I can see you in the water... {&Linesong}

_{I can see you in the water
Like I'm right next to you...
I can feel you in my heart
Like I never lost you...

Zijn blik volgde de vogels die door de lucht vlogen, richting de vuurrode horizon. Hij voelde een koele bries door zijn witte vacht die hem naar de andere kant van het rivier/meertje deed kijken. Er waren twee jonge muizen, die elkaar achterna zaten. De een had een zaad in zijn kleine bek die hij waarschijnlijk van de achtervolger had gestolen. Frostberry slaakte een zucht en sloot zijn ogen. Hij voelde de duisternis over hem vallen en wanneer hij zijn ogen weer opende, was het doodstil en vergezelde alleen het licht van de maan hem. Hij keek in het stille water, waar hij zichzelf zag met de maan aan zijn zijde, die uiteindelijk nergens meer was te bekennen. Hij verlichtte alleen het water nog. Hij voelde een steek van eenzaamheid in zijn hart, ook al had hij Cinderpaw... Zijn leerling had hem nooit genoeg van zijn eenzaamheid afgeleid. Het was alsof hij een gat in zijn hart had, die gewoon niet geheeld kon worden. Door niemand niet. Hij keek in zijn blauwe ogen en daarna naar zichzelf, hij zag iemand naast hem zitten in het meer. Hij wist dat hij het zich verbeeldde, maar toch praatte hij tegen haar. 'Hé, lang geleden.. Niet?' Zei hij tegen het water. 'Je weet niet hoeveel ik je mis... Het is bijna ondraaglijk..' Hij zuchtte. 'Ik zou willen dat ik je nog één keer kon zien, niet alleen in mijn verbeelding...'

I wish I could see you
Once again...
Just to tell you how I feel...}

_{De maan stond al aan de hemel, toen de poes de Warriors Den verliet. Het had geen zin meer om te blijven liggen, want slapen kon ze toch niet. Ze was niet echt in om iets te gaan doen, maar wat rust kon geen kwaad. Small Lake was waarschijnlijk wel een goed idee. Ze had het 's nachts altijd een wondervolle plaats gevonden. Ze liet haar poten haar leiden, haar ogen wat starend op de grond gericht. Op sommige momenten had het heus wel voordelen dat Windclan geen bomen had. Ergens tegenop botsen kon ze immers niet. Een zacht briesje streek over de heuvels en langzaam kwamen de twinkelende sterren weer tevoorschijn. Even bleef ze staan, haar blik op de hemel gericht. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, waarna een zachte zucht haar longen verliet. Weer liep ze verder. Eenmaal het meertje in zicht, hief ze haar kopje op. Een andere kat zat aan de rand van het water. Ze herkende hem niet in het donker, alhoewel zijn gestalte haar wel bekend voorkwam. De wind stond de andere kant op, waardoor ze zijn geur niet kon ruiken. Hij waarschijnlijk wel. Voorzichtig liep ze dichterbij, hopend dat ze de kat niet zou storen.}

_{Hij keek naar de kattin in het water, zijn verbeelding was dit keer zo levensecht... Meestal verscheen ze in zijn dromen, ver van hem weg... De enige reden dat hij terug was gekomen naar de Clan was zij, maar sinds die tijd had hij haar nog niet gezien. Hij dacht dat hij zijn lege hart weer zou kunnen vullen, maar daar was hij mooi in gefaald. Frostberry zuchtte en knipperde een aantal keer. De poes verdween echter niet, wat het meestal wel deed. Het leek uiteindelijk zelfs alsof hij haar kon ruiken, haar zoete, warme geur... Wat had hij die gemist. Wacht, een verbeelding kon je niet ruiken. Een steek ging door zijn binnenste heen, hij draaide langzaam zijn hoofd naar links, bijna zeker dat hij een leegte zou aantreffen. Gek genoeg zat er echt een kat, maar was het zij? Dat kon niet. Frostberry stak een poot uit en porde haar zachtjes, waarna hij opnieuw verbaasd keek. 'Linesong..?'}

_{Haar ogen waren op het water gericht, toen ze bij het water was gekomen. Ze had de kat naast haar nog niet aangekeken, niet eens gekeken wie het was. De geur drong maar langzaam tot haar door. Ze herkende hem, ze wist dat ze de kat kende. Ze wist dat ze hem goed kende. Ze wist wie het was en toch kon ze het niet plaatsen. Nu ja, het duurde even. Alsof ze niet helemaal helder meer dacht. Nu was ze ook wel een beetje moe, dus dat was best mogelijk. Een plotselinge por deed haar echter opschrikken uit haar gedachten. 'Linesong..?' klonk een stem naast haar. Ze keek de kater aan, welke haar met een verbaasde blik aankeek. "Frost..." mompelde ze en keek hem al even verbaasd aan. "Dat... is lang geleden..." Langzaam begon het eindelijk tot haar door te dringen naast wie ze zat. Haar oude vriend. Ergens had ze hem wel gemist, erg gemist zelfs. Hij was er altijd voor haar geweest. Altijd. Een glimlach verscheen op haar gezicht.}

