Lucky Day

Rustig wandelde de donker gestreepte poes het kamp binnen. In haar bek droeg ze een waterrat, die redelijk dik was voor leaf-fall. Duskcloud was trots op haar vangst aangezien jagen niet haar sterkste punt was. Het was zeker wel belangrijk als in de winter de rivier dichtvroor, maar ze hield het liever bij vissen, want daar was ze tenminste wel goed in. Het was gewoon toeval geweest dat de rat recht in haar klauwen was gelopen toen ze op weg was naar het kamp, maar dat kon haar helemaal niets schelen. Nonchalant legde ze haar prooi op de prooistapel en koos voor haarzelf een kleine vis uit, want het was nog vroeg en ze nog niet zoveel honger. Ze zocht een rustig plekje uit aan de rand van het kamp en ging daar zitten waarna ze een hap van de vis nam.

OOC; Eerste post voor Islandkit

De donkere poes keek verrast op toen ze de grijze kit op zich af zag lopen. "Hi!" Piepte de kit vrolijk. “Hallo.” Begroette Duskcloud de kit met een glimlach. Vroeger had ze echt niet geweten hoe ze zich bij kits in de buurt moest gedragen, maar na zes maanden in de nursery te hebben gelegen kon ze beter met kits omgaan dan met volwassen katten. “Wat doe jij zo ver weg van de nursery?” Vroeg ze plagend. "Ben je nog niet te klein om op je eentje al het kamp in te mogen?" Voegde ze er zogenaamd verontwaardigd aan toe. Grijnzend nam ze nog een hap van de prooi waarna ze de kit nog eens bestudeerde. Ze had de kit wel eens eerder gezien, maar ze kon er geen naam bij plaatsen. “Ik heet trouwens Duskcloud.” Stelde ze zich voor. “Wie ben jij?”

"Hoezo? Ik ben toch niet alleen? Jij bent bij me!" Duskcloud moest lachen om de bijdehandse opmerking van de kit, en besefte dat het lang geleden was dat ze ergens om had gelachen. Stiekem miste ze de nursery meer dan ze wilde toegeven. "Hallo Dukcloud!" Riep de kit nadat ze zich had voorgesteld. Duskcloud kon het niet helpen dat ze weer moest lachen. "Ik ben Islandkit!" Vertelde de kit. Ze knikte. “Aangenaam, Islandkit.” Zei ze met een knikje. Tevreden nam Duskcloud nog een hapje van haar prooi voordat ze weer naar Islandkit keek. "Wat had je bij je toen je binnenkwam?" Vroeg de grijze kit nieuwsgierig. Duskcloud keek haar plagerig aan. “Dat zijn eigenlijk Warriorzaken, maar voor deze ene keer zal ik je het vertellen.” Vertelde ze. “Dat was een waterrat die ik had gevangen toen ik op jacht was, en die heb ik nu op de prooistapel gelegd zodat de clan ervan kan eten.” Legde ze uit. Ze at zelf nooit prooi die ze zelf gevangen had. Ze jaagde voor haar clan en niet voor haarzelf, en ze was van mening dat een kat nooit te jong was om dat te leren.

"Wat is die wate-at?, Vroeg Islandkit. Duskcloud keek haar glimlachend aan. “Dat is een soort grote muis.” Zei ze. “Ze maken hun holen in de rivieroever dus de warriors komen ze vaak tegen als ze gaan vissen.” Legde ze met een grijns uit aangezien ze zelf ook van plan was geweest te gaan vissen. Geamuseerd keek ze nog eens naar de kit en voelde een plostelinge steek van verlangen naar haar oude leventje als queen. Het luieren en niks doen miste ze totaal niet, maar haar pleegkits wel. Ze miste het gevoel dat iemand iets om haar gaf en haar echt nodig had, maar ze duwde de gedachte weg. Ze wisten nu dat ze hun moeder niet was en zij was weer een warrior. Alles was zoals het moest zijn.

"Cool!" Riep Islandkit. "Later wil ik ook een waterrat vangen!" Duskcloud glimlachte. De kit zou er later nog wel achter komen hoe verrekt moeilijk was om zo'n beest te vangen. Zij hield het zelf liever gewoon bij vissen. “Dan moet je nog hard trainen.” Zei ze. “En later heel erg goed naar je mentor luisteren en nooit denken dat je het beter weet, want anders duurt het nog langer voordat je eindelijk een warrior bent.” Zei ze bloedserieus. Iets wat nog erger was dan een betweter was een betweterige apprentice, en het kon nooit kwaad om het een toekomstige mentor wat makkelijker te maken.

Islandkit keek haar een beetje verbaasd aan. "Maar de warrior' weten toch alle'? Waarom zou ik dan denken dat ik het beter weet?" Vroeg ze. Duskcloud grijnsde,  ze zou er later wel anders over denken. “Onthoud dat maar goed.” Zei ze met een glimlach. “Want er zijn genoeg apprentice's die denken dat ze alles beter vinden.” Ze vond het leuk dat kits nog zoveel respect hadden voor warriors, want als ze een tijdje apprentice waren ze het grootste deel van dat respect alweer vergeten. Ze was blij dat Skewpaw nog steeds veel respect voor haar had, maar haar schele apprentice was dan ook wel heel erg onzeker.