# Morning // Slypaw

Ee grote gaap verliet de kit haar mond toen ze wakker werd. Met half dichtgeknepen ogen keek ze naar de bovenkant van de den. Het was nog vroeg. De zon stond nog niet helemaal aan de horizon. Butterkit krabbelde overeind terwijl ze zich uitrekte. Ze was vreemd genoeg nu al klaarwakker. Verveeld staarde ze naar de uitgang van de den waar je vaag de verschillende kleuren van de lucht kon zien. Even dacht ze dat ze haar broertje, Slykit, misschien kon wakker maken, maar dat leek haar niet zo goed idee. Ze wou niet haar broertje van zijn rust beroven.

Nog half in slaap zat Slykit te denken. Wat zou hij vandaag eens gaan doen? Het leek wel eeuwen te duren tot hij eindelijk apprentice mocht worden en tenminste het kamp uit mocht. Niet dat hij niet het kamp uit ging maar het zou het zoveel makkelijker maken. Zijn 'diepe' gedachtes werden verstoord door het geluid van een grote gaap. Hij opende zijn ogen net ver genoeg om zijn zusje te kunnen zien. Hij sloot zijn ogen weer en voelde dat ze opstond, meteen miste hij de warmte van haar vacht tegen die van hem maar hij hield zich stil. Nogmaals gluurde hij voorzichtig naar haar en zag hoe ze zich al verveelde. Opeens keek ze naar hem en snel deed hij weer of hij sliep. Hij wachtte zolang als zijn geduld het kon weerstaan en opende toen zijn ogen weer. Haar aandacht op hem was weer weg en ze staarde weer naar buiten. Hij sprong op, zo stil als hij kon en sloop met een boogje op haar af zodat hij precies achter haar kwam. Hij sloop op die manier die de apprentices hem hadden geleerd en hij was stiekem best trots op zichzelf. Hij sloop tot hij een staartlengte van haar vandaan was en maakte toen een grote sprong en belande precies met zijn voorpootjes op haar staart en schreeuwde zijn luidste strijdkreet. Het boeide hem heus niet dat de rest van de nursery, misschien zelfs het kamp wakker schrok van zijn geschreeuw. Hij mocht toch ook plezier hebben?

Nog stilletjes staarde Butterkit naar de sloom opkomende zon terwijl ze zich dood verveelde. Hoe moest ze zich nu vermaken? Ze kon niet de den uit, dan zou ze opgemerkt worden door katten die al vroeg wakker zijn, en in de den kon ze niemand wakker maken. Een diepe zucht verdween uit haar mond terwijl het opsteeg als een klein rookwolkje. Het was redelijk fris in de ochtend vandaag. Ze schrok zich helemaal toen iemand met zijn voorpoten op haar staart belandde en een luide strijdkreet hoorde. Ze liet een hoge gil horen en draaide zich vliegensvlug om naar degene die haar aan het schrikken maakte. Het was een oranje, wit katertje met blauwe oogjes die op Butterkit leek. Slykit. Haar broertje. "Sly, waarom laat je me nou altijd schrikken?" Vroeg de kitten speels. Ze hoorde al Queen die zaten te mopperen door het lawaai, maar daar gaf Butterkit geen aandacht aan. "Ik pak je terug!" Brulde Butterkit terwijl ze op haar broertje dook en de kieteldood gaf.

"Sly, waarom laat je me nou altijd schrikken?" zei zijn zusje geirriteerd. Het had haar niet lang geduurd om van de schrik te bekomen maar ze had wel mooi gegild en ze was een gat in de lucht gesprongen. Hij schaterde het uit van het lachen. "Misschien omdat je zo'n makkelijke prooi bent!" mewt hij lachend. Net als zijn zus schonk hij geen aandacht aan de wakker wordende dengenoten. "Ik pak je terug!" hoorde hij zijn zusje schreeuwen voor hij even alleen nog haar rossige vacht in zijn gezicht had en vervolgens op de grond lande. En toen kwam het gekietel, hij probeerde weg te rollen en haar weg te duwen maar het was tevergeefs. "Stop! Stopp!" giert hij. "Okee, okee, ik geef me over!" Hij rolde nogmaals weg en sprong op alle vier zijn pootjes en keek haar uitdagend aan. "En nu is het genoeg: gaan jullie maar buiten lawaai maken!" klonk een strenge stem uit de schaduwen direct gevolgd met wat instemmend gemiauw en het gepiep van 1 van de jongste dengenoten. Slykit sprong op en rende meteen naar buiten, op dit teken had hij gewacht, zo ging het bijna dagelijks. De queens konden de twee maar met moeite in de hand houden en dat wist hij maar al te goed. "Kom Butter! Laten we verstoppertje doen!"

