Really, dude, are you following me? [Lionroar]

Zonder dat hij er erg in had, had hij de geur van Icyrose gevolgd. Haar geur had hem aan het denken gezet, hij was in de war en dat kwam door dat ene warme gevoel dat ze hem gaf. Of het nou vriendschap was of iets anders, daar kon de kater maar niet uit komen. Vandaar dat hij haar nogmaals wilde spreken, gewoon twee op twee, niet tijdens een gathering of midden in het kamp. Nu had hij haar gevolgd, wetende dat het niet juist was om haar zo te volgen. Hij voelde zich een stalker, maar hij had toch even wat 'vriendschap' nodig."Really, dude, are you following me, Lionroar?" Miauwde ze, waarna ze zich volledig omdraaide. Hij kreeg het warm, maar het was niet hetzelfde als de vorige keer dat ze elkaar zagen, dit was van schaamte; hij had haar gewoon gevolgd. "Volgens mij hoort het niet bij een Deputy om zijn clanleden te besluipen, toch?" Kalm keek hij de poes aan. Hij moest iets verzinnen, ze mocht hem niet zien als een of andere gek die haar wat gaat achtervolgen. "Ik was je niet aan het besluipen, Icyrose." Miauwde hij koeltjes. "Onze paden kruisen elkaar gewoon, ik wilde hier even checken of er nog sporen te vinden is van Hollystar." Zijn blik gleed naar de afgrond, het ravijn. Zachtjes slikte hij. "Kun je het je voorstellen om zo te eindigen? Naar beneden vallen.. en sterven?" Zijn stem was zachter dan voorheen, breekbaarder.

”Ik wil er niet aan denken,” Miauwde ze zachtjes, instemmend knikte hij, terwijl hij zijn blik niet van de afgrond afkreeg. Was Hollystar daar echt in gevallen? Wat had haar over de rand heen gekregen, of moest hij eerder vragen; wie? Zachtjes slikte hij. Ze zouden er waarschijnlijk nooit achter komen, nooit. ”... Mijn moeder is hier naar beneden gevallen,” Zijn blik richtte hij nu op de poes. "Het spijt me zeer om dat te horen, Icyrose." Miauwde hij, waarna hij naar zijn poten keek. "Iemand die je zeer geliefd is verliezen.. doet altijd pijn." Zachtjes kwam er een zucht uit zijn mond. Veel vertelde hij er verder niet over. Het was te moeilijk, hij was bang dat hij zo een einde aan haar leven zou maken. Misschien was het ook wel zijn schuld dat Spottedleaf gestorven was, wie wist waar zijn vader toe in staat was. De woorden van zijn vader gonsden nog steeds als een soort waarschuwing door hem heen.

"Nee." Snauwde ze naar hem. Verbaast staarde hij haar aan. Had hij iets verkeerds gezegd? "Je weet niet hoe het is! Het spijt je helemaal niet." Zijn mond viel bijna open van verbazing over haar plotselinge woede. Hij wilde iets zeggen, maar voordat hij ook maar een klein beetje geluid uit zijn mond kon krijgen, begon de poes weer te praten.  "Niemand weet hoe het is als je er naast staat. Als je er naast staat en je moet toekijken hoe je BLOEDEIGEN VADER JE MOEDER IN HET RAVIJN GOOIT!" Nu werd alles duidelijker. Dus ze was woedend omdat het hem speet? Zachtjes slikte hij en wendde hij zijn blik van haar af. Dit was hij niet gewend, dat iemand zo flipte. Toen hij zijn blik weer op Icyrose richtte, zag hij hoe ze weg sprong en achter een grote steen verdween. Zijn blauwe ogen staarden enkele seconden naar de steen, waarna hij zijn blik doelloos voor zich uit richtte en zo even bleef zitten. Even wist hij niet wat hij moest doen. Moest hij achter haar aan gaan, of haar met rust laten? Wat zou hij het fijnste vinden? Alleen gelaten worden met alle pijn? Of hulp krijgen? Zachtjes kneedde hij de grond onder zijn poten fijn, terwijl hij met een diepe frons op zijn gezicht nadacht wat hij moest doen.

Nadat hij enkele minuten nagedacht had, wist hij wat hij moest doen. Hij stond op en met rustige, kalme passen stapte hij op de steen af. "Icyrose?" Miauwde hij zachtjes, bijna troostend, toen hij de poes zag. "I-ik.. ik weet hoe je je voelt.." Hij liep naar haar toe, maar bleef een vossenlengte van haar af staan.

Hij kreeg geen antwoord van Icyrose en een beetje hulpeloos bleef hij daar staan. Niet wetend wat hij moest doen. Moest hij nu naar haar toe komen en haar troosten? Of op deze afstand blijven kijken of misschien zelfs weggaan? Nee, hij kon haar hier niet alleen laten. Ze was zijn clangenoot en hij moest er voor haar zijn. "Icy..rose?" Miauwde hij, een beetje onzeker over wat hij moest doen. "G-gaat het een beetje?" Hij zette onzeker een stap vooruit en voelde zich een beetje raar op dit moment. Hij had nooit iemand hoeven te troosten, hij was altijd degene geweest die verdriet had geleden. Die alleen was, de apprentice waarvan zijn zusje was overleden. Maar nee.. hij had nog nooit iemand anders getroost. Hij zette nog een pas vooruit, nu was hij nog maar een paar passen van haar verwijderd.

