Sarcasm {Lightningkit}

Met een lome tred kwam hij de Warrior's Den uit. Zijn cyaanblauwe ogen keken onderzoekend naar zijn omgeving en hij snoof even de geur van het kamp op. Langzaam keek hij rond, vele katten waren al gaan jagen. Dus zou hij dat ook maar gaan doen. Met een zelfzekere tred wandelde naar de uitgang van het kamp. Toen voelde hij hoe een lichaam tegen zijn borst liep. De forse kater spande zijn spieren op en keek woedend neer op de apprentice aan zijn klauwen. De kleine kat keek op en maakte oogcontact met Nevermind. "S-s-s..." "Stilte," Gromde hij. "Kun je niet kijken waar je loopt, mousebrain? Of moet ik het even duidelijk maken dat je je ogen moet opendoen als je  rondloopt," grolde hij naar de gestreepte kater. "H-het zal," "Niet meer gebueren? Dat mag ik voor jouw mooie gezichtje hopen!" De apprentice knikte. Geen enkele emotie speelde op het gezicht van de zwarte kater. Zijn cyaanblauwe ogen keken kil in de groenige ogen van de apprentice. "Scheer je weg!" Gromde hij. De apprentice knikte en rende langs hem, het kamp in. Nevermind keek hem niet na, maar toch speelde een grijns langs zijn lippen. Een geamuseerde blik ging gepaard. Hij ontspande zijn spieren en met een zwiep van zijn staart, draaide de kater zich om. Langzaam liep hij naar de rand van het kamp, waar hij ging zitten en met samengedrukte ogen naar het kamp keek.

Vrolijk rende de bruin met wit gestreepte kitten door het kamp. Hij had een balletje mos met zich mee genomen om mee te spelen. Het balletje rolde over de grond heen en energiek rende hij erachter aan. Iedere keer sprong hij erop en sloeg hij er tegen, waardoor het balletje de lucht in schoot en ergens verderop weer op de grond terecht kwam. Dit had hij al meerdere keren succesvol gedaan, geen kat die last van hem had. Maar deze keer ging het echter fout. Of eigenlijk.. eigenlijk niet. Het was eigenlijk expres gedaan, maar dat zou nooit iemand weten. Zelfs de kat niet die zijn doel was geweest. Vrolijk rende hij achter het ding aan en toen hij met zijn klauw ertegen aan sloeg, vloog het balletje met een rotvaart door de lucht en kwam tegen het hoofd van een zwarte kater aan. Geschrokken keek hij op toen hij 'opmerkte' dat zijn balletje een warrior had geraakt. "Sorry meneer!" Schreeuwde hij het meteen uit. "Z-zou u het balletje terug willen gooien?" Miauwde hij een beetje verlegen, waarna hij rustig richting de warrior liep.

Hij sloot even zijn ogen en toen gebeurde het. Een voorwerp raakte zijn kop. Wel meteen sperde hij zijn cyaanblauwe ogen open. "Wie? Wie durfde?" Gromde hij luidskeels. "Sorry meneer!" Hoorde hij. De kater keek om en keek met samengeknepen ogen naar de tabby kit. "Z-zou u het balletje terug willen gooien?" De kit durfde dan nog in zijn richting te komen. Wel die zat goed in de problemen. Toen kreeg de zwarte kater een idee. Een valse grijns speelde op zijn lippen. Met speelde ogen staarde hij naar de kit. Langzaam vormde zijn grijns een vriendelijke glimlach. "Wat?" Hij wende zich tot de mosbal van de kit en hij tilde deze op. "Deze?" Vroeg hij onschuldig. Toen kreeg hij die valse grijns terug, zijn ogen werden woedend samengeknepen. "Hier, vang maar!" Gromde hij. Met een sterke slag van zijn poot gooide hij de bal op de kit af, hopend hem pijn te doen.

