zу∂яαтє αηαтσму

De regen droop langzaam en loom langs de bladeren heen naar beneden en tikte op de grond neer. De al verzadigde, vochtige aarde weigerde het overtollige vocht nog op te zuigen en liet het in zuinige plasjes liggen. Het oppervlak spiegelde de wereld om zich heen, totdat een witte poot er genadeloos instapte en het water oppervlak brak. Graverobber liep met vluchtige passen door het territorium heen, zijn blik rustig en een zilverige vis tussen zijn kaken geklemd. De Riverclan had mazzel in de schaarse maanden, vis trok niet weg. Het was de enige betrouwbare prooi. Natuurlijk werd het koud, maar gevoed waren ze wel. De kater spitste zijn oren en vernauwde zijn ogen toen de struiken naast hem ritselden. Meteen priemde hij zijn blik naar het bewegende groen. Hij legde zijn vis neer en liet zijn diepe stem luiden. "Come out, come out, wherever you are."

Het regende. Het was niet het fijnste weer om buiten bij te zijn, maar Petalcloud kon het niet aan om nog langer binnen te zitten. Ze had Missingkit op het hart gedrukt in de nursery te blijven, in verband met de roofvogel, en met deze regen zou de kitten vast niet eens naar buiten willen.
Het werd tijd dat ze eens ging jagen. Officieel hoefde het niet, ze was immers een queen, maar ze had toch niet zo veel te doen en de clan kon het gebruiken. Daarom liep ze richting de rivier. Ze glimlachte. In de regen was het altijd goed vissen. De dieren waren bij regen vaak actiever en ze kwamen dichter bij de oppervlakte. Bovendien konden ze haar minder goed zien als het wateroppervlak erg rimpelde. Ze zouden haar poot niet eens aan zien komen. De glimlach verdween van haar gezicht. Die vissen maakten geen kans tegen een kat. Maakte dat de jacht niet oneerlijk? Ze schudde haar kop. Zo moest ze niet denken. Ze zou blij moeten zijn dat prooi niet terug vocht. Als dat zo was, zou de clan onmogelijk kunnen overleven. Alleen nu overleven al die vissen en muizen en vogels het niet, dacht ze. Maar wie zijn er nou belangrijker? De prooien of je clan? zei ze streng tegen zichzelf. Ze moest zich niet zo druk maken om het doden van prooidieren.
"Come out, come out, wherever you are." Petalcloud schrok zich dood van de plotselinge stem, die uit het niets leek te komen. Ze lette wat beter op en merkte nu pas de geur van de andere kat op. Gewoon RiverClan, gelukkig. Petalcloud stapte achter de struik vandaan en zag haar clangenoot staan. Zo te zien had hij al een vis gevangen. Hoe heette hij ook alweer? Graverobber, toch? Ze ging niet echt met hem om.

De struiken zwegen een tijdje, waarschijnlijk had hij de kat die zich erachter bevond doen schrikken. Mentaal grinnikte hij zachtjes, de verwachte reactie noterende in zijn hoofd. Maar al vlug kwam er inderdaad een kat tussen het struikgewas vandaan, een jonge poes, hij had het weer getroffen. Hij boog zijn kop beleefd naar haar, maar zijn scheve grijns bleef op zijn lippen spelen. Hij haakte zijn groen met geel getinte blik in haar groene en boog zijn kop beleefd. "Goedemiddag, schone, nog naamloze, dame," Miauwde hij met zijn diepe, sonore stem. Hierna rechte hij zijn rug weer en ging hij rustig zitten. De glanzende, zilver geschubde vis die hij gevangen had, hield hij aan zijn voorpoten. Het was nog steeds zijn prooi. Met interesse in zijn blik en zijn hoofd iets scheef houdende keek hij naar de zilvergekleurde poes. "En met wie heb ik het genoegen?" Vroeg hij rustig aan de poes, "Graverobber is de naam trouwens." Miauwde hij vervolgens, zichzelf rustig voorstellende. "Ik hoop dat ik je niet te erg heb laten schrikken, dat was niet mijn bedoeling geweest, geloof ik." Miauwde hij, grijnzende. Hierna gaf hij zijn glansende vacht een paar vlugge likken, om zichzelf maar bezig te houden.

