Did you hear it?! {Quietkit}

Langzaam opende Melodykit haar ogen, het was nog vroeg in de ochtend. Nu wist ze niet erg goed of ze alvast het nest uit zou moeten gaan of ze beter nog even kon blijven liggen. Buiten was het erg koud op het moment dus besloot ze nog een tijdje te blijven liggen. Na een flinke tijd was ze nog steeds wakker, het begon langzamerhand al licht te worden. Ze legde haar kopje op haar pootjes en keek een tijdje naar buiten. Er lag raar wit spul, nog steeds wist ze niet wat het nou was. Elke keer dat ze aan een warrior vroeg wat het was zeiden ze dat ze een tijd hadden om het uit te leggen. Ze begon een liedje te neuriën om de tijd te doden. Maar al snel veranderde het neuriën in zingen. Vrolijk zong ze het liedje, dit had ze een apprentice ook wel eens horen zingen. ''Same old song. Just a drop of water in an endless sea. All we do. Crumbles to the ground. Though we refuse to see . Dust in the wind, all we are is dust in the wind.'' zong ze vrolijk. Ze hoopte dat niemand haar kon horen.

OOC: Sorry ik was een klein beetje vergeten dat ik het moest maken...
En totaal geen inspi...

Met een afwezige blik keek ze naar buiten. Ze had al een lange tijd niet gesproken met iemand. Niet sinds ze zo te keer was gegaan tegen haar vader en zusje en tegen Wolfpaw had ze ook even niets gezegd. Ergens schaamde ze zich en wilde ze nooit meer die Quietkit zijn, maar ze vond ergens dat ze ook gelijk had. Haar vader had maar eerder moeten komen en niet plots als ze bijna Apprentices werden. ''Same old song. Just a drop of water in an endless sea. All we do. Crumbles to the ground. Though we refuse to see . Dust in the wind, all we are is dust in the wind.'' Ze draaide met haar oortjes en zag een andere kitten, die zojuist had gezongen. "Dat was.. mooi.." Mompelde ze zachtjes, maar vermeed nog even oogcontact.

"Dat was.. mooi.." hoorde ze een ander katje ineens zeggen. Ze schrok van het feit dat iemand haar had horen zingen, ze stopte meteen. Nee, nee, nee, nee, wat nu?! een beetje in paniek keek Melodykit om zich heen. Al snel stopte haar kop toen ze naar een andere kitten die net buiten het hol stond. Deze keek haar niet aan, maar ze was er vrijwel zeker van dat deze kitten dat net had gezegd. Toch snapte ze het niet, veel katten zeiden dat ze mooi kon zingen. Maar toch... bij haar kwam het gewoon als beleefdheid over, ze wilde gewoon niet zeggen dat ze slecht kon zingen. Soms geloofde ze de katten die het zeiden, maar meestal niet. In haar oren klonk het vreselijk slecht, daarom zong ze nooit als er andere katten in de buurt waren. Voorzichtig stond ze op en liep naar de kit die net iets tegen haar gezegd leek te hebben. ''Hallo?'' begon ze voorzichtig tegen de kit die haar niet aankeek. De kit was net iets groter dan haar, als ze het goed wist was deze kit ongeveer twee manen ouder dan haar. ''Zei jij net iets?'' ging ze vrolijk verder alsof ze niet had gehoord wat de kit had gezegd.

''Hallo?'' Quietkit draaide haar kopje nog wat verder om, zodat ze de kitten nog beter kon aankijken. Haar naam.. was haar net ontglipt. De voorzichtige toon was haar niet ontkomen en wat ongemakkelijk legde ze haar oortjes in haar nek. ''Zei jij net iets?'' Had ze.. weer eens te zacht gepraat? Quietkit beet zachtjes op haar lip en keek naar haar calico pootjes. "Dat.." Ze moest even de moed weer herpakken om nogmaals te praten. "Je mooi zong.."