"Wie? Wie durfde?" Gromde de kater luidkeels. Vanbinnen maakte Lightningkit een sprongetje, zijn aanval was gelukt! Gelukkig wist hij dat binnen te houden, want hij liep rustig en zelfs een beetje voorzichtig uit de kater af en zijn blik stond een beetje nerveus. "Wat?" Vroeg de kater. Lightningkit wierp zijn blik op de mosbal en keek toe hij de zwarte kater deze optilde. "Deze?" Energiek knikte de kitten, waarna een speelse glimlach op zijn gezicht verscheen. "Hier, vang maar!" Hij fronste kort toen de kater de bal zo hard gooide. Veel tijd om na te denken kreeg hij niet, want de bal kwam met een rotvaart op hem af. Hier had hij wel vaak mee geoefend, met zijn siblings. Ze hadden wel vaker overgegooid dus hij kon makkelijk wel een balletje vangen! Vrolijk en snel tilde hij zijn twee poten op, waardoor hij enkel nog op zijn achterpootjes stond. Toen hij eenmaal hoog genoeg was, kwam het balletje tegen zijn poten op en zo snel als hij kon duwde hij het weer naar beneden en ging hij er op staan. Met een voldane glimlach op zijn gezicht keek hij de kater aan. "Bedankt!" Miauwde hij vrolijk naar de zwarte warrior, alsof hij helemaal niet door had dat de kater boos op hem was.

Hij zag hoe de kit de bal ving. Deze kreeg een voldane lach op het gezicht en hij keek met zijn groene ogen naar hem. "Bedankt!" Miauwde de kit blij. Even was Nevers' grijns verdwenen en keek hij woedend naar de kit. Hij richtte zich op en wandelde naar de kit toe. Met een lege blik onderzocht hij de kit. Hij wende zich van de kit af en staarde vanuit zijn ooghoek naar de kit. Wacht eens even. Een lichte grijns speelde op zijn lippen. Hij grinnikte zachtjes en wandelde een paar meter van de kit vandaan. Traag draaide hij zich om en hij keek geamuseerd naar de kit. "Jij haalt wel graag het bloed vanonder iemands' nagels niet?" Grinnikte hij zachtjes. Langzaam vond de forse kater zijn innerlijke vrede terug. Hij duwde zijn ogen tot spleetjes en wachtte op het antwoord van de kit.

De kater stond langzaam op en wandelde op hem af. Lightningkit's blik veranderde van vrolijk naar een beetje nerveus. Wat kwam de kater nu doen? Waarom keek hij hem zo eng aan? "Jij haalt wel graag het bloed vanonder iemands' nagels niet?" Miauwde de zwarte warrior. Lightningkit fronste diep, waarna hij de kater vragend aanstaarde. Waar had hij het nu over? "Hoe bedoelt u?" Miauwde hij beleefd, terwijl hij een beetje nerveus heen en weer sloeg met het balletje.

Hij zag hoe de kit fronste en Never kon het niet laten om zijn grijns nog breder te maken. Wat was er nu leuker dan een kit die amper wat wist? "Hoe bedoelt u?" Vroeg hij. "Ten eerste noem je me geen u, maar je. Ben ik een Elder ofzo?" Zei hij lichtelijk geamuseerd. "Zeg nu eerlijk, respecteer je me? Zo ja, zeg je u, zo nee, zeg je je," vervolgde hij. "Maar goed, wat ik bedoel? Vrij simpel: Jij vindt het leuk om andere katten te irriteren of niet soms?" Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij zou wel weten wanneer hij zou liegen. Maar hij wou de waarheid uit de kit zijn mond horen. Want dan wist hij nog eens wat meer over de kit.

"Ten eerste noem je me geen u, maar je. Ben ik een Elder ofzo?" Hij knikte. "Oh.. sorry, mijn moeder had me geleerd om beleefd te zijn tegen anderen." Miauwde hij wat zachter. Was het dan verkeerd om u tegen een ander te zeggen? "Zeg nu eerlijk, respecteer je me? Zo ja, zeg je u, zo nee, zeg je je," Hij keek verbaasd omhoog. "Ik respecteer u.. je.. u.." Hij wist niet meer wat hij moest zeggen, je of u. Hij keek een beetje verward opzij. "Maar goed, wat ik bedoel? Vrij simpel: Jij vindt het leuk om andere katten te irriteren of niet soms?" Rustig en zelfverzekerd schudde hij nee met zijn hoofdje. "Ik vind het helemaal niet leuk om anderen te irriteren, dan worden ze altijd zo boos en dat haat ik.." Miauwde hij, terwijl hij de kater recht aankeek. Er was geen moment van twijfel te zien in de kitten, alsof hij niet loog maar echt de waarheid sprak.