"Goedemiddag, schone, nog naamloze, dame," miauwde de kater. Hij keek haar aan. Zijn ogen waren groengeel. Hij had een diepe basstem. Petalcloud vond het een mooi geluid. "En met wie heb ik het genoegen?" vroeg de kater. "Petalcloud," zei Petalcloud en ze glimlachte. "Graverobber is de naam trouwens," zei de ander. Aha, dan had ze het dus toch goed onthouden. "Ik hoop dat ik je niet te erg heb laten schrikken, dat was niet mijn bedoeling geweest, geloof ik," zei Graverobber grijnzend. Petalcloud glimlachte opnieuw. "Een beetje maar, het geeft niet," antwoordde ze. Graverobber, grafrover, de naam klonk nogal onheilspellend. Petalcloud vroeg zich waarom hij zo genoemd was. Hij leek haar wel een vriendelijke kat. Misschien had het met zijn donkere vacht te maken, waar ook enkele witte plekken in zaten. Zwart als de aarde, wit als botten? Ze stelde zich de kater voor, sluipend door de nacht. Echt een goede grafrover zou hij niet zijn: die witte plekken waren veel te opvallend. Hoewel, al de maan fel scheen, zou het juist weer goede camouflage zijn in de zwartwitte nachtwereld. Ze schudde haar kop even. Haar gedachten dwaalden weer eens af. Ze keek Graverobber aan en probeerde zich te herinneren of hij nog iets gezegd had.

Met dezelfde glimlach keek Graverobber naar de zilvergrijze poes die zich voorstelde. Hij maakte een hoffelijke en charmante buiging met zijn kop. "Petalcloud," Herhaalde hij, "Een zachte naam voor een zachte dame." Miauwde hij met zijn diepe toon, "Aangenaam om kennis te maken." Miauwde hij, waarna hij zijn kop weer hief. Zijn groen met geel getinte ogen glansden in het vale licht van de maan. Zijn grijns werd iets breder door zijn reactie en een zacht, diep gegrinnik ontsnapte eventjes uit zijn keel. "Ach.. soms heb ik die uitwerking op katten," Miauwde hij op een ietwat grappende toon. Het gesprek viel ietwat stil en Petalcloud leek te verzinken in haar eigen gedachten wereld. Eventjes liet hij haar begaan, maar uiteindelijk kwam er toch wel een vraag uit zijn mond geslopen. "Zou ik zo vrijpostig mogen zijn om inzicht te vragen in uw gedachtenwereld?" Vroeg de kater rustig, met een glimlach op zijn lippen.

"Petalcloud," Herhaalde Graverobber, terwijl hij een hoffelijke buiging maakte. "Een zachte naam voor een zachte dame. Aangenaam om kennis te maken." Petalcloud glimlachte vrolijk. Die Graverobber was wel een charmeur, zeg. "Ach.. soms heb ik die uitwerking op katten," zei hij, weer opkijkend. Zijn groengele ogen glansden in het maanlicht. Petalcloud onderdrukte een gaap. Ze had overdag niet veel gedaan om moe van de worden, maar juist van het nietsdoen werd ze slaperig. Ze knipperde even met haar ogen toen ze zich bedacht dat Graverobber iets had gevraagd. Ze wilde bijna vragen wat, toen zijn woorden weer op kwamen uit haar onderbewustzijn: "Zou ik zo vrijpostig mogen zijn om inzicht te vragen in uw gedachtenwereld?" had hij gevraagd. Ze glimlachte even. Graverobber praatte leuk. Ze wuifde even met haar poot. "Ach, niet veel bijzonders. Ik vroeg me alleen af of u een goede grafrover zou zijn," zei ze met een vrolijke glinstering in haar ogen. Ze besloot dat hij een behoorlijk goede zou zijn: zelfs al zou hij te opvallend zijn, dan zou hij iedere kat die hem betrapte wel met zijn mooie praatjes overhalen niets te zeggen.

