Fallen star

Diep in de nacht liep er een gedaante door het kleine beetje maanlicht dat er nog was. De heldere zwarte hemel was gevuld met sterren. Een klein lachmondje was het enige wat nog van de maan over was. Het enige wat je nog kon horen waren de nachtdieren. Sommige vogels zongen een laatste lied om daarna te gaan slapen. Voor Rising maakte het niet heel veel uit, katten zagen soms beter in het donker dat in het licht. Zelf had ze niet zo'n voorkeur, in de nacht was het altijd heerlijk stil. Dan kon je pas echt god luisteren naar de geluiden om je heen, en dan had ze het nog niet over alle sterren die sprankelend aan de hemel stonden. Overdag vond Risingpaw het ook mooi. De zon was verblindend maar prachtig. Het was lekker om de warme stralen op je vacht te voelen en naar alle prachtige dingen om je heen te kijken.
Haar poten liepen in een rustige pas over de bosgrond. De kleine gele lichtvlekjes die Risingpaw tussen de bomen doorzag waren sterretjes van de tweebenen. Sommige hadden hun sterren uit maar andere schenen zo fel dat zij ze nog kon zien. Zonder er verder veel acht op te slaan liep ze verder. Een frisse bosgeur bleef in haar neus zitten. Gretig snoof ze de geuren op. Alles leek zo veel scherper in de nacht. Risingpaw viel wel erg op. Haar sneeuwwitte vacht was niet bepaald camouflerend voor de nachtdieren. Gelukkig was ze geen kitten en uilen konden haar niks doen. Tenminste niks dodelijks. Alleen voor vossen en honden moest ze uitkijken. Alleen honden zaten vaak rond deze tijd vast aan hun territorium. Ze verlieten hun tweebenen nooit en anders hoorde ze hen wel van verre aankomen. Door Quietwind had ze geleerd te klimmen dus elke boom in haar bereik zou kunnen dienen als fijne schuilplaats. Als een hond zou blaffen kwamen de andere Warriors haar snel genoeg redden, al had ze het niet liever niet natuurlijk.
Een glimlach trok om haar bek toen ze zag waar haar poten haar hadden gebracht. Zachtjes snorde ze bij de herinneringen. Ze was bij de Grote Steen. Hier kwam ze vaak als kleine kitten. Vaak met haar broer of de andere kittens. Het was een fijne plek, nu kwam Risingpaw nauwelijks meer hier. Te druk met het trainen voor later. Haar nagels tikte vrolijk tegen het gesteente aan toen ze erop sprong. Vanaf hier zag ze de sterren nog beter. Haar ogen waren zo groot als manen toen ze zag wat er gebeurde. Een snelle witte flits van een ster viel naar beneden. Ze had het fenomeen nog nooit eerder gezien, wel is gehoord van de elders. Je mocht een wens doen als je er een zag vallen. Risingpaw sloot haar ogen en bedacht een wens. Langzaam gingen haar ogen weer open en de vallende ster was verdwenen. Risingpaw doorbrak een lange stilte met een liedje. Alles om haar heen was stil. Alsof alle bosdieren luisterde naar haar lied.

- Liedje, voel je vrij om te reageren -

Geruisloos liep de kater door het struikgewas. Af en toe ritselde de blaadjes zachtjes door het feit dat zijn vacht erlangs streek. Met zijn grote blauwe ogen keek hij om zich heen. Een zwakke glimlach krulde zich rond zijn lippen. Een andere Warrior was tegen hem aangerold in de den, hij was gelijk wakker geworden – met dank aan het feit dat hij altijd een lichte slaap had – hij was bang om de ander wakker te maken en dan weer uitgescholden te worden, dus was hij de den uitgevlucht. Hij kon hooguit in het kamp blijven, wie weet zou hij dan weer opmerkingen krijgen. Dus was hij het kamp uitgegaan. Hij hoefde het niet meer stiekem te doen, was nu een Warrior. Ondanks het feit dat hij privileges had vond hij het nog steeds niet leuk. Hij sprak Lionpaw steeds minder, eigenlijk nooit meer. De enige waar hij nog een beetje contact mee had was Risingpaw. Hij had haar zelfs wat kunnen bij brengen over boom klimmen. Maar gelukkig had hij ook nog de natuur, met haar mooie schouwspellen. Daar kon hij tenminste nog van genieten. En samen met zijn, die nu wel zeldzaam leken, ontmoetingen met Risingpaw en de pracht van de natuur zou hij er wel doorheen komen. En hij moest natuurlijk nadenken over het feit dat Risingpaw niet eeuwig Apprentice bleef; in zijn ogen was ze al bijna klaar om Warrior te worden.
Hij hief zijn kin op en knipperde een paar keer met zijn ogen. Het licht van de sterren en de maan reflecteerde in zijn ogen, terwijl hij er met een glimlach naar keek. Wat zag het er toch altijd mooi uit, de Zilverpels. Weer een van de redenen waarom hij de nacht leuker zou moeten vinden dan de dag. Hij bleef gewoon doorlopen, maar lette niet echt meer op waar naartoe. De sterren hadden zijn aandacht gekregen en het zou nog wel een tijdje duren voor hij weer iets anders zou zien wat hij mooier zou vinden. Sterren waren echter iets unieks, niets was eraan gelijk. En wat was waarom ze zo veel specialer waren dan andere dingen.

