Brown and black {Timberpaw}

Fijngevoelig trilden Frostpaw's snorharen terwijl hij de lucht proefde, zoekende naar de diverse prooigeuren die hij geleerd had. Hij stak zijn neus de lucht in en ademde diep in, de geuren analyserende. Een goede jager lette immers altijd op, niet? De kater knipperde echter verrast met zijn heldere, blauwe ogen toen hij een andere geur rook. Maar deze was ook welkom. Een brede glimlach verscheen op zijn lippen en hij versnelde zijn pas, waarna hij uiteindelijk voor een bruine tabby kater tussen het hoge gras vandaan dook. Deze kater herkende hij uit duizenden, zijn broertje Timberpaw. "Timberpaaaaw~!" Begroette hij de kater uitgelaten en vrolijk, zoals hij meestal was.

{Eerste post voor Timberpaw}

Een beetje moe slenterde de kater door het langzaam bruinkleurende hoge gras en zakte op een gegeven moment gapend door zijn poten. Timberpaw plantte zijn kop op zijn poten en rolde op zijn zij. Hmm, misschien was het wel even fijn om hier te blijven liggen? Geen Warriors die hem op zouden jagen met taakjes of katten die over hem zouden struikelen. "Timberpaaaaw~!" Hij schoot in een zittende houding en zag opeens een Frostpaw voor hem verschijnen. Zijn broer.. die hij al een aardig poosje niet had gezien. De tabby drukte zijn oren wat tegen zijn nek en keek naar de grond. "Hey.." Mompelde hij zachtjes en hield zijn groene blik uit de buurt van Frostpaw.

Z'n broer wendde zijn kop af. Nee, daar nam Frostpaw geen genoegen mee. De zwarte kater vernauwde zijn ogen lichtjes en leunde net zo lang opzij tot hij in het blikveld van Timberpaw hing. "Hallo~" Miauwde de kater op een warme toon. "Starclan aan Timber?" Grapte Frostpaw vervolgens, waarna hij zijn balans verloor en omviel. "Oof!" Bracht hij uit, toen hij met zijn gezicht in het zand klapte. Meteen hief hij zichzelf weer overeind en spuwde hij wat zand uit. Nee, niet zo smakelijk.

"Hallo~" Timberpaw drukte zijn oren nog wat dichter tegen zijn nek en wendde zijn blik nog wat verder af, zodat er geen enkel stukje zwart in zijn blikveld was. "Starclan aan Timber?" Zijn mondhoeken bleven als versteend op hun plaats en hij hield zijn blik gericht op een verkreukeld grashalmpje. Achter hem hoorde hij het geluid van een kat die op de grond viel en de Apprentice zwiepte wat ongemakkelijk met zijn staart. "Uhm, ik denk dat ik maar even ga jagen.. voor de Clan." Mompelde Timberpaw met zijn oren tegen zijn nek gedrukt en deed een paar passen naar voren. Hij wilde Frostpaw niet ongelukkig maken met zijn gezeur.

Met een licht gepijnigde en beledigde blik in zijn ogen trok Frostpaw zijn kop terug toen Timberpaw alsnog niet op hem reageerde zoals Frostpaw wenselijk vond. Wat was er in godsnaam met de kater aan de hand? Altijd als Frostpaw contact probeerde te leggen ging hij raar doen. Frostpaw haalde echter zijn schouders maar op en besloot zijn troef toen maar te spelen. Met een achteloze zwiep van zijn staart begon hij weer weg te lopen. "Ach.. Dan zal ik maar iemand anders gaan vertellen over de geruchten die ik heb gehoord over onze afkomst~.." Miauwde hij rustig terwijl hij zich af begon te wenden.

Hij hoorde geen achtervolgende pootstappen en dacht voor een moment dat zijn broer het had opgegeven. Maar dat was natuurlijk niets voor Frostpaw, right? "Ach.. Dan zal ik maar iemand anders gaan vertellen over de geruchten die ik heb gehoord over onze afkomst~.." Timberpaw bleef staan en fronste. "Dat weet ik toch al? Daisysong." Mompelde hij en wierp een zijwaartse blik op de zwarte Apprentice.

