It all does not matter anymore

Zijn amberkleurige blik keek voor zich uit, starende in de donkerte van de nacht. Gedraaid en gekeerd had hij, maar slaap vatten kon hij niet. En dus had hij besloten om zijn nest te verlaten, voordat hij andere katten per ongeluk wakker zou maken. En het laatste wat hij nu wou was een bende kwade katten op zijn kop. Swiftheart had hij niet meer gezien, eveneens als Silverstream. En alsof dat al nog niet genoeg was had Starclan Timefall ook nog eens van hem afgenomen. Zijn lange grijze pels begon er steeds doffer en doffer uit te zien, en pas toen zijn ogen begonnen te prikken van vermoeidheid had hij door dat hij moest knipperen. Hij mocht zich misschien op Thunderclan gebied bevinden, maar zijn gedachten waren ergens anders, ver weg van al de problemen die zich hier hadden opgestapeld. Hij had al aan zelfmoord gedacht, maar toen kwam de vraag in hem op of Timefall wel bij Starclan zat. Voor hetzelfde geld had Darkforest hem tot daar geroepen, en dan zou hij zijn overleden broer nog steeds niet kunnen zien. Een sidderende zucht verliet zijn bekje en met moeite hield hij het vocht in zijn ooghoeken. Maar deze keer faalde hij. Een bittere traan rolde over zijn wang, gevolg door de rest die hij niet meer kon inhouden. Graystripe maakte zich klein en sloeg zijn poten over zijn ogen. Iedereen was beter af zonder hem. Dan zou Swiftheart een gelukkig leven kunnen leiden zonder met een gebroken hart en een geblutst vertrouwen rond kunnen lopen. Dan zou Silverstream een gezin op stellen in haar eigen clan. En hoogst waarschijnlijk was Timefall dan nog in leven. Dus? Waarom was hij hier nog? Omdat hij niet de lef had om zich van kant te maken, omdat hij zo egoïstisch was en verder wou leven. Een monster, dat was hij.

De witte poes en Graystripe, elke nacht droomde ze dat die twee samen bij elkaar sliepen, elkaars vachten schoon likte en samen lol maakte. Elke nacht weer. Zins dat incidentje was Silverstream weinig bij de grens met Thunderclan geweest. Ze durfde het niet meer aan, bang dat ze die twee tegen zou komen. Maar deze nacht kon ze weer niet slapen, en besloot ze de warriors den te verlaten.
Ze liep door en liep door, gefrustreerd over haar verwarrende gevoelens. Ze begon te rennen en wilde schreeuwen, maar het lukte allemaal niet. Ze voelde zich gebroken en wou gewoon bij hem zijn, bij die ene kater. Dit keer was haar wil zo groot dat haar poten zich automatisch richting Thunderclan gebied trokken, richting Sunningrocks. De kans was groot, veel te groot dat ze betrapt zou worden, maar dat kon haar dit keer niks schelen. En toen zag ze hem, die ene kater. Ze verstijfde, maar glimlachte, en bij het zien van zijn tranen begonnen haar tranen ook te rollen. "G-Graystripe..."

"G-Graystripe..." Hoorde hij plots iemand zeggen. De langharige grijze kater tilde meteen zijn kopje wat timide op en staarde voor zich uit. Hetgeen wat voor hem was verschenen leek wel iemand van Starclan. Zijn ogen werden wat groot toen hij uiteindelijk doorhad wie het echt was. Silverstream.. Hij wist niet waarom, maar telkens als hij haar zag werd hij overspoeld door de schoonheid die ze uitstraalde. Maar hij mocht dit niet voelen, hij was namelijk nog steeds partners met Swiftheart... Nu hij erover dacht, was hij dat eigenlijk echt nog? De kater schudde zijn kopje weer en liet deze weer vallen op de grond waarna hij zijn poten over zijn kop schoof. "Ga weg... alsjeblieft." Zijn stem klonk gebroken, en het was duidelijk dat de kater dit helemaal niet wou. Hij wou dat de poes bleef, maar kon het gewoon niet meer aan de witte poes nog harder te kwetsen. Starclan.. waar had hij zich toch weer in vast gewerkt?

