What is it? {+Shadowfall}

_{Everstar zat iets buiten het kamp het konijn op te eten. Ze had al vrij veel gevangen vandaag, dus nu mocht ze van zichzelf eten. Ze had de hele ochtend nog geen hap genomen, dus dit konijn smaakte extra goed, zelfs al kwam hij van onderaan de prooistapel en was hij dus niet bijzonder vers meer. Ze werkte het konijn snel naar binnen. Rustig de tijd nemen om te eten was niet echt haar stijl. Toen ze klaar was met eten viel haar blik weer op haar blauwe voorpoot, de reden waarom ze niet gewoon in het kamp at. Ze was die blikken nogal zat. Die kleur zat er nu al een paar dagen op; intussen was die nieuwigheid er toch wel af? Het blauw vervaagde al een beetje, maar het was nog steeds duidelijk zichtbaar en de kleur contrasteerde ook nog eens opvallend met haar lichtoranje vacht. Ze gaf een paar stevige likken over haar poot, wat weinig leek te helpen, en stond weer op. Ze wilde net weer verder lopen, toen ze Shadowfall zag. Ze bleef even staan om af te wachten of hij haar wilde spreken.}

Cinderpaw wou dat hij er een melding van maakte, nou dan zou hij er een melding van maken ook. Zij haar zin. Hem interesseerde het toch niet. Normaal had hij haar laten verdwijnen, zonder er iets van te zeggen. Maar als ze er zo op stond. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht. Het was wel lichtelijk ironisch. Dat hele gedoe had de poes lichtelijk gek gemaakt. Puberteit, daar bevond het jonge diertje zich waarschijnlijk in.
Op de weg terug hield de kater zijn ogen open, je wist maar nooit of de poes zich niet in het territorium bevond. En inderdaad, niet lang nadat hij zich weer in Windclan Territory bevond, zag hij de poes in de verte al staan. De oranje vacht en, sinds kort, blauwe poot waren makkelijk herkenbaar op de open, groene vlaktes van Windclan. Heel rustig liep hij op haar af, duidelijk geen haast hebbend. "Everstar," begroette hij haar kalm, "Ik speel even voor postbode." De kater glimlachte rustig en keek de rode poes aan, al kon hij er niet aan doen dat haar blauwe poot zijn aandacht licht trok. Het er bleef zo onnatuurlijk uit zien.

De kater liep naar haar toch. StarClan, wat liep hij traag. Everstar overbrugde zelf in een paar grote stappen de afstand tussen hen in. "Everstar", begroette Shadowfall haar, "ik speel even voor postbode." Everstar zag zijn blik naar haar voorpoot glijden, maar ze deed alsof ze het niet zag. Ze ging niet proberen haar poot te verbergen of zoiets, maar negeerde het blauw gewoon, alsof er niets aan de hand was. Bovendien, wat deed het er nu toe? Shadowfall wilde haar blijkbaar iets zeggen. Maar hij neemt er wel de tijd voor om te beginnen, dacht ze, al was van haar lichte irritatie niets te zien aan de buitenkant. "Wat is er, Shadowfall?" vroeg ze rustig. Het was vast een of ander klein ding. Het kon niets ernstigs zijn, anders was hij wel wat gehaaster geweest, nam ze aan.

Ondertussen ging de kater zitten en sloeg zijn staart over zijn poten. Haast had hij niet, want ja, hij moest enkel een boodschap overbrengen, eentje waar Ever misschien niet eens zo veel aan had. Want hoe groot was de kans dat Cinder bij dit besluit bleef, niet waar? "Wat is er, Shadowfall?" vroeg de poes toen rustig. Zijn ogen richtten zich weer op de hare, terwijl er een lichte glimlach om zijn lippen speelde. "Het is een mededeling van Cinderpaw," begon hij rustig. Zijn oren stonden recht overeind en de glimlach begon een beetje te veranderen naar een lichte grijns. "Ze zei dat ik u moest meedelen dat ze nooit meer naar iemand zou luisteren. Dus dat doe ik dan maar." Hij gaf nog even een licht knikje ter bevestiging van zijn woorden en wachtte toen op het antwoord van de poes.

Shadowfall glimlachte. "Het is een mededeling van Cinderpaw", zei hij. Everstar keek hem afwachtend aan, terwijl Shadowfalls glimlach in een grijns veranderde. "Ze zei dat ik u moest meedelen dat ze nooit meer naar iemand zou luisteren. Dus dat doe ik dan maar." Everstar keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Zo zo", zei ze. Het leek haar vrij duidelijk dat Cinderpaw dit in een boze bui had gezegd en dat ze de opmerking dan ook niet al te serieus hoefde te nemen. Het was een apprentice. Boze apprentices zeiden dat soort dingen. Ze had ze ook horen zeggen dat ze nooit meer voor hun clan zouden jagen, nooit meer mos zouden vervangen in de elders den, nooit meer vroeg op zouden staan voor een patrouille. En wat deden ze de volgende dag? Juist: jagen, mos vervangen en zonsopgangpatrouilles lopen. Helemaal niks aan de hand, dus. Shadowfall zelf leek de boodschap ook niet echt iets te vinden om zich zorgen over te maken. Eigenlijk was het dus een beetje tijdverspilling dat hij dit aan haar had verteld. "Dat was het?" vroeg ze. "Dan ga ik weer verder met jagen."