[OPEN] I can't take it anymore

_{Haar poten verplaatsten zich voorzichtig op de prikkende dennennaalden die overal op de grond verspreid lagen. Elke pas zette ze zo zacht mogelijk; ze wilde geen te opvallend geluid maken. De geur van een Thunderpath werd steeds sterker, en haar blik toonde pure afgunst. Butterfly was op weg naar de Twolegs, om haar siblings te gaan opzoeken. Ze sprong op de omheining van de tuin en probeerde door de ramen naar binnen te kijken. Een paar meter voor het grote tweebeennest was het Thunderpath, waar ze met een kwade blik heen staarde. Elke minuut kwamen er meer dan 15 monsters voorbij geraasd... Plots zag Butter haar siblings, en haar ouders buitenkomen langs het luikje langs voor aan het nest. Het hele gezin stak het Thunderpath over, en plots kwam er een monster aan dat ze allemaal overreed. Overal zaten rode vlekken op het zwarte pad...
Butterfly schoot angstig wakker. Deze droom kreeg steeds opnieuw, en opnieuw, en opnieuw... Het was eigenlijk niet echt een droom, want dit was ook echt gebeurd in haar Apprentice tijd. Ze kon haar familie maar niet uit haar hoofd zetten. Zuchtend stond de poes op en wandelde de Warriors Den uit. Ze moest maar wat gaan jagen, misschien hielp dat wel om haar gedachten te verzetten?
Butter probeerde al de hele weg aan iets anders te denken, maar zonder erg veel succes. Ze liep in de richting van de eerste boom die ze zag, en zette kwaad haar nagels in de harde stam. "Waarom is mijn leven toch zo... Wharch!", blies ze naar het niets. De gevlekte poes haalde eens diep adem en liet zich door haar lange poten zakken. Het kwam allemaal wel goed, toch..?

[OPEN]}