Intriguing ~ Lightningkit

Onderwerp: Intriguing ~ Lightningkit zo 5 jan 2014 - 13:26

De koude wind raasde over het bos, en erdoorheen. De kitten rilde, maar liet niemand zie dat hij het koud had. Het had zojuist geregend, en door zijn koppigheid had hij geweigerd om de nursery in te gaan. Iets waarvan hij nu pas snapte dat het best dom geweest was. Want nu raasde de kille wind dus door zijn natte, halflange vacht. Een nieuwe rilling ging door hem heen, en hij verborg zijn natte neus in zijn borst. Hoe konden katten dit leuk vinden? Zulk weer was werkelijk onmogelijk leuk te vinden. Het was geen vraag, meer een statement. Zulk weer wás niet leuk te vinden. Zo zat het, punt uit.
Door de gedachten viel het hem niet op dat een bekende geur onder het kleine afdakje waar hij zat was verschenen. "Hey Lightning," begroette hij zijn broer koeltjes. Hij had gehoord hoe onaardig de ander tegen sommigen had gedaan, en vond niet dat dat moest kunnen. Maar aangezien hij zelf geen straffen uit mocht delen, besloot hij het maar zo te doen. Lightning zou vanzelf wel doorkrijgen dat je niets bereikt met beledigen en pijn doen. "Ook aan het schuilen voor de regen?"

~ Lightningkit

Zo koppig als hij eigenlijk was, was hij gewoon buiten gebleven toen het begon te regenen. De koude wind gleed door zijn nog dunne vacht heen en sneed aan zijn huid, maar toch bleef hij hier zo zitten. Ineengedoken, terwijl hij zijn ogen op de hemel fixeerde. Hij vond het nog best wel mooi, die regen, al hield hij niet van al die nattigheid. "Hey Lightning," Nu pas merkte hij zijn nestgenootje op, het was Tallkit die daar zat. "Hey Tall" Begroette hij zijn broer vriendelijk terug. "Ook aan het schuilen voor de regen?" Nuchter knikte hij. "Ja, ik hou niet van die nattigheid." Miauwde hij, waarna hij zijn blik weer op de lucht richtte.

{Oh trouwens, Lightningkit is maar gemeen geweest tegen 2 katten c: Hij is nu vriendelijk en alles, al is dat allemaal een leugen maar het lijkt wel alsof hij echt vriendelijk is ^-^}

Hij glimlachte, wie hield er nu wel van nattigheid? Zijn boze bui spoelde weg met de regen, en hij bedacht zich nu pas dat Lightning dan wel eens onaardig had gedaan, maar niet zo vaak. Tallkit had ook heel veel goede verhalen over zijn kleine broertje gehoord, dus misschien was hij zo slecht nog niet. Er was echter wel één ding waar ze over moesten praten...
"Lightning.." Begon hij voorzichtig, maar niet bang, eerder waarschuwend, "Wat heb je Runningkit wijsgemaakt?" Zijn zusje was erg bang geweest, en afstandelijk. Ze had hem verteld over Lightninkit, maar hij wilde weten of dat verhaal klopte, van Lightning zelf.

^^Understood

"Lightning.." Begon zijn broer voorzichtig, maar in zijn stem kon hij geen angst horen. "Wat heb je Runningkit wijsgemaakt?" Hij hief zijn hoofd een beetje vragend op. "Hoe bedoel j-" Hij knikte, alsof hij het al begreep. "Ze heeft je verteld over wat ik over mama heb verteld, niet waar?" Miauwde hij wat zachter, waarna hij zijn oortjes wat liet hangen. "Ik had te snel een conclusie getrokken.." Mompelde hij vervolgens. "Het was niet de bedoeling om haar te laten schrikken, of dezelfde mening te geven, maar Arcanekit kwam ertussen en ik kon haar niet vertellen dat het maar een mening was en dat ik misschien mijn conclusie te snel had getrokken.." Miauwde hij weer, waarna hij zijn hoofd op zijn pootjes legde en zijn blik weer op de regen richtte.

