Mom, can we talk private? -Shrewstar-

Nerveus stond een zwart-witte apprentice de grond onder zijn poten te kneden. De apprentice stond op het punt om de nursery in te lopen en met zijn moeder te gaan praten. Alleen begon de kater nu ene beetje te twijfelen. Wat als zijn moeder boos op hem was omdat hij haar heel erg lang had ontweken? Wat als ze niet wou spreken tegen hem? Wat als ze wel wou praten maar Sharppaw geen woord meer uit zijn keel zou kunnen krijgen? Sharppaw wist het niet. Maar 1 van de grootste en belangrijkste vragen die door zijn hoofd spookte was, wat zou hij daarbinnen aantreffen? Sharppaw had gehoord dat zijn moeder de nursery in was verhuist maar hij wist niet of ze al kittens had of niet. Even keek de kater neer op zijn poten en probeerde al de moed die hij eerder had verzameld terug te vinden, hij was te ver gekomen om nu terug te kruipen als een bange kitten. Snel nam de kater nog een grote hap lucht en toen liep hij stil de nursery binnen. Direct werd hij omringt door warmte en de geur van zoete melk. allemaal herinneringen drongen de kater zijn hoofd binnen maar die onderdrukte hij al snel. Hij was hier voor een reden en Sharppaw was niet van plan om daarvan te worden afgeleid. Langzaam en twijfelend speurde zijn groene ogen naar een zwart-witte poes die hij al snel vond. De kater vond het raar hoe vertrouwd het uiterlijk van zijn moeder hem lag terwijl hij haar al wat? 2 Moons niet had gezien. Met een beetje beverige stappen begon de kater richting zijn moeder te lopen. Maar toen hij daar aankwam zag hij iets dat hij niet had verwacht. Er lagen verschillende kittens tegen haar aan. En 1 kwam hem maar al te bekend voor, het was die ene kitten die hem zo had uitgedaagd. Wacht wat! Was dat zijn broertje?! Even schudde de kater zijn kop om die weer zo helder mogelijk te krijgen. "Euhm mam..." begon de kater wat zacht maar al snel kapte hij af. Toch ging hij doorzetten en met haar praten. "K-kunnen we even eehm p-prive praten?" Wat onzeker keek de kater neer op zijn poten waarop hij nerveus heen en weer wiebelde.

-Shrewstar ^-^

"Euhm mam..." Haar groene ogen sprongen open. Oh nee.. ze was vast ingedut. Snel richtte ze haar blik op haar kittens, maar die zouden haar toch niet met zo'n zware stem aanspreken? Toen Shrew weer opkeek zag ze tot haar verbazing dat het Sharppaw was. De kater was nog geen enkele keer langs geweest op kraambezoek en ergens had dat haar wel pijn gedaan. "K-kunnen we even eehm p-prive praten?" Ze fronste licht en keek weer naar haar nest. "Ja, natuurlijk.." Mompelde ze wat zachtjes, nog steeds doodop van een bevalling een paar dagen of weken geleden en het leven dat ze verloren had. Voorzichtig stond ze op en bedekte haar kittens met een laag mos. Geen kou vatten, eh? "Maar is het wel snel? Ik kan mijn kittens niet te lang alleen laten." Glimlachte ze wat onzeker en keek Sharppaw afwachtend aan.

