How about i get to know you better and maybe we can play? ~Runningkit~

Een beetje verveeld keek een zwart-witte kater het kamp rond. Hij was net terug gekomen van jagen en had al zijn taken al gedaan waardoor de kater niet wist wat hij kon gaan doen. Natuurlijk kon hij altijd voor de tweede keer die dag wat lapjes gaan rennen langs de grenzen. Wand ook al begon de kater daarmee om niet te moeten denken aan de verwarring met zijn familie enzo, hij vond het eigenlijk best leuk. Dus ondanks het feit dat hij al met zijn moeder had gepraat bleef hij de lapjes rennen. Maar om eerlijk te zijn had de kater daar op dit moment niet echt zin in sinds hij net terug was van het jagen en hij daarbij al veel had gerend. Even liet de kater zijn blik op de warrior den liggen. Zou zijn vader daarin zitten? Zo ja, zou hij misschien met hem kunnen gaan praten? De kater wist het niet. Hij wou graag mee te weten komen maar was bang om zijn vader te confronteren over nooit contact zoeken enzo. Dus wende de kater snel zijn blik af van de warrior den en begon hij het kamp weer wat verder rond te kijken.

~Runningkit ^-^

Ze hoorde veel gepiep van kittens die vrolijk aan het spelen waren, maar Runningkit lag nog in haar nest, proberend om te slapen. Zouden haar siblings aan het spelen zijn zonder haar? Runningkit slikte wat beteuterd en krabbelde overeind. Zonder een blik te werpen op de spelende kittens verliet ze de Nursery, iets wat ondertussen wel mocht van haar moeder en de andere Queens en deed ze voorzichtig een paar pasjes de open plek op. Ze liep niet voor de poten van Warriors, want ze was bang om een snauw langs haar oren te krijgen. Verderop zag ze haar oudere broer zitten, maar.. zou ze hem wel kunnen aanspreken? Na lang getwijfeld te hebben, haastte ze zich naar de nadere kant van het kamp en ging wat voor de kater zitten. "Hey.." Mompelde ze en keek gelijk weer naar haar pootjes.

Verveeld bleef de zwart-witte apprentice het kamp rond kijken, maar nog steeds vond hij niets te doen. Tot er ineens een wit bundeltje bond met zwarte vlekken voor hem verscheen. Direct herkende de kater zijn kleine zusje Runningkit. "Hey.." Hoorde hij haar wat zachtjes mompelen voor ze haar blik op haar pootjes richtte. "Hi Runningkit." Begroete de kater zijn zusje met een warme stem en een grote glimlach. De kater mocht zijn kleine zusje wel, ze was het tegenovergestelde van hoe hij was geweest als kitten en dat vond hij wel leuk. En ook al zou de kater het nooit luidop toegeven, Runningkit was zijn favoriete jongere sibling. Hij vertrouwde Lightningkit namelijk nog steeds niet helemaal en Tallkit was nogal..arrogant en schatte zichzelf nogal hoog in. Er was niets mis met trots maar soms dacht Sharppaw dat de kitten een beetje te veel trots had. "Hoe gaat het?" Vroeg de kater vervolgens met nog steeds de warme toon in zijn steem terwijl hij oogcontact probeerde te maken. Het was niet dat de kater het erg vond dat de kitten hem niet aankeek maar ze hoefde niet verlegen te zijn. En eigenlijk was de kater wel benieuwd naar de oogkleur van de poes sinds hij die eigenlijk nog niet had gezien.

"Hi Runningkit." Werd ze begroet, maar Running kon zich er niet toe zetten om op te kijken. "Hoe gaat het?" Ze keek even opzij, naar de grond die al door meerdere Warrior werd belopen. Tot wie zouden al die pootjes behoren? Waar zouden die katten allemaal aan denken. Maar er was een vraag aan haar gesteld en ze mocht niet onbeleefd doen. "Uhm.. goed, denk ik.." Mompelde ze stilletjes en keek weer naar haar eigen witte pootjes.

