i'm sorry for last time we met ~Smokepaw.~

Sharppaw voelde hoe de wind door zijn zwart-witte vacht strook terwijl hij bladeren deed opvliegen om zijn gespierde lichaam heen. De kater was zoals gewoonlijk weer eens wat lapjes aan het lopen rond de grenzen van het Shadowclan territorium. De kater wist dat hij nu wat minder moest denken over al de dingen met zijn moeder enzo maar toch, een gewoonte was moeilijk af te leren. En daarnaast was het niet slecht voor de spieren. Sinds de kater was begonnen met zijn extra training waren zijn spieren flink gegroeid en waren daardoor ook een stuk duidelijk. Toch ging het de kater daar niet echt om wand, ondanks dat hij het begon te doen om zijn hoofd leeg te maken vond hij het best leuk om zo veel te trainen en te werken aan al de kwaliteiten die hij nodig had om een super goede warrior te worden. Ineens werd de kater uit zijn gedachten getrokken door een bekende geur, de geur van een oude vriendin. En al snel, veel te snel zag de kater haar. Ze stond midden op de weg die hij had gemaakt na al die dagen rondjes rennen. Zo snel mogelijk begon de kater af te remmen en naar de zijkant af te buigen. Maar het leek erop dat hij het niet zou halen. Maar toch, op een of andere manier lukte het hem en ontweek hij de zwarte apprentice op een haar.

-Smokepaw. ^-^

Haar ogen opende zich slaperig, vooral doordat een of andere dikke apprentice haar ruw opzij duwde. Ze gromde zachtjes, het was voor haar ogen wat wazig. "Pasop, fat-ass," zuchtte ze en haar gele ogen staarde wat vermoeid voor zich uit. Ze stond voorzichtig op, strekkend en zuchtend. Haar nest zat merendeels in haar vacht vast, wat dus ook verklaarde waarom ze zo stijf was. Ze schudde zich hardhandig uit en de stukjes mos vlogen door de den, waarschijnlijk werden er wat apprentices wakker. "Smokepaw, jij weer," gromde een van de apprentices, een rode, kleine kater waarvan ze de naam niet wist. "Sorry, gozer waarvan ik de naam niet weet," miauwde ze, ze begon weer wat enthousiaster te worden. Haar blik stond vrolijk, zoals bijna altijd. Ze wandelde met hoog geheven staart de den uit en een grijns stond op haar gezicht. De zon stond nog laag, maar ze besloot toch maar even het kamp uit te gaan, wat te doen wist ze niet. De zwarte poes viel met een plof op de grond en begon zichzelf schoon te likken. Brokken mos vielen uit haar dunne, zwarte vacht en bleef hangen aan haar tong. Ze stak haar tong uit, i een gebaar dat het niet erg smakelijk was. Het zag er erg komisch uit. De jonge poes stond op en strekte zich uit. Haar staart stond hoog in de lucht, en ze verliet met grote stappen het kamp.
De wind waaide met heftige kracht door haar dunne, glimmende vacht heen. Een zucht verliet haar bek, waarna ze zichzelf met een kort sprintje vooruit zette. Haar blik staarde rustig voor haar uit, met kalme passen wadelde ze rustig door de bladeren heen. Ineens kwam er een zwart-witte kater met volle snelheid op haar afgerend. Ze keek hem met grote ogen aan en herkende hem algauw. "Sharppaw, doe normaal!" gilde ze hysterisch en ze sprong opzij. De kater begon met remmen en ontweek haar behendig. Ze keek hem koppig aan. "Wow, i- ik was bijna dood!" miauwde ze overenthousiast en ze greens. "Sharpeeh!" miauwde ze en ze sprong een beetje scheef en melig richting de kater en landde op zijn rug.

Opgelucht liet de kater een zucht horen terwijl hij het gepiep in zijn oren probeerde weg te drukken. Het hysterische gegil van Smokepaw had namelijk zijn oren nogal hard bereikt en de kater vond het raar dat hij niet eens ene beetje doof was. "Wow, i- ik was bijna dood!" Bij die woorden keek de kater om naar de zwarte poes om haar te zien grijnzen. En Sharppaw wist al wat er ging gebeuren. "Sharpeeh!" Hoorde hij de poes miauwen terwijl ze op zijn rug sprong. Het was net zoals vroeger toen ze nog kittens waren, alleen was Sharppaw toen kleiner geweest, de kleinste zelfs en viel hij altijd neer onder haar gewicht. Maar nu dat de kater was gegroet en een grote spiermassa had opgebouwd kon hij zonder moeite blijven staan met het gewicht van Smokepaw op zijn rug. "Hi Smoke" Begroete de kater met een opgewekte en blije stem. Hij had het beste humeur dat hij had gehad in een lange tijd en Sharppaw vond het leuk om te merken hoe anders hij was sinds hun laatste ontmoeting. Deze keer glimlachte hij en was hij niet zo droevig, iets dat veel beter was als je in de buurt was van de melige poes die op zijn rug lag.