Pas toen hij iets hoorde trok hij zijn blik los. Eerst dacht hij dat het iets van prooi was, daarna indringers – maar toen hij geen onbekende geur rook nam hij aan dat het wat anders moest zijn –. Nieuwsgierig, met zijn oren fier naar voren, trippelde hij verder richting het geluid. Hoe dichterbij hij kwam hoe beter hij het kon horen. Het was een stem, een zangerige stem; vast iemand die aan het zingen was. Een kat die zong? Dat had hij nog nooit mee gemaakt. Maar hij vond het lang zo slecht niet klinken. Zo stilletjes mogelijk zette hij nog een paar passen voor dat hij stil bleef staan. Waar was hij? Bij de grote steen. Zijn ogen zochten vluchtig het gebied af, opzoek naar de kat waar de stem van afkomstig was. Zijn blik bleef vasthangen bij een witte poes. Haar vacht leek nog witter in het maanlicht. Hij moest zijn ogen een beetje dichtknijpen, wilde hij niet blind worden. Wacht… Was dat Risingpaw? Hij zette nogal onthutst een paar stappen dichterbij, realiseerde zich niet dat hij zich bloot gaf voor haar ogen. Wat deed ze hier? Zingen. Maar waarom? ‘Risingpaw?’ zijn stem klonk net zo verbaasd als dat hij eruit zag. ‘Wat doe je hier? Waarom ben je niet in het kamp?’ Ja, sinds hij Warrior was had hij al snel de neiging om dit soort verhoringvragen te stellen aan Apprentices die niet in het kamp waren, en niet onder toezicht van een andere Warrior.

{ Aangezien niemand reageerd, kom ik je maar stalken.
Don't worry, ik zal proberen mijn posts zo klein mogelijk te houden x)
Maar bij Quiet schud ik gewoon alles zo uit mijn mouw D: }

Geschrokken keek ze opzij. Rsingpaw had niet verwacht dat iemand nog op dit uur buiten zou zijn. Soms waren er wel een paar Warriors die de wacht hielden in de avond voor indringers, maar niemand ging zo ver het kamp uit. Tenminste, niet zover Risingpaw was. Meestal lagen de Warriors in hun Den of in het kamp. Heel soms in de Medicine Den. Haar oren gingen wat naar achter, het licht van de maan scheen net niet op de kater die daar was. Nerveus draaide haar oren een beetje naar links en rechts. Waren er nog meer Warriors? Vertouwde Tallstar haar niet meer en probeerde hij haar nu te laten schaduwen? Toen een vragende stem, een beetje eisend, naar haar vroeg ging ze meteen weer normaal staan. Het was Quietwind maar. Risingpaw wist bijna zeker dat Quietwind haar geen straf zou geven, niet voor zulke onbenullige dingen zoals even naar buiten gaan. Daarbij was ze niet eens dichtbij de grenzen. Geen Rogue die zo diep hun territorium in kon zonder niet opgemerkt te worden. Dus dat zat goed.
'Nou ik kon niet slapen, en de nacht was vandaag weer mooi. Kun je de sterren zien? Ze zijn prachtig.' Mauwde ze vrolijk zonder een teken van moeheid. Het licht van de sterren en de maan leken haar energie te geven en een nieuw soort gevoel van kracht. Met een schuine glimlach keek ze naar haar vriend. 'En jij? Wat doe jij hier? Hoor je niet uit te rusten voor morgen of wacht te staan. Je weet wel je Warrior taken.'
Rustig ging Risingpaw weer zitten op de steen. Zachtjes neuriede ze haar liedje verder terwijl ze wachtte op het antwoord van Quietwind. Risingpaw leerde meer en meer met de tijd. Ze wist dat ze nu nog maar een maan of drie zou moeten wachten. Drie volle manen en ze was klaar. Klaar om Warrior te worden. Om haar ouders trots te maken, wie ze ook waren, en haar broer te laten stralen. Risingpaw kon gewoon het kamp uit op avonden op deze en ze zou misschien haar eigen Apprentice krijgen, na een tijdje natuurlijk. Eerst moest ze nog wat extra ervaring bij elkaar verzamelen tijdens haar Warriortaken. Gelukkig zou Risingpaw niet alleen zijn, haar grote vriend de verlegen kater zou haar wel gezelschap houden. En hopelijk vond ze snel aansluiting op de rest van de Warriors. Ze waren vast allemaal erg aardig. Dat wist ze wel zeker, het waren immers medeleden. Tevreden snorde ze bij een fijn briesje die door haar vacht blies. Het was een fijne mooie avond. Quietwind zou er vast ook van genieten, van de natuur en natuurlijk dit leven. Risingpaw zou zich niks beters willen wensen. Niet het comfortabele leven van een Kittypet, niet het regelloze eenzame leven van een Rogue. Ze was in de Clan geboren en Risingpaw zou dood gaan in de Clan of voor de Clan. Met beiden had ze vrede mee. Deze clan, iedereen. Het waren haar vrienden en familie.

