Since a Long time....... {Sunday}

Brambleheart liep naar de Fourtrees toe. Het was inmiddels al weer Leaf-fall, dus zouden de bladeren van de massieve eikenbomen wel oranje, rood en geel gekleurd zijn. Maar hij hoopte degene te zien waarvoor hij altijd naar de Fourtrees ging. Hij zou niet weten hoe ze nu heette. Want voor het laats dat hij haar zag, was haar naam Sunpaw. De donker gestreepte kater kende haar sinds zijn kitten tijd, ze waren beste vrienden geweest. Maar toen Hij Apprentice was, was hij stiekem een beetje verliefd op haar geworden. En toen Sunpaw opeens had besloten dat ze uit de clan zou stappen, deed hij er alles aan om haar tegen te houden. Maar dat was tevergeefs, want ze vertrok toch. Sindsdien kwam hij regelmatig terug naar de Fourtrees. In de hoop haar te zien. Al zou hij niet weten hoe ze er uit zou zien. Opeens rook hij een andere kat, een Rogue. Brambleheart kreeg hoop, dat het Sunpaw zou zijn. Het duurde even voor de ander tevoorschijn kwam. Het is een poes, dacht hij. De kater kreeg steeds meer hoop dat het haar kon zijn. "Sunpaw?" vroeg hij twijfelend aan de poes, al wetend dat ze zo vast niet meer zou heten.

Met een vastberaden tred liep de grijze poes naar fourtrees. Ze was er al een tijdje niet meer geweest, gewoon omdat er meestal niets te beleven viel. Maar vandaag rook ze een andere kat. Een geur uit Riverclan. Nieuwsgierig stapte ze erop af. Het bleek van een grijze Riverclan warrior te komen die haar vaag bekend voorkwam. Er glansde hoop in zijn ogen terwijl Sunday zich afvroeg waarom ze het gevoel had dat ze hem kende.. "Sunpaw?", vroeg de kater twijfelend. "Nee, Sunday", antwoorde ze, Het achtervoegsel benadrukkend. Ze was nu al lang geen apprentice meer. Waarschijnlijk was hij een of andere kater die vroeger een dengenootje was, maar iets in haar zei dat het meer geweest was. Maar natuurlijk liet haar geheugen haar juist nu in de steek.

"Nee, Sunday", antwoorde Sunday, Het achtervoegsel benadrukkend. "Het is lang geleden!" mauwde hij. "Maar je herkent me als vast niet meer" zijn stem klonk nu een beetje droeviger. Maar ja, het was wel een lange tijd geleden dat ze elkaar voor het laats gezien hadden. Nu heette ze Sunday, en hij heette nu ook anders. Maar toch had hij gehoopt dat ze hem nog kende, ze waren op z'n minst beste vrienden geweest. Misschien zou ze hem herinneren als hij zijn naam zou zeggen. "Ik ben het, Brambleheart" mauwde de kater.

"Het is lang geleden!"; mauwde de kater blij. Steeds meer kreeg de grijze poes het gevoel dat ze hem beter kende... "Maar je herkent me al vast niet meer..." Hij klonk nu vele droeviger. Misschien was hij wel een vriend van haar geweest? "Ik ben het, Brambleheart" wacht.. Die naam kende ze ergens van. Of nou ja, niet die volledige naam, maar het voorzetsel. "Bramblepaw?", vroeg ze, onzeker. Haar beste vriend toen ze nog in Riverclan zat? Degene die haar probeerde tegen te houden de nacht dat ze besloot weg te gaan? Haar maatje, vanaf ze kittens waren? Hoe kon het dat ze hem niet meer herkende? Natuurlijk, het was lang geleden, maar toch..

~Sorry, late reactie xD~

"Bramblepaw?", vroeg Sunday, onzeker. "Ja, dat was ik tenminste. Ik ben blij dat je me nu wel herkent" mauwde Brambleheart. Al vond hij best erg dat ze hem, haar beste vriend vergeten was. Maar als hij niet wist dat ze een Rogue was geworden, had hij haar waarschijnlijk ook niet herkend. "Ik had jou waarschijnlijk ook niet herkend, als ik niet wist dat een Rogue geworden bent. Dus zo erg is het nou ook weer niet hoor!" mauwde de kater. Om Sunday niet het gevoel te geven dat het erg slecht van haar was om haar oudste, beste vriend te vergeten. Nee oudste, beste ex-vriend, dacht Brambleheart. Ze waren geen vrienden meer, al zou hij dat nog wel steeds willen zijn. Maar ja, Sunday was nu een Rogue. En hij was een loyale RiverClan Warrior. En Rogues en Clankatten konden geen vrienden zijn. Hij zou haar bijna vragen terug te komen, maar de kater wist dat dat niet kon. En bovendien zou Sunday dat waarschijnlijk niet eens willen. Anders was ze vroeger wel gebleven. "Ik kom vaker bij de Fourtrees dan jou, tenminste dat denk ik" mauwde Brambleheart.