Hij kreeg geen reactie van haar terug. Het deed hem pijn om haar te zien huilen. Hij wilde niet dat anderen zoveel verdriet lijden. Zachtjes zette hij een stap dichterbij de poes. "Icyrose.." Zei hij sussend. "Ik ben er voor je, oké?" Zijn stem klonk zacht en lief, oprecht lief. "Je kunt me vertrouwen, dat beloof ik je." Miauwde hij, waarna hij dichterbij haar kwam. Hij stopte met lopen en keek naar haar. Zou hij naar haar toe gaan? Haar troosten? Hij wist het niet. Hij was bang dat hij dan alles zou breken wat hij nu met haar had geschept. Maar was dat dan al niet weg? Ze was net toch kwaad op hem geworden? Hij wierp zijn blik van de poes af en haalde even diep adem, terwijl hij tot drie telde en vervolgens naar haar toe liep.

Op de een of andere manier zag hij haar 'dankje' als een teken dat ze hem bij zich wilde hebben. Dat hij haar mocht troosten, en misschien zelfs dat ze getroost wilde worden. Hij stapte op haar af en naast haar ging hij weer zitten, nu kon hij haar vacht voelen. "Geen dank," Miauwde hij, met een zachte stem, waarna hij zelf ook ging liggen. "Gaat het weer een beetje?" Miauwde hij, terwijl hij haar vragend aankeek.

Hij was dit soort aanraking niet gewend en het liefst stond hij op en verwijderde hij zich van de poes, maar aan de ene kant voelde het zo fijn.. zo vertrouwd. "Icyrose..?" Miauwde hij uit het niets. Hij wilde haar zeggen wat hij voor haar voelde, maar klapte meteen op het moment dat hij zijn mond weer wilde openen dicht. Het ging gewoon niet. De pijn die hij gevoeld had bij de dood van Angelpaw voelde hij nog steeds en hij was bang dat het nogmaals zou gebeuren. Dat zou hij Icyrose niet willen aandoen. "Ik.. ik.." Daarom begon hij te stotteren, zoekend naar de juiste woorden. Hij opende en sloot zijn mond wel vijf keer. Hoe moest hij zeggen dat hij haar leuk vond? Vond hij haar eigenlijk wel leuk? "Mijn.." Nee, ook geen goed begin van een zin. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar, waar was hij nu mee bezig? Als hij het nou gewoon meteen zei was hij er toch vanaf? "Ik vind.. Heb je ooit na gedacht over kittens?" Mousedung! Hoe kon hij dat nou vragen? Waarom floepte het zo uit zijn mond en waarom durfde hij nou niet te zeggen dat hij haar leuk vind? Nu had hij het verpest.. alles.

Oh, Lion, wat ben je toch weer een echte romanticus. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Was het nou zo moeilijk om te zeggen dat hij haar leuk vond? Blijkbaar wel, want zeggen dat hij kittens van haar wilde leek veel makkelijker te zijn dan dat simpele zinnetje. Nu had hij het vast helemaal kapot gemaakt, ze zou hem vast een klap verkopen en vertrekken.. nooit meer tegen hem spreken. Bij die gedachte voelde hij zich al rot. Nooit meer met haar spreken? Hoe zou dat zijn? Hij.. hij was verliefd? "Lionroar ... Heb je van de catnip gesnoept?" Hij keek haar kort verbaasd aan, de catnip? Waarom zou hij daar nou aan snoepen? Dat was alleen voor mousedungs, die niet wisten wat voor effect dat had. "Zie je mij aan voor een moeder? Denk je echt dat ik zit te wachten op kittens!?" Nu durfde de flame point kater niet meer naar haar te kijken, zijn blik viel op zijn poten en hij keek er strak naar. "Nee, ik heb nooit nagedacht over kittens, omdat ik niet van kittens hou," Oh.. ze hield niet van kittens? Waarom niet? "Het spijt me.. als ik onder druk zit.. dan zeg ik dingen die ik niet wil zeggen." Mompelde hij, nauwelijks verstaanbaar. "Icyrose.. ik vind je leuk." Zonder na te denken, zonder ook maar even te twijfelen; het kwam oprecht uit zijn mond. Hij keek weer op naar de poes, wachtend op haar reactie. "Waarom vind je kittens niet leuk? Ze zijn nog het enige.. onschuldige hier op deze wereld. Ze denken niet na over oorlog, pijn of verdriet, ze lachen en zijn zo.. naïef." Miauwde hij. "Als ze je iets vragen.. dan doen ze dat omdat ze dat oprecht willen weten, niet om iets tegen je te kunnen gebruiken." Zijn blik wierp hij nu weer op de grond, nu voelde hij zichzelf gebroken. Was hij nog maar een kitten, dan had hij alles kunnen voorkomen wat ooit gebeurd was. Dan was hij nooit bevriend geweest met hém en dan had hij misschien kunnen voorkomen dat zijn zusje stierf.. misschien had hij er dan wel voor kunnen zorgen dat hij in haar plaats gestorven was.. dan leefde zij tenminste nog. Zij verdiende het meer dan hem.