De avond begon al te vallen, maar Sparkkit kon nog niet slapen. Ze zat rustig met haar dikke staart over haar, voor een kitten, grote poten en keek met een glazige blik naar de sneeuw buiten. Er was steeds meer gaan vallen en het intrigeerde haar hoeveel er uit de lucht kon vallen. Het bleef maar komen. Opeens zag Sparkkit een silhouet in de sneeuw naar haar toe lopen. Ze dacht dat het een warrior was en wilde maken dat ze wegkwam, terug de nursery in, maar het silhouet liet zich opens vallen. Snel veerde Sparkkit op en rende met alle kracht die ze had naar het hoopje vacht. Het bleek een kitten te zijn, maar Spark herkende hem niet. ‘Waarom ligt hij hier? Buiten, in de sneeuw? Alleen? Leeft hij nog wel?” Razendsnel vlogen de vragen door haar hoofd en ze bedacht wat ze moest doen. Ze luisterde of hij nog ademde. Dat deed hij. “Dus hij slaapt alleen maar,” dacht ze. Ze schudde grinnikend haar kop en ze slaakte een zucht van verlichting. De volgende stap was om hem naar de nursery te slepen. Zou ze dat aan kunnen? Nou ja, met haar lichaamsbouw moest het geen probleem zijn. Voorzichtig duwde Sparkkit haar kop onder de kittens buik en tilde hem met trillende poten van de grond. De kitten was best zwaar voor hoe hij eruit zag en ze had al haar kracht nodig om hem naar de nursery te brengen. De koude wind sneed in haar gezicht, maar ze zette door. Deze kitten had een warme Queen nodig, want hij voelde erg koud. Voor de laatste stappen had Sparkkit zoveel kracht nodig dat ze haar ogen sloot. Ze voelde aan de verandering van temperatuur dat ze in de nursery was aangekomen. Ze liep nog een stukje door en plofte toen midden in de nursery neer.
~ Misschien is het leuk als er een Queen bijkomt?