Ze zag hem op kijken. Gebroken, door en door gebroken. Hij keek haar aan, met een blik als of hij naar een onbekende keek, maar dat veranderde, en ze besefte dat toen hij haar herkende, dat zijn uitdrukking anders werd. Hij keek weg, liet zijn kop weer op zijn voorpoten vallen. "Ga weg... alsjeblieft." Zo gebroken, zijn stem klonk zo gebroken. Ze vermoedde dat hij niet eens wou dat ze weg ging, en daar luisterde ze naar, niet naar de woorden, maar naar de boodschap die in zijn toon hing. Ze kwam dus dichter bij. Ze sprong van rots naar rots. Haar slanke, lenige lichaam bewoog soepel mee bij elke sprong die ze maakte, haar lichte slanke poten hoorde je niet eens op de rotsen neer komen. Ze boog haar kop, en drukte die tegen de zijne aan terwijl hij tegen hem aan kroop. "Ik laat je niet alleen," murmelde ze in zijn oor terwijl ze tegen hem aan kroop.

Hij voelde hoe zijn grijze wangen weer vochtig werden toen hij zijn kopje van haar weg draaide. De drang om zijn neus in haar vacht te steken was groot, gewoon al haar aankijken deed hem smelten. Smelten voor iets wat niet mocht, verboden liefde. Hij had Swiftheart al, maar ook al zou hij zijn best doen om Silverstream te vergeten, hij wist dondersgoed dat hij dat nooit van zijn leven klaar zou kunnen spelen. Iedere dag tot deze toe had hij aan haar gedacht, zelfs wanneer hij zich bij de witte poes bevond schoven zijn gedachtes altijd in Silverstream's richting. En dat voelde verkeerd, omdat hij wist dat ze niet samen konden zijn. Nu niet, nooit niet. "Ik laat je niet alleen," Murmelde de poes plots terwijl ze tegen hem aan kroop. Een rilling rolde over zijn ruggengraat toen hij uiteindelijk zijn amberkleurige blik weer op haar richtte. "Dit mag niet, ik mag dit niet.." Graystripes' stem stierf weg toen hij naar beneden keek. Ook al was hij ervan overtuigd dat Swiftheart hem nooit meer zou vergeven, het schuldgevoel dat hij nu op zich droeg was te groot om te negeren. En hij wist dat als hij bij de zilveren kattin bleef, deze alleen maar erger werd. Maar van haar wegblijven ging ook niet. Hij zat met een probleem, een groot probleem. En zoals altijd wist hij niet hoe hij deze moest aanpakken.

Ze zag hem vechten, vechten tegen gedachtes die hem van dit weerhielden. Silverstream kroop tegen hem aan terwijl ze zei dat ze hem niet alleen zou laten. Dat kon ze niet, dat voelde verkeerd. Ze voelde zijn blik in de hare branden terwijl hij zijn woorden uitsprak; "Dit mag niet, ik mag dit niet.." miauwde hij waarna zijn stem weg stierf en zijn blik zich naar beneden verplaatste. Silverstream zweeg terwijl ze naar hem keek. "I-ik weet het..." miauwde ze zwakjes. "Ik... ik mis je gewoon..." murmelde ze terwijl ze hem probeerde aan te kijken. "Ik droom over je... kan mijn clan taken nauwelijks nog vervullen..." miauwde ze terwijl haar stem langzaam weg stierf. "Ik kan gewoon niet meer zonder je..." murmelde ze haar nagels in de koude grond stekend. "Ik weet dat het verboden is..." ze durfde haar zin verder niet af te maken en ze staarde naar haar poten. Ze miste hem in haar leven, en waarom moest ze verliefd worden op iets dat bijna onbereikbaar was, maar toch zo dicht bij...

"I-ik weet het..." Hij wist dat ze het goed bedoelde, maar hem troosten deed het niet. Zijn kop leunde nog steeds op de grond, alsof hij niet meer de kracht had om deze op te tillen, en dat ook niet eens wou. "Ik... ik mis je gewoon..." Wat nieuwsgieriger gingen zijn oortjes overeind staan, maar nog steeds wisten de gemengde gevoelens hem neer te houden op de grond. "Ik droom over je... kan mijn clan taken nauwelijks nog vervullen..." Graystripe beet even op zijn lip en kneep zijn ambergele ogen dicht. Hij wist waar ze doorheen ging, hij maakte momenteel hetzelfde mee. "Ik kan gewoon niet meer zonder je..." murmelde ze haar nagels in de koude grond stekend. "Ik weet dat het verboden is..." Voorzichtig keek hij uiteindelijk toch op en priemde hij zijn ogen welke gevuld waren met ontelbaar vele emoties op haar. "Dan kan ik beter weggaan.. Ik maak jou leven lastiger, en dat van.." Hij sneed zijn woorden af en keek de andere kant op. Hij wilde de naam van Swiftheart niet noemen waar Silverstream bij was. Het was gewoon raar, omdat Silver de oorzaak was van de ruzie die hij nu met de witte kattin had. "W-wil je dat ik uit je leven verdwijn..?" Onzekerheid stond als een litteken op zijn gelaat gegrift. Hij kon het gewoon niet meer; Swiftheart kwetsen, omdat hij met Silverstream omging..