'Kom erbij zitten. Je kan zeggen wat je wilt maar ik kan toch niet slapen. Niet nadat ik dit heb gezien.' Grijnzend wenkte ze de kater. 'Je bent net te laat, ik zag net een vallende ster. De Elders zeiden dat dat soms gebeurd, en dat je dan een wens mag doen.' Mauwde ze vrolijk verder. Jammer dat Quietwind geen wens kon doen, maar misschien werkte het nog. 'Waarom doe je ook geen wens? De ster is net twee seconden weg. Het komt vast uit als je graag een wens wilt doen.' Risingpaw was benieuwd wat quietpaw zou willen wensen, als hij dat al überhaupt deed. Misschien om een goeie Warrior te worden? Of een goeie mentor voor Dimpaw. Risingpaw had geen idee.

Zijn houding verraadde alles wat hij dacht; vragen die niet beantwoord zouden worden. Pas als zij antwoord zou geven erop, want hij kon immers niet in haar hoofd kijken. Haar houding was anders, nerveus. Ze had er blijkbaar niet op gerekend dat iemand op dit tijdstip hier zou rondzwerven. Maar ach, wie zou dat wel hebben verwacht? Het zou vast en zeker alleen maar puur toeval zijn geweest dat ze allebei wakker waren op dit tijdstip. Het was waar dat katten nachtdieren waren, maar toch… Ze slapen veel. En eigenlijk zijn ze meer ochtend dieren, maar dat deed er nu niet toe. Haar nerveuze houding verdween bijna resoluut toen ze hem leek te herkennen. Hij had eigenlijk ook niet anders verwacht; ze waren best goede vrienden. En hij had al niet zo heel veel vrienden. Eigenlijk was Risingpaw de enige, als hij er eens goed over nadacht. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen bij het horen van haar stem. ‘Eh… Ja, ze zijn heel mooi,’ stamelde hij een beetje onoplettend. Hij keek eventjes naar boven. Ze had gelijk, de sterren waren mooi vannacht. Maar hij had de Zilverpels altijd mooi gevonden. Hij richtte zijn blik weer op de witte poes wanneer zij de vraag terugkaatste. Hij bleef staan, trok met zijn oren. ‘Nou… Ik kon ook niet echt goed slapen,’ begon hij langzaam, terwijl hij naar een echt goed antwoord zocht. ‘En qua Warrior taken… Ik word nooit zo vaak ingedeeld. Ze vinden het veiliger om de meer ervaring Warriors erop uit te sturen.’ Hij liet zijn kop een beetje zakken, zich realiserend dat dat de harde waarheid was. Hij had zelf altijd gedacht dat ze hem niet uitkozen omdat ze dachten dat hij het al te druk had. Maar nu realiseerde hij zich pas echt wat de echte reden misschien wel kon zijn.
Het geneurie van Risingpaw leek iets te doen met de kater. Nerveus trok hij met zijn oren bij het horen van het geluid. Het kwam niet omdat hij het niet mooi vond, in tegendeel zelfs. Maar… Hij was het niet gewend. Hij had nog nooit iemand horen neuriën, laat staan zingen. Het was een heel nieuw soort geluid in zijn oren, en daar moest hij gewoon aan wennen.

Pas bij haar uitnodiging om erbij te komen zitten bewoog hij zijn poten weer. Geruisloos liep hij naar de steen toe, om er vervolgens net zo geruisloos op te springen. Zwijgend ging hij naast haar zitten, grijnsde alleen maar zwakjes. Bij het verhaal over de ster keek hij haar met zijn grote blauwe ogen aan. ‘Ja, daar hebben de Elders mij ook wel wat over verteld, toen ik nog Apprentice was,’ miauwde hij. Hij wendde zijn blik weer van haar af en keek de lucht in, naar de sterren. Hij sloot ogen en dacht na. Wat zou hij eens wensen?... Er was zoveel om te wensen, dus was het moeilijk te kiezen welke je het graagst wou. Uiteindelijk pakte hij er maar eentje, op goed geluk. Hij deed zijn ogen weer open en keek zijdelings naar de witte poes naast hem. ‘Het is jammer dat het zo is dat je wens nooit uitkomt als je hem door verteld…’ Prevelde hij zachtjes, ‘Want ik ben erg nieuwsgierig geworden door het feit dat je iets hebt gewenst,’ verklaarde hij. Maar ach, hij moest haar niet vragen iets te vertellen wat hij ook niet zou vertellen. ‘Maar, hoe gaat het nu eigenlijk met de training? Want het duurt niet meer zo lang of je wordt al een echte Warrior,’ besloot hij het onderwerp maar te veranderen. Hij draaide nu zijn hoofd naar haar toe, zodat hij haar onder ogen kon komen terwijl hij wachtte op haar antwoord.

{ Nu nog 't andere topic x) }