[ Sneaking Out ]

- Per ongeluk verkeerde knoppen aangedrukt, dus post kwijt. Maar ze was hier bij de kampwand op het punt te ontsnappen. ^^"

Rustig stond de kitten op uit zijn nest toen hij had gemerkt dat zijn moeder weer in slaap was gevallen. Het was maar goed ook, want hij wilde eropuit gaan, wat dingen ontdekken. Natuurlijk zou hij weer terug komen naar haar, als hij geluk had zelfs voordat ze wakker werd. Hij liep de Nursery uit en zag daar een kitten zitten, dicht bij de uitgang. Een beetje stil kwam hij op haar afgelopen. "Wat doe jij hier?" Miauwde hij. "Zit je niet iets te dicht bij de uitgang?" Hij keek de poes twijfelend aan, mocht dat wel?

- "Wat doe jij hier?" Een stem deed haar snel en verschikt omkijken. "Zit je niet iets te dicht bij de uitgang?" Een kitten keek haar twijfelend aan. De verschrikte blik veranderde al snel in een ernstig geïrriteerde. Wat dacht hij wel niet? Haar zomaar rond gaan commanderen! "Ik weet heus wel wat ik doe hoor!" piepte ze en stak haar borst lichtelijk naar voren, "Alsof er iets met ons zou overkomen! Als er iemand zich kan verstoppen ben ik het wel, omdat ik nog zo klein ben. Zij daarentegen..! Ha!" Ze mocht dan waarschijnlijk wel even oud zijn als deze kit. Dat was nog geen reden om vriendelijk te gaan doen. Daarbij, ze was vriendelijk genoeg, toch? Wel voor haar.

"Ik weet heus wel wat ik doe hoor!" Oh weet je dat wel zeker? Schoot door Lightningkit's hoofd. Hij knikte rustig en kalm, alsof hij een beetje verbaasd was dat de kitten zo tegen hem deed. Maar vanbinnen maakte het hem eigenlijk niet zoveel uit, misschien dat hij wat kon spelen met deze kitten.. op zijn manier. "Alsof er iets met ons zou overkomen! Als er iemand zich kan verstoppen ben ik het wel, omdat ik nog zo klein ben. Zij daarentegen..! Ha!" Hij trok een wenkbrauw, voor zover hij die had, omhoog en keek de kitten vragend aan. "Oh.." Miauwde hij. "Maar wat als ze je ruiken? Dan kun je jezelf toch nooit verdedigen?" Miauwde hij vragend. "Ik bedoel.. een vos ruikt je heus wel hoor, die heeft al meerdere kits opgepeuzeld!" Hij slikte zachtjes en zijn ogen werden groot van schrik. "Ik zou zo'n beest niet tegen willen komen als kitten zijnde!" Hij keek de kitten voor hem niet meer aan en zijn blik ging naar de uitgang. "W-was je van plan.. om.. om..?" Hij durfde het eigenlijk niet te zeggen, althans zo leek het, bang dat de kitten kwaad zou worden.

- "Oh.." Miauwde hij. "Maar wat als ze je ruiken? Dan kun je jezelf toch nooit verdedigen?" Miauwde hij vragend. "Ik bedoel.. een vos ruikt je heus wel hoor, die heeft al meerdere kits opgepeuzeld! Ik zou zo'n beest niet tegen willen komen als kitten zijnde! W-was je van plan.. om.. om..?" De poes zuchtte even en schudde met haar hoofd. Wat een lafaard! "Dom beest," miauwde ze honend, "Gebruik je hersens, als je die hebt tenminste. Je verstopt je gewoon in een muizen- of konijnhol of wat voor hol dan ook en wacht tot dat dier weg is. Simpel als dat! Als kitten kan het nog! Die warriors daarentegen moeten inderdaad vechten." Nee, aan zulke kittens had je dus niks. Haar blik ging even over de kampwand, opzoek naar een goede plaats om er doorheen te glippen.

