A morning like every morning else [Fairfaith]

Dovepaw
>>If you dont ask, I dont say<<

Dovepaw knipperde de slaap uit haar ogen terwijl ze haar kop ophief. De ochtend was al gekomen en de apprentice den was gevuld met vele stralen licht. Kort, en nog half slapend, bleef ze naar de zwevende stofdeeltjes kijken. Pas toen er een geluid uit de achterkant van de den weerklonk richtte ze haar créme kleurige oren op. Ze moest er vroeg of laat toch wel uit, en met die gedachten stond ze op uit haar warme slaapplek. Ondanks dat er veel warmte in haar vacht was blijven hangen was er een koude wind de rede waardoor ze geheel ontwaakte. Met zachte passen om geen andere uitslapende katten wakker te maken verliet ze de den en keek met haar smaragdgroene ogen even door het kamp. Na kort in de den opening te hebben gestaan liep ze naar de prooistapel en pakte een kleiner veldmuisje dat haar blik opving. Ze zocht een plekje op aan de zijkant van het kamp waar de ochtend stralen haar weer wat verwarmde. Gelukkig gebeurde dat snel ondanks de leaf-bare kou. Met een snelle hap scheurde ze het matgrijze pelsje van de muis los en begon rustig van het taaie maar zoete vlees te eten. Toen er een geluid dichterbij kwam keek ze nieuwsgierig op, niet wetend of het richting haar kwam of een ander doel voor ogen had.

De gevlekte poes keek verward de warriors den rond. Er waren nog een aantal katten die lagen de slapen, maar al meer dan 3/4 van de nesten was verlaten. Fairfaith besefte dat het maar eens tijd werd om op te staan, te gaan eten, jagen, en tenslotte een patrouille mee te gaan lopen. Zo ging het elke dag, en na een tijdje begon het wel wat te vervelen... Ach ja, er zou vast nog wel eens een einde komen aan dat saaie gedoe, dan zou ze iets spannends beleven zoals de SkyClan, die een tijdje geleden gesplitst zijn over de rest van de Clans. In gedachten verzonken werd er tegen haar op gelopen, het was een andere kat die haar duidelijk wilde maken hoe ze de weg naar de uitgang versperde. 'Sorry', fluisterde de poes. Schuifelend kroop Fair richting de in- en uitgang van de Warriors Den, zodat ook de andere warrior naar het camp kon. De verse buitenlucht was heerlijk, en met een grote glimlach huppelde de RiverClan poes in de richting van de voorraad prooi. Er wandelde net een jonge Apprentice weg, ze herkende Dovepaw. Ze besloot de poes zo meteen wel gedag te zeggen; eerst ging ze een lekkere prooi uitzoeken. Er lag een dikke waterrat bovenop de stapel, de ze eerst even besnuffelde om vervolgens haar tanden in zijn nek te zetten en hier dier van de hoop te sleuren. Ze sleepte de waterrat mee in de richting van de crèmekleurige tot lichtgrijze poes en knikte vriendelijk. "Hiya Dove!", begroette Fairfaith de Apprentice opgewekt. Ze had de prooi uit haar bek laten vallen, en ging er nu bij liggen. De calico poes zette de waterrat klem tussen haar voorpoten en begon er op te kauwen met haar blik op Dovepaw gericht.

Terwijl de zon hoger klom werd de kou niet weggedreven. Leaf-bare was zo’n tijd. Ondanks de kou kon ze vogels horen die hun reserves aanvulde en luidkeels floten om de andere te laten weten waar ze waren. Wat handig eigenlijk, dat vogels dat deden. Dan konden katten ze ook sneller vinden, al was het moeilijker zo’n beest te pakken te krijgen dan het lijkt. Het vogelgezang voegde samen met het geluid van de rivier, het geluid was onmiskenbaar zelfs op deze afstand. Toen ze een geluid hoorde keek ze niet alleen op van haar eten maar ook vanuit haar gedachten. Ze zag een bont gekleurde warrior staan en kende die als Fairfaith. "Hiya Dove!" Werd ze opewekt begroet. Haar groene ogen keken vrolijk toen ze antwoorde; ‘Hoi Fair’ Haar stem had ook opgewekt geklonken en hij zou al snel weer klinken toen Fairfaith haar prooi bij ging opeten. Ze liet haar staart, die donker was in tegenstelling tot de rest van haar vacht, naast zich vallen. Vrolijk nam ze weer een hap van haar muisje en keek op. ‘En? Ga jij vandaag nog wat spannends doen?’ Misschien had ze wel plannen, of juist een wat minder avontuurlijke planning, zoals die van haar. Haar helder groene ogen keken vragend in die van Fair.

Het jonge Apprentice poesje keek op een keek recht naar Fairfaith. 'Hoi Fair', miauwde Dovepaw even opgewekt als Fairy. Het poesje liet haar staart naast zich vallen. De gevlekte Queen trok nog een stukje van de waterrat die tussen haar uitgestrekte voorpoten geklemd lag. De Apprentice deed net hetzelfde, alleen had zij een muis bij zich liggen. 'En? Ga jij vandaag nog wat spannends doen?', vroeg ze. Fairfaith haalde haar schouder op en hield haar hoofd wat scheef. Met haar vijf pleegkittens deed ze niet veel meer. "Ik ga m'n kittens verder verzorgen als mijn prooi op is. Ik had even nood aan frisse lucht, dus worden Plover-, Pumpkin-, Leopard-, Season- en Phytonkit verzorgd door een andere Queen", verklaarde ze. "Ze worden al best zelfstandig", miauwde ze trots. Haar felblauwe ogen twinkelden van blijdschap. Ze groeiden toch zo snel op... "Misschien ga ik binnenkort wel eens op pad met de kits, dan kunnen ze leren schaatsen!", vervolgde ze vrolijk. Ze was niet meer van dat onderwerp af te leiden! Ze was al helemaal in gedachten verzonken.