Onzeker en nerveus bleef de kater kijken naar zijn twee witte poten, niet zeker hoe zijn moeder zou reageren. Pas toen hij zijn moeder hoorde spreken keek de apprentice weer op. "Ja, natuurlijk.." Sharppaw was opgelucht dat zijn moeder had ingestemd maar er klonk iets ander aan haar stem, alsof ze doodop was en Sharppaw wist niet zeker waarom. Maar Sharppaw zette die gedachte uit zijn hoofd, hij had het zich waarschijnlijk gewoon ingebeeld. "Maar is het wel snel? Ik kan mijn kittens niet te lang alleen laten." Sharppaw knikte wat onzeker. "N-natuurlijk." Daarna begon de kater naar de uitgang van de nursery te stappen om naar buiten te gaan. Maar niet zeker of zijn moeder wel zou komen keek hij om de paar stappen achter zich. Toen de apprentice de nursery uitstapte ging er een kleien rilling over zijn rug toen alle warmte hem verliet en de koude buitenlucht hem verwelkomde. Even bleef de kater doorlopen tot hij de uitgang van de nursery niet meer versperde. Langzaam draaide hij zich om om zijn moeder aan te kunnen kijken maar de kater had al snel door dat hij daar niet genoeg lef voor had dus wende hij zijn blik snel weer naar de rond. Terwijl hij zich klaarmaakte om te beginnen te spreken.

Sharppaw begon met lopen en hield Shrew goed in de gaten of ze hem wel volgde. Kwam het door het late nieuws dat Wolftail zijn vader was geweest en niet de kater die er vanaf zijn geboorte was geweest? Misschien. Toen de twee uit de Nursery waren gekomen draaide Sharppaw zich om, maar keek haar niet aan. De poes fronste lichtelijk en ging zitten. Nadat ze haar staart om haar voorpoten had gedrapeerd, hield ze haar kopje scheef. "Waar wilde je me over spreken, Sharppaw?"

"Waar wilde je me over spreken, Sharppaw?" Hoorde hij zijn moeder spreken. Langzaam en wat onzeker keek de kater op van grond en naar zijn moeder. "Ik-eehm i-ik wou eehm." Begon de kater te stotteren. Maar al snel hield Sharppaw zijn mond sinds hij er duidelijk geen zin uit kon krijgen. Langzaamaan begon de zwart-witte apprentice in paniek te raken. Waarom kon hij nou niet gewoon praten? Sharppaw wist het niet. Of eigenlijk wel maar niet bewust. Even sloot de kater zijn groene ogen om zichzelf weel bij elkaar te krijgen en klaar te maken om wel te kunnen spreken. Zo rustig mogelijk ademde de kater diep in en uit voor hij zijn ogen opende en weer begon te spreken. "Het...het spijt me. Sorry dat ik je zolang heb ontweken ik wist het gewoon allemaal niet meer. Ik was zo in de war en en...ik weet het niet gewoon zo verdrietig en sloot me van iedereen af en..." Begon de kater snel, waarna hij door bleef praten over hoe erg het hem speet dat hij er niet was toen de kittens geboren waren en dat hij niet eens wist dat ze kittens verwachte en dat ze ze had en hoe erg hij het vond dat hij haar had ontweken. Maar met elke zin werd de kater steeds meer overstuur en begon hij sneller en sneller te praten alsof hij op hol aan het slaan was. De kater moest het allemaal gewoon vertellen om van al zijn schuldgevoel af te komen maar nu kon hij niet eens stoppen.

"Ik-eehm i-ik wou eehm." Shrew fronste toen ze er niet echt iets uit kon opmaken en kneedde de grond wat met haar witte voorpoten. Wat wilde hij nou duidelijk maken? "Het...het spijt me. Sorry dat ik je zolang heb ontweken ik wist het gewoon allemaal niet meer. Ik was zo in de war en en...ik weet het niet gewoon zo verdrietig en sloot me van iedereen af en..." Het ging verder en verder en uiteindelijk stond Shrew op en drukte haar wang tegen die van hem. "Maak je geen zorgen, Sharppaw." Sprak ze met een geruststellende toon en gaf hem een lik over zijn voorhoofd. "Ik ben nooit boos op je geweest, niet een keer. Het is begrijpelijk hoe je reageerde, het was alleen een beetje pijnlijk dat je niet kwam opdagen bij de geboorte. Maar goed, je was in de war. Ik ben al blij dat je weer met me praat."

