Two steps in the right direction {STREAMPAW}

Haar pootjes hadden haar het kamp uit geleid, haar schuchtere blik staarde wat rustig voor haar uit. Ze had bij de laatste ceremonie geen mentor gekregen, tot haar ergernis. Maar erg boos was ze niet, het kon gebeuren en ze kon misschien wel aan iemand vragen of ze mee kon trainen. De poes had pas twee keer getraind, met een kater die niet eens haar mentor geweest was. Ze had de randen van het territorium gezien, ze was ook over de graslanden geleid. Bij de tweede training had ze geleerd hoe je een konijn moest vangen, en een muisje. Verder moest ze de gevaren van het WindClan territorium weten en ze had ontdekt dat de slangen die door het gebied kropen soms giftig waren en je dus goed moest uitkijken, zelfs de sterkste warriors overleven deze beten soms niet. De poes keek even op de stoffige, harde bodem waar wat stenen op lagen, haar ene poot werd duidelijk vies. De poes zag hoe de stof opsteeg als ze een stap zette en ze trapte expres speels in het stof. Ze nieste toen de stof in haar neus kwam en haar vacht schoot omhoog. Stof was nu niet leuk meer, had ze besloten. De poes wandelde snel door, haar gifgroene ogen staarde naar de oneindige weilanden. De zon stond nog laag, de lucht was oranje. Met kleine, ontspanne stapjes zette de jonge poes zich dieper het territorium in, haar blik stond net als altijd relaxt en haar houding was ontspannen. Ze was totaal niet op haar hoede, als je haar zo zag, maar haar oren stonden gespits. Ze lette op alle geluiden, ze wilde alles herkennen, ze wilde goed op haar hoede zijn voor "aanvallen". Je wist nooit wat er ging gebeuren, dus liever oplettend en voorkomen dan onoplettend en gewond. De poes keek even over haar schouder, de wind waaide hard tegen haar flank aan. Vanilla opende haar bek en liet de zoete lucht haar bek in stromen. De poes had even moeite met de geur herkennen, ze had deze geur immers alleen geroken toen ze het beest op at, en toen was de geur nog oud ook. Het was konijn, die door het weiland rond huppelde. De poes keek eventjes strak om zich heen, maar alles leek verdacht. De wind, die de lange sprieten gras lieten bewegen, de vogels die in het gras rond huppelde. De poes zuchtte, haar ogen sloten zich even. Waar kon dat beest toch zijn? Haar lange poten slopen zachtjes door het gras, hopend dat ze niet op het krakende gras ging staan. De poes keek strak rond, haar groene blik hoopte dat ze het beest niet wegjaagde of hem gewoon niet vond. De poes spitste haar oren, maar het geluid verdween. De poes zuchtte, en sprong op de hoge steen die zich voor haar bevond. Ze glimlachte en legde haar kop op haar poten.

Snel zigzagde een bruine tabby door het hoge gras. Hij was momenteel bezig met een achtervolging. De achtervolging van een konijn. De kater wist dat er maar weinig kans was dat hij het konijn nog ging vangen maar toch was hij te koppig om het op te geven. De kater zou hoe dan ook het konijn vangen, of dat dacht hij toch. De kater voelde hoe de lange grassprieten over zijn half lange vacht stroken en hij voelde hoe verschillende dauwdruppels aan hem bleven hangen. De kater was vandaag vroeg het kamp uit gegaan omdat hij niet meer kon slapen en zoals elke dag vol met energie was. De kater merkte op hoe het konijn langzaamaan steeds verder weg ging maar toch bleef de kater lopen, hij gooide er zelfs een extra versnelling op. Dit ging zo door tot 1 geluid hem deed stoppen. 1 geluid dat zijn jacht op het konijn had verpest, 1 geluid dat hij had gehoopt niet te horen deze ochtend, 1 geluid waar hij als de doods voor was. Het geluid van een kraai. Snel bleef de kater met een slip stil staan om vervolgens onder 1 van de weinige struiken te duiken. Met blauwe ogen groot van angst keek de kater om zich heen zonder ook maar 1 stap buiten de struiken te doen. Toen de kater niets zag besloot hij maar weer om uit zijn verstop plek te kruipen. Langzaam, poot voor poot kwam de gestreepte kater weer tevoorschijn. En zodra hij er 100% zeker van was dat er geen kraai in de buurt was keek hij in de richting waar het konijn verdwenen was. De apprentice wist dat het nu totaal geen nut had om achter het konijn te gaan maar hij wist niets anders te doen dus begon hij toch maar in die richting te lopen, echter niet zo snel als eerder. Dit keer was hij maar op een drafje. De kater wist even niet precies waar hij was maar het kon hem niets schelen. Niet dat de kater de Windclan territorium niet kende maar hij had niet echt opgelet toen hij in de achtervolging was geweest. Rustig bleef de kater doorlopen toen de geur van een andere kat zijn neusgaten bereikte. De geur kwam van de richting waarin hij liep dus besloot de kater door te lopen en te zien wie het was. Misschien was 'ie wel aardig? Rustig bleef de kater doorlopen tot hij op een kleine open plek kwam waar het gras korter was en er een steen n het midden was. En daar op die steen was een andere kat. De kater zag dat het een apprentice was en aan haar geur herkende hij haar als een poes. Toch kende de kater haar niet dus besloot hij zich maar voor te stellen. "Hi" Begon de kater toen hij dichterbij begon te stappen. "Ik ben Streampaw en wie ben jij?"

