How's the prey running? (Snowynight)

Een koude rilling gleed door zijn ruggen graat heen. Het temperatuur was de laatste tijd flink vaan het dalen, en hij merkte dat zijn wintervacht ook weer terug begon te komen. Maar dat hield niet weg dat hij kou kon voelen. Het waaide redelijk hard, en het was pas gestopt met regenen, zijn vacht was dus ook nog steeds vochtig. Hij fixeerde zijn blik op een muis die tussen de bladeren door scharrelde. Prooi werd steeds schaarser, dus deze ene muis was belangrijk. Hij zakte door zijn poten heen en sloop in de richting van de muis, tot hij dicht genoeg was om toe te slaan. Hij sprong, en greep de muis vast met beide poten. Zijn nagels staken in de huid van de muis, hij boog zijn kop, en voelde het botje van het nekje kraken. De muis bengelde roerloos in zijn bek, en door de geur van muis, rook hij de aanwezigheid van een andere kat dus niet.

Hij hoorde een stem. Een bekende stem. De stem van Snowynight. Thrushdive liet zijn prooi vallen en veegde er bladeren over heen. "Snowy..? Wat doe jij buiten het kamp, mag dat wel al..?" Vroeg hij zorgelijk. Hij stapte meteen op haar af. Ze zag er goed uit, beter dan een poosje geleden. Haar ogen stonden helder, mooi helder. Haar witte vacht glansde. Maar hij kon niet geloven dat ze geen pijn meer voelde wanneer ze bewoog. Hij wou dat Snowynight niks overkwam. En als ze dan toch buiten het kamp wou zijn, dan met een andere warrior, zo dat haar niks kon overkomen. "Maar ja... Ik snap wel dat je buiten het kamp wilt zijn," miauwde hij met een begripvolle grijns.

"Even mijn poten strekken.. Ik heb permissie." Antwoordde Snowynight. Thrushdive glimlachte, maar in zijn kop ging rond; en wat als er iets gebeurd dan, een vos zou ze nu echt niet alleen aan kunnen in deze staat. Andere katten ook niet, maar er voor vluchten kon ook een probleem worden. "En ik kan mezelf nog steeds wel redden," vervolgde ze droogjes. "Oh, daar twijfel ik ook niet aan," miauwde hij. Nee, hij wist dat ze zich wel redden kon, bij veel dingen wel. Maar bij de grotere dingen, zoals een vos of een das... daar bij twijfelde hij. Daarna toonde hij begrip voor dat ze buiten het kamp wou zijn. "Het kamp wordt op het gegeven moment zo saai," gaf Snowynight toe. "Inderdaad, ja," dat wist elke kat, als ze terug dachten aan hun kitten/ en apprentice tijd. "Mooie vangst, trouwens," zei Snowynight. Thrushdive grijnsde, "dank je," miauwde hij. "Ben jij al fit genoeg om te jagen?" Vroeg hij toen met een uitdagende grijns.

"Nee.. Nog niet helaas," miauwde Snowynight spijtig. Thrushdive glimlachte warm. "Maar dat duurt hopelijk niet lang meer," miauwde ze vervolgens. Thrushdive grijnsde. "Sowieso! En dan help ik je om weer helemaal op been te komen," miauwde hij met een grijns. Letterlijk op been. Hij spitste zijn oren bij het horen van geritsel, gevolgd door een stank die hij maar al te goed kende. O nee, niet nu. Vos. "Rennen." Kwam en vast beraden uit, terwijl hij beschermend voor Snowynight ging staan zodat de vos eerst langs hem moest gaan. Snowynight moest eerst weg. Hij ontblootte zijn tanden en zijn staart zette zich op. De vos kwam in beeld, en had het duidelijk op hen gemunt.

OOC: Ik had echt even zin in actie.

"N-nee. Maar.." stamelde Snowynight geschrokken. Thrushdive bromde, "rennen, nu!" Waar Snowynight weer op reageerde; "Jij.. Ren zelf!" Thrushdive vouwde zijn oren naar achteren. "En jou hier achterlaten als vossen voer? Nee, maak dat je weg komt!" Siste hij. "Alsjeblieft..." murmelde hij er achterna. En toen kwam de rode vacht van de vos in beeld. Thrushdive kromde zijn rug, en een zijn stembanden maakte een laag gebrom. Hij ontblootte zijn tanden en zijn staart zwaaide kwaad heen en weer. De vos kwam dichterbij, en Thrushdive sprong, richting de kop van de vos, de vos hapte, maar Thrushdive sprong iets te hoog waardoor de vos hem niet raakte. Hij begon te krabben richting de ogen van de vos. De vos grauwde en sprong opzij. Please, Snowynight, get away from here..!