Met een rustige grijns richtte Graverobber zijn blik op Petalcloud, die moest glimlachen om zijn woorden. Dat waren altijd de leukere reacties en hij boog zijn kop eventjes in een overmatig beleefde buiging. "Ach, niet veel bijzonders. Ik vroeg me alleen af of u een goede grafrover zou zijn," Miauwde Petalcloud als antwoord op zijn vraag. Oprechte verbazing was af te lezen in zijn goudgetinte ogen, maar deze sloeg al snel om. Een diepe lach ontsnapte uit zijn keel en echode tegen de bomen, waarna hij de poes geamuseerd aankeek. "Ik wist niet dat ik zulke associaties op kon roepen," Miauwde hij met een scheve grijns op zijn lippen. "Ik heb echter nog nooit graven geroofd en dus zou ik je vraag niet fatsoenlijk kunnen beantwoorden." Miauwde hij vervolgens. "Op mijn beurt zou ik me kunnen afvragen of jij een teer bloemblad zou kunnen zijn.." Miauwde hij vervolgens rustig.

Graverobber keek even verbaasd, maar lachte toen een diepe lach. "Ik wist niet dat ik zulke associaties op kon roepen", miauwde hij met een scheve grijns. Nee? Zijn naam zorgde er toch voor dat je daar vanzelf wel aan moest denken? "Ik heb echter nog nooit graven geroofd en dus zou ik je vraag niet fatsoenlijk kunnen beantwoorden", zei hij. "Op mijn beurt zou ik me kunnen afvragen of jij een teer bloemblad zou kunnen zijn.." ging hij verder. Petalcloud grinnikte. "Niet zo teer als je zou denken", miauwde ze en ze glimlachte. Ze merkte dat ze nog stond en er maar even bij te gaan zitten. Ze krulde haar staart om haar pootjes en keek naar Graverobber. Vreemd, eigenlijk, dat ze nooit eerder met hem had gesproken. Hij was best een vriendelijke kater, al zou Hawkscream hem misschien een beetje al te vriendelijk vinden. Petalcloud glimlachte even bij de gedachte, maar ze geloofde niet dat Hawkscream Grave's opmerkingen aan Petalclouds adres echt erg zou vinden. Hij begreep ook wel dat Graverobber niet echt concurrentie was.

Een diepe lach ontsnapte uit zijn keel en echode tegen de bomen, waarna hij de poes geamuseerd aankeek. "Ik wist niet dat ik zulke associaties op kon roepen," Miauwde hij met een scheve grijns op zijn lippen. "Ik heb echter nog nooit graven geroofd en dus zou ik je vraag niet fatsoenlijk kunnen beantwoorden." Miauwde hij vervolgens. "Op mijn beurt zou ik me kunnen afvragen of jij een teer bloemblad zou kunnen zijn.." Miauwde hij vervolgens rustig. Graverobber keek met enige pret in zijn ogen naar Petalcloud. Die besloot te gaan zitten. "Niet zo teer als je zou denken" Hij grijnsde. Er viel weer even een stilte. De zwart witte kater hield zijn kop een beetje scheef. Wat zou er in dat hoofdje omgaan? "Vanwaar die glimlach, schone dame.", vroeg hij glimlachend. Grave verschoof zich wat en keek nog steeds breed grijnsend naar Petal. Zijn groene ogen met een gele tint namen de poes in zich op. Daar haar uitdrukking zag hij dat hij raak had geschoten. Dat deed hem lichtelijk snorren. 1-0.

"Vanwaar die glimlach, schone dame?" vroeg Graverobber, zelf ook met een glimlach op zijn snuit. Petalclouds lach werd breder. "Ach, niks", zei ze. "Ik vroeg me af waar Hawkscream nu was." Het was niet helemaal waar, maar ze had even geen zin om iedere gedachte uitgebreid te gaan delen. Het was sowieso een onzinnige gedachte geweest. Hawkscream zou echt geen jaloezie voelen, zo was hij niet. En bovendien, waar zou hij überhaupt jaloers over kunnen worden? Het was niet alsof Graverobber haar echt aan het versieren was ofzo, hij was gewoon een beetje een charmeur.

