Everything I can't be, is everything you should be.

De bruine halmen van het hoge gras dansten in de wind tegen zijn snuit aan. De tabby had zijn groene ogen dichtgeknepen en genoot van de laatste stralen zonlicht van Leaffall. Maar toen hij zijn ogen openden, werd hij met een klap weer naar de realiteit geslingerd. Zijn leven had nog een extra sprongetje in het donkere gat gemaakt. Zijn broer Frostpaw had hem weer een bezoekje gegund, maar Timber had het allemaal verpest en het meestal vrolijke katertje was boos weggegaan. Zijn trainingen liepen traag, maar sneller dan hij was gewend met Leafstorm. Maar al zijn vrienden leken langzaam in de schaduw te stappen en verdwenen gewoon zomaar uit zijn leven. De tabby naderde de Warrior-leeftijd, maar het zou geen enkele verandering brengen in zijn donkere leven. Wat moest hij dan? Zonder enige vrienden in die Den slapen? Ja, natuurlijk..

OOC; Eerste post voor Whitepaw

Voorzichtig en met snelle pasjes verliet de witte poes de leerlingen den. Haar zeeblauwe ogen stonden vrolijk en opgewekt. Vandaag had ze eens voor de verandering vrij gekregen van Everstar, en er gebruik van maken zou ze. Het was al een tijdje geleden dat ze haar vriend Timberpaw niet meer had gezien, en ze had tenslotte ook te horen gekregen dat het niet goed met hem ging. Echt mee roddelen deed ze niet, maar af en toe ving ze wel eens de woorden op van medeleerlingen wanneer ze er voorbij liep. De meesten mochten hem niet, maar Whitepaw wist niet goed waarom. Zij vond hem wel tof, hij was vaak wel even depressief maar ze wist hem altijd wel op te vrolijken, en als dat nu ook nodig was dan zou ze dat doen. Zodra Whitepaw het kamp achter zich had gelaten stak ze haar neusje in de lucht en snoof ze de vele diverse geuren op. Al snel wist ze die van de kater te onderscheiden en volgde de poes zijn geurspoor.

Na een tijdje zijn spoor te hebben gevolg viel het haar op dat ze richting de heatherfields aan het lopen was. Haar sneeuwwitte vachtje glansde mooi op in het zonlicht, waarschijnlijk het laatste beetje licht en warmte voor een lange tijd. Leafbare stond voor de deur en dat zag je ook maar al te goed aan de smeltende prooistapel. Vroeger kon ze zich gerust stellen met twee muisjes, maar nu moest al tevreden zijn als ze er maar één kreeg. Maar klagen deed ze niet, ze wist heus ook wel dat de katten daar niks aan konden doen. De meeste dieren zouden hun winterslaap houden of stierven van de koude, en het was dan ook onmogelijk voor katten om zomaar uit het niets prooi te laten verschijnen.

Uiteindelijk ving haar blauwe blik het gestalte van Timberpaw op. Vrolijk bracht ze haar gestalte naar hem toe doorwille van bokkensprongen te maken en landde ze vlak voor zijn neusje. "Hey!" Miauwde ze vrolijk terwijl ze hem oprecht gelukkig aankeek. Een zacht gesnor verliet haar bekje. Om de een of de andere reden was ze altijd dolgelukkig wanneer ze de kater zag. Het was nu dan ook een lange tijd geleden dat ze elkaar nog gezien hadden, en stiekem hoopte de poes dat hij het haar niet kwalijk zou nemen..

Opgeslokt door zijn eigen gedachten, merkte hij de nieuwe geur niet op en ook het geluid van pootstappen deed hem niet opschrikken uit zijn gedachten. Het was anders toch iemand die er gewoon langs kwam en hem zonder woorden te spreken zou passeren. Dat gebeurde nou eenmaal wel vaker. "Hey!" Zijn groene ogen werden groot en hij hief zijn kopje weer op en keek recht in de vrolijke blik van Whitepaw, maar zijn groene ogen bleven neutraal, misschien wel een beetje kil. Hey..? De kater keek opzij, naar de grond en frommelde met zijn pootjes aan de grond. "Heb je geen betere vrienden waarmee je kan rondhangen?" Mompelde hij op een zachte, maar zware toon en weigerde Whitepaw aan te kijken. Nu was ze plots wel komen opdagen..

