Still everlasting twins?

De ijzig blauwe ogen opende zich en een mager, toch getraind lichaam stond op van haar plek en kwam in beweging. Even rekte de poes zich uit en keek toen rond het kamp. Sinds kort maakte het haar niet eens meer uit wat er hier gebeurde. De windclan die hun tegen de haren instreek maar ja. Ze was trouw en kon helpen waas ze kon maar het raakte haar niet meer zoveel als eerst. Haar ogen stonden wazig en emotieloos, elk tintje van glans was eruit getrokken. Ze had geen kittens terwijl haar zus al behoorlijk wat had lopen, ze was twee van de beste katers kwijt en sinds haar zusje deputy was zag ze haar al helemaal amper, je als ze toevallig langsliep. Ze draaide zich van de rest weg en sloomde het kamp uit.
Een geeuw verliet haar bek terwijl ze tegen een van de bomen aan ging liggen, haar dikke zwarte vacht tijd geven om zich te blussen. Ze draaide zich om en keek door de takken naar de lucht waarna ze doordraaide en het zacht weer tegen haar zacht buik voelde. Zonhoog, alle tijd om te jagen. Ze likte even haar eigen borst maar stopte daar al snel weer mee. Haar vacht zat oor de war en de glas die er altijd net als bij haar zusje in had gezeten was verdwenen. De poes was niet meer hetzelfde. Ze voelde geen pijn of liefde, of eigenlijk ook maar iets. Waarom zou ze, ze zou het toch verliezen.
Met een korte blik keek ze op toen de bosjes bewogen. Automatisch schoten haar oren op en snoof ze de lucht op. Innerghost. Die geur zou ze altijd uit duizende herkennen. Ze legde haar kop op haar voorpoten. Loop maar door zusje, ik ben het maar, dacht ze en sloot haar doffe ogen even.

~Innerghost

How did it come to this?
We were young
Always together
And now? I don’t see you anymore

Ondanks dat het leafbare was, zag Shadowclan er nog wel sterk uit, de katten waren wat magerder, maar nog wel sterk. Haar ogen vielen op Fallentear, haar zusje, ook zei zag er nog sterk uit, maag ze viel onder de wat magere katten, en haar uitstraling baarde haar zorgen. De twee katten waar Fallentear het meest van hield waren de laatste tijd nog al afwezig, en zij zelf, zins ze Deputy was geworden was drukker en raakte haar tijd op. Helemaal nu Shrewstar een Queen was, en zij zelf dus vooral nu ook leader taken op zich nam. Maar nu was de clan rustig, en besloot ze dat ze Fallentear wel achter na kon gaan. Het begon te sneeuwen, en een koude windvlaag gaf haar een rilling door haar ruggen graat heen. Ze zette haar vacht een beetje op tegen de kou en achter volgde de pootstappen in het sneeuw van Fallentear.
Daar lag ze, verslagen en eenzaam tegen een boom aan. [i]This can’t be… dacht ze bedroefd. Ze voelde zich schuldig, verantwoordelijk hier voor. Maar ze wist dat ze hier niet verantwoordelijk voor was. Ze was deputy en moest klaar staan voor de clan, patrouilles regelen, helemaal nu twee clans wel eens een gevaar voor hen kon vormen. Innerghost was samen met Shrewstar bezig met plannen om Riverclan als bondgenoten te nemen. Ze bleef voor Fallentear staan en boog haar kop om haar neus aan te raken. “Fallentear…” murmelde ze.