Voor een moment aarzelde Frostpaw duidelijk toen hij Timber's woorden gehoord had. Wat hij gehoord had, sloeg immers op het feit dat Daisysong hun moeder niet was. "Nou.. euh.." Mompelde Frostpaw, waarna hij zijn kop schudde. De kater keek voor de eerste keer wat onzekerder, "Daar gaat het nou juist om." Gaf hij vervolgens maar toe.

"Nou.. euh.." Timberpaw draaide zich nog een stukje om, maar niet geheel, straks was dit slechts een trucje van Frostpaw. "Daar gaat het nou juist om." Zijn frons werd wat groter. "Ga je nu een grapje maken?" Mompelde Timberpaw, de situatie een beetje zat wordende. "Want volgens mij is Daisysong al vanaf onze geboorte daar geweest en dat is, volgens mij, wat moeders doen."

Frostpaw schoof even wat nerveus met zijn voorpoot over de grond. Toen keek hij zijn broer recht in de ogen aan, een beetje geërgerd rakende door zijn gemompel. "Ik maak over dit soort gedoe geen grapjes. Ik dacht dat je me beter kende." Miauwde Frostpaw, zijn ergernis eventjes duidelijk makende maar vervolgens weer verder gaande over het onderwerp. "Ik heb een stel warriors horen praten oké?" Mompelde hij vervolgens, zelf liet hij zijn oren nu hangen, er een beetje triest uitziende.

"Ik maak over dit soort gedoe geen grapjes. Ik dacht dat je me beter kende." Timberpaw versmalde zijn blik en beet op zijn lip, zodoende een felle opmerking tegenhoudende. "Ik heb een stel warriors horen praten oké?" Timberpaw draaide zich om. "Wat zeiden ze dan?" Hij begon wat geïrriteerd zijn staart heen en weer te slaan. Waarom zou Frostpaw het gewoon niet?

Frostpaw kneedde de grond met zijn pootjes en kneep z'n ogen even dicht. Ze werden vochtig. Het voelde vervelend om de woorden uit te spreken en hij kreeg ze duidelijk met moeite over z'n lippen. "Ze zeiden dat Daisysong jou, Iris en mij geadopteerd heeft." Mompelde hij dus uiteindelijk maar.

"Ze zeiden dat Daisysong jou, Iris en mij geadopteerd heeft." Timberpaw fronste eerst en begon toen met zijn kop te schudden. "Ja, ja," Gromde hij geïrriteerd en wierp Frostpaw een felle blik toe. "En nu? Zouden er dan opeens een moeder en een vader moeten opduiken, vanuit het niets? Grappig haar Frost, maar dit is niet leuk." Gromde hij vervolgens. Alsof Daisysong al die tijd tegen hen had gelogen, ja hoor!

"Ja, ja," Gromde hij geïrriteerd en wierp Frostpaw een felle blik toe. "En nu? Zouden er dan opeens een moeder en een vader moeten opduiken, vanuit het niets? Grappig haar Frost, maar dit is niet leuk." Miauwde Timberpaw op een grommende toon. Alsof Timberpaw hem een klap in zijn gezicht had gegeven trok Frostpaw zijn kop terug, de tranen in zijn ogen. "Je.. je gelooft me niet..?" Mompelde Frostpaw ongelovig, duidelijk verontwaardigd en gepijnigd, maar daarna vlamde er woede in zijn ogen op. "Weet je, Timber, ik dacht dat familie elkaar altijd kon vertrouwen. Dat ze dingen waar ze zich zorgen over maakten bij elkaar kwijt konden. Grappig, blijkbaar had ik het mis." Snauwde de zwarte kater zijn broer toe met een brekende stem, waarna hij zich omdraaide en wegsprintte. Al die tijd had hij zijn familie, zijn broertje en zusje, als zijn alles gezien. Nu brak alles langzaam af onder zijn poten en hij wist niet wat hij ermee moest. Hij moest weg, hij moest nadenken.