Time for you to wake up!

Smokekit was net een moon oud. Mousefur was de poes die voor hem zorgde, en zijn eigen moeder keek niet naar hem om. Voor de rest had hij veel aan zijn siblings, Smokedust, Bravesoul, en zo voort. Hij had er heel veel. En hij wist dat niet iedereen volbloed familie was. Eigenlijk geen een van hun. Hij had een vader, dat was de zoon van de poes die voor hem zorgde, Smoketear. Hij kwam af en toe bij hem kijken, en hij begreep niet waarom hij hem verachte, maar aan de andere kant ook weer om hem gaf. Hij hoopte gewoon dat de kater snel wakker zou worden.
Weer ging Smokekit de medicine cat den in, waar zijn zus Smokedust sliep, en zijn vader vermagerd en bijna uitgedroogd in de medicine cat den lag. De medicine cat zou niet lang nog veel voor hem kunnen betekenen. "Hé, Smokesis," piepte hij terwijl hij kleine bolletje vacht de den binnen strompelde.

OOC: Er mogen pas andere katten binnen komen(behalve voor Smokedust dan) wanneer ik met Smoketear heb gereageerd.

"Hey Smokey," begroette zijn zus hem terug. Smokekit grijnsde. "Er is nog geen verandering," miauwde Smokedust. Smokekit keek naar zijn vader. De vacht van zijn vader stond alle kanten op, en de glans was er helemaal vanaf. Het had een doffe kleur gekregen. Hij wist dat zijn vader breed en gespierd was geweest, daar viel nu ook nog maar weinig van te zien. En zijn ogen leken wel vast gelijmd. Straks werd hij wakker, zou hij zijn ogen dan nog wel open krijgen? "Maar hoe gaat het met jou?" Vroeg Smokedust. Smokekit zweeg kort, hij had zijn oogjes nog steeds op Smoketear gericht. "Goed..." murmelde hij. "Met mij wel..." vervolgde hij terwijl hij dichter bij kwam, en tussen haar en zijn vader in ging liggen. "Wanneer word hij wakker?" Elke keer als hij hier kwam vroeg hij het weer. En elke keer net zo'n onduidelijk antwoord.

Terwijl Smokekit zo tussen zijn vader en zus in lag voelde hij duidelijk warmte verschil. zijn vader was koud, zijn zus was redelijk warm. Maar ook zij was niet in al te beste staat. "Ik weet het niet Smokekit..." was het zelfde antwoord als altijd. "Ik hoop snel, zijn poten liggen in die van Starclan." Smokekit dwong zich zelf Smokedust recht aan te kijken, met grootte hopende oogjes. "Maar dan zorgt Starclan toch wel dat hij weer terug komt?" Miauwde hij zich zelf overtuigend. "Ik wou dat je hem eerder zag." Smokekit keek Smokedust vragend aan. "Waarom dan? Iedereen zegt dat papa een gemene kater was die harten brak," miauwde Smokekit. Het was voor hem normaal dat iedereen zo sprak over zijn vader, en hij hoopte dat zijn vader als een leukere kater dan uit de verhalen terug zou komen.

Bravesoul kwam de den binnen gelopen. Hij zij dat in elke kat wel iets goed schuilde, en dus ook in zijn papa. “Dus papa is goed?“ vroeg hij toen. Toen vertelde Smokedus over zijn vader. Over dat hij geen harten brak, maar dat zijn relaties gewoon constant mislukte en dus geen geluk had in de liefde. Voor de rest vertelde dat Smoketear het vast niet zo bedoeld zou hebben bij zijn moeder. Smokekit keek zijn zus aan en grijnsde. “Inderdaad! En dan zou de clan niet zo‘n super warrior als ik gehad hebben!“ Miauwde hij enthousiast. Hij keek terug naar zijn vader en beelde hem spring levend in. Hij had ergens wel goede verhalen gehoord. Maar dan meer over hoe zonde het was dat hij zo veranderd was.

Zijn andere, onbekende zus kwam de den binnen. Breakingdawn was de naam, dat wist hij enkel, verder kende hij haar niet. En hoe ze zijn naam uit sprak, dat deed hem pijn. Er waren wel meer katten die zijn naam zo uitspraken. Hij kon er niks aan doen dat zijn vader fouten had gemaakt. De volgende woorden die Breakingdawn zei tegen hun vader deed hem pijn. Smokedust zij dat Smoketear niet dood ging. “Ja, papa gaat niet dood, hij komt terug, en beter dan ooit!” Miauwde hij, enkel merkte hij dat zij stem zwak was, en niet vol zat met vertrouwen. Eerder met hoop.

OOC: Oké, ik ga nu terug naar huis, en dan ga ik het topic van Smoketear typen. Dus na deze post ga ik reageren met Smoketear, daarna mogen jullie weer reageren.