Een koude wind blies haar korte vacht overeind, het gaf haar een lichte rilling. De poes had het geluk dat de zon, die bijna helemaal verscholen lag achter de dikke wolken, de steen waar de poes op lag verwarmde. Een zucht verliet haar bek, waarna ze met een rustige en voldane blik haar kop op haar poten legde. De poes wist zich algauw te vervelen, iets wat ze snel deed met stilliggen en stond met overtollige energie op. Haar blik stond als altijd kalm, al was ze dat totaal niet. Haar ogen zagen er gewoon giftig uit door de kleur, die felgroene kleur. De poes voelde hoe ze bijna van de rots werd gestoten door een harde windstoot, die haar hard ik haar flank raakte. Wankel bleef ze nog op twee poten staan, al verloor ze algauw haar evenwicht en viel ze met een doffe klap van de hoge rots af. Even duizelde het in haar hoofd en ze besloot even te blijven liggen, aangezien ze dit toch niet geheel aan zag komen. Ze zuchtte en schraapte met haar poten wat over haar kop, al zag ze nog steeds niet bepaald helder. Met een geirriteerde zucht probeerde ze op te staan, haar evenwicht was nog niet helemaal hersteld en ze zag nog wat sterretjes voor haar ogen, maar het ging al wat beter. In haar vacht prikte wat grassprietjes en ze zat helemaal onder het stof, wat door haar klap omhoog gestoven was. Ze schudde wat onhandig haar vacht uit en een zucht verliet alweer haar bek, dit was niet een van haar slimste acties. "Hi" hoorde ze plotseling en ze keek met een oplettende blik voor haar uit, een kater verscheen ineens uit de krakende sprietjes gras en ze keek hem aan. Haar blik verraadde dat ze zich nu enigszins schaamde, maar ze zette zich er snel overheen want het was al gebeurt en ze kon er nog weinig aan doen. Ze liep richting de jonge kater, die de geur van de WindClan meedroeg en ze had hem weleens in de den gezien. "Heey," mompelde ze zachtjes, enigszins op haar hoede. "Ik ben Streampaw en wie ben jij?" hoorde ze de kater zeggen en ze moest enigszins lachen om deze opmerking, het klonk alsof hij nog een kitten was. Ze keek hem met een glimlach aan en zette een paar stappen richting de kater. Ze onderzocht hem helemaal en knikte toen. "Ik ben Vanillapaw, k heb al eens over je gehoord? Was jij niet die kater die gisteren in de den over die honden begon?" vroeg ze met een glimlach en ze sprong op. "Of was dat iemand anders?"

Streampaw werd begroet door de gestreepte poes zodra hijzelf haar gedag had gezegd. En de kater had zelf ook door hoe veel zijn toon op die van een jonge kitten leek maar zo was de kater. Hij hield ervan om speels en brutaal te zijn en eigenlijk was hij alles behalve serieus. Toch wist de kater dat hij ooit serieus zou moeten worden maar dat kon nog even wachten, toch? Streampaw zag hoe de poes dichterbij hem was gestapt en nu pas merkte de kater haar gifgroene ogen op. De groene ogen waren fel en ondanks dat Streampaw zijn ogen ook fel waren waren die van de poes anders. Eigenlijk was de kater wel ene beetje gefascineerd over de kleur. Toch liet de kater zichzelf zijn blauwe blik van haar groene ogen af te halen om haar verder in zich op te nemen. Streampaw zag hoe de poes haar vachtpatroon ook bruine tabby was net zoals hem ook al was zijn vacht lichter en langer van lengte. "Ik ben Vanillapaw, k heb al eens over je gehoord? Was jij niet die kater die gisteren in de den over die honden begon?" Hoorde hij de poes zeggen die blijkbaar Vanillapaw hete. Vanillapaw...best leuke naam. Bedacht de kater zich. Streampaw knikte. "Yep dat was ik." Begon de kater tot hij zich iets realiseerde. Een beetje beschaamd liet de kater zijn oren wat naar beneden hangen. "Ik was best luid hé." Zijn woorden klonken meer als een bevestiging dan ene vraag en ergens wist de kater ook dat hij luid was geweest. Er was zelfs een warrior langs geweest omdat hij zo luid was dat hij sommige warriors van de andere den wakker hield.

