{Rouwtopic} Way too young..

"Lostpath, bedreigen hoeft ook weer niet. Battleclaw is vast gewoon geschokt. En het is best normaal om te denken dat het verraad is, als we alle gebeurtenissen van afgelopen manen nog eens verlopen." Lostpath's ogen vernauwde zich toen Twirlfang tegen hem sprak. Die kater, hij wist nog steeds niet wat hij van hem moest denken. Maar van goed vertrouwen leek hij hem niet...
Naast hem leek Strawberry het niet meer te trekken. Hij draaide zich om en ging fatsoenlijk naast haar staan. "Laat het gaan, we praten zo wel eventjes," miauwde hij haar zachtjes toe. Daarna draaide hij zich weer naar de rest van de katten. "Hier is verder niets meer te zien. Ik neem aan dat jullie zelf wel een fatsoenlijk afscheid kunnen maken voor Oakpaw, dat heeft 'ie wel verdiend," miauwde hij de katten toe, terwijl hij een poging deed om Strawberry van het gezelschap weg te leiden.

Salmonkit hoorde haar naam en keek naar haar moeder. "Ik wil dat jullie nu even heel dapper zijn lieverds.. Kunnen jullie terug naar de nursery gaan en daar op me wachten..?" Strawberry's stem was zacht. Salmonkit kreeg een verbeten trekje rond haar mond. Ze had helemaal geen zin om terug te gaan naar de nursery. Nu ja, eignelijk zou ze dat niet eens zo erg vinden, maar nu het moest had ze geen zin meer. Ze bepaalde zelf wel wanneer ze waarheen ging! Ze was tenslotte al ruim een maan oud! Ze wilde hier blijven, hoewel ze de aanblik van Oakpaw niet prachtig vond. Dit was waar het gebeurde! Dit was waar ze moest zijn als ze er alles van wilde weten! Koppig bleef ze staan.
Opeens richtte een warrior zich beschuldigend op Strawberry. Dacht hij soms dat zij het gedaan had? Maar mama had toch net gezegd dat het een BloodClanner was geweest? Dat kon natuurlijk ook een slimme leugen geweest zijn... Er ontstond een hele discussie. Lostpath schaarde zich aan Strawberry's zijde, maar Twirlfang nam het niet voor haar op. Salmonkit keek even naar haar vader. Waarom werd hij niet boos op de warrior die zijn partner had beschuldigd? Hij liep gewoon weg! Wat een stomkop...

Op het moment dat Losthpath hem begon te bedreigen werd hij helemaal boos. Het wit van zíjn vacht rood maken? Puh! Het rood van zijn vacht blóédrood maken zeker! Net toen hij een paar boze woorden terug wilde sissen, kwam er een ander antwoord van Twirlfang dat bedreigen ook geen zin had. Battleclaw snoof. "Laat het gaan, we praten zo wel eventjes," zei Lostpath terwijl hij naast Strawberry ging zitten. Hij draaide zich weer om naar Battleclaw. "Hier is verder niets meer te zien. Ik neem aan dat jullie zelf wel een fatsoenlijk afscheid kunnen maken voor Oakpaw, dat heeft 'ie wel verdiend," Battleclaw knikte, het was goed dat Lostpath weg zou gaan bij een fatsoenlijk afscheid. Toen keek hij Strawberry recht in haar ogen aan. Toen zag hij de angst, de verwarring en de woede die hij ook voelde in haar ogen. Zij had het niet gedaan. "Sorry," fluisterde hij nauwelijks hoorbaar.

Ook al hoorde hij veel om zich heen leek het hem niet echt door te dringen. Niet begrijpend keek Adderpaw weer naar zijn broer, zijn hoofd zoemde boos als een nest dodelijke wespen. Als hij de dader ooit vond .. dan zou hij hem uit elkaar rijten. Dat beloof ik, Oaky. Ik zal hem krijgen.. Zwoer hij en hij duwde zijn neus tegen die van Oakpaw aan. In een flits draaide hij zich om toen hij Battleclaw wat onguurs hoorde spugen naar Strawberry. Lostpath leek er als een havik boven op te duiken toen hij praktisch voor Strawberry sprong. Adderpaw zijn groene ogen gingen ook naar Strawberry en een stilte viel terwijl hij alle katten maar hun gang liet gaan. Inderdaad .. waarom? ‘Hier is verder niets meer te zien. Ik neem aan dat jullie zelf wel een fatsoenlijk afscheid kunnen maken voor Oakpaw, dat heeft 'ie wel verdiend’ Bromde Lostpath en Adderpaw voelde een stroom opluchting door zijn lijfje heengaan. Hij zakte door zijn poten neer en krulde zich beschermend om het lijk van zijn broer. Hij duwde zijn neus in zijn kraag, die ziekelijk bebloed was en liet hem daar rusten. Met betraande ogen keek Adderpaw vuil op naar Strawberry. Waarom had ze niets gedaan? Ze had vast toegekeken .. te bang om ook maar te helpen! Toen sloot hij maar zijn ogen en liet hij een treurige zucht ontsnappen. Niets deed er meer toe. Alleen zijn haat.

Mood: Wraakgierig, bedroeft || Tag: Kingslayer!

Alles gebeurde te vlug, veel te snel. De wereld leek om haar heen te tollen en in deze draaiende wereld, was Lostpath een rotsblok waar ze zich aan vast wilde klampen. Maar weggeleid worden wilde ze nog niet. "De.. De kittens.. Ik kan nog niet weg.." Murmelde ze wat onwillig, proberende tegen zijn wegleiding te ondermijnen. "Salmonkit, Marrowkit, Nursery, nu." Miauwde de poes, proberende een wat strengere toon op te zetten. Haar blik kruiste nog even die van Battleclaw, die iets leek te fluisteren maar wat niet gehoord kon worden door haar tollende wereld. Maar het ergste was nog de vuile blik die ze kreeg van Adderpaw die haar hart nog extra deed verkrampen. De blik zei voldoende. Waarom heb je hem laten sterven?

{Laat, sorry:c }

Strawberry stribbelde een beetje tegen toen Lostpath haar weg wilde leiden. "Salmonkit, Marrowkit, Nursery, nu." Ze klonk strenger dan daarnet. Salmonkit keek even naar haar moeder, daarna weer naar de dode kat. Hij zag eruit als een stuk prooi dat neergegooid was, zo levenloos en met die duidelijk door een kat veroorzaakte wonden. Alleen was hij geen muis of vogel, maar een kat. Iemand had gewoon een kat gedood. Kon dat? Ze had er nooit over nagedacht dat dat mogelijk was. Ze zette aan paar stappen naar Oakpaw toe. Adderpaw, zijn broer, zat naast hem en huilde. Salmonkit gehoorzaamde uiteindelijk en liep terug naar de nursery, terwijl ze probeerde te begrijpen wat hier allemaal gebeurde.