Bittersweet [&Coalpaw]

De rossige poes slaakte een vermoeide zucht, terwijl ze zich op haar buik liet vallen. Haar ogen gleden langs het ShadowClan camp. De frisse leaf-fall geur drong haar neus door, een zacht briesje waaide door haar vacht. Ze kon al langere tijd geen oog meer dichtdoen 's nachts, er waren gewoonweg teveel zorgen in haar leven. Ze had nog steeds geen flauw idee wie haar familie nou werkelijk was, het geheugenverlies - dat was veroorzaakt door een ongeluk - had haar gehele leven overgenomen. Ooit was ze een optimistische, sociale kat geweest, maar nu is ze depressief en nors, 'socially awkward'. Alleen haar lef was hetzelfde gebleven, wat nog altijd even goed paste bij haar naam; Fierceshot. Eigenlijk zou ze langs de Medicine Cat moeten gaan, voor haar slapeloosheid. Maar ze wilde niet tot last zijn, dat was ze al genoeg geweest de laatste paar dagen. Rustig kwam ze weer overeind, eigen moest ze onderhand maar eens gaan jagen, of langs de grenzen patrouilleren. Veel motivatie had ze er niet voor, maar het moest gebeuren..

||C O A L P A W||

Verveeld slenterde Coalpaw het kamp binnen. Hij had een wandeling door het territorium gemaakt, maar daar kreeg hij intussen wel genoeg van. Het zwart-witte katertje had nog steeds geen mentor en elke dag verveelde hij zich dood. Hij had al geprobeerd om zelf te leren jagen of om te vechten, maar zonder hulp van een echte warrior bakte hij er weinig van. Hij liet zijn blik even door het kamp gaan hopend dat hij iemand zag waarmee hij kon praten om de tijd te doden. Zijn blik viel op een rossige poes die in een hoekje lag. Van andere katten had hij gehoord dat ze haar geheugen was verloren in een ongeluk, maar zelf had hij nooit met haar gesproken. Nieuwsgierig liep Coalpaw op haar af. “Ehm...Hey.” Zei hij wat verlegen. “Vindt je erg als ik erbij kom zitten?” Vroeg hij met een onzekere ondertoon.

“Ehm...Hey.” Sprak een gevlekte apprentice, die op haar af was komen lopen. Het koste de poes moeite om hem niet weg te jagen, zich van alles om zich heen gewoon af te sluiten en te verdrinken in haar depressiviteit. Maar ze kon zich niet voor eeuwig gesloten laten tegenover andere katten. “Vindt je erg als ik erbij kom zitten?” Fierceshot onderdrukte een zucht. 'Ehm ja hoor,' miauwde ze, nadat het verzinnen van een goede smoes niet was gelukt. Nou ja, het moest maar. 'Hoe heet je?' Vroeg ze, zonder de kater ook daadwerkelijk aan te kijken. Communiceren was zó niet haar ding, dat bewees ze keer op keer weer.

 'Ehm ja hoor,' Antwoordde de poes. Coalpaw kon een glimlach niet onderdrukken,blij dat er een warrior was die met hem wilde praten. Tevreden ging hij naast haar zitten en sloeg zijn lange staart om zijn poten. 'Hoe heet je?' Vroeg de poes zonder ook maar naar hem te kijken. Coalpaw werd er weer een beetje onzeker van. “C-Coalpaw.” Stotterde hij. “En jij heet toch Fierceshot?” Vroeg hij een tikje onzeker, hopend dat hij de goede naam voor zich had. Even staarde hij zwijgend naar zijn poten, niet goed wetend wat hij moest zeggen. “Hoe gaat het met je?” Vroeg hij uiteindelijk, vaag doelend op haar ongeluk.

“C-Coalpaw.” Stotterde de gevlekte kater. “En jij heet toch Fierceshot?” Klonk zijn stem onzeker, waarna hij zwijgend naar zijn poten keek. Fierceshot bromde instemmend. “Hoe gaat het met je?” Ze wist dat hij doelde op haar ongeluk, in de eerste instantie verraste het haar dat hij over haar ongeluk wist. Maar natuurlijk was zoiets als een lopend vuurtje door het kamp gegaan. 'Kan beter, maar ik mag niet klagen. Met jou?' Vroeg ze, om de aandacht van zichzelf af te halen.