Overstuur bleef de kater maar door praten over hoe erg het hem speet en dat hij niets slecht had bedoeld en allemaal van die dingen. Bij elk woord werd de kater steeds meer overstuur en hij wist dat het niet lang meer zou duren tot er tranen zouden kunnen springen in zijn groene ogen, toch kon hij niet stoppen. De zwart-witte apprentice had zo veel op zijn hart en hij kon het nu eindelijk allemaal vertellen maar het leek wel alsof zijn brein geen 1 woord goed genoeg vond waardoor hij door bleef brabbelen en naar andere woorden zoeken. Pas toen zijn moeder haar wang tegen hem aandrukte en hem op ene geruststellende toon toesprak begon de kater wat te kalmeren. "Maak je geen zorgen, Sharppaw." Sharppaw voelde hoe zijn moeder hem ene lik gaf over zijn gevlekte kop en dat gaf hem een gevoel dat hij had gemist. Het gevoel van veiligheid en rust, een gevoel dat hij al best lang niet meer bij zich had gedragen. "Ik ben nooit boos op je geweest, niet een keer. Het is begrijpelijk hoe je reageerde, het was alleen een beetje pijnlijk dat je niet kwam opdagen bij de geboorte. Maar goed, je was in de war. Ik ben al blij dat je weer met me praat." Sharppaw slikte, direct voelde hij zich schuldig over de geboorte en het feit dat hij er niet was geweest. "Ik...ik wist niet dat je zwanger was, of was bevallen...ik weet nog maar sinds deze ochtend dat ik jongere siblings heb." Sprak de kater zijn moeder toe met een schuldige toon. Even bleef de kater stil tot er een vraag door zijn kop schoot die hij gewoon moest vragen. "Alles ging toch goed?" Dit keer klonk zijn stem alsof het op zoek was naar ene goed antwoord, en dat was ook hoe het was. Hij hoopte maar dat alles goed was gegaan.

"Ik...ik wist niet dat je zwanger was, of was bevallen...ik weet nog maar sinds deze ochtend dat ik jongere siblings heb." Oké, dan was het goed. Dan had hij de bevalling niet gemist omdat hij haar niet wilde zien. "Alles ging toch goed?" Ze keek hem even verbaasd aan. Had.. had het nieuws zich dan niet door het kamp verspreid? Het was vervelend om te doen, maar Shrew moest de waarheid vertellen. Het zou Sharppaw misschien weer overstuur maken, maar het was beter dan om hem nogmaals een leugen te vertellen. "Nee Sharppaw," Zie ze terwijl ze haar kop schudde. "Ik ben een leven verloren door te veel bloedverlies, maar het is goed. Ik heb nog zeven levens en ik ben niet van plan snel naar StarClan te gaan. Ik wil ShadowClan eerst tot de sterkste Clan maken voordat ik wegga." Glimlachte ze naar hem.

"Nee Sharppaw," Het beetje hoop dat de kater had gevonden verdween. Dat was niet het antwoord waarop hij had gehoopt. Alles het niet goed was gegaan, betekende dat dan dat zijn moeder een leven had verloren? En ja hoor, net toen die gedachte zich in zijn hoofd had samengesteld werd het bevestigd. "Ik ben een leven verloren door te veel bloedverlies, maar het is goed. Ik heb nog zeven levens en ik ben niet van plan snel naar StarClan te gaan. Ik wil ShadowClan eerst tot de sterkste Clan maken voordat ik wegga." Sharppaw knikte, zijn moeder had nog 7 van de 9 levens, dat was goed..toch? "7 levens is goed, toch?" Sharppaw kon zich geen leven zonder moeder voorstellen. Wand ook al had hij een tijd niet met haar gesproken. Zijn moeder ontwijken om te kunnen denken is iets helemaal anders dan weten dat je moeder dood was.