"Dom beest," Woede, zijn ware ik, dat was wat probeerde omhoog te komen. Maar hij bleef er kalm onder. Dit waren die soort momenten waar hij kon bewijzen dat hij zichzelf onder controle had, dat hij een goede leugenaar en acteur was. Dat niemand zijn ware ik omhoog kon krijgen. "Gebruik je hersens, als je die hebt tenminste. Je verstopt je gewoon in een muizen- of konijnhol of wat voor hol dan ook en wacht tot dat dier weg is. Simpel als dat! Als kitten kan het nog! Die warriors daarentegen moeten inderdaad vechten." Hij keek de kitten lachend aan. "En wat als er geen in de buurt is, wat doe je dan? Schreeuwen om hulp? Bang wachten tot dat beest je gevonden heeft? Nou, ik wens je veel succes!" Miauwde hij, waarna hij zijn staart langs zijn poten sloeg en de kitten niet meer aankeek. "En even zodat je het weet.. als jij gaat, vertel ik het mijn moeder." Miauwde hij scherp. "Ze zou er niet blij mee zijn, dat zeker niet." Hij keek haar weer aan, terwijl een brede grjins op zijn gezicht verscheen. "Regels overtreden is niet zo slim!" Vervolgde hij weer.

- "En wat als er geen in de buurt is, wat doe je dan? Schreeuwen om hulp? Bang wachten tot dat beest je gevonden heeft? Nou, ik wens je veel succes!" Miauwde hij, "En even zodat je het weet.. als jij gaat, vertel ik het mijn moeder." Miauwde hij scherp. "Ze zou er niet blij mee zijn, dat zeker niet. Regels overtreden is niet zo slim!" De kater grijnsde naar haar. De kitten liet een zacht gegrom, of toch iets dat er op leek, horen. "Tssk" siste ze, "Ik heb nooit gezegd dat ik ver van het kamp zou gaan! Daarbij er zijn ALTIJD plekken om je te verstoppen." Ze stak haar kopje een beetje hooghartig in de lucht. "Daarbij, jij bent gewoon een vuile verrader en niets meer. Jij bent stom." Abrupt draaide ze zich om en liep gewoon van hem vandaan, naar de andere kant van het kamp. Nee, met dit mormel wou ze niks meer te maken hebben. Zo'n vervelend beest dat hij was!

"Tssk" Hij had een hekel aan de manier waarop de poes hem behandelde en het liefst viel hij haar hier ter plekke aan en zou hij haar laten zien dat zij onder hem stond. Hij was beter dan haar, dat wist hij diep vanbinnen, maar oh hij liet niets, maar dan ook niets zien. Vrolijk, vriendelijk en natuurlijk goed bedoelend bleef hij voor haar zitten. "Ik heb nooit gezegd dat ik ver van het kamp zou gaan! Daarbij er zijn ALTIJD plekken om je te verstoppen." Hij knikte rustig en koeltjes. Wat zij wou, hij zou lachen als hij haar lichaampje dood zag liggen; vermoord door een vos. "Daarbij, jij bent gewoon een vuile verrader en niets meer. Jij bent stom." Even gekwetst keek hij de poes aan en toen ze wegloop schudde hij met zijn hoofd. "Het maakt mij niets uit wat anderen van mij denken," Miauwde hij kalmpjes. "En als je wegloopt, dan betekent dat voor mij dat ik gelijk krijg." Miauwde hij, waarna hij zijn schouders ophaalde en wegkeek.

De kitten zei niks meer tegen hem en in plaats van dat ze weg van hem liep, ging ze op zoek naar een uitgang om uit het kamp te komen. "Je gaat dus echt?" Miauwde hij vragend, waarna hij fronste en toekeek hoe ze een gat in de rand zocht. "Het is echt niet slim hoor, als mijn moeder hierachter komt kan ze heel kwaad worden!" Miauwde hij, terwijl hij de poes aankeek. "Als ik jou was zou ik het niet doen, denk je dat ze het niet zullen merken dat je weg bent? De warriors zullen je meteen ruiken en opsporen!" Hij wist dat wat de kitten deed niet slim was en hij zou naar zijn moeder toegaan als ze het ook echt deed. Nee, hij zou niet toekijken en wachten tot ze terug zou komen, misschien zelfs dood. Er waren vossen in het territorium, misschien als ze ongeluk had ook nog eens dassen, en dan had je ook nog die vogel die zo af en toe over het kamp heen vloog. Nee, het was niet slim wat deze kitten deed en dit was het perfecte moment voor Lightningkit om zijn loyaliteit aan de clan te laten zien, alles voor de show natuurlijk, want het liefst zou hij zo met deze kitten meegaan en avonturen beleven. Weglopen en de wereld ontdekken, maar dit leek hem het slimst.