Zijn broertje moest zich nu niet van de domme gaan houden, volgens Tallkit wist hij heel goed waar hij het over had, dus dan kon hij het maar beter zeggen. Blijkbaar bedacht Lightningkit zich dat ook, net op tijd. "Ze heeft je verteld over wat ik over mama heb verteld, niet waar?" Zijn broertje's oren hingen naar beneden, wat Tallkit liet zuchten, de slachtoffer rol. Dat had hij niet in zijn jongste broertjes gezocht. "Ik had te snel een conclusie getrokken.." Het was zacht en in zichzelf, maar Tallkit kon het duidelijk verstaan. Als het bedoelt was om om vergeving te vragen werkte het juist averechts. Het irriteerde het katertje namelijk mateloos. "Het was niet de bedoeling om haar te laten schrikken, of dezelfde mening te geven, maar Arcanekit kwam ertussen en ik kon haar niet vertellen dat het maar een mening was en dat ik misschien mijn conclusie te snel had getrokken.." Het andere katertje legde zijn hoofd op zijn poten en keek naar de regen. Tallkit bleef stil, wat moest hij hiermee? Het was duidelijk dat er iets meer gebeurt was, maar of het zijn taak was om daar achteraan te gaan wist hij niet. Misschien moest hij het zijn jongste broer maar gewoon vergeven. Het voordeel van de twijfel geven. Na een diepe, moedeloze zucht opende hij zijn mond weer. "Oké, maar kan je er alsjeblieft mee oppassen?" Hij keek Lightning indringend aan, "Je weet hoe goedgelovig en onzeker ons zusje is, en wij moeten er voor haar zijn. Ze vertrouwt je Lightning..." Hij wachtte even, en keek toen weer naar de regen, waarna hij, met lichte dreiging in zijn stem, de climax toevoegde aan zijn betoog. "En ik wil dat ook kunnen doen."

"Oké, maar kan je er alsjeblieft mee oppassen?" Arme Tallkit, denkend dat hij zijn broertje misschien ooit kon vertrouwen. Lightningkit was niet te vertrouwen, het was allemaal maar een spel dat hij speelde. Maar dat kon Tallkit onmogelijk weten, want alles wat hij zei klonk alsof het de waarheid was. Hij was een keiharde leugenaar en een fantastische acteur, niemand die zijn echte ik ooit door zou hebben. "Je weet hoe goedgelovig en onzeker ons zusje is, en wij moeten er voor haar zijn. Ze vertrouwt je Lightning..." Rustig knikte Lightningkit. "Je hebt gelijk, Tall, ik zal voortaan oppassen met mijn woorden." Miauwde hij nuchter, waarna hij zijn hoofd omhoog hief en luisterde wat de kater verder te vertellen had. "En ik wil dat ook kunnen doen." Zijn blik veranderde geen moment, maar hij wist dat hij ook Tallkits vertrouwen weer opnieuw zou moeten winnen en daar zou hij maar al te graag voor willen werken. Rustig knikte hij. "Ik zal mijn best doen," Miauwde hij weer, waarna hij zijn blik weer op de regen richtte.

Hij wachtte gespannen op het antwoord, maar relaxte een beetje toen het bemoedigend klonk. "Je hebt gelijk, Tall, ik zal voortaan oppassen met mijn woorden." Hij knikte en vervolgde zijn verhaal, waarna er een kort antwoord van zijn broertje volgde. "Ik zal mijn best doen," Tallkit voelde zich gerustgesteld, maar nog steeds op z'n hoede. Hij ging verzitten, en begon zijn glanzende witte borst schoon te likken. "Oké, ik heb geen zin meer in serieus gedoe. Wil je een spel spelen?" Vragend keek hij naar zijn littermate. Lightning leek altijd zo serieus, maar ze ware kittens, ze mochten nu nog spelen.

"Oké, ik heb geen zin meer in serieus gedoe. Wil je een spel spelen?" Energiek keek de kitten weer omhoog naar Tallkit. Een spel? Daar stond hij altijd wel klaar voor! "Ja!" Miauwde hij waarna hij opstond. Zijn spieren waren een beetje stroef geworden door de kou en nattigheid, maar dat maakte de kitten niet veel uit. "Welk spel wil je spelen?" Miauwde hij vervolgens een beetje vragend.

"Ja!" Hij zuchtte opgelucht en keek zijn broertje aan. Hij wilde wel iets voorstellen, maar wist niet of Lightning dat wel zou durven. "Welk spel wil je spelen?" Tallkit dacht na, hij kon zijn broertje natuurlijk ook gewoon uitdagen. "Alleen als je durft hoor," Hij keek geheimzinnig de ander's kant op. "Nee, laat maar, ik denk dat je het toch niet durft." Eigenlijk dacht hij dat Lightning en hij het als enigen zouden durven, maar hij probeerde zijn broertje gewoon zover te krijgen om de hoogste boom in het kamp te gaan beklimmen, want al die andere spelletjes kon Tallkit inmiddels wel. Hij keek naar zijn broertje, benieuwd naar zijn reactie.

"Alleen als je durft hoor," Lightningkit fronste diep. Was zijn broertje hem nu uit aan het dagen om iets te doen? Hij bleef zijn broer verbaasd aanstaren. Hij zou de uitdaging vast wel aan durven, Lightning durfde namelijk heel veel. Hij liet het alleen niet zo snel zien, want dan zou hij zijn 'onschuldige kant' verpesten. "Nee, laat maar, ik denk dat je het toch niet durft." Koeltjes strekte de kater zich uit en stapte hij naar Tallkit toe. "Probeer je me nu uit te dagen, broertje?" Grijnsde hij breed. "Zeg het eens, wat is je uitdaging?"

