What hurts the most ||OPEN

Een grote donkere poes wandelde al een tijdje tussen de grote huizen van een deel van het stadje door. Stad. Wat een vreemd woord eigenlijk. Het was dat ze wist dat haar tweebenen het gebruikten, anders had ze nooit geweten wat het betekent had. Maargoed. Haar dikke buik wiegde gemoedelijk met haar bewegingen mee naar links, en weer naar rechts, en weer naar links, en weer naar rechts... Het had iets hypnotiserends. Iets schattigs, misschien ergens ook wel. Of dat had het gehad kunnen hebben, als de poes niet zo groot was geweest. In stilte lachte ze. Binnenkort zat ze aan huis vast vanwege de kittens. Hoeveel zouden het er zijn? Zorgen voor later. Een kleine rode tabby kruiste haar weg. Deze kende ze niet. Of misschien toch...? 'Styx?' Klonk de stem van de poes zacht op.

De glimlach van de donkere poes verslapte toen Styx een geërgerde zucht liet horen. Ze snapte het wel. Hij was al een tijd weg en hij verwachte enkel vragen van de wat minder snuggere katten onder hen. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Het leek logisch. De rode kater draaide zich naar haar om, en de geërgerde blik verdween. De glimlach van de poes brak opnieuw door, dit keer breder dan daarvoor. 'Sketch?' Klonk zijn stem vrolijk terwijl hij zijn neus tegen de hare drukte in een welbekende begroeting. De poes knikte een moment. 'Verwacht je kittens?' Klonk zijn stem na een blik op haar dikke buik te hebben geworpen. 'Of heb je gewoon te veel gegeten?' Klonk zijn stem hierna plagerig. 'Zeg, als je me altijd al dik hebt gevonden had je dat best mogen zeggen hoor.' Klonk het op een nep verontwaardigde toon. 'Maar ja, ik verwacht inderdaad kittens. Het moment moet al bijna daar zijn.' Grijnsde ze. Ze was opgegroeid in de tijd dat hij weg was. 'Maar ik weet niet wat jij gedaan hebt? Je was altijd al een scharminkel natuurlijk, maar dit gaat toch echt alles te boven.' Klonk haar plagende stem.

'Wat fijn voor je! Wie is de vader?' Sketch grijnsde. 'Aragon. Hij woont naast me.' Sketch was blij de rode kater in een goed humeur te vinden, en dan nog wel hier. In haar stadje. Op haar stoep. Okay, niet op haar stoep. Ze waren een stukje van haar huis vandaan, en zo ook van Aragon, maar toch. Haar stadje. En Styx was hier. Wat heerlijk. 'Maar ik weet niet wat jij gedaan hebt? Je was altijd al een scharminkel natuurlijk, maar dit gaat toch echt alles te boven.' Miauwde ze plagend. 'Tja, het leven buiten het territorium van de Twolegs is heel anders, een stuk zwaarder in mijn ogen.' was de response van de rode kater. Een zucht rolde over zijn lippen. 'Maar, waarom zoek je geen nieuwe tweebenen? Dat is niet zo moeilijk.'

'Maar, waarom zoek je geen nieuwe tweebenen? Dat is niet zo moeilijk.' De kater moest duidelijk nadenken over zijn antwoord. 'Het is voor mij te pijnlijk-' Begon hij, om midden in zijn zin te worden afgekapt door een nieuwe stem. 'H-hallo' Sketch keek op, en zag een klein kitten, gewikkeld in verband. 'E-echt? Ise date zo erg dane? ike wete da ni' klonk de twinkelende stem van het kitten. Styx rolde met zijn ogen, en Sketch keek geërgerd een andere kant op. Deed het pluizenballetje alsof ze niet kon praten? Of kon ze dit werkelijk niet? 'Wie zijne jullie?' Een grijns verscheen om de lippen van de poes, toen ze naar Styx' gebromde introductie luisterde. 'Ik kan geen nieuwe twolegs zoeken, het is te pijnlijk. Ik zal daar nooit gelukkig kunnen zijn, wetende dat mijn familie daar ergens nog zit met mijn vorige twolegs..' Sketch knikte, en probeerde het feit dat de kitten aan haar staart knaagde te negeren. Dit moest ze zelf immers ook gaan toelaten. The great Dream of feather Red de wereld!' Okay. Nee. Gewoon niet. Ze zou haar kittens beter opvoeden. 'Ik snap je punt. Maar zoek die twolegs dan op? Trek opnieuw bij je familie in.' Snel trok de poes haar staart los en zwiepte hier eens mee. 'Zou je het heel erg vinden om mijn staart los te laten, Dream of Feather?' Klonk haar stem koel.