Eat, sleep, fall into poop, repeat (open)

De rode kater stapte met lompe, logge passen door het bos. Mokkend schopte hij af en toe tegen een steen. Zijn goede humeur liet hem in de steek terwijl hij door het territorium huppeldeslenterde. Greentear leek het druk te hebben met zijn kittens, waarvan eentje heel ironisch Dawnkit heette en ook nog eens rood was, en hij had het met Lovelypaw zo goed als verpest. Jup, hoewel het een stralende dag was, hij had een pisnijdig humeur.
Het werd er niet beter op toen hij de twoleg place naderde, hij kwam kinderen tegen en die rende gierend van plezier achter hem aan. Dawnpaw spurtte er met de kleine wezens achter zich vandoor, hij was gelukkig veel sneller en wist ze na enige tijd kwijt te raken, toen hij echter wilde stoppen met rennen glee hij uit over een blad, de kater struikelde en rolde recht met zijn lichaam in de hondenstront. Bij het ruiken van de geur trok de kater een uiterst chagrijnig gezicht. De irritatie en frustratie was van zijn gezicht te lezen. Dit was dus het begin van een geweldige dag! niet dus.


Open :') ganzenopdracht

Een beetje verveeld slenterde een gevlekte calico in het rond. Ze wist niet waar ze heen ging en het kon haar ook niets schelen. Ze was namelijk niet in haar beste humeur. De poes was namelijk diep van binnen bang. Bang dat ze haar beste vriend was verloren en bang dat ze Dawnpaw was verloren. De poes was niet zeker hoe ze Dawnpaw kon noemen. Een vriend? Een bekende? Haar crush? Crush....dat woord bleef maar in haar hoofd spoken. Vond ze hem echt leuk? Nou ja, ze wist dat ze hem leuk vond maar wist niet zeker wat ermee te doen. En al zeker sinds ze Dawnpaw vast en zeker had af geschrokken toen ze laatst in tranen was uitgebarsten. Pas toen het geluid van kleine twolegs die lachen haar oren bereikte en uit haar gedachten zogen zag de poes waar ze was. Maar lang had ze niet om rond te kijken sinds het geluid van blij twolegs naderde, en nog snel ook. Zo snel mogelijk schoot de poes onder een kleine struik om zich te verstoppen. Met grote, groene ogen zag ze hoe een paar seconde daarna iets oranje langs haar schoot met verschillende benen erachteraan. Eerst wist de poes niet wat dat oranje ding was geweest, maar al vrij snel bereikte een bekende geur haar neus. Een geur die haar kalmeerde en vreugde gaf. Een geur die haar elke nacht in haar dromen bezocht. De geur van Dawnpaw.. Zonder er ook maar controle over te hebben stormde de poes achter hem aan. En pas toen zijn geur sterker werd en ook die van twolegs begon ze weer controle te hebben over haar lichaam. Snel schoot de poes tussen wat meer beschutting om langs de twolegs te komen zonder dat ze haar zouden merken. En tot de poes haar geluk waren de kleine twolegs te bezig met iets anders om haar op te merken toen ze zo stil mogelijk langs ze schoot. Snel volgde de poes de geur van die 1e kater tot iets anders haar bereikte. Een stinkende geur die ze al eerder had geroken. Een stinkende geur die zich vermengde met Dawnpaw's geur. De geur van een hond zijn uitwerpselen. Snel schoot er een gedachten in haar hoofd toen ze begon te vertragen met lopen naarmate de geur sterker werd. 'Niet alweer hé' En ja hoor, de poes was juist. Daar voor haar lag er een oranje kater in de hondenstront. Met een glimlach op haar gezicht kwam de poes tevoorschijn. "Ik denk dat ik een déjà vu heb." Klonk de zoete stem van de poes in de stilte. Haar toon was blij en er was een lach in te bekennen maar het was ook duidelijk dat ze er niets beledigend mee bedoelde.