Butterkit gaf vrolijk haar broertje de kieteldood terwijl hij tevergeefs probeerde weg te rollen. Stop! Stopp" giert hij. Een lachje verscheen op de kit haar gezicht terwijl ze doorging met kietelen. "Geef je als eerst over!" miauwde Butterkit. "Oke, okee, ik geef me over!" Butterkit stopte met kietelen waardoor Slykit kon weg rollen en op 4 pootjes belanden. Butterkit's ogen stonden uitdagend tegen over haar broertjes blauwe ogen. "En nu is het genoeg: gaan jullie maar buiten lawaai maken!" klonk een strenge stem van een van de Queens met wat instemmend miauw en een gepiep. Slykit sprong op en rende naar buiten. Butterkit volgde hem. Bijna elke dag werden de kits wel naar buiten gestuurd omdat ze te veel lawaai maakten. Maar hun mochten ook toch gewoon spelen? Het eindeloze gepiep van een kleine kitten irriteerde Butterkit ook, maar daar zeiden ze toch ook niks tegen? "Kom Butter! Laten we verstoppertje doen!" miauwde Slykit. De oude kitten knikte instemmend terwijl ze even bijna tegen een Warrior die door het kamp heen liep opbotst. "Maar we kennen wel alle verstop plekjes in het camp. Ik wil ook wel eens buiten het camp! Daar zijn we nog nooit geweest en daar zijn denk ik ook goede verstop plekjes!" Miauwde Butterkit. "Tenslotte, de Queens zijn nog in hun den en ik denk dat niemand verder op ons let."

"Maar we kennen wel alle verstop plekjes in het camp. Ik wil ook wel eens buiten het camp! Daar zijn we nog nooit geweest en daar zijn denk ik ook goede verstop plekjes!" miauwde Butterkit een beetje ontevreden. "Tenslotte, de Queens zijn nog in hun den en ik denk dat niemand verder op ons let.". Hij haalde zijn staart langs haar neusje om haar stil te laten zijn en gebaarde vervolgens met zijn staart dat ze mee moest komen. Hij trippelde rechtstreeks naar een plekje midden in de struiken, vlak achter de Nursery. "Hier kunnen we ongestoord praten..." fluisterde hij zacht. "Ik heb een plan, er is een geheime uitgang waar bijna niemand op let. " Hij glimlachte aan de herinnering van zijn ontdekking. Het was tijdens 1 van hun verstopspelletjes geweest toen hij het bij toeval ontdekte, het was lastig te bereiken en alleen een kitten of een kleine apprentice kon er door maar het was hem gelukt. Het leuke was dat de anderen hem dat potje maar niet hadden kunnen vinden en hem uiteindelijk hadden laten winnen. Hij keek Butterkit recht en serieus aan, zover een kitten als hem dat kon. "Ik vertel het je als je het beloofd nooit door te vertellen zonder toestemming van mij" zei hij op serieuze toon. Hij ging zitten op de bladeren onder hem en wachtte op antwoord. "Okay, zie je die struiken daar?" hij knikte naar de struiken die schuintegenover de nursery stonden, in een donkere hoek van het kamp. "Die lijken heel dichtbegroeid maar er is een soort smalle tunnel waar we precies doorheen kunnen. Let goed op hoe ik er straks doorheen ga, dan kom jij pas na een tijdje zodat het niet opvalt. Oke?" Hij legde zijn hoofdje even tegen die van haar en liep toen weg. "Het is heel makkelijk! Ik zie je aan de andere kant!" Hij wachtte tot niemand zijn kant op keek en sprintte toen op zijn snelst naar de overkant toe. Daar checkte hij even of hij de goede opening had die van dichtbij opeens wel zichtbaar werd, en hij glipte naar binnen. De struiken, takken, doorns en bladeren vormden precies een klein pad wat hem naar de andere kant bracht. Eenmaal op de vlakte achter de struiken bleef hij zitten en wachtte hij op zijn zusje. Als alles maar goed gaat...