De reactie was precies waar hij op gehoopt had, "Probeer je me nu uit te dagen, broertje?" Hij knikte, met een glim van genot in zijn ogen. Controlespelletjes waren zijn ding, het was geweldig om anderen zover te krijgen om iets te doen wat jij wilde dat ze zouden doen. "Zeg het eens, wat is je uitdaging?" Geheimzinnig keek hij Lightningkit aan, "Als je het dan echt zo zeker weet..." Hij liet even een stilte vallen om de spanning op te voeren, waarna hij wegschoot, op weg naar de boom. "Dan wed ik dat ik eerder bij de top ben dan jij!"

Zijn broer keek hem geheimzinnig aan en Lightningkit werd als maar nieuwsgieriger over zijn uitdaging. Wat wilde de kater doen? Welk spelletje wilde hij spelen? "Als je het dan echt zo zeker weet..." De spanning werd groter toen de kater een stilte liet vallen en Lightningkit keek hem strak aan. Hij wilde het nu weten! "Dan wed ik dat ik eerder bij de top ben dan jij!" Schreeuwde de kitten, nadat hij op was gesprongen en richting een boom rende. Lightningkit bleef even verbaasd stil staan, maar toen hij merkte dat zijn broer al een voorsprong had begon hij ook te rennen. "Dat nooit!" Schreeuwde hij, terwijl hij op zijn hardst achter zijn broer aan rende.

Zijn schaterlach weerklonk toen hij het verbaasde gezicht van zijn broertje zag. "Dat nooit!" Hoorde hij nog, maar iets in hem zei dat zijn broertje hem niet in zou halen, als hij Tallkit wel inhaalde was de kans klein dat Tall zijn broertje versloeg in het klimmen. Klimmen had hij namelijk nog niet zo vaak gedaan, maar bang was de kitten niet. Nooit niet, niet dat iemand wist iniedergeval. "Ik ben er toch wel eerder!" Schreeuwde hij nog net, voordat hij zijn klauwtjes in de harde boomstronk sloeg. Hij hees zichzelf omhoog, en bereikte al snel de eerste tak, waarna hij naar beneden keek om zijn broertje te zoeken.

Doordat Lightningkit een stuk kleiner was dan Tallkit, en waarschijnlijk ook veel kleiner zou blijven, wist hij de kater niet in te halen. Zijn pootjes gingen zo snel als hij ging en gelukkig was zijn conditie erg goed. Hij merkte op dat Tallkit de boom al bereikt had en begon met klimmen. Nu versnelde hij zijn pas om een boog om de boom heen te maken en via de achterkant te beginnen met klimmen. Toen hij de nagels van Tallkit niet meer tegen de boom hoorde krassen, keek hij langs de stam naar hem. Tallkit keek achter zich, alsof hij hem zocht. Ze zaten nu ongeveer op dezelfde hoogte, want omdat zijn broer even keek waar hij was, had Lightningkit genoeg tijd gehad om op dezelfde hoogte te komen. "Zoek je iemand?" Zei hij lachend, waarna hij verder ging met klimmen.

"Zoek je iemand?" Met een ruk draaide hij zijn hoofd, waardoor hij zijn evenwicht voor een paar seconden kwijt was. "Die zet ik je betaald!" Gromde Tallkit, half voor de lol, half serieus, hij kon niet tegen zijn verlies. Dus zou hij dat ook zeker niet doen. Snel schoot de kitten achter zijn broertje aan de stam op, niet oplettend hoe hoog hij ging of hoe snel. Alles in hem draaide alleen nog maar om winnen, iets wat ervoor zorgde dat hij zijn broertje niet eens zag toen hij erlangsheen klom. De kater sprong van tak naar tak, met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. Hij moest winnen, hij moest.

Er was één ding dat hij wel had opgemerkt over de persoonlijkheid van Tallkit. Hij wilde winnen, niet verliezen. En Lightningkit wist op dat moment dat Tallkit er ook waarschijnlijk alles aan zou doen om te winnen. Maar dit keer zou hij niet opgeven, dit keer zo híj zijn best doen om ook te winnen. Zo snel als hij kon schoot hij de boom in, zijn klauwen krasten over de takken, terwijl hij telkens zijn grip weer probeerde te herpakken. Even wierp hij een snelle blik op Tallkit, wie zou winnen en wie zou verliezen? Vastberaden bleef hij klimmen, niet nadenkend over hoe hoog hij de boom wel niet in klom.