De zwarte poes met de ijzige doffe ogen had ze nu even gesloten om te rusten. Haar nachtmerries van toen ze kitten en apprentice was geweest waren terug gekomen. Enkel leken die dromen nu werkelijkheid te worden. De dromen dat Autumn en Silver bij haar weg werden genomen. Dat Inner haar niet meer zou willen zien. Allemaal leek het stap voor stap werkelijkheid te worden. Autumn en Silver waren al verdwenen, Inner, die deed het niet bewust, het was niet haar schuld maar het gebeurde wel. De ooit zo close twins waren nu bijna vreemden. Ze mistte de tijden dat ze met Inner door het kamp rende, dat alles nog goed was,. Maar die tijd was over en dat moest ze accepteren. Ze moest wel verdergaan. Ze moest jagen, loyaal zijn en op de regels letten. Maar ergens vroeg ze zich af wat ze daarmee ging bereiken. Ze was mager, door slaapgebrek en te weinig voedsel verzwakt. Ze zou niet kunnen vechten als ze normaal kon. De twee clans die tegen hun vachtharen in streken leek een ijzige drukte in de clan te veroorzaken.
Haar oren spitste zich toen ze iets hoorde. Even keek ze op tot ze de lucht op snoof. Innerghost. De poes die haar hele leven al naast haar had gestaan, de poes die haar alles was geweest. Ze zuchtte even en sprak in haar kop dat de poes door moest lopen. Helaas Inner niet echt mee en voelde ze niet veel later een neus tegen de hare en rook ze een sterke geur van Inner. Fallen keek op naar haar zusje met har doffe ogen toen die haar naam melde. Lichtelijk lastig ging de poes rechtop zitten en keek naar haar zusje. "Innerghost" sprak ze schor. Ze gebruikte haar stem amper meer, die lichtte klanken waren tijdelijk verdwenen. Ze bekeek haar zusje, de glanzende icaan ogen en de dikke glanzige vacht. Zo had zij er ook uit kunnen zien. Zo'n goed verzorgde poes tegenover haar geheel tegenovergestelde zus. "Wat is er, Innerghost?" vroeg ze zoals ze tegen haar Deputy hoorde te praten. Ze sprak niet tegen haar zus, ze sprak teen haar deputy nu.

Fallentear begroette haar bij haar naam, zoals elke warrior binnen de clan deed, behalve haar eigen kittens en Flamepath. Haar kittens noemde haar gewoon Inner of mama, en Flamepath die noemde haar ook gewoon Inner. Zo had Fallentear haar ook altijd genoemd. Inner, of Twin. En nu? Nu noemde ze haar gewoon Innerghost, op een respectvolle manier zoals je tegen een Deputy of Leader behoorde te spreken. Ze vond het fijn als haar warriors dat gewoon deden, maar als haar familie of vrienden dat deden? Dan voelde het verkeerd. Natuurlijk tijdens momenten als besprekingen over de clan regelingen, ja dan was het goed dat ze als een Deputy werd aangesproken, maar niet bij onder onsjes, zoals nu. "Wat is er, Innerghost?" Vroeg Fallentear op een toon zoals je een Deputy aansprak. "Doe normaal, Fallen, zo praat je nooit tegen mij," miauwde ze terwijl ze ahar een tikje gaf tegen haar flank aan. Ze had een zachte blik in haar ogen en haar toon was vriendelijk zoals ze haar twin altijd aansprak. "Ik wil niet dat je me zo aanspreekt, Fallen, je bent m’n twin," ging ze er op door.

Innerghost leek niet blij met het feit dat Fallen haar met haar volledige naam begroette. Hoewel ze dit nooit had gedaan leek haar dit nu toch wel het juiste om te doen. Misschien kreeg ze wel iets te horen dat ze te weinig deed in de clan. Dat ze niet vaak genoeg langs de grenzen liep of met te weinig prooi terug kwam. Of dat ze hier nu lag terwijl de clan alle kracht nodig had om te jagen. Ze keek de Deputy voor haar recht aan. Haar ogen leeg zonder ook maar iets erin. Haar zusje leek voor haar even weggzakt te zijn in haar gedachte maar dat duurde niet lang. "Doe normaal, Fallen, zo praat je nooit tegen mij," begon Inner te spreken. Fallen keek haar aan terwijl ze haar flank aan raakte. Ze had dezelfde stem als altijd en haar blik stond hetzelfde maar Fallen wist het niet. Dit was wat ze wou, met haar zusje even zitten maar nu ze hier zat voelde ze niets. Ze had het gevoel dat ze iets fout deed en daarvoor de deputy of leader tegen haar moest praten. Even slikte ze en zuchtte. Niets zeggend. "Ik wil niet dat je me zo aanspreekt, Fallen, je bent m’n twin," ging de poes door. "Het spijt me, Innergh.." het ging bijna automatisch. "Inner" herhaalde ze zacht en keek de poes voor haar aan. Haar stem nogsteeds leeg van de klanken. "Waar wou je me over spreken?" vroeg ze respectvol. Ze keek even naar de grond. Ze had dit zo gemist maar ze wist dat dit van korte duur was.