Graverobber keek met enige pret in zijn ogen naar Petalcloud. Die besloot te gaan zitten. "Niet zo teer als je zou denken" Hij grijnsde. Er viel weer even een stilte. De zwart witte kater hield zijn kop een beetje scheef. Wat zou er in dat hoofdje omgaan? "Vanwaar die glimlach, schone dame.", vroeg hij glimlachend. Grave verschoof zich wat en keek nog steeds breed grijnsend naar Petal. Zijn groene ogen met een gele tint namen de poes in zich op. Daar haar uitdrukking zag hij dat hij raak had geschoten. Dat deed hem lichtelijk snorren. 1-0. Petalclouds lach werd duidelijk breder en dat maakte hem blij. "Ach, niks", zei ze. "Ik vroeg me af waar Hawkscream nu was." Grave knikte, nadenkend wie Hawkscream was. "Mag ik vragen wie Hawkscream is al heb ik daar wel al een idee van.", grijnsde hij zachtjes. Hij knipperde met zijn ogen terwijl zijn mondhoeken verder omhoog krulden. In de bruinige ogen van de poes kon hij emoties zien. Dat ze hem een charmeur vond en dat ze aan Hawk moest denken. Grave werd steeds beter in gevoelens en gedachten pijlen. Dat was best handig, omdat hij dan meer mee kon voelen met de persoon.

Graverobber knikte, maar Petalcloud kon aan hem zien dat hij niet wist over wie ze het had. "Mag ik vragen wie Hawkscream is, al heb ik daar wel al een idee van", miauwde hij. "Hawkscream", antwoordde Petalcloud, "is mijn partner en de vader van mijn kittens." Het woord kittens zei ze met een lichte nadruk, meer voor zichzelf dan voor Grave. Kittens waren het, niet één kitten. Ze was niet van plan om over Missingkit te praten alsof het de enige kitten was die ze had gekregen. Sallowkit leefde niet meer, maar hij was nog altijd haar kindje. Het deed pijn om aan hem te denken, maar ergens was dat gevoel ook wel fijn. Het betekende dat hij niet vergeten was.

Petalclouds lach werd duidelijk breder en dat maakte hem blij. "Ach, niks", zei ze. "Ik vroeg me af waar Hawkscream nu was." Grave knikte, nadenkend wie Hawkscream was. "Mag ik vragen wie Hawkscream is al heb ik daar wel al een idee van.", grijnsde hij zachtjes. Hij knipperde met zijn ogen terwijl zijn mondhoeken verder omhoog krulden. In de bruinige ogen van de poes kon hij emoties zien. Dat ze hem een charmeur vond en dat ze aan Hawk moest denken. Grave werd steeds beter in gevoelens en gedachten pijlen. Dat was best handig, omdat hij dan meer mee kon voelen met de persoon. "Hawkscream", antwoordde Petalcloud, "is mijn partner en de vader van mijn kittens." Hij kon de lichte nadruk van kittens horen. Hij begreep niet waarom ze daar net de nadruk op legde. Graverobber glimlachte. "Dat is echt geweldig. En hoe heten je kittens?", vroeg hij vriendelijk. Niet wetend dat er eentje dood was. Misschien waren het al apprentices. Hij fronsde inwendig. Nee, daar zag Petal te jong uit. De discussie in zijn hoofd zorgde voor een stilte.

"Dat is echt geweldig. En hoe heten je kittens?", vroeg Graverobber met een glimlach. "Missingkit en Sallowkit", antwoordde Petalcloud, niet van plan een einde te maken aan zijn onwetendheid. Ze zei het met een glimlach. Een glimlach die steeds minder oprecht werd en steeds meer geforceerd, maar dat was niet te zien. Petalcloud kon best goed de schijn ophouden. Ze wilde dit gesprek niet in een huilbui veranderen. Ze was net even vrolijk geweest, ze wilde haar humeur niet weer verpesten. Zolang er iemand ander bij was, vond ze het makkelijker om te doen alsof er niets aan de hand was, zowel tegenover die andere kat als tegenover zichzelf.

Onderwerp: Re: zу∂яαтє αηαтσму