"Ik ben Vanillapaw, k heb al eens over je gehoord? Was jij niet die kater die gisteren in de den over die honden begon?" miauwde de poes zachtjes en ze keek even naar de grond. Haar gifgroene ogen bekeken de bodem zorgvuldig, elke spriet werd getelt. "Yep dat was ik." miauwde de kater, die de naam Streampaw had en ze keek de kater met een glimlach aan. "Dat dacht ik al, aan je stem te herkennen," miauwde ze wat zachtjes, ze was sinds ze apprentice geweest was nooit erg luid tegen onbekende. Ze toverde een lieve glimlach op haar gelaat en keek naar de kater, die ook niet veel te vertellen had. "Ik was best luid hé." zei hij en de poes grinnikte zachtjes. "Misschien een beetje," miauwde ze met een zoete, vriendelijke stem en ze keek even weg, haar ogen gericht op de felle zon die voor een kwart achter de wolken verscholen was. Ze geeuwde even luid en haar ogen sloten zich. "Ik was die gene die vertelde dat het een hond was, maar er werd weinig aandacht aan besteed." De poes zuchtte even en keek hem aan. "Misschien moet ik maar zo luid als jou worden?" miauwde ze met een plagerige toon en ze sloeg voorzichtig met haar witte poot richting de oor van de kater en een speelse glimlach verscheen op haar gelaat. Het feit dat ze de kater niet met heel het hart vertrouwde, lag in haar aard. Maar de glimlach en haar gedrag verklaarde al dat ze de poes niet heel eng vond. Hij was wel... aardig?

"Ik was die gene die vertelde dat het een hond was, maar er werd weinig aandacht aan besteed." Streampaw knikte, hij herinnerde zich dat nog. Hij had haar stem echter niet herkend omdat hij nooit echt een zorgvuldige luisteraar was. "Misschien moet ik maar zo luid als jou worden?" De plagerige toon die in de poes haar stem was bereikte de kater zijn oren al best snel waardoor hij nog net op tijd de poot die op zijn oor afging kon ontwijken. Speels liet de kater een lach horen. "Als ik jou was zou ik niet te luid worden, ik heb ondertussen al bijna elke chagrijnige kat achter mij aan." Zei de kater lachend. Speels ging de gestreepte kater door zijn voorpoten waardoor hij dezelfde stand aannam die ene kitten maakte toen 'ie zich klaar maakte om op iets te springen. De kater wist dat hij zich gedroeg als een kitten maar wat maakte het uit? Hij had plezier en dat was het belangrijkste. Traag begon de kater zijn heupen heen en weer te wiebelen alsof hij zich klaarmaakte om te springen terwijl zijn staart wild in de lucht zwaaide. Lachend keek de kater naar de poes met gifgroene ogen.

"Als ik jou was zou ik niet te luid worden, ik heb ondertussen al bijna elke chagrijnige kat achter mij aan." miauwde de kater en de poes grinnikte zachtjes. De kater was grappig, dat zeker. Een lichte glimlach versierde haar gezicht en haar staart zwiepte benieuwd heen en weer. De kater ging in een of andere vage houding staan, wat de poes enigszins deed lachen en haar poot tikte hem op zijn oor. "Aha, en dat noem je..?" vroeg ze plagend en ze sprong met een komisch sprongetje naar achteren. "Dat heet nu dus de.." even moest de bruine poes nadenken. "De Vanilla-sprong," miauwde ze met een besloten toon en ze herhaalde de sprong nog enkele malen. Het was leuk om te doen, al landde ze soms wat onhandig, waardoor haar poot weer pijn ging doen. Maar de poes ging de pret niet bederven door pijn, dus besloot gewoon eventjes  door te huppelen en daarna gewoon wat rustiger aan te doen. Toch, de pijn was leesbaar in haar ogen. De poes sprong nog eens op, haar blik staarde over het weiland, waarna ze weer neerstortte en een misstap maakte. Ze vloog naar voren en keek de kater met grote ogen aan. "K-Kijk uit!" gilde ze hard, al vloog ze al tegen de kater aan. Even rolde ze over de kater, en tikte voorzichtig met haar vochtige neus zijn neus aan. Gauw sprong ze op, haar poot moest haar omhoog zien te krijgen, al stortte ze snel weer in. "Owh, eh, sorry Streampaw," mompelde ze wat beschaamd, tegelijk had ze besloten die sprong nooit meer te doen, voor er nog ongelukken gebeurde. Ze slikte zachtjes en likte haar poot, die nu nog meer pijn deed, voorzichtig, haar gifgroene blik op de kater gericht.

