Stap voor stap, sprong voor sprong.

(Jumppaw is even nog gewoon Jumpkit)

Jumpkit lag lekker in de Nursery, terwijl ze stevig droomde. Haar poten beweegde wild, en ze mauwde even in haar slaap.

''De duisternis was weg, en twee katten kwamen eruit. Ze richtte hun kop omhoog, en keek naar de Silverpelt. Even stonden ze daarzo, tot een kat verder liep. En snoof, was er een vijand? De andere kat knikte nee. Nu konden ze echter met elkaar praten. ''Jumpfoot. Is dit wel veilig?,'' vroeg de kater aan de poes. De poes keek in de ogen van de kater, ''Nog wel,'' zei ze. Terwijl ze omzich keek, ''Maar we moeten oppassen,'' vervolgde ze. Terwijl ze verder liep, de kater volgde haar. En ze verdwenen weer in de duisternis,''

Jumpkit opende haar ogen, en stond op. Ze rekte zich uit. En dacht even aan haar droom. ''Zal ik echt Jumpfoot heten als Warrior? Het kan.''dacht ze in zichzelf. En ze ging maar naar buiten, bij de prooistapel pakte ze een rat. Die ze weer meenam naar de Nursery, waarin ze weer ging liggen. Ze zette haar tanden in de rat, en begon te eten. Opeens hoorde ze iets. Waren er nog meer kits wakker? Jumpkit keek omzich heen, maar of er beweging was. Dat kon ze niet zo goed zien.

Rainbelly was net wakker en haar maag knorde zoals hij nog nooit geknord had! Met een gaap sprong ze uit haar nest. Het was een mistige dag vandaag. Haar ogen vielen op een figuurtje bij de prooistapel. Hmm, er zijn nog meer katten wakker, dacht ze. Rainbelly trippelde naar de prooistapel. Toen ze wat dichterbij was, kon ze zien wie het was. 'Hallo Jumpkit,' snorde Rainbelly. 'Het is een mistige dag vandaag.' Rainbelly keek om haar heen. Ze kon nog net de contouren van de Hoge Steen onderscheiden in de mist. Er ging even een rilling door Rainbelly heen. Ze moest toegeven dat het kamp en best griezelig uitzag in deze mist. Na lang staren in de verte wendde Rainbelly zich weer tot Jumpkit. 'Hoe gaat het met je?' vroeg Rainbelly, en ze pakte een kleine muis van de stapel.

Earthkit had zich diep in haar mosbedje genesteld en ademde rustig. Met een tevreden blik op haar gezichtje was ze naar een bed toe gelopen en vond daar een prima plekje om de middag in door te brengen. Het was dan ook haar bedoeling geweest om tegen de avond weer wakker te zijn. Maar de slaap kende geen grenzen, en toen ze wakker werd, was het midden in de nacht. Ze opende haar oogjes en keek vol ergenis naar de muur van zwart die haar in leek te sluiten. Een naar gevoel bekroop haar, en even had ze zin om hard te gaan gillen, hopend op dat de duisternis verdween. Toen liep ze naar de rand van de Nursey. Welk gevaar sloop daar achter door het kamp? Ze had geen idee en ze voelde er ook niets voor om dat te gaan bekijken. Zo vlug haar pootjes haar konden dragen, rende ze geruisloos terug naar het bedje van mos. Toen ze net lag, was ze al weer in een diepe slaap. De volgende ochtend was Earthkit als laatste wakker. Vlug wierp ze een blik op haar slordige mosbedje. De helft ervan lag over de hele Nursey verspreid. Snel ruimde ze de troep op. Toen liep ze naar het kleine stukje bos wat de Nursey nog bezat. Tenminste, zo leek het voor haar want eigenlijk waren het maar een paar bosjes. In opperbeste stemming sprong ze bovenop een dikke tak. Toen gebeurde er iets wat ze niet had verwacht. De tak kwam tegen een kat op! "Ow sorry!" Riep Earthkit verondschuldigend.

Onderwerp: Re: Stap voor stap, sprong voor sprong.