Wat was er mis met haar zuster. Waarom deed ze zo? Daagde ze haar uit, wou ze haar tegen zich hebben ofzo? "Het spijt me, Innergh.." Fallentear zweeg even, en miauwde toen op nieuw, "Inner." Innerghost schudde met haar kop. "Je hoeft je niet te verontsch…" ze schudde met haar kop en slikte de rest van het woord in. "Waar wou je me over spreken?" Vroeg Fallentear respect vol. Innerghost grauwde en gaf haar een tik langs haar oor, niet hart, maar eerder om haar wakker te schudden. "Ga recht op zitten, Fallen," miauwde ze. "Wat is er in Starclans naam mis met jou?" Siste ze terwijl ze haar rug rechtte. "De laatste paar dagen doe je weinig tot niks, je ziet er onverzorgd uit… is het… is het…" ze haalde even die adem om zich zelf onder controle te houden. "Omdat Autumn en Silver weg zijn..?" Vroeg ze toen. "Omdat ik er minder voor je kan zijn..?" Ze wende haar blik af en haalde diep adem en keek haar toen weer recht aan. "Ik haat het om je zo ongelukkig te zien, Fallen, ik haat het," miauwde ze haar recht aan kijkend.

Fallentear reageerde niet op de houding van haar zusje die steeds meer er klaar mee leek ze zijn. "Je hoeft je niet te verontsch…" begon de poes. Maar maakte haar zin niet af. Fallen vroeg geen moment twijfelend wat Inner had gewild van haar, wel met een respectvolle toon. Starclan stond achter deze poes waarschijnlijk meer dan starclan achter haar stond. Ze keek naar haar zusje die grauwde en dook voor haar poot  licht ineen. Ze keek naar haar zusje en slikte even. Wat was er mis, ze deed toch respectvol. "Ga recht op zitten, Fallen," miauwde Inner. "Wat is er in Starclans naam mis met jou?" vroeg ze. Fallen keek haar recht aan en ging weer recht zitten. Ze wou haar antwoord geven maar Inner ging al door. "De laatste paar dagen doe je weinig tot niks, je ziet er onverzorgd uit… is het… is het…"De poes ademde even duidelijk in. "Omdat Autumn en Silver weg zijn..?" Vroeg ze toen. "Omdat ik er minder voor je kan zijn..?" Nu was het Fallen's beurt om de grauwen. Ze keek naar haar zusje. Ze deed niets, ze deed haar best. De poes wende haar blik af. Fallen keek haar recht aan. "Ik haat het om je zo ongelukkig te zien, Fallen, ik haat het," miauwde Inner tegen haar. Ze keek even naar de grond. "Weet je hoe het voeld?" vroeg ze zacht. Ze keek even naar de grond en keek haar daarna weer aan. "De twee katers waar je van houd elkaar zien uitdagen en ze dan allebij opeens niet meer zien" siste ze. "Toekijken hoe je zusje een partner krijg, een eerste nestje, een tweede nestje zonder dat jij zelf ook maar enige idee hebt hoe het zou moeten voelen om kittens te hebben" ging ze verder. "Om je zusje Deputy te zien worden, waardoor jij het enige kwijt raakt wat je nog hebt, alles wat ik had was jij" sprak ze zacht en keek naar de grond. "Heb je enige idee hoe het voelt om geheel alleen te zijn, dag en nacht en dat alles wat je doet geen zin heeft" sprak ze. "Om 's nachts wakker te worden van nachtmerries, elke nacht weer en overdag in de zeik genomen te worden door je eigen zintuigen" Ze hijgde even licht. Ze keek naar de grond. Tranen vormde zich in haar ogen en ze keek op naar haar zusje. "Ik mis je, ik mis ons oude leven" sprak ze en keek weg. Ze slikte even. Ze durfde haar zusje niet meer aan te kijken, ze had nu al spijt dat ze het gezegd. "En toch ben ik heel gelukkig voor jou" ging ze zachter door.

Haar bek werd volledig gesnoerd door de woorden van Fallentear. Die woorden raakte haar, gaven haar een schuldgevoel en een brok in haar keel. Ze luisterde naar de woorden, ijzige, zachte, verdrietige woorden. [i] "Ik mis jou ook… Fallen…"[/b] murmelde ze. "Ik weet niet hoe het voelt… ik… ik had er meer voor je moeten zijn," murmelde ze. Ze schudde met haar kop en likte toen de tranen van Fallentear weg. "Ik had dit eerder moeten zien, er voor je moeten zijn…" miauwde ze. Ze ging tegen haar zus aan zitten en drukte haar lichaam tegen de hare. "Het spijt me," fluisterde ze. Nu was het haar beurt om zich te verontschuldigen. Ze had dit eerder moeten zien, er eerder voor haar moeten zijn. Maar nee, ze was blind geweest, had het niet gezien, was alleen maar met zich zelf en de clan bezig geweest, en had haar best gedaan om bij haar kittens en haar partner te zijn. Maar Fallentear? Ze had haar wel gezien, maar was er niet voor haar geweest. "Kom, we gaan van vandaag een leuke dag maken, Twin!" Ze probeerde haar enthousiast aan te kijken. Ze mochten niet in het negatieve blijven, ze wou haar zusje uit het negatieve halen.

