I need it for the clan ~ Slatebreath

Het gras kraakte bij elke stap onder zijn poten. Het had zo erg gevroren dat het gras niet meer boog, alleen brak. Ook was het zand hard geworden en voelde het aan als stenen onder zijn poten. Met zijn ogen iets dichtgeknepen tegen de sterke wind liep de kater door het Moorland. Hij wou eigenlijk wat konijn gaan vangen, maar hij zag helemaal niks. Misschien werkt het beter als ik me kleiner maak, dacht hij bij zichzelf. De kater ging door zijn poten en sloop over de grond. Er was inderdaad minder wind hier, maar veel meer zag hij niet. Ineens hoorde hij wat geritsel links van hem. Zijn kop schoot richting het geluid en hij stond ineens stil. Even hoorde hij niks, maar toen kwam het geritsel nogmaals. Een bruine vlek zat tussen het gras. Pootje voor pootje draaide hij zijn lichaam en kwam hij dichterbij het konijn. Toen hij op een goeie afstand zat sprong hij naar het konijn toe. Het beest was net te vlug en rende onder zijn poten vandaan. Gelijk zette Mintfang de achtervolging in, hij zou het beest niet laten ontsnappen. Het zand zou zo hard zijn dat hij de konijnenholen niet uit kon graven en dus moest het dier hier gedood worden. Zijn vacht zwaaide naar achteren toen hij op een topsnelheid kwam. Hij rende tegen de wind in en was sneller uitgeput dan normaal. Al snel voelde hij dat zijn lichaam begon te protesteren, maar hij stopte niet. Zolang het konijn nog in beeld was zou hij niet stoppen. Langzaam maar zeker begon hij het konijn in te halen, tot hij weer op een goeie aanval afstand was. Opnieuw waagde hij de sprong en greep hij het bruine dier met zijn nagels vast. Door de snelheid die hij had rolde hij even verder, met het konijn aan zijn poten gespietst. Één beet en het was dood. Het konijnlijkje hing uit zijn bek terwijl hij zich weer omdraaide om terug te lopen richting de Windclan. Zijn blik keek naar het kamp, het was nog maar een klein stipje in de verte. Hij was verder gerend dan dat hij bedoeld had. Met een zucht sjokte de grote kater weer richting het kamp. Ookal zat de wind mee, nu pas voelde hij zijn spieren en het was geen fijne wandeling.

MINTFANG

Tag; Slatebreath || Words; 385

Thanks!

Ze had nooit gedacht dat haar leven zo kon lopen. Ze had nooit gedacht dat ze zou vallen voor die ene kater die haar clan leidde en ze had nooit gedacht dat die kater juist degene zou zijn die zou sterven.. Een trieste blik lag rond haar ogen terwijl ze zich zo dicht mogelijk opkrulde bibberend van de kou. Misschien was het maar beter om te sterven? Liefde zou ze niet meer vinden in haar leven. De liefde die ze had gehad was gestorven. Niemand had het geweten, zelfs haar eigen clangenoten niet. De enige die het wist was Duststar en zij wist het van Duststar, ze hoorde bij elkaar maar nu was hij verdwenen en had haar alleen gelaten. Hoe veel moeite was he dan om te vragen of ze kon sterven..

In stilte bleef ze voor zich uit sstaren met haar groene oogjes in het niets. Ze haatte het. Ze wou gewoon bij hem zijn. Sterven.. Het zou zon schitterend avontuur zijn. Een avontuur dat ze alleen maar wou.. Hoewel ze zich bij Windclan had gevoegd was ze haast niet in het kamp. Alsof iemand het merkte.. Ze sliep nachten lang ver buiten het kamp en bracht alleen elke dag wat prooi naar hun toe. Maar niemand zou haar ooit opmerken.. Niemand..