Sharppaw was gekwetst dat de kleine kitten hem niet durfde aan te kijken, hij was toch niet eng, he? Sharppaw hoopte van niet. "Uhm.. goed, denk ik.." Sharppaw knikte. "Dat is goed dan." Glimlachte de kater. "He Runningkit, je weet toch dat je niet verlegen moet zijn bij me he?" Zei de kater op een bemoedigende toon. De kater had niet echt ervaring met dit soort dingen en wist daarom niet of hij wel goed bezig was of niet. Niet dat de kater niet met kittens om kon gaan maar zij was zo stil en verlegen, helemaal het tegenovergestelde van Sharppaw en alle katten die hij kende. Sharppaw hoopte maar dat 'ie niets fout deed.

"Dat is goed dan." Ze haalde haar schoudertjes wat op. "He Runningkit, je weet toch dat je niet verlegen moet zijn bij me he?" Ze drukte haar oortjes wat ongemakkelijk tegen haar nek. Ze kende hem niet eens, ze wist niet hoe hij was of wat hij allemaal had gedaan. Haar moeder had nooit over hem gesproken.. "Oké.." mompelde ze om toch nog een antwoord te geven, maar hield haar blik strak gericht op haar pootjes.

Toen Sharppaw zag hoe de kleine kitten haar oren in de nek drukte had hij direct spijt gekregen van zijn woorden. Had hij haar nou nog afstandelijker gemaakt? De kater wist dat hij een vreemde was en vond het idee van zijn zus die hem als een vreemde zag niet zo leuk. Toch liet hij er niets van merken. "Oké.." Klonk de zachte stem van de kitten en Sharppaw wende even zijn groene ogen weg van de kitten. Hij wist niet echt zeker wat hij moest doen. Hij wist niet eens wat de poes leuk vond en wat haar karakter is...Wacht eens even, dat is het! Ineens schoot een idee Sharppaw zijn kop in. Wat onzeker keek hij weer naar de kitten, niet wetend of ze het wel goed zou vinden. "Zou je misschien iets leuks willen doen zodat we elkaar wat beter leren kennen?" begon de kater met een glimlach ook al was er ook ene klein beetje onzekerheid te vinden in zijn stem. "Natuurlijk alleen maar als jij het goed vind." Vervolgde hij daarna snel, dit keer was zijn toon gevuld met onzekerheid, en onzekerheid alleen.

"Zou je misschien iets leuks willen doen zodat we elkaar wat beter leren kennen?" Ze haalde haar schoudertjes wat twijfelend op. Ze wilde het Sharppaw niet moeilijk maken, echt niet, maar ze durfde gewoon niet op te kijken, bang voor een vooroordeel. "Natuurlijk alleen maar als jij het goed vind." Voorzichtig keek ze op en knikte zachtjes. "Oké.. is goed.." Mompelde ze met een klein glimlachje.[/b]

Hopend dat de kleine poes zijn voorstel zou goedkeuren keek de kater een beetje nerveus naar zijn witte poten. Pas toen de stem van Runningkit zijn oren bereikte durfde hij weer op te kijken. "Oké.. is goed.." Snel verdween Sharppaw zijn nerveuze blik, of toch grotendeels, en kwam er eer een glimlach op zijn gezicht. "Oke, goed...dus is er iets dat je leuk vind om te doen?" Vroeg hij. Sharppaw was eigenlijk niet echt zeker wat te doen, zijn plan had zich nog niet zo ver ontwikkeld zijn zijn hoofd sinds hij niet zeker was geweest of de kleine poes wel zou instemmen.

"Oke, goed...dus is er iets dat je leuk vind om te doen?" Runningkit haalde opgelucht adem toen Sharppaw weer wat vrolijker klonk. "Dat maakt mij niet zoveel uit hoor.." Mompelde ze zachtjes en haar blik gleed weer af naar haar pootjes. "Wat jij leuk vindt.."