Fallen richtte haar ogen op de grond. Ze wou haar zusje niet aankijken, ze had een schuldgevoel van haar woorden, het klonk alsof ze het haar zusje het niet gunde, maar dat deed ze wel. Sterker nog, dat deed ze enorm erg. Ze wou dat haar zusje gelukkig was maar ze wou haar zusje zelf niet kwijt. Ze waren vroeger zo hecht, waarom nu niet meer. Inner verontschuldigde ze zich. Ze keek haar zusje weer aan. "Nee, Inner je had het druk, dat snap ik" zei ze zach. "De clan en je kittens, en natuurlijk Flame" zei ze zach. Fallen vond zichzelf niet eens meer de moeite waard waarom zou ze dat dan wel van de van haar twin willen. Ze bleef tegen haar zusje aan zitten en likte de vlekkeloze vacht bij haar oor zacht. Ze hield wel van haar twin en wou haar zeker niet kwijt. Even zuchtte ze en drukte haar kop in haar nek. Even bleef ze zou zitten en keek haar zusje toen weer aan. "Kom, we gaan van vandaag een leuke dag maken, Twin!" probeerde haar zusje. Ze wist dat ze het probeerde door een kleine toon in haar stem. Ze kende haar zusje nog wel goed genoeg. Even grijnsde ze en keek Inner aan. 'Waar dacht je aan Twin?" vroeg ze. Dit wou ze. Gewoon een paar dagen, af en toe even mat haar twin. Zonder het idee dat ze tegenover een hogere kat zat. Ze stond op en keek even om zich heen. Ze vertrouwde haar zintuigen alleen helaas niet meer zo erg.

"Nee, Inner je had het druk, dat snap ik," zei Fallentear. Innerghost wou er tegen in gaan, maar schudde enkel met haar kop, en gaf er geen woorden meer aan bloot. Ze had heus wel gaatjes voor haar twin kunnen vinden, ook naast Flamepath en haar kittens. "De clan en je kittens, en natuurlijk Flame" Ging Fallentear verder. Innerghost zweeg. Zo bleven de twee zusjes even tegen elkaar aan zitten. Hun zwarte vachten tegen elkaar aan. Innerghost zuchtte en stond toen op. Ze stelde voor om van deze dag een leuke dag te maken, om samen even wat te gaan doen. 'Waar dacht je aan Twin?" Innerghost zette een grijns op. "Kom maar," miauwde ze terwijl ze opstond en haar rug strekte. Ze mocht dan een deputy zijn met verantwoordelijkheden, plichten, en een status. Ze kon nog wel lol trappen als een jong volwassene kat. Ze begon te lopen door het sneeuw heen, het was winter, en haar ideetje zou zeker wel op prijs gesteld worden. Ze wierp een blik op de donkere lucht die steeds donkerder werd, het begon steeds heviger te sneeuwen, maar dat deerde haar niet. Innerghost keek over haar schouder, grijnsde breed en zette het toen op een rennen. Ze sprong door een struik heen en daar achter was een vijver, bevroren, helemaal bevroren. Ze sprong en belande op het ijs terecht, en zo gleed ze een stukje het ijs op. "Kom dan!" Miauwde ze met een grijns.