"Aha, en dat noem je..?" Sreampaw lachte. "Het heeft geen naam ik zag het een kitten gewoon eens doen en toen ik het nadeed kwam ik erachter hoe handig 'ie is om je klaar te maken om op iemand te springen ofzo." Lachte de kater speels. Maar nog voordat de kater kon afzetten om op de poes te springen zag hij haar ene rare sprong maken. Verbaasd stopte de kater met het heen en weer bewegen van zijn heupen maar zijn staart bleef bewegen. "Dat heet nu dus de.." Zo rustig mogelijk wachtte de kater af op wat de poes ging zeggen. "De Vanilla-sprong," Streampaw knikte en zag toen hoe de poes de sprong herhaalde. Even moest de kater grinniken, de sprong zag er grappig uit. Toch stopte hij toen hij de blik in de poes haar gifgroene ogen zag zodra ze lande. Het duurde even tot de kater doorhad wat voor blik het was, het was een blik van pijn. Langzaam hief de kater zich weer recht overeind door zich af te beginnen te drukken van de grond maar toen hij nog niet eens halverwege was hoorde hij ineens de stem van Vanillapaw. Verbaast keek de kater op van zijn poten om de poes met gifgroene ogen op hem af te zien struikelen. En net toen de kater zich rechtop had gedrukt voelde hij hoe de zachte neus van de poes tegen die van hem aandrukte. Direct werden de fel blauwe ogen van Streampaw groot tot de poes wegsprong. Snel schudde de kater zijn kop. "Owh, eh, sorry Streampaw," Streampaw keek neer op de poes om te zien of ze wel oke was sinds ze net door haar poot heen was gezakt terwijl hij antwoordde. "Het geeft niet." Streampaw zag hoe de poes een lik over haar poot deed voor haar groene ogen weer op hem gericht werden. Snel liet de kater een glimlach zien maar zijn ogen stonden bezorgd. "Gaat het wel?" Vroeg de kater bezorgd alsof hij al lang was vergeten wat net was gebeurd. Maar dat had hij niet, toch ging de kater er niet op in, waarom zou hij?

"Het geeft niet." hoorde ze en ze voelde zich nog wat duizelig en ze schaamde zich kapot. Dit moest haar weer overkomen, altijd gebeurt zoiets haar. De poes zuchtte en likte aan haar poot, die nog meer pijn deed dan eerst. Een steek van pijn schoot door haar heen en ze duwde haar kaken op elkaar. Haar giftige ogen staarde wat beschermend naar de kater, waarna ze haar staart beschermdend on zich heen sloeg en verder ging met het likken van haar poot, nog doordringend naar de kater kijkend. Er stond een glimlach op het gezicht van de kater, wat haar wat verbaasde. Dit was toch niet leuk? "Gaat het wel?" vroeg de kater en de poes knikte langzaam, het zag er wat aarzelend uit. Als ze 'ja' zou zeggen, zou ze liegen. Als ze nee zei, dan was ze zwak. Ze nam het zekere voor het onzekere, en haar ogen keken hem aan. "Ja, ik denk het wel ja," aarzelde ze en ze stond op, om vervolgens haar vacht uit te schudden. "Nou, zullen we nog wat gaan doen waarmee ik niemand kan verwonden?" klonk haar stem wat fel, feller dan bedoeld. Het was plagend bedoeld, maar dat begreep hij vast ook wel. Ze zuchtte, ze haatte deze momenten. De poes sloeg het haar staart, haar oren hingen een beetje. "Maar als je terug naar het kamp wil, of wil gaan jagen, is dat natuurlijk ook prima," mompelde ze zachtjes, kijkend naar de grond.