Het katje legde haar oortjes in haar nek, zou er iets mis zijn? vroeg Melodykit zich af. Het katje keek nu naar haar pootjes. "Dat.." begon het katje, ze maakte haar zin niet af. "Je mooi zong.." ging het katje vervolgens verder. Melodykit schudde haar kopje hevig heen en weer, NEE! wilde ze bijna roepen. Toen ze stopte met schudden hing er een plukje vacht voor haar ogen. Met haar rechter pootje deed ze het voorzichtig terug. ''Wat was er dan mooi aan? Zelf vind ik het namelijk helemaal niet zo mooi..'' vroeg ze voorzichtig maar oprecht aan het andere katje. Met haar pootje wreef ze door het witte spul, na een tijdje wrijven verscheen het zand wat ze gewend was. Een zacht zuchtje verliet haar bekje, ze vond het witte spul helemaal niet zo leuk. Door haar dikke vacht had ze het echter helemaal niet koud, maar ze was door het witte spul al vaak gevallen. Het was veel te glad voor haar wollige pootjes.

Vanuit haar ooghoek zag ze de kitten hevig met haar kop schudden en schuldig keek ze weer naar buiten, naar de sneeuw die daar met een dikke laag lag. Oh nee, wat had ze nu gedaan? Alles leek wel fout te gaan, door haar, en haar alleen. ''Wat was er dan mooi aan? Zelf vind ik het namelijk helemaal niet zo mooi..'' Quietkit waagde het niet om nog een keer terug te kijken en bleef afwezig voor zich uit te staren. "Het was gewoon mooi voor mij.." Mompelde ze zachtjes. Iets hoefde toch geen reden te hebben om mooi te zijn?

Het katje bleef voor zich uitkijken, Melodykit stond op het punt om hallo te roepen toen het katje op haar vraag reageerde. "Het was gewoon mooi voor mij.." mompelde het katje als antwoord. Dit antwoord hielp haar niet echt, het werd eerder alleen maar verwarrender voor haar. Haar bekje ging een klein stukje open terwijl ze er kort over nadacht. ''Ik... ik snap het niet.'' zei Melodykit zacht. Waarna ze zich op de grond liet ploffen en haar kopje op haar voorpootjes leggen. Ze wist niet goed meer wat ze nu moest denken of doen. Langzaam veegde ze met haar pluizige staartje over de grond. Een luide zucht verliet haar bekje, ze wist het echt niet meer. In een beweging rolde ze op haar rug, wat onhandig bungelde haar bootjes in de lucht. ''Ik snap het echt niet...'' zei ze nog een tweede keer. ''Echt niet...'' langzaam stief haar stem weg.

Naturekit trippelde de Nursery binnen. Haar vacht zat onder het witte spul dat de Queens 'sneeuw' noemden. Binnen zag ze Melodykit en Quietkit. Melodykit lag op haar rug en mompelde: "ik snap het niet...Echt niet.." Quietkit keek Melodykit niet aan. "Wat snap je niet?" Naturekit plofte naast Melodykit en keek haar vragend aan. Ze vond Melodykit erg aardig en had gehoord dat ze goed kon zingen. Over Quietkit wist ze niet zo veel, en ze vermeed oogcontact. ze had het gevoel dat er iets was gebeurd, maar wist niet wat.

''Ik... ik snap het niet.'' Ze drukte haar oren tegen haar pluizige vacht. Wat deed ze nou? Ze moest haar mond gewoon houden, nu bracht ze alleen maar problemen met zich mee.. ''Ik snap het echt niet...'' Nog meer schuld begon door haar lijfje heen te stromen en ze beet angstig op haar lip. ''Echt niet...'' De kitten stond op het punt om op te staan en gewoon weg te gaan, maar er verscheen een andere kitten. "Wat snap je niet?" Quietkit draaide haar kopje weg, zodat ze geen van de kittens kon aankijken en hield haar kaken op elkaar geklemd.