Finaly i can go out of camp -Timberpaw-

Rustig verliet een magere apprentice het camp. Dit was de eerste keer dat ze het camp verlaatte sinds dat ze ziek was geworden. Met een kleine glimlach op haar gezicht keek de poes even in het rond om vervolgens een diepe zucht te laten horen. De ontmoeting met Frostpaw die haar liet lachen had de poes wat opgevrolijkt waardoor ze nu niet meer bang was om af en toe een glimlach te laten zien. Snel begon de poes in een willekeurige richting te sprinten. Doordat ze in de medicijncat's den had gelegen was de poes een beetje aangekomen. Maar nog steeds ondanks het stil zitten en het eten waartoe ze werd gedwongen op te eten was ze nog steeds erg mager, te mager zelfs voor deze tijd in het jaar. Maar het voelde goed om haar spieren weer eens te strekken en gewoon rond te kunnen sprinten. Om eerlijk te zijn was de poes vandaag niet van plan om iets te vangen, nou ja misschien één prooi. Maar ze was vooral van plan om te genieten van de ruimte en geen campmuren die haar omsingelde. Snel kwam de poes tot stilstand zodra ze op een stukje veld was waar het nu bruine gras erg kort was. Daar ging ze even zitten om te luisteren naar de wind die over de heide waaide en de vogels die hier en daar eens hun mooie liederen lieten horen.

-Timberpaw-

Met een lichte zucht keek hij toe hoe een bruin konijn uit zijn zicht verdween, een hoop stof met zich mee schoppend. De Apprentice krabbelde overeind en schudde zijn vacht uit. Hij voelde een paar schrammen prikken waar het konijn hem had gekrabd, maar hij kon er wel tegen. Timberpaw volgde het gehavende pad weer terug naar het grote grasveld, waar hij het konijn had gespot, maar hij was niet meer alleen. Een andere Apprentice, Heathpaw, zat tussen de dorre grasstengels. De kater legde zijn oren wat in zijn nek, de vorige keer dat hij met haar had gesproken had hij zo vervelend tegen haar gedaan. "Hey.." Mompelde hij tegen de rossige Apprentice en ging wat schuifelend zitten.

Met gesloten ogen luisterde de rosse apprentice naar de zingende vogels en de zachte wind. Tot ze iets achter zich hoorde. Haar instinct vertelde Heathpaw om op te springen en haar klauwen uit te trekken. Maar die gedachte verdween al snel toen de geur van Windclan haar bereikte. Rustig draaide ze haar kop om om vervolgens een kater te zien die ze al even niet was tegengekomen. De laatste keer dat ze tegen deze kater had gesproken was ze erg verlegen geweest en was de kater er niet echt aardig over geweest. Maar tot haar verbazing voelde de poes zich niet verlegen. Of toch bijna helemaal niet. Snel draaide de apprentice haar lichaam zodat ze volledig in de richting van Timberpaw zat en niet alleen haar hoofd. De glimlach op haar gezicht was verdwenen maar er was ook geen irritatie. Ze hield een neutraal gezicht maar in haar ogen was een beetje onzekerheid te lezen. "Hey.." Hoorde ze de kater mompelen. "Hi" Antwoordde ze wat onzeker, niet wetend of de kater weer vervelend ging doen tegen haar of niet.

"Hi" De Apprentice had zich in haar geheel naar hem toegedraaid en Timberpaw richtte zijn groene blik wat naar de grond. Ze had een neutrale blik op haar gelaat, maar die zou zo kunnen veranderen. Timberpaw bleef stil en kneedde de grond met zijn pootjes, na een aardig gerekte stilte hief hij zijn kop op en keek Heathpaw weer aan. "Hoe.. hoe gaat het?" Vroeg hij wat stroef en kneep zijn ogen even dicht. Waarom kon hij zich er niet gewoon overheen zetten dat hij zich zo stom had gedragen toen?