Ze schrok wat van de reactie die ze kreeg van Timberpaw. De blik die ze toegeworpen kreeg was.. kil? Verbaasd nam ze een klein pasje naar achter en legde ze haar witte oortjes automatisch in haar nek. Ze had toch niks verkeerds gedaan? Waarom was hij nou kwaad op haar? "Heb je geen betere vrienden waarmee je kan rondhangen?" Whitepaw knipperde enkele keren met haar donkerblauwe ogen en liet haar witte staart met snelle zweepslagen door de lucht heen razen. "Als ik dat had, waarom ben ik je dan helemaal speciaal gevolgd? Het was zo lang geleden en ik dacht dat je wel blij zou zijn als je me zag.." Mauwde de poes zachtjes terwijl ze haar blik probeerde te kruisen met de zijne. Maar de kater weigerde haar aan te kijken, en dus gaf ze maar op en staarde ze langs hem heen. "Sorry dat ik niet eerder kon opdagen, Everstar gunt me niet veel rust en in de avond ben ik vaak te moe om nog iets te doen." Probeerde ze nog eens terwijl ze voor de tweede keer haar blauwe blik over zijn gelaat liet glijden. Zou hij echt heel kwaad zijn op haar? Tenslotte kon ze er zelfs niets aan doen dat ze zo'n drukke dagen had.

Hij was niet alleen boos op de witte Apprentice, naast zijn gepijnigde gevoelens voelde hij zich ook een beetje schuldig. Hijzelf had ook niet echt geprobeerd Whitepaw uit haar trainingen te sleuren of wat dan ook. Maar zijn kop stond hem niet toe om helder na te denken, alles ging fout om hem heen en misschien was hij wel degene die het meeste fout deed. De tabby kneedde de grond samen met zijn bruine voorpoten en luisterde stilletjes naar de woorden van de witte poes. Langzaam draaide hij zijn kopje om en ving gelijk een blauwe blik op. Hij slikte moeizaam en liet zijn kopje weer hangen. Dus.. haar eerste mentor was gelijk een groot succes? De kater legde zijn oren in zijn nek en fronste even. "Oké.." Perste hij zachtjes, maar droef over zijn lippen. "Ik ben gewoon.. een slechte vriend.." Zuchtte hij vervolgens.

"Ik ben gewoon.. een slechte vriend.." Zuchtte de kater. Whitepaw legde haar witte oortjes plat in haar nek en sprong snel voor de kater zijn zicht. "Zeg dat nou niet! Omdat je eens een slechter dagje hebt betekend toch niet dat je een slechte vriend bent?" Miauwde ze luid terwijl ze hem met samengeknepen ogen aankeek. Zij was de slechtere vriend hier, aangezien ze al die tijd geen enkele keer naar de kater had omgekeken, terwijl ze dat juist wél had moeten doen. Timberpaw moest niet alle schuld op zichzelf schuiven, hij was één van de eerste katten waar ze echt bevriend mee was geraakt, ze zou er dus ook alles aan doen om hem als vriend te houden.

Hij schrok op toen de witte Apprentice plots voor zijn neus sprong, maar wist zichzelf op dezelfde plek te houden. "Zeg dat nou niet! Omdat je eens een slechter dagje hebt betekend toch niet dat je een slechte vriend bent?" De kater keek weer naar de grond. "Euhm.. oké.." Mompelde hij zachtjes en krulde zijn staart weer om zijn bruine voorpoten. "Wil je.. nu iets gaan doen of..?" Hij wierp haar een zijwaartse blik, toch wel iets nieuwsgierig naar de reactie van Whitepaw.