"Sharpeeh!" gilde de poes hard, de prooien waren van hier tot de vierboom sowieso niet meer te vinden. Ze rende op hem af en sprong behendig op zijn rug, want ze had hem niet aan zien komen en de gedachte bij zijn 'aanval' op haar maakte haar erg melig. De poes had eigenlijk gehoopt dat de kater neerviel, maar tot haar verbazing bleef hij gewoon staan. De gromde speels en hoorde hem een begroeting murmelen. "Hii" zei de kater met een vrolijke, opgewekte stem en ze keek hem vrolijk aan. Hij was in een goede stemming, wat ook haar in een goede stemming zette. Ze nam erg snel de emoties van andere over, het lag er aan wat voor een emotie die gene had. Als ze bij een verdrietig iemand zat, duurde het altijd wat langer voor het op haar oversloeg en meestal ging ze ruim voordat die emotie op haar sloeg er vandoor. Bij blije katten ging het bijna in een wip, aangezien ze zelf ook meestal blij was. De poes rolde een beetje lomp van zijn rug al en haar staart stond hoog in de lucht. Even zuchtte ze en een glimlach vormde haar gezicht. "Eeh! Hoe gaat het?" vroeg ze hem, erg opgewekt en vrolijk. Ze duwde haar neusje even vriendschappelijk tegen zijn schouder en zette een paar stappen naar achteren, struikelend over haar eigen poten. Ze viel met een plof neer en ze stak even haar tong uit, waarna ze snel opstond en hem wat beschaamd aankeek. "Kan iedereen overkomen," murmelde ze, zichzelf reddend uit deze situatie en ze schakelde snel over op een ander onderwerp. "We moeten vandaag samen jagen, ik zeg het je! Ik ben geloof ik gisteren alleen met een vogeltje terug gekomen en nu moet ik even in het krijt komen te staan bij onze leader, misschien krijg ik dan een extreem coole mentor!" ratelde ze aan een stuk door, maar het was wel verstaanbaar. Ze sloef met haar staart en haar gele ogen keken achter de kater.

De kater voelde hoe het gewicht van de poes nogal snel van hem afrolde en nog voordat hij het wist waaide er een beetje zand omhoog toen de poes op de grond terecht kwam. Toen de kater zijn gevlekte kop richting de zwarte apprentice draaide werd hij al bijna direct begroet met haar woorden. Sharppaw verbaasde zich erover hoe dee poes zich snel had herstelt van haar landing maar ergens wist hij wel dat het zo snel zou gebeuren, ze was namelijk nog steeds Smokepaw, de melige apprentice die hij kende sinds zijn kittentijd. Het verbaasde de kater hoe zijn vriendin bijna niet was verranderd. Ze was nog steeds melig en blij als de tijd dat ze een kitten was. Hoe kon het dat de kater zo veel was verandert en zij zo weinig? De kater wist het niet. Maar ja, hij besloot maar op de vraag te antwoorden sinds hij dat nog niet had gedaan. "Het gaat best goed, nog een beetje in de war enzo maar minder." Vertelde de kater en pas nadat zijn woorden al zijn bek hadden verlaten besefte de kater dat hij Smokepaw nooit had vertelt over al dat gedoe waarmee hij bezig was geweest de laatste tijd. Toch probeerde de kater die gedachte weg te schuiven door weer te spreken. "En hoe gaat het met jou? Nog veel melige dingen gedaan?" Nog voordat hij zijn zin had afgemaakt zag hij de poes op de grond vallen. "Kan iedereen overkomen," Hoorde hij hara murmelen nadat ze was opgestaan en Sharppaw was verbaast, dit was de eerste keer dat hij haar ooit beschaamd had gezien. Toch sprak hij haar er niet op aan, iedereen was wel eens beschaamd. "We moeten vandaag samen jagen, ik zeg het je! Ik ben geloof ik gisteren alleen met een vogeltje terug gekomen en nu moet ik even in het krijt komen te staan bij onze leader, misschien krijg ik dan een extreem coole mentor!" Sharppaw knikte. "Oke, maar je moet weten dat mijn moeder het helemaal niet erg vind dat je maar ets kleins had meegebracht. Elk beetje is goed en daarbij, iedereen heeft wel eens een slechte jacht. Daarnaast ben ik er zeker van dat je sowieso een super mentor zou krijgen."