Dromen zijn bedrog toch? Waarom was alles dan zo realistisch? En waarom duurde alles dan zo lang? Hij droomde, bleef dromen, leefde van droom naar droom, terwijl hij in het hier en nu langzaam aan het sterven was. Het ene moment leefde hij in het meest duistere woud van de wereld en werd hij bijna vermoord. Het andere moment lag hij naast zijn kitten in een mooi bos, enkel was zijn kitten dood. Het andere moment zat hij vast geketend en zag hij zijn vader vermoord worden. Geen enkele droom was mooi, en als ze mooi waren werden het wel nachtmerries.

Duisternis doemde voor hem op. Hij duwde zijn klauwen in de grond die langzaam onder zijn poten verdween. Wat, nee? Hij schreeuwde, maar er kwam geen geluid uit, en ondanks dat de grond nu onder hem verdwenen was, bleef hij staand, maar hij durfde geen stap te verzetten. Hij wou hier weg, weg van deze ellende. Toen verschenen al zijn kittens, bijna al zijn kittens want er waren twee kittens die voor hem nog onbekend waren, waarvan hij wel wist dat er kittens geboren zouden worden. Stuk voor stuk werden zijn geliefden vermoord door een onbekende kat. Als laatst werd Bravesoul vermoord, en toen was het voorbij. Hij schreeuwde het uit, huilde, haatte zich zelf dat hij niks had kunnen doen. Hij kon zich niet bewegen, hij kon niks doen. Hij was machteloos.

Toen was zijn nachtmerrie voorbij. Alweer. En dan te bedenken dat een droom ongeveer drie seconden duurde, en dat met vergelijking hoelang hij in coma had gelegen. Hij behoorde dood te zijn, maar dat was hij niet, nee hij leefde op het randje van de dood. Hoe zou hij eigenlijk uit zijn coma komen, hoe zou hij zijn? Zou hij ooit weer een warrior kunnen worden, en als dat lukte, zou hij een mooi leven hebben?

Hij had zo veel dingen geflikt, zo veel slechte dingen. Hij had harten gebroken, maar die katten hadden hem eerst gebroken door te verdwijnen. Lotusleaf... Lastbreath... Eerst was Lotusleaf verdwenen, Smoketear had de moed opgegeven en was opnieuw verliefd geworden, op Lastbreath. Toen Lastbreath verdween kwam Lotusleaf terug, maar niet veel later verdween ook zij weer. En zo ging het door. Zijn kittens waren hem gaan haten omdat hij een nestje had gekregen met Lastbreath, boven al had Breakingdawn hem gehaat. Hij was gek geworden van frustratie, en verdriet, maar ook woeden. Het zat hem niet mee, en daar door maakte hij verkeerde keuzes. Hij werd gezien als player. Zijn clan genoten verloren hun respect in hem. En hij doodde een kat, werd bijna betrapt en toen verloren katten ook nog vertrouwen in hem. Dat laatste was honderd procent zijn eigen schuld. En dat viel niet goed te praten, met geen enkele woorden. Hij had Smoketail vermoord, en die daad zou hem naar Darkforest kunnen leidden. Smoketail was niet de enige kat die hij had vermoord, hij had een rogue vermoord, en die daad had hem in deze staat gebracht. Vlak daar voor nog had hij een weerloze poes gedekt, ze was in de war geweest, en daarvan had Smoketear misbruik gemaakt, en die drie daden waren zondes.

Opnieuw werd hij een droom ik getrokken. Grote donkere bomen staken boven hem uit, en zijn poten stonden op dood gras omringd met kale struiken. Daar zat ze, Lotusleaf, ze bloedde. En aan de andere kat lag Lastbreath, half dood. Twee poezen waar hij nog steeds om gaf, maar tegelijkertijd haatte ze hen. Ze hadden hem verraden door te verdwijnen, hem te breken. Op eens waren er geen één Lotusleaf meer, maar een stuk of tien, en dat gold ook voor Lastbreath. Beidde smeekte ze hem om zijn hulp. Hij kon er niet tegen, hij kon er niet tegen. "Ga weg," smeekte hij. "Ga weg!" Herhaalde hij harder. En daarna nog een keer schreeuwend. Maar ze gingen niet weg. Zo gewond als ze waren kropen ze naar hem toe. Ze stonken, en toen zag hij het rottend vlees waarmee ze bedekt waren. Ze waren al dood, maar hoe konden ze dan nog leven? Ze kropen over hem heen...

En opnieuw was zijn nachtmerrie voor bij. When does it stop? Zou dit door gaan tot hij dood was? Tot hij naar Darkforest zou vertrekken. Maar nee! Dat wou hij niet. Dit was niet wie hij was. Hij was niet slecht, hij is niet slecht. Hij geeft om zijn familie, om zijn clan. Hij haat wat hij heeft gedaan, hij haat zich zelf. Door en door. Let me go, please, let me go! Het waren smeekbedes die door zijn kop heen gingen, elke keer wanneer hij droomde. Elke keer smeekte hij om vrijgelaten te worden uit deze nachtmerrie. Voor hem waren het echte belevenissen, hij kon niet meer onderscheiden wat nep en echt was. Hij onthield niet wat er gebeurde, maar hij bleef wel voelen wat er gebeurde, en dat werd steeds ergers, alsmaar erger.

