When Forever becomes such a big word...

Silverstream keek door het kamp heen, alles ging op z'n loopje. Zelf voelde ze een soort ven gemis in haar maag. Ze wist niet wat het was, maar het werd erger wanneer ze andere koppeltjes in het kamp zag, met hun kittens. Silverstream zuchtte, en besloot dat haar poten los maken wel even werken zou, dus verliet ze het kamp, en zette ze het op een lopen.
Haar poten leidde haar naar de border met Thunderclan. Ze keek naar de stromende rivier. Een moon ongeveer geleden had ze daar een kater uit gered, uit Thunderclan, Graystripe. Ze liep tegen de stroom in met haar blauwe ogen op het stromende water gericht. Het had lang geregend, en het drupte nog steeds wat. Haar vacht was nat, en voelde zwaar aan. Ze keek op toen ze iemand aan de overkant zag zitten. De kat die ze zag zag er somber en eenzaam uit. Wacht... Dat was... "Graystripe!" Riep ze uit. Ze keek de kater aan, en ze werd weer overvallen door het zelfde gevoel van ongeveer een moon geleden.

Het allerliefst sprong ze meteen in het water om zijn natgeregende vacht droog te likken, en hem warmte te bieden, al was ze zelf ook redelijk nat geregend. Ze rende ook dicht naar de oever, ze staarde in het water. "Silverstream!" Ze keek op naar de kater met de mooie amber gekleurde ogen, die mooie donker grijze vacht, en zijn gespierde lichaam. Ze wou oversteken, en zich tegen hem aandrukken. Het voelde gewoon als of ze hem al zo lang kende. Dat was niet zo, toch voelde het wel zo. Ze voelde meteen hoe die leegte werd opgevuld, alleen door hem te zien. Zo ver weg, maar toch waren ze zo dicht bij. Silverstream keek op zij, naar een dicht begroeide plek, vol met riet, maar in het midden was het gewoon kaal, een perfecte verstop plek. Die plek kende ze nog van toen ze een apprentice was, daar had ze veel gespeeld met haar vriendinnetjes. Het was wel aan de kant van Riverclan, maar voor haar weten kwamen daar vrijwel geen katten, alleen zij. "We kunnen... daar heen," miauwde ze zacht, maar hard genoeg om voor hem te horen, waarna ze wenkte naar het soort van eilandje.

Silverstream keek naar Graystripe die het water in gleed. Aan de manier waarop zou je denken dat hij Riverclan was, maar jammer genoeg was hij dat dus niet. Hij was door en door Thunderclan. Ze zag dat Graystripe wel moeite had met naar de overkant toe zwemmen. "Kom op, Graystripe! Je kan het!" miauwde ze aanmoedigend. Ze liep een keer van links naar rechts en keek naar hem. Toen hij bij de kant kwam, hielp ze hem op de oever, en begon ze zijn vacht droog te lukken. "Goed gedaan, als ik niet beter wist, zou ik denken dat je Riverclan bloed had," miauwde ze met een warme glimlach. "Kom," snorde ze, terwijl ze in de richting van het eilandje liep, en vervolgens door de riet heen kroop. Er was daar een open veldje met plat gestampte, dode riet, maar een prima plekje.

Dit is verkeerd. Denk aan je clan, denk aan je ouders, denk aan je loyaliteit... Er zijn zo veel meer andere leuke katers... het was het wijze stemmetje in haar kop. En ze haatte dat stemmetje. Dat stemmetje had al zo veel voor haar verwoest. Te veel, en naar dat stemmetje zou ze niet meer luisteren, nu niet meer, niet als het om Graystripe ging. Dit was wat haar gevoel zei, haar hart leidde haar naar hem. Dus iets beter dan dat, dat bestond niet.

Follow your heart

"Ik ben blij je weer te zien," snorde Graystripe. Silverstream en drukte haar zilveren pels tegen zijn grijze pels aan. "Ik ben ook blij jou weer te zien," miauwde ze. Het besef was raar dat ze elkaar eigenlijk nog niet eens zo heel lang kende, en toch voelde het als of ze elkaar al eeuwen kende. Hij gaf haar een veilig, warm, liefdevol gevoel, en dat gevoel, had ze nooit eerder gevoeld.

Het voelde perfect om bij Graystripe te zijn, iets wat voor altijd zou moeten zijn... Tot dat ze een stem hoorde. ''Graystripe...'' Ze zag hoe Graystripe reageerde, en meteen wist ze dat dit meer was dan alleen betrapt worden door een clangenoot. Aan zijn reactie te zijn en zijn blik wist ze dat het beter was als Sivlerstream zweeg. En dat deed ze ook, en ze luisterde het gesprek van Graystripe en Swiftheart terwijl ze haar hart vasthield hopend dat het niet mis zou lopen. "Swiftheart?" Waarna Graystripe zij; "dit is niet wat het lijkt te zijn... Ze is gewoon een goede vriendin, die ik al een tijdje niet meer heb gezien." Was dit de waarheid? Of was dit de leugen. Ja, wat was dit eigenlijk tussen hun. Had het meerdere betekenissen? ''I-ik...'' Silverstream beet op haar lip. Ze wou bijspringen, maar wist niet zeker of het helpen kon. Wat moest ze zeggen? Als ze sorry zei zou ze liegen, ze had hier namelijk geen spijt van.

Ze, of eigenlijk de witte poes was er vandoor gerend. Met pure verdriet in haar ogen. Silverstream haalde diep en beverig adem. Was ze boos? Nee, ze kon niet boos zijn. Graystripe was niet voor niets naar haar opzoek gehad. Misschien waren de twee wel niet meer gelukkig. En die dag in het water? Die dag was er ook niet voor niets geweest. Al was het ook wel heel erg toevallig dat de witte poes net was komen op dagen, toen de twee katten een beschut plekje hadden op gezocht op het eilandje. "Graystripe…" murmelde ze zachtjes. Ze streek met haar staart troostend over de rug van de kater. "Ga je nu… achter haar aan?" Vroeg ze voorzichtig, ze wou niet dat hij weg ging, maar ze wou ook niet dat hij heer bleef met een gebroken gevoel. Ze wou kunnen genieten van hun samen zijn, al wou ze er ook voor hem zijn wanneer hij troost nodig had. "Het spijt me…" murmelde ze binnensmonds terwijl ze naar haar voorpoten keek. Ze wist niet zo goed wat ze er van denken moest. Ze wist het even niet… wat ze wel wist, was dat ze van hem hield.