'Kan beter, maar ik mag niet klagen. Met jou?' Zei Fierceshot ontwijkend. Coalpaw keek haar een schuldbewust aan. Hij wilde de poes zich niet ongemakkelijk laten voelen door over haar of over haar ongeluk te praten. “Kan ook beter.” Zei hij. “Ik dacht dat het leuk was om apprentice te zijn, maar ik heb nog steeds geen mentor en ik verveel me dood.” Vertelde hij in de hoop het gesprek een beetje op gang te krijgen. Hij keek Fierceshot even hoopvol aan in de hoop dat ze er misschien ook iets over te zeggen had of op zijn minst iets zou zeggen.

“Kan ook beter.” Klonk het response van de gevlekte kater. “Ik dacht dat het leuk was om apprentice te zijn, maar ik heb nog steeds geen mentor en ik verveel me dood.”  Fierceshot knikte, het leven als een apprentice stelde niet veel voor zonder mentor. 'Dat is een kwestie van geduld, ze hebben waarschijnlijk gewoon nog geen geschikte mentor voor je gevonden.' Een kort moment dat de poes na over wat ze moest zeggen. 'Ben je jezelf al dingen aan 't leren, kan je al jagen? Vechten?'

 'Dat is een kwestie van geduld, ze hebben waarschijnlijk gewoon nog geen geschikte mentor voor je gevonden.' Zei Fierceshot. Coalpaw glimlachte zuur. “Ja..” Zei hij een beetje somber. “Dat zal het wel zijn.” Vrijwel meteen dwong Coalpaw zichzelf om wat vrolijker te doen, want er kwam niets goeds uit als twee depressieve katten met elkaar een beetje depressief gaan zitten doen. Even was het stil en op een of andere manier verbaasde het hem dat Fierceshot de stilte verbrak. 'Ben je jezelf al dingen aan 't leren, kan je al jagen? Vechten?' Vroeg ze. Coalpaw staarde naar zijn poten. “Ik probeer het wel.” Stamelde hij. “Het lukt alleen niet goed. Het jagen gaat waardeloos, maar ik denk wel dat het vechten beter gaat.”

“Ik probeer het wel.” Respondeerde Coalpaw. “Het lukt alleen niet goed. Het jagen gaat waardeloos, maar ik denk wel dat het vechten beter gaat.” Fierceshot knikte. 'Moet ik je anders helpen met jagen? De prooistapel kan altijd nog bijgevuld worden en dan hebben we ook nog wat te doen.' Haar eigen woorden verbaasden de rosse poes, ze was niet zo sociaal. Helemaal niet zelfs. Maar blijkbaar was ze toch instaat een apprentice, die ze niet eens kende, te helpen. Misschien zou het toch nog een keer goed met haar aflopen..

'Moet ik je anders helpen met jagen? De prooistapel kan altijd nog bijgevuld worden en dan hebben we ook nog wat te doen.' De ogen van de zwart witte apprentice lichtten op toen hij Fierceshot's voorstel hoorde. “Echt waar?” Vroeg hij opgewonden. “Heel graag! Waar zullen we heen gaan? Naar de creek? Of naar pinewoods?” Toen besefte Coalpaw dat hij misschien wat te enthousiast deed, aangezien hij zo'n voorstel al helemaal niet van de rossige poes had verwacht. Hij keek haar vragend aan, hopend dat hij haar niet had afgeschrikt.

“Echt waar?” Vroeg de apprentice opgewonden. “Heel graag! Waar zullen we heen gaan? Naar de creek? Of naar pinewoods?” Een zeldzame glimlach sierde Fierceshot's gelaat, terwijl ze rustig overeind kwam. 'Laten we naar de creek gaan, daar is meestal genoeg prooi te vinden.' Sprak ze zacht, met haar staart in de richting van Coalpaw zwaaiend.

OOC; Sorry, heel kort x'D nieuw topic bij de creek?

'Laten we naar de creek gaan, daar is meestal genoeg prooi te vinden.' Zei Fierceshot met een glimlach. Coalpaw knikte enthousiast. De rossige poes kwam langzaam overeind terwijl Coalpaw bijna stond te springen op zijn poten. Zijn eerste training! Hij liep naast Fierceshot mee naar de kampingang, maar zodra ze het kamp uitging rende hij zowat voor haar uit.

OOC; Oké, Zal ik maken?

De apprentice had naast haar gelopen, terwijl ze koers zette in de richting van de kampingang. Maar zodra ze het kamp uit waren, rende de jonge kat zowat voor haar uit. Een kleine glimlach vormde rond haar lippen, het enthousiasme van Coalpaw maakte haar zowaar vrolijk. Zou zij zelf ook ooit zo zijn geweest?

OOC; Graag! Hiermee is Fierce topic uit~