Silverstream hield haar nagels in de koude grond gestoken terwijl ze de woorden over haar lip wou duwen. Enkel kon ze het nog niet, of nee, ze durfde het niet. Het was verkeerd, maar het was haar gevoel. Starclan kon liefde toch niet verbieden? "Ik weet dat het verboden is..." begon ze... Nog steeds niet de doeltreffende woorden over haar lippen krijgend. "Dan kan ik beter weggaan.. Ik maak jou leven lastiger, en dat van.." miauwde Graystripe. Silverstream sprong op en keek hem wanhopig aan. "N-nee... w-..." het was zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar was. "W-wil je dat ik uit je leven verdwijn..?" Vroeg Graystripe. Silverstream schudde met haar zilveren kop. "Nee... nee... Ik... nee..." stamelde ze. "Wacht... Graystripe... Ik hou van jou..." miauwde ze, haar stem weg stervend. Haar ogen werden vochtig terwijl ze de grijze kater recht aan keek. Ze hield van hem, ze wou niet zonder hem.

"Ik weet dat het verboden is..." Begon de poes opnieuw, en zelfs hij had wel een idee over wat ze het had. Echter durfde Graystripe zelf de woorden ook niet over zijn lippen krijgen. Het gedacht alleen nog maar dat hij Swiftheart werkelijk bedroog deed zijn hart overslaan, overslaan van pijn. De langharige grijze kater kneep zijn amberkleurige ogen dicht en duwde zich wat weg van de zilveren kattin. "N-nee... w-..." Met een bijna wanhopige blik opende de Thunderclan krijger zijn ogen weer en priemde hij zijn blik op haar, lijkend alsof hij om hulp schreeuwde. Maar de poes sprak juist de woorden uit die hij niet over zijn hart kon krijgen. Hoe hard hij ook probeerde. "Nee... nee... Ik... nee..." stamelde ze. "Wacht... Graystripe... Ik hou van jou..." Een steek van verdriet doorboorde hem toen hij terugdacht aan wat er gebeurd was met de vriendschap van hem en Leafstorm toen de poes exact dezelfde gevoelens voor hem bekend had gemaakt. Hij wist nog goed, als de dag van gisteren, hoe al hun herinneringen de duisternis in waren gevallen toen hij haar achterliet. Hij wilde niet dat dit ook met Silverstream en hem ging gebeuren, maar tegelijkertijd zag hij het gezicht van zijn huidige partner al voor zich; gebroken, de vraag hebbende hoe ze hem ooit had kunnen vertrouwen. Opnieuw welde de tranen op in zijn ogen en bewoog hij zich nog iets verder van de poes weg, nu ook hun contact verbrekende. "Ik moet hier over nadenken, h-het spijt me.." Hij keek haar niet meer aan toen hij zich omdraaide, waarschijnlijk mentaal instortende als hij haar blik ontmoette. Hij moest hier echt over nadenken.. Dit was iets totaal anders dan kiezen welk prooistuk je deze keer ging kiezen, dit zou zijn hele leven kunnen veranderen. Maar vooral dat van zijn kits en Swiftheart.

Het was al koud buiten, maar toen Graystripe ook nog eens van haar vandaan kroop werd ze overspoeld door een ijzige kou van binnen. Ze wist wat Graystripe doorging, en ze wist wat een pijn hij wel niet voelen moest van binnen, een tweestrijd, wat meer een oorlog was. "Ik moet hier over nadenken, h-het spijt me.." miauwde Graystripe toen. Hij keek niet eens naar haar om toen hij opstond. Hij liep weg. Haar blik vertroebelde helemaal, haar oren om laag staand terwijl ze overeind kwam zitten. Ze keek hem na, haar blik in zijn grijze vacht borend. "D-dag... Graystripe..." miauwde ze hem nog na terwijl ze hem na keek. De zilveren kattin stond op, nog een laatste blik op hem richtend terwijl ze zich omdraaide, in het water sprong, en weg zwom. Terug naar haar territorium, terug naar haar kamp, op nieuw haar clangenoten onder ogen moeten zien.

OOC: Topic uit?