"7 levens is goed, toch?" Ze knikte wat geruststellend. "Ja hoor, ik ben al een tijdje Leader en ik moet natuurlijk ooit het stokje overdragen aan Innerghost. Maar maak je geen zorgen, elke kat moet sterven. Een Leader heeft alleen de kans gekregen om zijn of haar Clan negen keer zoveel bescherming en wijsheid te geven." Zie ze en gaf hem nog een kopje. "En hoe gaat het met je trainingen? Volgens mij bereik je bijna de leeftijd dat je Warrior kan worden, niet?"

"Ja hoor, ik ben al een tijdje Leader en ik moet natuurlijk ooit het stokje overdragen aan Innerghost. Maar maak je geen zorgen, elke kat moet sterven. Een Leader heeft alleen de kans gekregen om zijn of haar Clan negen keer zoveel bescherming en wijsheid te geven." Sharppaw zuchtte opgelucht en liet een klein gesnor horen bij het kopje van zijn moeder. Zijn gesnor was verbetert sinds de eerste keer dat hij snorde bij zijn moeder en ook al was de kater toen jong geweest hij herinnerde zich het rare geluid nog steeds. Daarnaast was hij ook gegroeid en nu de kater er eens naar keek merkte het hem op dat hij nog maar ongeveer 2 centimeters kleiner was dan zijn moeder. Sharppaw had nooit verwacht dat hij zijn moeders grootte zou inhalen, en al zeker niet sinds hij de kleinste was geweest als kitten, ook al zou je adt niet kunnen zeggen als je hem nu zag. "En hoe gaat het met je trainingen? Volgens mij bereik je bijna de leeftijd dat je Warrior kan worden, niet?" Blij en trots glimlachte de kater naar zijn moeder. "Het gaat goed en ik ren nu ook elke dag nog wat rondjes langs de grenzen om mijn uithoudingsvermogen te verbeteren en mijn snelheid." Vertelde de kater blij. "En ja, ik ben nu al iets ouder dan 10 moons, nog even en ik kan een warrior worden." Vertelde de kater verder op een trotse toon. Zonder het zelf te merken had de kater zich groter opgesteld en zijn spieren gespannen waardoor hij nu wat hoger reek dan zijn moeder en zijn spieren duidelijk uitsprongen onder zijn zwart-witte vacht.

"Het gaat goed en ik ren nu ook elke dag nog wat rondjes langs de grenzen om mijn uithoudingsvermogen te verbeteren en mijn snelheid." Shrewstar knikte trots bij het horen van zijn doorzettingsvermogen. "En ja, ik ben nu al iets ouder dan 10 moons, nog even en ik kan een warrior worden." Shrew snorde zachtjes. "Dat is mooi, dan wordt je straks een van de beste Warriors van de Clan." Glimlachte ze. "Nog even doortrainen en je slaapt zo in een andere Den."

"Dat is mooi, dan wordt je straks een van de beste Warriors van de Clan." Sharppaw zijn glimlach werd nog groter bij deze woorden. Maar toch vroeg hij zich af of zijn moeder dit alleen zei omdat hij haar zoon was of omdat hij geboren was met talent, of toch dat zeiden de meeste warriors waarmee hij had gesproken. Sharppaw besloot dan maar om voor extra zekerheid het toch nog maar eens te vragen. "Echt?" De toon van Sharppaw was een beetje onzeker, alsof hij bang was om zijn moeder teleur te stellen en dat was ook zo. "Nog even doortrainen en je slaapt zo in een andere Den." Bij deze woorden verdween die onzekerheid weer en moest de kater weer wat glimlachen. "Dat zou wel leuk zijn denk ik." Zei de kater op een vrolijke toon. Toch moest er weer een vraag zijn hoofd in poppen die hem weer wat onzeker maakte. Even wende de kater zijn blik naar zijn witte poten om vervolgens na een paar seconden weer naar zijn moeder te kijken. "Maar.. wat als de warriors mij niet aardig vinden?"

Onderwerp: Re: Mom, can we talk private? -Shrewstar-