"Ja, dat was ik tenminste. Ik ben blij dat je me nu wel herkent" Ietwat ongelovig kwam de poes dichterbij. Ze kon amper geloven dat hij het echt was. "Ik had jou waarschijnlijk ook niet herkend, als ik niet wist dat een Rogue geworden bent. Dus zo erg is het nou ook weer niet hoor!" Haar vroegere beste vriend vergaf haar dat ze hem niet herkend had. Maar ja, het was ook zo lang, lang geleden.. En ze had helemaal niet verwacht dat ze hem hier zou tegenkomen. "Ik kom vaker bij de Fourtrees dan jou, tenminste dat denk ik" Zou hij hier zo vaak komen? Misschien hoopte hij haar tegen te komen.. Sunday kwam nog wat dichter bij. "Kom je hier vaak?" Haar stem klonk veel zachter dan gewoonlijk, en ergens ergerde ze zich daar aan. Ging ze zwak worden, net zo zwak als die softies van een clankatten?

~Sorry, laat x'd~

"Kom je hier vaak?" Sunday's stem klonk veel zachter als daarnet. De poes kwam vat dichterbij. Het was natuurlijk ook wel wat moelijk te geloven dat hij het echt was voor haar. "Regelmatig. Meestal om te jagen" mauwde Brambleheart. De kater hoopte maar dat Sunday niet zou vragen waarom hij die andere keren bij fourtrees kwam. Want hij wilde niet overkomen dat hij haar erg miste, al was dat wel zo. Maar dat hoefde ze nou ook weer niet te weten. Net zoals dat hij verliefd op haar was toen hij een Apprentice was. Maar dat was hij inmiddels bijna vergeten, tenminste totdat hij haar daarnet was tegengekomen. Hij was eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar wat Sunday in al die tijd had gedaan. "Maar even, wat heb jij zowel gedaan in al die tijd?" vroeg Brambleheart aan de poes.

Het was even stil toen ze allebei in hun eigen gedachten verzonken waren. "Maar even, wat heb jij zowel gedaan in al die tijd?", vroeg hij opeens. "Tja.. Gewoon, een beetje gejaagd, .. Ze zei het alsof ze maar een dagje weg geweest was. Ze praatte niet graag over de tijd dat ze nog meer net op straat leefde. Het was niet zo rooskleurig, zonder regels en zonder dat je hoefde te delen als ze zich had ingebeeld. Ze was in die tijd veel gehard, ze had dingen moeten doen die ze liever niet gedaan had.. Stel je voor wat ze allemaal gedaan had als ze bij Bloodclan geweest was. "Ik heb het overleefd.", zei ze na een tijdje. Ze schudde even haar hoofjde om hem helder te krijgen. "Maar euh.. Wat heb jij zoal gedaan? In ieder geval ben je warrior geworden." Even glimlachte ze, wat een wonder was. De laatste keer dat ze glimlachte, was toen ze hem die laatste nacht gezien had.. Daarna was het leven te hard en te snel gegaan om te kunnen lachen. maar hier, als je rustig kunt praten met een oude, bijna vergeten vriend, kun je weer lachen en zeveren.

"Tja.. Gewoon, een beetje gejaagd, .. Sunday zei het alsof ze niet een jaar weg was geweest maar een dag. "Ik heb het overleefd.", zei ze na een tijdje, en de poes schudde met haar kopje. "Maar euh.. Wat heb jij zoal gedaan? In ieder geval ben je warrior geworden." vroeg ze en even glimlachte Sunday. "Ook niets belangrijks eigenlijk. Warrior worden was wel belangrijk maar de rest niet echt." mauwde hij.

OOC; ja heel erg kort

"Ook niets belangrijks eigenlijk. Warrior worden was wel belangrijk maar de rest niet echt." Ze knikte begrijpend en draaide zich toen weg. Ze waren uit elkaar gegroeid, zoveel was zeker. Vroeger konden ze de hele nacht doorpraten, afijn fluisteren, al giechelend terwijl ze niemand wakker probeerden te maken. Maar nu was er een zekere kilheid tussen hen, die steeds weer voor onaangename stiltes zorgde. "Ja ja..", mompelde ze, in gedachten verzonken. Weer was het even stil. "Dus euh.. Hoe gaat het nu met de clan?", vroeg ze uiteindelijk maar, gewoon om de onaangename stilte te verbreken.

"Ja ja..", mompelde Sunday, blijkbaar in gedachten verzonken. Al kon hij wel raden waarover. Vroeger konden ze nachten door gaan met hun geratel, wel fluisterend om niemand wakker te maken. Maar nu konden ze zelfs geen gesprek meer voeren zonder dat er stiltes vielen. Ze waren uit elkaar gegroeid. Weer was het even stil. "Dus euh.. Hoe gaat het nu met de clan?", vroeg ze uiteindelijk maar, gewoon om de onaangename stilte te verbreken. "Goed, we hebben alleen nu weer wat minder prooi nu het kouder is geworden. En tot zover ik weet is er niet veel gevaar!" mauwde Brambleheart. "Maar hoe gaat het met jou?" vroeg de gestreepte kater. Het was snel achter zijn antwoord op Sundays vraag, hij wou geen akward stiltes meer, of welke stilte dan ook.