"Smoketear..." Dat was een stem. Smoketear keek verwilderd om zich heen. Wat ging er gebeuren. Werd hij krankzinnig? "Rustig, haal diep adem," miauwde de stem. Het was een poes. Toen kwam er een gevlekte vacht in beeld. Ze schitterde helemaal. Waar was hij? Hij wou praten maar het lukte niet. "Smoketear, ik ben Leopardfur, oud deputy van Riverclan, je bevind je in Starclan gebied," vertelde de poes. Smoketear keek haar recht aan. "Ben ik dood?" Vroeg hij een tikkeltje angstig. "Nee, je bent niet dood, je bent ook niet dood gegaan," miauwde ze. "Ik ben naar je toe gekomen om je een laatste kans te geven," vervolgde ze. "De zondes die jij hebt begaan zijn er teveel, teveel om nog naar Starclan te mogen gaan, maar ik, en de rest van Starclan ziet in dat jij niet je zelf bent," vertelde ze. "We geven je één laatste kans om je zondes weg te werken door goede daden te verrichten," miauwde ze. "Denk goed na over de keuzes die je maakt, Smoketear, denk goed na," miauwde ze vervolgens, en toen vervaagde ze. Smoketear wou nog roepen of ze wou wachten, hij had nog zo veel vragen. Maar daar kreeg hij de kans niet meer voor...

Met een schok begon hij sneller te ademen en bewoog hij zijn poten. Langzaam, heel langzaam opende hij zijn ogen. Verbaasd over wat er gebeurde. Hij voelde zich nog net zo angstig. Hij trilde en voelde zich een wrak. Hij kon zich nauwelijks bewegen, het kostte hem te veel kracht, veel te veel kracht. Hij zag eerst niks, maar langzaam begon alles zichtbaar te worden. Een kitten, en onbekende kitten die hem papa noemde. Drie andere katten die hij eerst niet herkende, maar langzaam wel begon te herkennen. Smokedust, Bravesoul en Breakingdawn. Breakingdawn sprak dingen uit over dat hij moest los laten aan zijn leven. Smokedust was daar niet blij mee en hield vol dat hij het zou redden. Smoketear wilde zijn bek open doen om wat te zeggen, maar dat lukte niet. Hij wou zijn kop optillen, maar dat lukte maar een beetje, daarna viel hij weer op de grond. Hij was misselijk, hij kon niks, hij kon even helemaal niks. Hij leek nu wel een oude elder die elk moment dood kon gaan.

OOC: Voor ik weg ging had ik toestemming gekregen van Wazoula dat Smoketear contact mocht krijgen met een Starclan kat, Leopardfur, een oude deputy van Riverclan. Leopardfur geeft hem niet een nieuw leven ofzo, ze stuurt hem ook niet terug naar het leven, Smoketear is op eigen krachten weer wakker geworden. Leopardfur laat hem enkel inzien dat hij moet biechten over wat hij heeft gedaan, en geen zondes meer mag begaan.

Words: 1193
Een come-back moet groots zijn, toch?

Smokekit wierp zijn oortjes naar achteren en kroop dichter tegen Bravesoul aan toen Breakingdawn al die nare woorden uitsprak. Bravesoul sloeg zijn staart om hem heen. Hij zei niks hij keek Breakingdawn enkel een tikkeltje angstig aan. En als ze hem een blik gunde, was het een afgunstige blik. Dat kwetste hem. "Bravesoul..." Piepte hij voorzichtig. "He'll be better. He'll wake up. If you're here to say goodbye to him, you say automatically goodbye to me." Smokekit keek van Smokedust naar Breakingdawn en legde zijn oortjes plat in zijn nek. Dit vond hij niet leuk, dit wou hij niet. Op eens zag Smokekit zijn vader bewegen. Hij trapte eerst langzaam met zijn poten en zijn ademhaling versnelde, niet alleen dat, hij opende langzaam zijn ogen en deed een poging tot zijn kop op tillen, die gelijk weer neer viel. "K-kijk!" Piepte hij zachtjes en hees. Zijn vader was wakker geworden. Smokedust reageerde enthousiast, waar Smokekit lichtjes van schrok, hij kon zijn ogen niet van Smoketear af houden. "Vader!" Hoorde hij Bravesoul zeggen. Daarna liet Smokedust weten dat zij gelijk had. "Smokekit, kom maar." Murmelde de Smokedust. Bravesoul gaf het een duwetje en Smokekit kroop naar voren naar zijn vader toe. "Smokekit, dit is jouw vader, onze vader, Smoketear." Smokekit keek kort naar Bravesoul en keek daarna zijn vader recht aan. "Hallo... papa..." Piepte hij.