Brandend van irritatie probeerde Dawnpaw zich uit het vreselijk stinkende bruine goedje te krijgen, het was nog warm merkte hij walgend. Het hielp ook niet dat hij er op zijn kop in terecht was gekomen, hij moest wild spartelen om er uit te komen en hierdoor werd hij steeds bruiner. Hij had echt de foutste drol uitgekozen, hij leek enorm en moest wel van een reuze hond zijn. Stilletje besloot Dawnpaw in zichzlef dat hij, als hij de hond eens tegen zou komen, hem zou doden. hoe groot hij ook was. Niet dat het mogelijk was, maar hij bleef het dromen.
Om het allemaal nog even wat erger te maken merkte hij een zoete geur niet op, door alle poep dat aan hem kleefde. Het duurde even voordat hij de gestalte van Loveypaw zag, en scheldwoorden raasde door zijn kop. Ergernis was op zijn gezicht te lezen terwijl hij daar voor haar stond, vies en stinkend en al. Ja, ze had Dawnpaw in zijn volle glorie! Niet dus. "Ik denk dat ik een déjà vu heb."klonk de zoete stem van Lovelypaw terwijl ze glimlachend naar hem keek. Ze komt altijd op de verkeerde momenten, bedacht hij bitter "mmpf, het is een stuk minder grappig als jíj er tot aan je nek inzit"bromde hij met iets van humor in zijn stem. De kater probeerde zich uit te schudden maar het spul bleef aan hem plakken.Woest schudde hij nog harder, maar hij verloor zijn evenwicht en belandde op de grond. Snel klom hij weer overeind. Zijn wangen werden rood van schaamte. "Ik weet niet hoe je het doet, maar je krijgt me altijd te zien op mijn slechtste momenten"zei hij ietwat gefrustreerd maar met een scheve grijns op zijn smoel. Hij wist al wat hem te wcahten stond, hij zou in het water moeten gaan. Hoewel hij het haatte was alles beter dan her er af likken

Met een glimlach op haar gezicht keek de poes naar hoe de kater zou reageren. Ze wist dat Dawnpaw hoogst waarschijnlijk chagrijnig zou reageren maar door 1 of andere reden was ze daar niet bang voor. Vroeger schrikte het haar een klein beetje af om te zien hoe de kater reageerde maar nu, nu was het normaal. Vertrouwd zelfs en Lovely wist dat als de kater niet chagrijnig zou reageren er ets mis met hem was dus vond ze het al helemaal niet erg. "mmpf, het is een stuk minder grappig als jíj er tot aan je nek inzit" Hoorde ze de kater brommen maar toch kon de poes het beetje humor horen. "Als ik er in was zou ik er nog meer moeite hebben met het uitwassen dan jij." Het was duidelijk dat de poes naar de hoeveelheid wit op haar lichaam verwees terwijl ze die woorden uitsprak. De poes zag hoe de kater het bruine spul uit zijn vacht probeerde te schudden dus zette de poes zo snel mogelijk een stap achteruit. Maar tot haar verbazing vlogen er geen stukken bruin in het rond. Hierdoor trok de poes de conclusie dat de hondenpoep waar Dawnpaw in was gevallen waarschijnlijk nog vers was. Toch bleef de kater proberen tot hij uitgleed. Lovelypaw schrok van het feit dat de kater net was gevallen en hoopte maar dat 'ie zich geen pijn had gedaan. De poes wist dat Dawnpaw wel tegen ene stootje kon maar toch was ze bezorgd. Echter hoorde ze hem al snel spreken waardoor haar bezorgdheid verdween. "Ik weet niet hoe je het doet, maar je krijgt me altijd te zien op mijn slechtste momenten" Lovelypaw knikte om vervolgens te beginnen te spreken met haar zoete stem. "Ik denk dat dat ons ding is....ik kom jou op je slechtste momenten tegen en jij mij meestal op mijn beste momenten." De poes moest glimlachen tot ze besefte wat ze had gezegd. Direct voelde ze hoe het bloed naar aar hoofd steeg en hoe warm de tippen van haar oren werden. Snel keek de poes weg dit keer was ze wel bang op hoe de kater zou reageren.

Sorry voor foute account