Stars are shimmering [+Snowynight]

Bulletproof legde de laatste handen aan het wassen van zijn vacht, en toen was hij eigenlijk helemaal klaar om zijn nest op te zoeken. De duisternis maakte ondertussen al deel uit van het kamp, maar als hij eerlijk was interesseerde hem dat niet zo veel. Hij liet zijn kop het licht van de sterren opzoeken en werd er wat door gehypnotiseerd. Zo zat hij daar maar, kijkend naar al die mooie sterren. Zijn kop ging naar de grootste van allemaal: de maan. Een grijns sierde zijn lippen toen hij aan de verhaaltjes dacht die hem waren verteld als kitten - over de maan. Hij keep op bij het horen van pootstappen, en een geur die hem aardig bekend voorkwam.

De stapjes gingen maar voorzichtig en lastig. Sinds haar 'ontmoeting' met het grote, grommende tweebeen monster ging lopen nog moeilijk. Littlestream had gezegd dat ze allebei haar achterpoten had verrekt, maar dat ze nog geluk had gehad. Het genas dan ook wel redelijk, maar nog niet voldoende om weer aan het jagen te gaan. Ze baalde er enorm van, dat wel. Ze had weer niet kunnen slapen, niks nieuws de laatste tijd. En omdat ze niemand wakker had willen maken, was ze zelf maar iets te eten gaan halen toen haar maag begon te protesteren. Ze had nog niet veel gegeten vandaag, dus erg rouwig was ze er niet over. Het was enkel een kwestie van verlaat haar eten ophalen... Niet? Maar de poes bevroor toen er blijkbaar al iemand in het kamp zat.

Hij draaide zijn kop een kwartslag en keek toen recht in de ogen van een poes, het was Snowynight. Hij had gehoord dat de poes in de Medicine Den was komen te liggen, en om eerlijk te zijn had hij hun vriendschap aardig laten verwateren. Hij stond op en trippelde vervolgens naar haar toe. "Hii, Snowy." miauwde hij op een neutrale toon en liet zijn ogen afgeleiden naar de prooistapel. "Loop je met mij mee of moet ik het voor je halen?" Nee, hij wilde haar sowiso niet het gevoel geven alsof ze gehandicapt was, en niks kon doen. Hij rekte zijn rug even goed uit en hoorde wat spiertjes knakken, had hij wel vaker als hij lang stil had gezeten. Hierna keek hij vragend naar Snowynight. Hij wilde haar niks opdringen, vandaar dat hij haar de keus had gegeven.

Het was Bulletproof, een kater die ze wel kende maar met wie ze de laatste tijd nagenoeg niet meer gesproken had. De kater kwam meteen op haar aflopen en wat nerveuzig bleef Snowynight staan. Zou hij haar weer linea recta terug sturen naar de medicine cat den? Ze hoopte het niet. "Hii, Snowy." miauwde hij op een neutrale toon. "Hallo Bullet," Reageerde ze met een voorzichtige glimlach terwijl ze zijn blik volgde richting de prooistapel. Als hij maar niet zei dat ze niet mocht halen... "Loop je met mij mee of moet ik het voor je halen?" Oké, dat was al beter maar nog niet helemaal zoals ze wilde. "Ik kan het zelf wel halen," Miauwde ze op licht koppige toon, maar nog altijd wel vriendelijk.

"Hallo Bullet," miauwde Snowynight voorzichtig en glimlachte toen zwakjes naar hem. Hij greens terug naar haar en stelde vervolgens zijn vraag. "Ik kan het zelf wel halen," miauwde de witte kattin op een licht eigenwijze toon, maar nog altijd vriendelijk. Bulletproof knikte en liet zich toen op zijn achterwerk zakken. Hij wendde zijn blik af, als tip dat hij haar niet op de hielen wilde zitten. Zijn blik ging even naar de Warrior Den, en vervolgens gleed deze weer naar de sterrenhemel daar boven. Hij slikte een keer wat slijm naar binnen en was verder stil. Hij hoopte dat Snowynight terug zou komen, om bij hem te gaan zitten als ze at, dan zou de situatie wat minder gemakkelijk zijn als dat ze ergens anders zou gaan zitten.

