Stupid ducklings! ~ Open

Haar pootkussentjes deukte in door de naalden die op de grond lagen. Haar vacht ging zachtjes heen en weer door de wind die er stond, maar het was niet irritant. Als een kleine rossige vlek rende ze door het territorium. Ze ging naar Little creek, een nieuwe plek voor haar. Het was niet echt ver vanaf het kamp, maar ze had een omweg genomen. Al sinds ze wakker was geworden had ze een grote bonk energie gehad, en dit was het perfecte excuus om er even tussen uit te gaan. Ze had gezegd dat ze ging jagen, iets dat ze niet helemaal had gelogen. Ze wou niet terugkomen zonder prooi, zou niet terugkomen zonder prooi, maar dat was niet de reden geweest. Naast dit alles wou ze namelijk gewoon even tijd voor zichzelf. Geen priemende ogen van oudere katten die alles in de gaten hielden wat ze deed, om haar te wijzen op elk klein dingetje. Ze hield van het geluid van de vogels in de bomen en de wind die er door heen ruiste, ook al zou ze het nooit hard op zeggen. Al vanaf een afstand hoorde ze het geluid van de rivier. Het was een waterplek zonder vis, maar die dingen was ze toch niet van plan geweest om te vangen. Aangezien het, naast het moeras, de enige plek was met water in het naaldbos kwamen alle dieren hier om te drinken. Sneller dan verwacht kwam ze aan bij de het water. Haar pas vertraagde tot ze rustig sjokte richting het water. Op haar gemak nam ze een paar slokjes terwijl ze om zich heen keek wat voor een dieren er waren. Haar blik viel op haar spiegelbeeld in het kalme water. Haar groene ogen keken recht naar haar, diep in haar ziel. Ze zag een zelfverzekerde kattin, maar wel met haar zwakke plekken. Ze zou proberen om die zwakke plekken weg te werken tot ze er niet meer waren, of niet meer zichtbaar. Ze werd opgeschrikt door een geluid achter haar. Met haar haren opgezet sprong ze in de lucht en boos keek ze achterom. ’Kwak!’ Zei het eendje achter haar. Nog steeds geïrriteerd draaide de kattin zich om richting de eend. Ineens kwamen er nog meer baby eendjes aan gewaggeld en gingen allemaal om haar heen staan. ’Kwak, kwak ,kwak!’ Ze begonnen allemaal door elkaar heen te roepen en Aury boog boos door haar voorpoten en maakte sussende geluidjes, maar het was te laat. Ze zag een paar eekhoorns en andere prooidieren wegrennen door het geluid. ’by Starclan…’ Ze keek om zich heen en haar blik schoot terug naar de eenden. ’Wat moeten jullie, ga weg! ‘ Siste ze. Toch waren de eendjes niet geïntimideerd en bleven ze gewoon om haar heen staan en kwaken. Ze zuchtte, ik kan het jagen net zo goed opgeven nu, alles is weg. Met nog een bozen blik op de eenden begon ze weer richting het kamp te lopen. Toch hoorde ze na een paar stappen nog steeds het kwaken vlak achter haar. Langzaam keek ze achterom, bang voor wat ze zou zien. Alle eendjes, ongeveer acht, stonden in een rijtje achter elkaar en achter haar. ’Wat krijgen we nu?’ Zei ze lichtelijk geschokt. Ze draaide zich om naar de beesten en ze kwaakten opnieuw. ’Ik ben niet jullie moeder of iets, ga weg.’ Ze draaide zich opnieuw om en begon verder te lopen, maar opnieuw gingen de beesten niet weg. Ze draaide zich om en was op het punt om ze gewoon te doden en dan mee te nemen als prooi, als ze niet een geluid had gehoord. Een geur van een andere kat liet haar om zich heen kijken. Één van de eendjes kwaakte en ze voelde hoe haar wangen rood werden. Als die kat dit alles had gezien was hij haar nu vast hard aan het uitlachen. Ze zocht met haar ogen de omgeving af, om te kijken of ze ergens een kat zag staan.

Ganzenopdracht: “Laat haar een nest jonge eendjes tegenkomen, die achter haar aan beginnen te waggelen alsof ze de moeder is.”