.. erbij komen liggen ofzo?’ Oh mijn god, wat was dit nou weer voor een vraag, berispte ze zichzelf. Ze mocht wel doen alsof ze wát zelfvertrouwen had. Ze schoof wat op zodat de kater naast haar kon komen liggen als hij wou.

? TY SARA!

Onderwerp: Re: Never give up ~ Stormpaw