Met onhandige pasjes wendde Snowynight zich af en begon ze aan haar tocht naar de prooistapel. Het was moeilijk, zwaar en pijnlijk, iets wat haar irriteerde en vermoeide. Ze hoopte dat dit hele gelazer maar snel over was, want dit niet goed kunnen lopen liet je je zo hulpeloos voelen als wat, een gekooide vogel. Ze pakte een kleine muis van de stapel af en wierp eventjes een blik op Bulletproof. Eigenlijk wilde ze weer terug naar de Medicine Cat den gaan en daar haar prooi in rust en stilte opeten, maar het was een stuk verder lopen en onbeleefd naar Bulletproof.. niet? Dus na een lichte aarzeling onderdrukte ze het verlangen om alleen te zijn. Ze was toch al zo vaak alleen en de reden waarom ze dat wilde zijn, zichzelf verbergen en verstoppen voor de wereld, was toch niet zo heel erg gezond... Dus misschien was sociaal contact wel goed. Dus stapte de poes met langzame passen maar weer naar Bulletproof terug. "Bennikweer.." Mompelde ze om de muis heen.

En ja hoor, Snowynight leek een aantal tellen te twijfelen, maar toen kwam ze terug naar hem. "Bennikweer.." mompelde ze en Bulletproof greens naar haar. "En niks voor mij meegenomen?" miauwde hij quasi-zielig en keek haar met een pruillipje aan. Al snel veranderde deze houding in een grijns. "Grapje!" miauwde hij snel en greens weer naar haar. Hierna liet hij zijn blik weer wat afdwalen naar verschillende plekken in het kamp waar hij zo hier en daar wat geritsel hoorde, vast en zeker door de wind. Hij liet zijn blik weer teruggaan naar Snowynight. Hij had de laatste tijd wel wat vage roddels gehoord, over haar, Ashdrizzle en Thrushdive. Hij had die katers nog nooit echt gesproken, maar als Snowynight hen te vriend had zouden ze niet kwaad van aard zijn.

Een blik van enorme schok, al snel gevolgd door schaamte doorkruiste Snowynight's gelaat en haar oren gingen plat in haar nek. Wat stom... Wat stom... Toen ze zo last minute besloot om toch naar hem toe te gaan had ze... Maar hij miauwde meteen dat hij een grapje gemaakt had en Snowynight schrok er iets van. Nu ze de laatste tijd zo onzeker was, had ze wat moeite met dat soort grapjes gekregen. Toch verdween het rottige gevoel wat haar maag in de knoop niet leggen toch langzaam iets. "Oh.. oké, gelukkig maar." Miauwde de poes, waarna ze wat onhandig ging liggen met haar nog pijnlijke achterpoten. "Moet ik.. toch nog wat voor je halen..?" Vroeg ze uiteindelijk maar voorzichtig.

"Oh.. oké, gelukkig maar." miauwde Snowynight waarna ze ging liggen. "Moet ik.. toch nog wat voor je halen..?" vroeg ze vervolgens voorzichtig. Bulletproof keek naar de witte kattin en schudde lachend zijn kop. "Neehoor, ik heb nog niet z'n honger." Hij glimlachte naar de poes en ging er op zijn gemak bij zitten, waarna hij een paar likken gaf over zijn borst en in zijn ooghoek naar Snowy keek. "Gaat het al weer wat beter met je?" vroeg hij toen hij even was gestopt met wassen, en hij keek weer naar de schitterende sterren boven hen. Ze waakten over de Clan, dus nu ook over hen. Hopelijk zei hij dit keer niks stoms tegen de poes, om haar vervolgens weer in de war te brengen.

Snowynight blies eventjes opgelucht uit toen Bulletproof zei dat hij geen honger had. Want om eerlijk te zijn, ze zou moeite gehad hebben om die tocht naar de prooistapel weer te maken. Voorzichtig nam ze een hap van de muis die ze had gepakt en hief haar blauwe blik omhoog naar Bulletproof. "Gaat het al weer wat beter met je?" Miauwde de kater vragend. "Ja, gaat prima," Miauwde Snowynight, feilloos liegende. Ze zette een zo overtuigend mogelijke glimlach op terwijl ze dit zei. Ze kwam er wel weer overheen, wat ez ook had. En het ging ook steeds beter, niet dan? Meteen kaatste ze de vraag terug om geen stilte te laten vallen. "Met jou dan?"

Onderwerp: Re: Stars are shimmering [+Snowynight]