De zachte staart van haar broertje haalde hij langs Butterkit's neus om haar te laten weten dat ze stil moest zijn. Hij gebaarde vervolgens met zijn staart dat ze mee moest komen en de kit trippelde stilletjes achter hem aan. Wat wou hij zeggen? Wist hij een manier om ongezien het kamp uit te komen? Rechtstreeks volgde de poes hem naar een plekje midden in de struiken waar de bladeren weer aan het groeien waren. Het plekje was vlak achter de Nursey. De kit was hier zelf nog nooit geweest. Ze had nog een herinnering van een verstop spelletje waar ze haar broertje niet meer kon vinden. Was dit dan zijn verstopplek? ""Hier kunnen we ongestoord praten..." fluisterde Slykit. Butterkit knikte. ""Ik heb een plan, er is een geheime uitgang waar bijna niemand op let. " De kit's haar ogen werden groot. Een geheime uitgang in het kamp? Dat wist ze nog niet. Haar broertje had het haar nog niet verteld over die geheime uitgang. Butterkit moest maar gissen waarom. Haar broertje keek haar recht en serieus aan waardoor de poes bijna moest lachen, maar ze kon het inhouden. Was het zo geheim? "Ik vertel het je als je het beloofd nooit door te vertellen zonder toestemming van mij" zei hij op serieuze toon. "Oké. Ik beloof het." Haar broertje ging zitten op de bladeren onder hem dus besloot Butterkit ook maar te zitten. "Okay, zie je die struiken daar?" hij knikte naar de struiken schuin tegenover de Nursey. De struiken leken enorm dichtbegroeid en er zaten een paar doorns aan. Hoe kon je daar in godsnaam doorheen?  "Die lijken heel dichtbegroeid maar er is een soort smalle tunnel waar we precies doorheen kunnen. Let goed op hoe ik er straks doorheen ga, dan kom jij pas na een tijdje zodat het niet opvalt. Oke?" Butterkit knikte. Haar broertje legde zijn hoofdje even tegen die van haar en liep toen weg. "Het is heel makkelijk! Ik zie je aan de andere kant!" Ze zag dat haar broertje snel naar de overkant toe printte en door de opening heen glipte. Daarna was hij verdwenen. De kleine kattin vertrouwde Slykit erop dat hij veilig door de opening heen was gegaan. Ze sprintte snel richting de struiken maar werd halverwege tegengehouden door een Warrior die zij niet kende. "Waarom is een kitten zo vroeg in de ochtend buiten, moet je ergens heen?" De kitten slikte. Het geluk stond aan haar kant. Kennelijk riep iemand de naam van de Warrior en de kat liep weg. Butterkit sprintte weer verder tot bij de struiken en keek even of niemand naar haar keek. Zou ze erin gaan? Ze bedacht dat ze geen watje moest zijn en propte ze zichzelf door de smalle opening en liep door een klein pad van takken, doorns en bladeren. Ze verstijfde toen ze iets hoorde ritselen, maar dat bleek een muis te zijn. Ze zag haar broertje al achter de struiken zitten. Butterkit liep uit de struiken en gaf haar broertje een kopje. "Ik was bijna betrapt door een Warrior." hijgde de kitten. Ze was nog steeds een beetje moe van het sprinten. Ze keek even naar de vlakte om haar heen. "Wow! Hier zijn vast heel veel verstopplekken!" miauwde de kitten. "Oké. Waar gaan we beginnen met verstoppertje spelen?"