Stil wachtte de poes af op wat er zou gebeuren. Ze durfde niets te zeggen bang op hoe de kater zou reageren dus bleef ze maar stil. Een beetje ongemakkelijk bleef de poes stil en wende ze haar blik af naar de grond. Ze kon horen hoe Timberpaw de grond onder zijn poten kneedde tijdens de stilte. Even slikte de poes wat ongemakkelijk. Pas toen ze de ogen van de kater op zich voelde keek de poes weer op om vervolgens begroet te worden door nog wat woorden van Timberpaw. "Hoe.. hoe gaat het?" Even moest de poes erover nadenken. Het ging best wel goed met haar besefte de poes na ongeveer 3 seconden. Ze was net beter geworden en had nog een beetje hoofdpijn nou en dan maar voor de rest ging het el goed. "Het eehm gaat best goed." Besloot de poes toen maar te antwoorden. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg ze vervolgens, nog steeds een beetje voorzichtig bang voor een onaardige opmerking.

Heathpaw maakte er zelf een veel kortere stilte van en Timberpaw voelde dat zijn bruine oortjes nog wat dichter tegen zijn nek aan gingen liggen. "Het eehm gaat best goed." Hij gaf een wat stijf knikje en keek even over de stengels van het gras. Afleiding, afleiding. "En hoe gaat het met jou?" De kater beet wat op zijn lip. Ja, het gaat goed, ik heb een nieuwe Mentor en een klein handje vol met vrienden. Maar dat was veel te moeilijk voor hem om te zeggen. Timberpaw voelde zijn ademhaling wat verstoord worden, maar drukte toch door door Heathpaw weer aan te kijken. "Wel goed, denk ik.." Antwoordde hij wat kort, maar zeker niet zo kort bedoeld.

"Wel goed, denk ik.." Hoorde ze de apprentice voor zich zeggen. Heathpaw knikte, niet zeker hoe ze daarop zou moeten reageren. Wat ongemakkelijk keek de poes naar de grond voor haar poten om vervolgens met 1 van haar oranje pootjes over het korte bruine gras te aaien. "Dus eehm, nog iets interessants meegemaakt de laatste tijd?" Vroeg de poes wat onzeker. Ze wist niet of het wel goed was geweest om dat te vragen maar ze moest toch over iets beginnen om een ongemakkelijke stilte te voorkomen. Wachtend op een antwoord voelde de poes hoe de zonnestralen van de leaf-fall zon haar vacht een beetje verwarmde. Zo ver dat nog kon op deze tijd van het jaar. Zonder het te weten glinsterde de poes haar vacht een beetje door de druppels die op haar vacht waren gevallen toen ze door het hoge en vochtige gras heen liep eerder deze dag.

"Dus eehm, nog iets interessants meegemaakt de laatste tijd?" Het gesprek liep verre van soepel en Timberpaw begon een beetje spijt te krijgen van het feit dat hij naar Heathpaw was toegelopen. "Uhm.. ik denk een nieuwe Mentor, maar deze is wel aardig enzo, Skymask is een goede Mentor voor me." Hij glimlachte zachtjes en keek naar Heathpaw. "En jouw Mentor? Hoe is hij of zij?" Vroeg hij vervolgens met een scheef gehouden kopje.

"Uhm.. ik denk een nieuwe Mentor, maar deze is wel aardig enzo, Skymask is een goede Mentor voor me." Hoorde ze de kater zeggen met een glimlach op zijn gezicht. Heathpaw knikte ze had Skymask wel eens gezien. "En jouw Mentor? Hoe is hij of zij?" Even moest Heathpaw slikken maar dit was niet erg duidelijk. "Ik heb geen mentor, mijn eerste mentor werd een rogue en ik was ziek tijdens de laatste ceremonie dus kon ik geen mentor krijgen." Heathpaw had graag een mentor gehad maar ze was nu eenmaal ziek geweest tijdens de laatste ceremonie en het was haar eigen schuld. Maar ze probeerde ze zo min mogelijk aan te denken, Heathpaw kon nog steeds verschillende dingen doen die andere apprentices deden ze kon gewoon niet trainen.