De twee zwarte poezen, de twee met dezelfde ijzige ogen, de twee die altijd alles samen deden zaten nu als twee oude vrienden tegenover elkaar. Ze mistte haar zusje en wist dat ze verder was gegroeid, los gegroeid van haar maar dat maakte niet uit. Het zou terug komen, dat moest. Inner was haar twin, haar liefste zusje, Inner was alles wat ze had. Rustig bleef Fallen tegen haar zusje aan zitten en wou luisteren naar haar zusje maar ze zei niets. Daardoor besloot ze maar even te blijven zitten. Langzaam sloot ze haar ogen en voelde toen pas hoe moe ze eigenlijk was, maar al snel kwamen de beelden van haar nachtmerrie terug. Een kleine schok schoot door haar lichaam en ze begon haar zusje's schouders te likken. Ze was blij dat ze voor nu even haar twin terug had. Inner zuchtte en stond op waarna Fallen haar aankeek. Aan de ene kant wou ze zo graag normaal slapen, zonder de nachtmerries, aan de andere kant wou ze met haar twin een dag doorbrengen. Ze stond op, rekte zich uit en liep achter Innerghost aan. Tot de poes voor haar begon te rennen. "Inner" zei ze en zuchtte waarna ze zich licht afzette en achter haar zusje aan rende. Alleen was ze het meer vergeten en toen ze eenmaal erop stond gleed ze vrijwel meteen onderuit. "Great" sprak ze en keek even rond. Hier had ze eens zoveel plezier gehad met Silver. Ze stond op en sloot haar ogen even. Daarna keek ze weer naar haar zusje waarna ze haar nagels in het ijs zette. Langzaam liep ze naar haar zusje toe, haar zusje naar beneden hangend, verdiretig, gesloopt. Toen ze dicht genoeg bij haar zusje was kwam er een glimpt plezier in haar ogen te zien terwijl ze haar kop optilde en haar zusje weg duwde. Ze hield haar kop hoog, zoals ze altijd had gedaan, trots. "Please, don't leave me alone, ever again" sprak ze zacht.

Ze keek naar haar zusje die ook op het ijs terecht kwam, maar onder uit gleed. Normaal zou Innerghost Fallentear uit gelachen hebben, maar dat voelde nu verkeerd. Toen ze allebei nog apprentice waren zouden ze dat zéker wel gedaan hebben, hoe vaak ze elkaar toen wel niet beledigd hadden, zonder er echt bij na te denken. Volwassen zijn was wat dat betreft niks aan, je dacht gewoon te snel over te veel na, de gevolgen bijvoorbeeld. In eerst instantie kwam Fallentear met hangende kop, gebroken, verdrietig naar haar toe gelopen. Innerghost beet op haar lip, maar toen Fallentear haar kop op hees, kon ze plezier in de ogen van haar zusje zien. Fallentear duwde haar weg, waar door Innerghost onderuit ging en zo verder het ijs op gleed. Ze zette een grijns op haar gelaat terwijl ze door bleef glijden. De trotse houding die ze aan nam deed haar goed. "Please, don't leave me alone, ever again," miauwde Fallentear. Innerghost strompelde overeind en zette haar nagels in het ijs. "I promise that. And you, if there's something, come to me, I won't bite," miauwde ze met een uitdagende, sissende ondertoon. Ze zette met haar achterpoten af, een poging om op haar twin te belanden, maar haar achterpoten gleden uit, dus kwam ze plat op het ijs terecht, en gleed ze in plaats daarvan naar haar zusje toe. Ja, zelfs de Deputy van Shadowclan kon missprongen maken.

Fallentear eindigde na een laatste sprong van haar achter poten met haar borst en buik op het ijs. De cyaan ogen keken rond. Silversnow schoot meteen door haar kop. De lol die ze als apprentice met die kater had gehad zouden altijd bij haar blijven. Langzaam keek ze op naar haar zusje terwijl de wind door haar vacht streek en het zacht liet dansen. Lichtelijk lastig stond de poes op, met een verwaarloosde houding en een verdrietig blik liep de poes langzaam in de richting van haar zusje. Inner leek er in te trappen. Ze bleef even naar de grond staren voor ze haar kop ophees en een glimp plezier zich als pretlichtjes in haar ogen vormde terwijl ze haar zusje weg duwde. Trots bleef de poes staan. Haar twin daarin gleed onderuit. Fallen keek haar Inner aan terwijl die op krabbelde en keek naar de nagels in het ijs onder de poes. Fallen schraapte haar nagels even langs het ijs waarna er behoorlijke krassen in kwamen. Ze likte haar vacht even tot Inner op haar reageerde. "I promise that. And you, if there's something, come to me, I won't bite," sprak de poes. Fallen grijnsde even, het was niet de bedoeling dat ze dat had gehoord maar goed. "O, I'm sure you will bite twinnie" lachtte ze kort en keek haar aan. Ze zag hoe haar zusje zich klaar maakte om naar haar toe te gaan springen. Fallen zelfs zakte ligt door haar poten om zich voor te bereidden op een tegenaanval tot Inner zich af zette en viel. Fallen hees zich weer rechtop en lachtte. "Je bent wel slimmer geworden of niet dan" grijnsde ze en keek de poes aan. Ze stapte achteruit om te voorkomen dat ze tegen haar aan zou glijden. Maar ze gaf haar zusje niet de tijd om op te staan. Ze zette zich af en zette haar voorpoten op haar lichaam van haar zusje. Ze klemde de nagels van haar achterpoten op het ijs en duwde haar zusje weer weg. Alleen was ze telaat met haar voorpoten terug zette waarna ze languit op het ijs terecht kwam.