De kit zei dat hij hem respecteerde. Sure... Echt heel geloofwaardig. Even rolde de zwarte krijger met zijn ogen. "Ik vind het helemaal niet leuk om anderen te irriteren, dan worden ze altijd zo boos en dat haat ik.." Hij richtte zijn aandacht terug op de kit en hij haalde zijn wenkbrauwen op. Hij mocht het vechtertje wel, althans in zijn normen. Hij grinnikte geluidloos. "Oké, ik geloof je," loog hij. Liegen was niet zijn sterkste punt, maar één zinnetje kon hij geloofwaardig overbrengen. Hij stond op en bewoog een paar stappen naar de kit toe, waarna hij terug stilstond en hem ontspannen aankeek. "Wat is jouw naam?" Vroeg hij strak, geen aanvulling niks.

"Oké, ik geloof je," De woorden galmden door zijn hoofd, meerdere malen zelfs, maar het leek voor Lightningkit niet heel erg overtuigend te zijn. Of hij het nu verkeerd had of dat de kater hem echt niet geloofde, het maakte Lightningkit eigenlijk niet zoveel uit. Deze kater zou vast geen gevaar voor hem vormen later. "Wat is jouw naam?" Werd er plots gevraagd. Deze vraag stelde hij eigenlijk bijna nooit, hij wist de naam van Sharppaw tijdens hun derde ontmoeting.. en soms was hij er ook niet echt geïnteresseerd naar. "Lightningkit!" Miauwde hij trots, trots op de naam die zijn moeder hem gegeven had. "Hoe heet jij?"

De kleine kater antwoorde met grote trots: "Lightningkit!" Even ging er een flits van herkenning door Nevers' kop, maar hij ging er niet verder op in, want het kon hem toch maar bar weinig schelen. "Hoe heet jij?" Vroeg de kit. Hij kreeg een grijns rond de lippen. 'Altijd, ze zijn altijd zo gebrand op herhaling, die kits. Wie neemt het hen ook kwalijk? Zon kater als ik moet je met zijn prachtige naam aanspraken!' Vloog er door zijn kop. Dit liet de kater nog breder grijnzen. "Nevermind," zei hij met een geamuseerde ondertoon. 'De eerste,' vulde zijn gedachten hem aan. Hij begon wat te grinniken. "Maar genoeg formeel goede en praatjes," Zijn lach verdween als sneeuw voor de zon en werd zo terug de neutrale streep die hij altijd was. Hij wist verder niks om tegen deze kit te zeggen, op een paar beledigingen na. Maar tot nu toe zou hij ze nog niet tegen hem gebruiken. Nog niet.

Nadat hij de vraag aan de zwarte kater had gesteld, richtte hij zijn aandacht op het balletje. Hij was zijn concentratie op iets redelijk snel kwijt, omdat hij nog zo jong en energiek was. Snel rolde hij met het balletje over de grond en telkens duwde hij het met een van zijn poten weer terug naar de andere. Zo ging hij door, totdat de kater een antwoord uitsprak. "Nevermind," De toon waarop de kater het had uitgesproken klonk zelfs nog trotser dan hoe Lightningkit het had uitgesproken. Even keek hij op, naar de zwarte kater, die even zijn evenbeeld leek te zijn van zijn echte ik. Gelukkig was hij niet meer zo.. in ieder geval, niet meer in het bijzijn van anderen. Hij was nog steeds die sarcastische, arrogante en nogal sadistische Lightningkit; dat waren de karaktereigenschappen waar hij mee geboren was. Ze zouden niet veranderen, maar niemand zou ze zien. En als iemand het zag, dan zou dat pas zijn als het te laat voor ze was. Maar aan moorden dacht Lightningkit nog niet, daar was hij nog te jong en naïef voor. "Maar genoeg formeel goede en praatjes," Hij knikte. "Waar wilt u dan over praten, Nevermind?" Miauwde hij vervolgens, waarna hij vragend opkeek.