_{De kattin leek te schrikken van zijn plotselinge beweging, waardoor hij meteen wist dat het ze echt was. Ze was veranderd, qua lichaam. Ze was net slanker en ze zag er ouder uit, wat ze waarschijnlijk ook was. Natuurlijk was het zo, ze waren nu allebei Warrior, wat deels betekende dat je 'volwassen' was. "Frost..." Zei ze. Ze leek net zo verbaasd te zijn als hem. Het was eigenlijk nog niet echt tot hem doorgedrongen dat ze hier echt was. "Dat... is lang geleden..." Vervolgde ze. Hij stemde in met een klein, kort knikje en glimlachte toen zij dat ook deed. 'Je bent het echt,' Zei hij. 'Linesong...'}

_{Een klein, knort knikje deed haar glimlach nog iets verbreden. 'Je bent het echt,' Zei hij. 'Linesong...' Even richtte ze haar blik op haar poten, "Natuurlijk" mompelde ze weer en richtte haar blik toen weer op haar oude maat. Haar beste vriend. Ze wou hem stiekem weer terug. Weer terug als haar beste vriend. Ze had zich veilig gevoeld bij hem. Toen alles en iedereen haar leek te verlaten, zich tegen haar keerde, was hij er voor haar geweest. Hij had haar gesteund door dik en dun. Toen haar zus haar aan had gevallen, toen ze uit die verdomde boom was gevallen en zo verder. "Het is Frostberry nu, toch?" vroeg ze toen voorzichtig en hield haar hoofdje wat schuin. Ze had zijn ceremonie wel gezien, maar toch kon je nooit zeker genoeg zijn. Frostberry... Het was eigenlijk wel een leuke naam.}

_{"Natuurlijk" Mompelde ze als bevestiging. Frostberry glimlachte, het was ze echt! Hij had haar gevonden, zijn beste vriendin... Wacht, was dat nog wel zo? Naja, hij zou haar nu toch nooit meer kunnen loslaten, daar hadden ze teveel voor meegemaakt. "Het is Frostberry nu, toch?" Vroeg ze. Hij knikte en keek verbaasd. 'Ja... Maar hoe.. Ben je bij de ceremonie geweest?' Vroeg hij. Hoe kon dat, en zo ja, hoe had hij haar niet kunnen zien? Tussen die groep katten... 'Wauw, dat ik je niet had gezien...' Hij lachte. Hij was echt heel blij dat hij haar stem weer hoorde, haar stem... Nog zuiverder dan daarvoor.}

_{Ze hoopte dat ze nu niet een verkeerde naam had gezegd, dat zou nogal vreemd overkomen. Een opluchting ging dan ook door haar lichaam toen ze zijn bevestiging hoorde. 'Ja... Maar hoe.. Ben je bij de ceremonie geweest?' Vroeg hij. Rustig knikte ze. Niet dat ze hem zelf gezien had, maar ze had het wel gehoord. 'Wauw, dat ik je niet had gezien...' Ze glimlachte vrolijk. "Ik heb jou eigenlijk ook niet gezien," bekende ze, "Ik heb het enkel gehoord. Maar het is nogal lastig om iemand te vinden in die kattenmassa, niet?" Dat was het probleem waarschijnlijk geweest. Je vond amper iemand in die massa. Het was altijd zo druk als er een ceremonie was. Nu moest ze ook toegeven dat ze maar met een half oor geluisterd had en dat het pas toen ze het kamp uit was, tot haar was doorgedrongen dat Frost erbij zat, maar dat was bijzaak.}

_{Linesong gaf een bevestigend knikje, waardoor Frostberry wist dat ze erbij was geweest. Een glimlach sierde haar gezicht, waar hij automatisch ook een glimlach van kreeg. "Ik heb jou eigenlijk ook niet gezien," Zei ze. Ze was er gewoon al die tijd geweest. "Ik heb het enkel gehoord. Maar het is nogal lastig om iemand te vinden in die kattenmassa, niet?" Zei ze. Frostberry knikte. 'Ik had je anders wel opgemerkt,' Zei hij. 'Ik keek al naar je uit sinds ik terug was gekomen in de Clan.' Bekende hij. Hij glimlachte, hij was echt blij dat hij haar weer had gevonden, onbeschrijflijk hoe blij.}

_{'Ik had je anders wel opgemerkt,' Klonk de kater naast haar, 'Ik keek al naar je uit sinds ik terug was gekomen in de Clan.' Toen keek de poes even weg, haar blik op het gras naast zich gericht, een licht blos verbergend. Het klonk gewoon zo lief. En dom van haar kant. Hij had haar gezien, hij had haar opgemerkt, maar toch was het niet eens tot haar doorgedrongen. Ze had hem proberen te vergeten toen hij was verdwenen. Waarschijnlijk nog extra toen ze Frostpaw als apprentice kreeg. De namen, de ironie... Nu ze er aan dacht, Frost zou eigenlijk nog wel wat trainingen kunnen gebruiken. Wanneer hij precies warrior zou worden, wist ze niet, maar zo lang kon het ook niet meer duren, toch? "Echt?" vroeg ze toen zachtjes en keek hem weer even aan.}

_{Hij zag Linesong wegkijken en keek even voor zich uit. Hij zag dat enkele sterren al helder aan de hemel stonden, trots en eenzaam. Hij merkte niet dat Linesong hem weer even aan had gekeken, maar hij keek op toen hij haar stem hoorde. "Echt?" Vroeg ze. Frostberry keek even naar zijn poten. 'Ja.. Jij bent zeg maar de enige reden waarom ik ben teruggekeerd...' Zei hij zacht. Hij keek haar niet aan, bang voor haar reactie. Hij wist het gewoon even niet meer.}