Eend, eend, ...modder?

Carrotkit was hyper. Ongelooflijk hyper. Die ochtend had het de hele tijd geregend en daarom was ze de nursery eigenlijk niet uit geweest. Ze had zich natuurlijk heel erg verveeld, want Carrotkit was geen katje dat graag stilzat en niksdeed, maar omdat ze een hekel had aan nattigheid, had ze de nursery niet uit gewild. Oké, ze had het wel overwogen, want, zoals ik al eerder zei, ze verveelde zich enorm, maar toen ze opving dat het in de middag wel weer droog zou worden, had ze toch besloten binnen te blijven en haar geduld flink op de proef gesteld. Ze was voor bij de ingang van de nursery blijven zitten, de wolken scherp in de gaten houdend. Zo gauw de zon zich zou vertonen, zou zij buiten zijn.

En nu had dan eindelijk de zon de wolken aan de kant geschoven. Hij had zijn hoogste punt bereikt en langzaam stopte het met regenen. Carrotkit rende als een speer naar buiten en huppelde het kamp door. Modder spatte op onder haar zachte pootjes en vloog in het rond, maar dat deerde Carrotkit niet zoveel. Haar moeder zou wel boos op haar worden omdat ze zich onnodig vies had gemaakt, maar ja, ze kon écht niet nog langer in de nursery blijven hoor!

Zo rende ze eigenlijk doelloos in het rond, puur om haar energie kwijt te kunnen, toen ze plots een groep katten in het oog kreeg. Nieuwsgierig rende Carrot naar de katten toe. ‘Hoi!’ riep ze vrolijk, terwijl ze lichtpotig dichterbij kwam, haar oranjekleurige staartje vrolijk achter haar aan zwiepend. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ Carrotkit kende sommige van de katten, sommige alleen van gezicht en sommige helemaal niet, maar ze was geen verlegen type en behandelde iedere kat altijd als een oude bekende (ondanks dat ze nog zo jong was, dat er van “oude” bekenden voorlopig geen sprake zou zijn!).

Toen ze bijna bij de katten was, stopte ze met huppelen, maar juist op dat moment belande één van haar pootjes in een kuiltje, dat niet te zien was geweest door het water. Carrotkit had gedacht dat het slechts een klein plasje water was, maar het was eerder een pootdiep gat en daar was ze niet op voorbereid! Haar pootje schoot het kuiltje in en zorgde ervoor dat Carrot haar evenwicht verloor. Ze probeerde zich met haar andere poten op te vangen, maar slaagde daar niet in en viel languit in de modder.

Flatsj! Modder spatte in het rond en voordat ze het wist zat de kleine Carrot van snuit tot staart onder de bruine substantie. Even bleef ze met grote oogjes in de modder liggen. Ze hoorde wat katten lachen, maar wist niet of dat de katten waren waar ze naartoe was gerend, waarschijnlijk wel, want ze was recht voor hun snoeten gevallen. Toen krabbelde ze langzaam overeind. Als katten rood konden worden van schaamte, dan was Carrotkit nu rood geweest. Wat schaamde ze zich! Zij, de dochter van de Deputy, gevallen in een modderplas! Ze bekeek haar eigen pootjes beteuterd. Mooie indruk had ze gemaakt, zeg!