An offer for life

De eerste wee wekte haar uit haar slaap en alert stak ze haar oortjes omhoog. Het was dus begonnen. “Kan jij Smokebreath halen?” Vroeg ze aan een andere Queen die met een knikje opstond en de Den verliet. De zwart witte poes ging wat geruster liggen en kneep haar ogen dicht bij de volgende golven van pijn. Straks zou ze een nieuw nestje hebben.. met nieuwe kittens. Hopelijk leken ze op beide ouders, maar het uiterlijk maakte haar eigenlijk niet uit. Zolang ze zich maar goed zouden voelen bij hun ouders, in hun Clan. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat en ze liet haar klauwen in het mos glijden toen ze opeens een pijngolf voelde. Waar bleef Smokebreath? Wat bezorgder begon ze in het rond te kijken, maar ze kon niemand zien die hulp zou bieden. “Wolftail?” Zei ze wat angstiger, maar zag de tabby nergens. Moeizaam slikte ze en kneep haar ogen toe bij een volgende golf. Plots voelde ze iets nats bij haar achterpoten en toen ze overeind schoot, voor zover dat kon, zag ze dat haar schrik dat haar mosnest rood aan het kleuren was. D-dat was nog nooit gebeurd. Door benauwdheid kreeg ze nauwelijks lucht en begonnen haar groene ogen wild in het rond te razen. “Smokebreath!” Riep ze nogmaals, maar geen brommend antwoord. “Wolftail!” Vervolgde ze, maar nogmaals.. niets. Elke wee werd pijnlijker en pijnlijker en haar achterpoten kleurden langzaam rood. Waar bleven de kittens? Waar bleven haar partner en de Medicine cat? Angstig begon ze aan haar mosnest te plukken, maar toen ze een grote pijngolf voelde vervolgens, werd het even zwart voor haar.

Toen de poes na een paar seconden weer bij bewustzijn was, zag ze nog steeds geen katten om zich heen. De pijn in haar maag bleef maar aanhouden. “SMOKEBREATH!” Gilde ze, terwijl ze haar ogen in pijn had toegeknepen en haar nest ondertussen al in verschillende stukken had gescheurd. “WOLFTAIL!” Echode er nog door de Den en hopelijk ook in het kamp. In StarClan’s naam, kom snel.. Het ging zeker niet goed, niet zoals haar vorige bevallingen. De poes voelde langzaam de energie uit haar lichaam sijpelen en plotseling erg moe legde ze haar kop op de fragmenten van haar nest.

OOC; Eerst Smokebreath en/of Wolftail!

"Ik ben er.. ik ben er.." Haar hart maakte een sprong van blijheid toen ze de stem van Smokebreath hoorde, maar toen ze haar kop wilde optillen, voelde ze hoeveel moeite haar dat al kostte. "Volhouden Shrewstar.. Eet dit." Ze zag vanuit haar positie dat er een paar kruiden naar haar werden toegeschoven en voor zover ze ze kon bereiken at ze de kruiden met de bittere smaak op, maar een pijnlijke wee deed haar ineen krimpen en ze liet de rest voor wat het was. "Rustig blijven, geen kracht verspillen." Met een samengeknepen blik keek ze de kater aan, haar groene ogen stonden dof. "Het doet zo'n pijn, Smokebreath.." Zei ze en merkte dat haar stem zachter was dan deze ooit geweest was. Haar ademhaling versnelde zich wat en zonder het eigenlijk te weten begon ze te persen. "Laat het stoppen, Smokebreath! Het doet zo'n pijn!" Kermde ze en rolde zich op tot een zwart witte bal. Waar bleven die kittens die haar zo'n pijn aandeden?! "Alsjeblieft.." Smeekte ze hem.

Met opgeheven kop liep hij het kamp binnen met een forse rat, een wilde rat, maar dik en vers, en eetbaar. Maar zijn trotse blik bleef niet lang. Hij liet zijn rat vallen en werd overmand door een bezorgde angst gevoel. Hij zag zijn vader de Nursery al naar binnen gaan. Thrushdive vergat zijn rat en haastte zich ook naar de Nursery.
"Ik ben er, alles komt goed. Ik ben er nu." Dat was de stem van Wolftail, zijn vader. Hij besefte dat hij zijn vader amper nog gesproken had zins de grote ruzie. "M-mam," miauwde hij angstig. Hij keek neer op zijn moeder, en keek toen naar de medicine cat, die druk bezig was. Maar hij ging hem niet in de weg staan, dus bleef hij een beetje afzijdig, als hij helpen kon, deed hij dat.