"Ik heb geen mentor, mijn eerste mentor werd een rogue en ik was ziek tijdens de laatste ceremonie dus kon ik geen mentor krijgen." Hij legde zijn oren wat ongemakkelijk in zijn nek en richtte zijn blik weer op de grond. "Oh.. ik denk dat Everstar je wel snel een nieuwe Mentor zal geven.." Mompelde hij weer wat zachter.

"Oh.. ik denk dat Everstar je wel snel een nieuwe Mentor zal geven.." Hoorde ze de kater mompelen. "Ik denk het wel, en tot dan train ik mezelf gewoon en blijf ik de taken enzo doen." Zei de poes met een glimlach. Ze vond dit gesprek een beetje ongemakkelijk, maar het kon altijd slechter gaan..toch? Lovelypaw keek een beetje om zich heen sinds ze niet echt wist wat te zeggen en liet vervolgens haar blik hangen op een stuk ritselend gras. Wat zou daar zijn, prooi? De poes wist het niet maar was wel erg benieuwd.

-Die awkwardness xd

"Ik denk het wel, en tot dan train ik mezelf gewoon en blijf ik de taken enzo doen." Het werd weer stil en Timberpaw voelde zich met de seconde ongemakkelijker. "Uhm.." Begon hij wat twijfelend en liet zijn blik wat over het gras gaan. "Wil je misschien iets gaan doen? Jagen ofzo.." Hij wierp haar voor een moment een blik, maar keek al snel weer naar zijn bruine pootjes.

Wat ongemakkelijk bleef de oranje poes haar amberkleurige ogen op het stuk bewegende gras houden tot het uiteindelijk stil bleef staan. Het was wel duidelijk dat wat daar was geweest ondertussen weg was gegaan. "Uhm.." Klonk er in de poes haar oren waardoor ze haar gehele aandacht weer op de kater richtte. "Wil je misschien iets gaan doen? Jagen ofzo.." Heathpaw liet een glimlach zien. "Jagen lijkt me wel leuk." Rustig hief de poes haar oranje achterwerk van de grond af zodat ze recht stond en klaar was om te vertrekken met de kater.

Hij slaakte bijna een zucht van opluchting, maar wist ze nog net op tijd in te houden. "Jagen lijkt me wel leuk." De kater stond ook op en keek even wat om zich heen. "Waar wilde je gaan jagen? Ik denk dat alle prooidieren hier ons wel hebben geroken."

"Waar wilde je gaan jagen? Ik denk dat alle prooidieren hier ons wel hebben geroken." Heathpaw knikte, de kater had gelijk, ze zaten hier al lang genoeg om alle prooidieren te waarschuwen dat ze hier waren. Even dacht de poes na. Waar zouden ze kunnen gaan jagen? "Misschien bij het meertje?" Stelde de poes ene beetje twijfelend voor. Die plek was haar lievelings plek geworden en er zouden wat dieren kunnen zijn om te drinken ofzo. Met ene beetje ene onzekere blik op de kater gericht wachtte ze op een antwoord.

"Misschien bij het meertje?" Timberpaw keek weer even op en knikte. "Uhm.. ja, is goed." Antwoordde hij. "Ga jij maar eerst." Stelde hij met een klein glimlachje voor en wachtte totdat Heathpaw de eerste paar stappen richting het meertje zou nemen.

"Uhm.. ja, is goed." Heathpaw was opgelucht dat de kater haar voorstel goedkeurde. "Ga jij maar eerst." Heathpaw knikte om vervolgens haar lichaam te draaien in de richting van het kleine meer en begon erheen te sprinten. Het feit dat ze mager was maakte haar sneller dan de meeste katten maar ook slapper dus hoopte ze maar dat ze geen te sterke prooien zou tegen komen anders zou ze die misschien niet kunnen vangen en ze wou niet voor schut staan voor de gestreepte kater. Met een grote slip kwam de poes nog net op tijd tot stilstand voor ze alweer in het meer viel.

Onderwerp: Re: Finaly i can go out of camp -Timberpaw-