"Je moet nog wat uitdrukkingen leren, Lightningkit. Ik bedoelde; dat we genoeg over al die formele dingen hebben gepraat. Bijvoorbeeld je naam of je leeftijd. Maar goed nu je het toch vraagt," Lightningkit besloot maar te knikken, al had hij het niet helemaal begrepen. Misschien was dat ook wel duidelijk, want even, voor een paar minuten, verscheen er een blik in zijn ogen die erop duidde dat hij aan het nadenken was. "Wie zijn je ouders? Of heb je familie?" Was dat niet ook zo'n formeel ding, zoals Nevermind dat net had gezegd? Hij besloot dat maar te negeren en gewoon te antwoorden. "Mijn moeder is Shrewstar en mijn vader is Wolftail!" Miauwde hij vrolijk. "Ik heb.." Even keek hij nadenkend naar de hemel. Hoeveel broertjes en zusjes had hij eigenlijk? Er was Runningkit, Tallkit en Timekit. Dan had hij nog Sharppaw, maar had die ook nog broertjes en zusjes? En waren er nog meer nestjes? "Ik.. weet niet hoeveel broertjes en zusjes ik heb. Ik ken er pas 4." Sprak hij uit, waarna hij fronsend naar de Nursery keek. Dat moest hij maar eens aan zijn moeder gaan vragen, wie zijn siblings allemaal waren.

Hoeveel nestjes hadden zijn ouders eigenlijk al gehad? Wie waren de broers en zussen van Sharppaw en was er nog een nestje voor dat nestje geweest? Het hoeveelste nestje waren zij eigenlijk? Zoveel vragen, die hij eigenlijk meteen wilde stellen, maar het was onbeleefd als hij nu weg zou stuiven en Nevermind hier achter zou laten. Hij moest het later vragen, dat sowieso. "Je moeder en vader hebben veel nestjes gehad, de kans is inderdaad klein dat je ze nu al allemaal kent," Zei Nevermind. Lightningkit knikte koeltjes, veel dus. Maar dat was geen getal, waarom zei Nevermind niet hóe veel? "Weet u ook hoeveel nestjes ze hebben gehad?" Wie weet wist de kater dit wel, Shrewstar was tenslotte een clanleader! "Ik heb zelf ook familie," Natuurlijk had Nevermind familie, iedereen had ergens toch wel familie! "Maar heel wat minder dan jij. Ik heb mijn ouders nooit gekend, enkel mijn broer, Darkclaw," Darkclaw? Nog nooit van gehoord. Hij hoopte eigenlijk dat Nevermind het zou uitleggen, maar blijkbaar niet. "Ken je hem?" Lightningkit schudde meteen en snel zijn hoofd. "Nee, nog nooit van gehoord en ook nog nooit gezien! Wie is hij? Is hij aardig?" De kitten keek Nevermind vragend aan, duidelijk nieuwsgierig naar wie Darkclaw was. Maar eigenlijk was hij niet echt nieuwsgierig, het was vast gewoon een van de warriors van deze clan, die waren niet zo belangrijk als zijn moeder en als zijn vader.

Even fronste hij toen de kater een beetje bot op zijn vraag reageerde. Was dat nou echt nodig? Hij was er duidelijk erg nieuwsgierig naar, maar diep van binnen eigenlijk ook weer niet. Dat betekende namelijk dat hij nog meer katten had die hem moesten vertrouwen, want zonder familie zou hij nergens zijn. Zijn moeder zou hem altijd wel beschermen, hoe dan ook ze zou hem geloven. Want hij was haar zoon, toch? Toen de zwarte warrior begon over zijn broer, hoorde Lightningkit de sarcastische ondertoon in zijn stem wel. Echter deed hij gewoon alsof hij het niet gehoord had en ging hij vrolijk verder. "Echt waar?" Miauwde hij een beetje twijfelend. "Vind hij dat echt leuk om wakker gemaakt te worden?" Het was alsof er een nieuwe glans in zijn ogen te zien was, alsof hij duidelijk van plan was dat te gaan doen.

Nu pas merkte hij op dat het langzamerhand donkerder begon te worden en dat hij zich erg vermoeid begon te voelen. Hij had blijkbaar slaap nodig en daar had hij dus echt een hekel aan. Het was één van de vele dingen die bij kittens hoorde en hij had er een echte hekel aan. Kon hij niet gewoon wakker blijven? De kitten wist een gaap niet te onderdrukken en zo was het wel duidelijk voor de zwarte kater voor hem. Het werd tijd om te gaan slapen. "Ik ga terug naar de nursery.. het.. het.. wordt koud." Miauwde hij als een soort smoesje, want eigenlijk was hij te trots om te vertellen dat hij wilde gaan slapen. Meteen, zonder dat de zwarte kater nog iets kon zeggen, sprong hij op en maakte zich uit de voeten.

{Topic uit}