-ow ja gewoon dat je het weet, Sharppaw is 10 moons (just so you know)

"Het gaat best goed, nog een beetje in de war enzo maar minder." zei de kater en even keek de poes hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "B-Ben je met je hoofd op een steen gevallen ofzo?" vroeg ze, haar ondertoon was wat plagend al klonk de rest van haar stem bloedserieus. "En hoe gaat het met jou? Nog veel melige dingen gedaan?" vroeg de kater, en de jonge poes wist dat hij er omheen probeerde te draaien. Ze schudde even haar kop en besloot er weinig aandacht aan te besteden, maar haar evenwicht verloor ze en ze kukelde achterover. Even was haar hoofd leeg en besefte ze niet helemaal wat er nou eigenlijk gebeurt was. Ze keek even wat leveloos voor zich uit en besefte net dat ze wat had gedaan wat best beschamend was. "Kan iedereen overkomen," mompelde ze even en te herstelde zich snel. "We moeten vandaag samen jagen, ik zeg het je! Ik ben geloof ik gisteren alleen met een vogeltje terug gekomen en nu moet ik even in het krijt komen te staan bij onze leader, misschien krijg ik dan een extreem coole mentor!" zei de poes toen maar, hopend dat de kater niet ging doordrammen op het oude onderwerp. "Oke, maar je moet weten dat mijn moeder het helemaal niet erg vind dat je maar ets kleins had meegebracht. Elk beetje is goed en daarbij, iedereen heeft wel eens een slechte jacht. Daarnaast ben ik er zeker van dat je sowieso een super mentor zou krijgen." zei de kater en even dacht de poes na, zijn woorden waren wel waar. "Okaay dan," zei de poes en ze strekte dich uit. Haar ogen sloten zich eventjes en ze stond weer op, om haar vacht uit te schudden. "Stof, i hate it" miauwde ze poes en ze greens. "Nou, zullen we gaan jagen of niet?!" miauwde ze opgewekt en ze sprong op en neer.

Sharppaw zag hoe de zwarte poes zich begon uit te schudden, waarschijnlijk om het vuil uit haar vacht te krijgen bedacht de kater zich. Sharppaw zag hoe een grote wolk stof uit haar vacht kwam en de kater was verbaast hoeveel stof de poes wel niet op zich kon hebben zonder dat het zichtbaar was. Als de kater zoveel stof op zich zou hebben zouden zijn stukken wit vacht al lang bruin zijn. Even moest de kater niezen toen het stof zijn neus bereikte. "Stof, i hate it" Sharppaw knikte al teken van het feit dat hij het eens is met haar. Zodra de kater zijn ogen weer kon opendoen omdat hij stopte met niezen werd hij begroet met een grote grijns op de poes haar gezicht. "Nou, zullen we gaan jagen of niet?!" Sharppaw was geamuseerd over hoe de poes op en neer sprong en hoopte dat hij ooit weer zoal de poes kon worden. "Natuurlijk." Zei de kater voordat hij met zijn staart zwiepte om ana te tonen hem te volgen voordat de kater er vandoor schoot. Sharppaw ging nog lang niet op zijn snelste maar toch voelde hij hoe de bladeren alweer rond zijn poten opwaaide.

"Nou, zullen we gaan jagen of niet?!" miauwde ze en ze sprong op en neer, een beetje verveeld dan het gesprek. Ze hield niet zo van praten, behalve als je erbij kon lachen, ze wilde liever iets doen. Haar ogen keken de kater aan, ze wist dat ze ook eens geduld moest hebben en normaal moest praten. Ze keek even naar de kater, die haar ook aankeek. "Natuurlijk," zei Sharppaw en ze zag zijn staart zwiepen, om vervolgens weg te schieten, gevolgd door de zwarte, kleine poes. Ze keek oplettend om haar heen, haar neus ving alle geuren op die zich rondom haar bevonden. Haar poten droegen haar door de zure, dikke lucht heen, het was namelijk ondanks dat het leaf-fall was erg benauwd. Ze keek om haar heen, eerlijk gezegd wist ze niet of ze vandaag wel wat ging vangen. Met doffe stappen zette de poes zich naar voren, tot ze wat hoorde kraken. Haar oren spitste zich meteen en ze bleef stilstaan. "psst!" mompelde ze zachtjes naar de kater, hopend dat hij geen onverwachtte bewegingen ging maken of ergens op ging staan en geluid ging maken. Ze opende haar bek om de lucht in haar geurklieren te laten stomen, maar had geen geluk, de wind stond de verkeerde kant op. Ze trok met haar oren en wandelde nog enkele passen richting het geluid wat ze zojuist had gehoord, al was de kans groot dat het beest haar al geroken had en al weggevlucht was. Ze sprong tussen de struiken, maar inderdaad, het dier was al weg. "We kunnen verder," miauwde ze met een knipoog en ze volgde de kater weer.

Onderwerp: Re: i'm sorry for last time we met ~Smokepaw.~