"O, I'm sure you will bite twinnie," miauwde Fallentear. Innerghost grijnsde haar tanden bloot. "I'll only do that if you did something really, really, stupid." Innerghost zwaaide met haar staart. Zou wou springen, maar haar achterpoten gleden uit, waar door ze plat op haar buik terecht kwam. Ze gleed op een snel tempo in de richting van haar zusje af, en haar zusje stapte op zij. Fallentear moest lachen, zo moest Innerghost ook. "Je bent wel slimmer geworden of niet dan," miauwde Fallentear. Innerghost wou overeind komen, enkel kreeg ze daar de kans niet voor. Fallentear gaf haar een zet, maar knalde zelf ook lang uit op het ijs. Innerghost remde zich zelf af en wist op te staan. Ze draaide zich op, en sprong, dit keer bewust op het ijs om zo in de richting van Fallentear te komen en zo tegen haar aan te knallen, waar door ze waarschijnlijk samen tegen elkaar over het ijs heen zouden glijden. Lol maken met haar twin, ja dat was lang geleden. Té lang geleden.

Ja het voelde goed om even lol te maken met haar tweeling zusje. Dat was zo lang geleden, en dit had ze echt wel even nodig gehad. Fallentear complimenteerde haar bij haar laatste actie. Innerghost strompelde overeind, maar toen voelde ze al een plof op haar rug waardoor ze op nieuw door haar poten heen zakte, en samen met haar zus op haar rug over het ijs heen gleden. Ze kwamen tot stilstand en Innerghost kwam weer overeind. Ze slenterde van het ijs af en schudde haar met ijs besmeurde vacht uit. Ze begon een hoopje sneeuw bij elkaar te vegen tot een sneeuwbal. Ze sloeg er met haar staart tegen aan in de hoop dat die tegen haar zus aan zou komen. Ze grijnsde breed en keek Fallentear uitdagend aan. Ja, voor eens voelde ze zich weer jong, want dat was ze ook nog, enkel was ze Deputy en had ze verantwoordelijkheden. Maar dat kon ze voor dit prachtige moment wel even los laten. Ook al zat ze in de meest duistere clan van de vier clans, lol maken was niet verboden, wat? Dat was zelfs nodig. Anders zou het leven ook zo saai zijn.

Eenmaal afgezet belandde ze op haar zusje waarna ze samen door gleden. Nadat Fallen van haar af gerold was stond Inner op. Even slikte ze maar bleef toch liggen. Ze keek wat haar zusje deed, enkel toen ze erachterkwam wat ze deed was ze kreeg ze al een sneeuwbal in haar richting. Zo snel als ze kon probeerde ze op te staan. Enkel kreeg ze hem daardoor tijdens het opstaan tegen haar schouder. Even keek ze daarheen en keek toen weer naar haar zusje. Ze wou net naar haar zusje rennen toen ze iets hoorde. Meteen keek ze achter zich. Wat was het. Ze snoof de geur op maar rook niet, en ze zag ook niets, maar ze hoorde het wel. Langzaam liep ze aan de andere kant van het ijs en liep de bosjes in, opzoek naar wat het geluid maakte. Het duurde niet lang voor er een schreeuw klonk en het daarna doodstil was. Die schreeuw klonk zo bekend. Innerghost. Fallen draaide zich snel om en rende terug waar ze haar zusje gewoon aantrof. En toen had ze door dat ze weer door haar eigen zintuigen voor de gek werd gehouden. Alleen deze keer met geluiden van haar nachtmerrie. Even hijgde de poes van schrik maar liep toen naar Inner. Ze moest doen alsof er niets gebeurd was. " sorry, ik dacht dat ik wat hoorde" sprak ze zacht en keek haar zusje aan waarna ze tegen haar aanduwde.