Thrushdive hoorde eindelijk pootstappen, pootstappen van Snowynight die weg rende, een soortvan. Hij wist dat hij de vos bezig moest houden, dat wíst hij. Hij belande op de grond, en de vos sloeg hem omver met zijn poten. De vos was veel groter dan hij was. Hij strompelde overeind. Nee, winnen van deze vos kon hij niet. Dus besloot hij de vos weg te leiden, door zich zelf als lokaas te gebruiken. Hij begon te rennen, maar ging niet snel genoeg. De vos sloeg hem aan de kant. Thrushdive gromde en sprong op. Hij buikte tegen de vos aan en rende toen weer verder weg. Hij moest bij de grens komen, dat moest gewoon. Hij rende, en rende. Dit keer ging het beter en bleef de vos achter. De adrenaline spoot door zijn aderen heen. Toen hij achterom keek zag hij dat de vos gestopt was met achtervolgen. Maar hé, dat was niet de bedoeling, de vos moest de grens over. Hij stoof terug en besprong de vos, wat niet zijn slimste actie was. De vos greep hem bij zijn nek fel en gooide hem tegen een boom aan. Thrushdive strompelde overeind, maar toen kwam de vos alweer op hem af. Hij wist zijn aanval te ontwijken en opnieuw rende Thrushdive weg. Hij was er bijna, bij de grens. Hij wist dat iets over de grens met niemands land een slootje was omringd met struiken. En gezien de vos het nu echt zat was, kon hij misschien toch nog ontsnappen, en had hij een vos weg gehaald bij Snowynight, én Shadowclan territorium.
Toen ze de grens over waren schoot hij de struiken in, waar hij het kleine slootje waar hij in sprong. De vos had hem de struiken in zien gaan, maar niet het slootje in. Hij zwom onderwater. Hij stak zijn kop boven water en zag dat de vos nog steeds naar hem aan het zoeken was. Thrushdive zwom tussen het riet door waar hij beschutting zocht. Hij klom op het land en wachtte op het perfecte moment om er weer vandoor te gaan. Toen de vos verdween sloop Thrushdive weg.

Hijgend kwam hij tot stilstand. Hij was de geurspoor van Snowynight kwijt geraakt, maar wist wel dat hij weer in de buurt was waar ze samen waren geweest. Hij ging zitten en kwam tot rust. Hier en daar had hij wat wonden, niet fataal, maar ze waren er wel. Hij flank deed pijn van de klap tegen de boom aan. Maar de vos was weg, zijn doel was dus behaald, en Snowynight was veilig.

Hijgend bleef hij zitten op de plek waar het allemaal begonnen was. zijn hart bonkte in zijn keel van adrenaline die zich langzaam liet weg ebben. Zijn vacht was nog nat, en hier en daar zaten kluiten eendenkroos in zijn vacht. Een deel was al opgedroogd, maar hij wist dat hij maar beter een rivier kon opzoeken om zich goed schoon te maken. Hij grinnikte, typisch, er was weer iets gebeurd, iets wat eigenlijk helemaal niet grappig was, maar Thrushdive moest lachen. Een zenuwtrekje van hem. Hij kon lachen om dat dingen écht grappig waren, of hij lachte omdat hij eigenlijk gewoon écht bang was geweest, of super zenuwachtig was.

"Thrushdive!" Thrushdive keek op. Snowynight, ging er door zijn kop heen. Hij voelde hoe Snowynight haar kop in zijn nekvacht legde. "Waag het niet om ooit nog alleen een vos aan te vallen!" Hij zag hoe Snowynight naar hem op keek, en de angst droop van haar af. Fear because of me? Because of what could’ve happened with me? Thrushdive keek haar enkel aan. "J-je had wel dood kunnen zijn.." Was wat ze toen zei. Thrushdive keek haar recht aan. "Dat weet ik," murmelde hij, licht hijgend. "Maar ik als ik dat niet had gedaan, had jij ook dood kunnen zijn," fluisterde hij. "Én, dat wil ik niet," vervolgde hij, haar recht aan kijkend. "Tenslotte, ik zou jou nooit in de steek laten, ik zorg er wel voor dat ik bij je blijf, en de dood mij niet bij jou weg haald," zei hij toen. Vroeger zou Thrushdive er voor gevochten hebben om de vos dood te krijgen, zelfs als het zijn eigen dood zou betekenen, maar nu? Nu zou hij zich zelf niet meer zo makkelijk laten op offeren, enkel als hij daar mee dierbaren zou kunnen redden, anders niet.

Thrushdive rilde lichtjes, maar hield die sterke uitdrukking op zijn kop. "Je moet niet zulke risico's nemen.." Murmelde Snowynight zachtjes en licht paniekerig. "Alsjeblieft.. Het kan me niks schelen wat er met mij gebeurd.. Maar jij moet blijven leven.."  Thrushdive wou er tegen in gaan, maar hij wist dat het geen enkele nut zou hebben. "Het komt goed, Snowynight, en zeg niet dat het jou niks schelen kan wat er met jou gebeurd," miauwde hij, haar recht aan kijkend. "Ik geef om je, Snowynight, en ik zou het niet kunnen verdagen als jij er iets ergs met jou gebeurd, en jij er niet meer zult zijn," fluisterde hij zachtjes.[/b]

[size=10][justify]Opnieuw streek een koude windvlaag langs zijn vochtige vacht die wel langzaam aan het opdrogen was. Hij schudde even zijn vacht uit en tegelijkertijd viel ook een hoop opgedroogde eendenkroos van zijn vacht af. Na zijn woorden keek hij Snowynight recht aan. "Je bent gek.." Mompelde Snowynight zachtjes, en ongelovig. "Maar.. dan denk ik.. dat ik ook gek ben.." Thrushdive grinnikte en duwde zijn neus in haar nekvacht. "Dat zal dan wel zo zijn," murmelde hij met een glimlachje rond zijn lippen waarna hij haar een lik over haar kop gaf. "Ik denk dat het beter is als we samen terug gaan naar het kamp," miauwde hij met klapperende tanden. Hij had het koud, en hij had geen zin om white-cough te krijgen, want dan kwam nu wel heel dicht bij, en het mocht al zeker niet omslaan in green-cough.