De kater zag de staart van zijn broertje, en vergde alles van zijn poten. Niet alleen zijn poten waren nu hard aan het werk, ook zijn hersenen deden wat ze konden. Eerst de ene tak, dan de ander. Hij schoot over de takken, en toch bleef zijn trots voor zijn broer groeien. Hij was toch wel blij dat Lightning zijn broertje was. Hij was tenminste niet zo'n kittycat, poesiepoes. However iedereen het wilde noemen. Tallkit was blij met zijn familie, maar nu draaide het daar niet om. Winnen was nu belangrijk! Alhoewel het de kittens wel lastig werd gemaakt, de regendruppels vielen nog steeds uit de hemel, en sommige takken waren heel glad. Niet dat Tallkit daar echt aan zat te denken.

Totdat het misging. De kitten nam een te grote sprong, en landde onstabiel op de volgende tak, de volgende natte tak. Zijn achterpoten gleden weg, en wanhopig greep hij met zijn nog zo kleine klauwtjes naar de boom, en de takken boven hem. Een zucht verliet zijn mond toen hij houvast vond. Maar hoe kwam hij nu de tak weer op? Het was zo glad.. Nog een zucht verliet zijn mond, maar deze keer van irritatie. Misschien als hij zijn toon buissiness-like hield? Dan kon het nog wel, en dus verliet een naam de kittens mond, met een verveelde en verbeten toon. Hij, Tallkit, moest zijn jongere broertje om hulp vragen... "Lightning!"

"Lightning!" Werd er gezegd, op een verveelde en vrijwel verbeten toon. Lightningkit's oortjes schoten omhoog en meteen draaide hij zijn kop naar achteren om goed te zien wat er aan de hand was. Toen hij zijn broer daar zo zag hangen handelde hij zo snel als hij kon. Hij richting zijn broertje toe, natuurlijk wel voorzichtig genoeg om niet ook uit te glijden. Eenmaal bij zijn broer aangekomen, strekte hij zijn nek uit om het nekvel van Tallkit te pakken te krijgen. Tallkit was groter dan hem, misschien wel twee keer zo groot, maar dat weerhield Lightningkit niet om zijn broertje ook maar enige grip te geven op de tak waar hij aan hing. Hij probeerde de kitten omhoog te tillen, met alle kracht in hem, maar veel verder omhoog kreeg hij Tallkit niet. Hij hoopte dat het hoog genoeg was voor Tallkit om zich omhoog te kunnen duwen.

Hij grinnikte toen hij zijn broertje aan zag komen hollen, het was duidelijk dat Tallkit de situatie niet serieus nam, er kon hem niets gebeuren, dat voelde hij gewoon. Starclan en de Shadowclan hadden hem nodig. Maar nu eerst op de tak komen, iets in hem vroeg zich af hoe Lightning dat ooit wilde doen. Wederom bleek de kitten gelijk te hebben, en een geamuseerd lachje verliet zijn scherpe mond toen hij Lightning uit alle macht voelde trekken, "Lukt het, Brother?" Met een zucht waarin de ondertoon, 'watje' te horen was, klom Tallkit op de tak, en schudde de natte modder, en waterdruppels uit zijn vacht. Hij was net beleefd genoeg om nog even "Thanx," te zeggen, voordat hij verder omhoog schoot. Hij ging winnen, hij wist het zeker! Maar iets in hem knaagde toen hij daar aan het klimmen was, dus verborg hij zich achter de stam op een dikke tak, wachtend voor Lightning om langs te rennen. Hij zou zijn broertje een eerlijke kans geven, maar nooit, nooit, zou hij zijn excuses aanbieden. Nooit.

Er waren nog twee kitten overgebleven in haar nest, maar aangezien ze al wat groter waren geworden, maakte Shrew zich nog geen zorgen. Ze waren ook weer niet zo dom om het kamp uit te vluchten. Ze liet haar tong over Runningkit en Timekit gaan en nestelde zich weer terug in haar nest. Totdat ze een bekende stem hoorde roepen. "Lightning!" Haar nekharen sprongen overeind en haar moederinstinct wakkerde direct aan. Wat ruw schoot ze overeind en rende de Nursery uit en meteen vonden haar groene ogen de twee kittens, in een boom. Furieus boorde ze haar ogen op de twee kittens, maar ook angst werd weerspiegeld in haar blik. Tallkit had zich vastgeklemd aan een tak en Lightningkit was hem komen helpen. "JULLIE TWEE KOMEN DIRECT UIT DIE BOOM!" Riep ze kwaad en liet geen medelijden zien. "OF JULLIE BLIJVEN TWEE MOONS IN DE NURSERY!" Riep ze er nog achteraan. De twee hadden sowieso al een Moon huisarrest, die tweede konden ze er net zo makkelijk bij krijgen.

OOC; Hope yah don't mind (;

Onderwerp: Re: Intriguing ~ Lightningkit