Ongeduldig zat hij te wachten tot zijn zusje eindelijk door de struiken zou komen. Hij klauwde met zijn klauwtjes in de aarde en liep langzaam heen en weer. Hopelijk ging alles goed, hij zou het zichzelf niet zomaar vergeven als haar iets overkwam door zijn schuld. Hij schudde de gedachtes weg, zijn zusje was veel te slim om zomaar betrapt te worden, en zelfs dan zou ze zich wel weer uit de problemen praten, toch? Eindelijk hoorde hij geritsel en meteen stond hij stil om beter te luisteren. Was ze dan eindelijk hier? Of kon het zijn dat het een muis was? De geur van de clan was te sterk om uberhaupt het verschil te kunnen ruiken dus moest hij maar afwachten. Eindelijk verschenen haar groene ogen door het dichtbegroeide struikgewas en later kon hij ook haar vacht onderscheiden van de donkere bladeren en takken om haar heen. Hij wachtte tot ze er helemaal uit was geklauterd en ze gaven elkaar een kort kopje. "Dat duurde lang..." plaagde hij. "Ik was bijna betrapt door een Warrior." antwoordde Butterkit en nu pas merkte hij dat ze aan het hijgen was. Had ze hard gerend of was de spanning gewoon te veel? Hij wou haar net een plagerige opmerking toe werpen maar zag dat ze om haar heen keek. Hij wist al hoe mooi het hier buiten was, maar hij gunde haar de tijd om het ook te bewonderen en keek zelf met een beetje ongeduld toe. "Wow! Hier zijn vast heel veel verstopplekken!" miauwde ze opgewonde.  "Oké. Waar gaan we beginnen met verstoppertje spelen?" Slykit grinnikte, "Jij gaat zoeken zodat je niet zomaar in de problemen komt, en ik verstop me. Err... Je telt met je gezicht naar de struiken en err.... dan ga je me zoeken" Hij grinnikte want hij had alweer een mooi verstopplekje gezien. Hij hoopte maar dat zijn zusje geen problemen kreeg maar hij moest er maar op vertrouwen dat ze voorzichtig ging doen. "Ik wacht..." Zei hij terwijl hij zich klaarmaakte voor een snelle sprint. Hij keek expres de verkeerde kant uit om haar alvast op het verkeerde spoor te brengen. "Oja, de grenzen zijn het kamp, en die lijn met bomen daar, oke?" Hij richtte zich in zijn gedachten op zijn doel, klaar om straks meteen geluidloos om te draaien en met een korte omweg stilletjes naar zijn verstopplek te sluipen. "Deze ga ik makkelijk winnen!"[/b]

Haar broertje grinnikte, "Jij gaat zoeken zodat je niet zomaar in de problemen komt, en ik verstop me. Err... Je telt met je gezicht naar de struiken en err.... dan ga je me zoeken" Butterkit's mondhoeken krulden omhoog. "Ik kom heus niet in de problemen hoor. Maar zorg dat jij ook niet in de problemen komt. Maar het is goed, ik ga wel tellen." De kit keek even in de verte omdat ze een vaag gestalte van een klein beest zag rondrennen. "Ik wacht..." Zei Slykit terwijl hij zich klaarmaakte voor een sprint. De tabby kitten haar aandacht richtte zich weer op haar broertje, die een kant uitkeek waar hij zich waarschijnlijk wou verstoppen. Ze grinnikte, dat werd dan makkelijk zoeken. "En de grenzen?" Vroeg de kitten. "Oja, de grenzen zijn het kamp, en die lijn met bomen daar, oke?" kreeg Butterkit als antwoord. Ze knikte. Ze verbaasde zich er altijd over waarom kittens het camp niet uit mochten. In het camp was het altijd saai en er werd altijd heel erg op je gelet. Buiten het camp erin tegen, was het veel groter en je kon doen wat je wou. "Deze ga ik makkelijk winnen!" Miauwde haar broertje. "Dat zullen we nog wel eens zien..." Grinnikte de kit. Ze draaide haar gezicht naar de struiken en telde. Ze wist al welke kant haar broertje op ging rennen, want dat had hij verraden door die kant op te kijken. Na tien seconden bulderde Butterkit; "Ik kom!" en draaide zich vliegensvlug om. Haar broertje was nergens te bekennen en de vlakte lag open voor haar uit. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk om hier nu in haar eentje te staan in een onbekend terrein maar daar kwam ze snel overheen. Ze sprintte naar een plek waar ze dacht dat haar broertje ergens daar verstopt was en tuurde even om zich heen. Ze stond aan de rand van een vlakte met redelijk hoog gras waar je goed in kon verstoppen. Stukje voor stukje zocht ze haar broertje in het hoge gras maar hij was daar nergens te bekennen.

Moeten we niet een topic in het territorium? x3

Meteen toen zijn zusje 10 zei sprintte hij weg, maar niet naar het hoge gras wat voor hem lag. Hij maakte een draai en sprintte als een echte warrior naar een hol wat hij aan de andere kant had zien liggen. Zonder af te remmen schoot hij naar binnen en toen hij zeker wist dat hij veilig was remde hij. Hij was al aardig diep het hol in gerend en gegleden dus het duurde even tot hij weer hoog genoeg was om Butterkit te kunnen zien. Hij dook laag tegen de grond en hoopte dat het duister hem wel zou verbergen, maar hij kon niet anders dan een kleine glimlach op zijn lippen te hebben omdat zijn plan geslaagd was. Grijnzend keek hij toe hoe ze alles afzocht zonder uberhaupt maar in de buurt te komen. Maar zelfs hij kreeg na een poosje een beetje, een heel klein beetje medelijde met zijn zusje. Oke, best veel medelijden en een beetje verveeling. "Heyy, blinde muis!" riep hij toe om haar maar op te stoken. Meteen dook hij terug het hol in, in de veiligheid van het duister en de diepte. Hij spitste zijn oortjes op aanwijzingen dat ze eraan kwam, en voor de zekerheid snoof hij wat lucht naar binnen. Uch! het stonk hier verschrikkelijk, wat zou er met de konijnen gebeurt zijn dat deze geur hier hangt? Weer spitste hij zijn oren, dat was niet van voren, dat kwam van achter hem... en het kon ook niet zijn zus zijn want die klonk niet zo zwaar. Opeens geheel alert herinnerde hij zich de verhalen over dassen en vossen en meteen kroop er een ijzig gevoel door hem heen. Hij mocht dan een bikkel zijn, dit werd hem te riskant. Hij sloop zo snel en geluidsloos als hij maar kon het hol uit en zette het toen op het rennen. Hij lette niet om wat er om hem heen gebeurde, alleen op de grond voor zich en op een eventuele schuilplaats.

Nee, zolang we maar niet te ver weg gaan en zo weer terug :3 Voordat iemand ons betrapt...

Nog steeds keek Butterpaw de hoge grasvlakte. Het groene gras ritselde zachtjes door een briesje. Misschien is hij gewoon goed verstopt en zie ik hem niet" Ze liep het hoge gras in en speurde goed om haar heen voor enige teken van haar broertje. Het gras kietelde een beetje aan Butterpaw's schouder. Na een tijdje het hele grasveld rondgezocht te hebben bleef ze staan. De moed zakte in haar schoenen. Hier was haar broertje niet. Terwijl ze duidelijk zag dat haar broertje daar naar keek. Zou hij toch.. " "Heyy, blinde muis!" Ze keek op van de stem van haar broertje die aan de andere kant van het veld vandaan kwam. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Hij had haar er dus ingeluisd. Snel holde Butterpaw de kant op waar de stem vandaan kwam. Ze stopte voor een aantal verlaten holen die een beetje slordig waren uitgegraven. Ze bestudeerde elk hol nauwkeurig. Misschien zou in een van deze holen haar broertje zitten, maar wat nou als er ook iets anders in zat? Je moest erin gaan, van buitenaf was het onmogelijk om te kijken wat erin zat. Achter haar hoorde ze rennende pootstappen. Ze draaide zich vliegensvlug om en zag haar broertje die uit een hol vandaan kwam. Hij rende snel weg. "Sly, ik heb je nu gezien. Waar ga je heen?" Butterpaw hoorde een laag gegrom vanuit het hol waar haar broertje vandaan kwam. Een vaag gestalte van een groot dier. De kattin verstijfde. "Wat is dat..?!" Dacht ze terwijl het gestalte zich uit het hol begeefde. Een wit-oranje dier verscheen. Hij was groter dan een kat en had een puntige snuit. "Een vos?" Stamelde ze. De verhalen dwarelden in haar hoofd van moordlustige vossen die als ze een kans hebben een kat aanvallen. Ze draaide zich om en zetten zich op het rennen. Ze keek niet eens om of de vos achter haar aan rende, maar Butterpaw bleef rennen. Ze rende een struik in en kwam hijgend tot stilstand. "Nu maar hopen dat de vos mij niet vind en dat Slypaw oké is."