Zijn komst werd niet welkom geheten. Even kreeg hij een flashback van hoe katten tegen hem deden toen hij nog apprentice was, en nét warrior was geworden. Maar die duwde hij vrijwel meteen weg. "Ziet dit eruit als een theekransje?" Thrushdive schudde zijn kop, en deed al meteen stap naar achteren. "D'ruit! Je moeder heeft lucht nodig. Maak je nuttig en ga Littlepaw zoeken." Thrushdive knikte. Een taak er bij, dat vond hij prima, hij draaide zich half om. "Wacht verder buiten de nursery tot ik zeg dat je naar binnen mag komen." Thrushdive knikte, "oké," miauwde hij waarna hij de Nursery weer uit kroop.
Hij haastte zich naar de medicine cat den. "Littlepaw?" Miauwde hij luid. "Smokebreath heeft je nodig in de Nursery, Shrewstar is aan het bevallen," miauwde hij haastig. Terwijl hij wachtte op Littlepaw.

"Houd moed..." De poes begon met haar kop te schudden. Nee.. nee. Ze wilde dit niet, ze hoefde die kittens niet, deze pijn was genoeg om haar te doen beseffen dat dit geen goed idee was geweest. "Wolftail komt er als het goed is aan." Waar was hij dan? Bezorgd begon ze weer in het rond te kijken, terwijl haar maag weer pijngolven door haar ledematen zond. "Ik ben er, alles komt goed. Ik ben er nu." Dankbaar keek ze in de blauwe ogen van Wolftail, maar ze kon zich niet meer bewegen. Al haar kracht was uit haar lichaam geëbd en ze kon alleen maar voelen hoe de pijn haar lichaam overnam. "M-mam," Ze hoorde Thrushdive's stem, maar het leek meer een vage echo. Smokebreath begon weer te spreken, niet tegen haar, maar tegen haar zoon. Langzaam gleden haar ogen dicht. "Kom op.." De stem klonk vaag en ze kon de woorden niet goed onderscheiden. Met moeite plaatste ze haar witte voorpoot op die van Wolftail en probeerde nog te persen en ja.. het bevrijdende gevoel kwam er. Maar helaas was het voor Shrew te laat. Met een zachte dreun viel haar kop weer op het mosnest en blies ze haar laatste adem als een zucht uit. Mar het belangrijkste was dat de kittens nu konden genieten van hun vrijheid en ze hadden het geluk dat hun moeder er straks weer zou zijn. Maar nu heerste er wel dat stille moment van de dood..

OOC; De kittens mogen nu geboren worden (:

Haar oortjes heven zich overeind toen een gil haar oren bereikte. Zelf wist ze niet wat er aan de hand was, maar haar mentor blijkbaar wel. Bijna meteen stopte hij met wat hij bezig was en verwelkomde de kater met open armen zijn brommerige mood. Een zucht verliet haar mond, en met kleine maar snelle opeenvolgende passen wist ze zich een weg naar haar mentor toe te banen. "Littlepaw, de één of andere malloot heeft de kruiden door elkaar gegooid. Ik hoop voor je dat jij het niet was!"Grauwde de robuuste kater. Ze hief haar kopje wat venijnig op en wierp hem een verontwaardigde blik toe. "Tegen wie denk je wel niet dat je het hebt? Een pasgeboren kitten?" Wierp ze hem toe waarna ze afwachtte op een commando. Ashdrizzle was hier gisterenavond nog geweest om Snowynight te bezoeken, iets zei haar dat hij het had gedaan. Maar hij zou de kater er later wel over aanspreken. "En breng een stok mee naar de nursery, zodat Shrewstar ergens op kan bijten." Zodra ze doorhad dat dit zowat de eerste bevalling zou zijn die ze ging meemaken stroomde haar bloed tien keer sneller door haar lichaam. Voor het eerst na een lange periode voelde ze zich weer machteloos, niet wetend wat te doen. En om eerlijk te zijn ook een tikkeltje lastig. Alweer moest ze op de kennis van haar mentor rekenen, en had ze het gevoel dat ze nutteloos was. Maar om haar mentor niet langer te laten wachten rende ze de den uit eveneens het kamp, om achter een geschikte stok waarop haar leader zou kunnen bijten wanneer de pijn haar teveel werd te vinden. En pas na enkele minuten vond ze het geschikte exemplaar onder een kale eikenboom. Zo vlug als ze kon rende ze terug richting de medicine den, waar ze Thrushdive aantrof. "Littlepaw?" Hoorde hij haar zeggen. "Ik ben hier," Miauwde ze met de stok tussen haar tanden geklemd. "Smokebreath heeft je nodig in de Nursery, Shrewstar is aan het bevallen," De donkergrijze poes knikte en haastte zich nadien richting de kraamkamer. Zodra ze deze betrad legde ze de stok voorzichtig neer voor de zwart witte poes en keek ze wat beangstigd naar haar mentor. Wat was er allemaal aan de hand?

De tweekleurige poes schoot voereind alsof ze net met een klauw in haar gezicht werd geslagen. Al snel werd ze er pijnlijk aan herinnerd dat ze middenin een bevalling zat. De weeën waren nog steeds heftig, maar Shrew voelde al snel nieuwe energie door zich heen stromen. Haar zevende leven, daar begon ze nu aan. Geen enkele Clanleader die zo snel haar levens weggooide.. "Zijn.. zijn de kittens er bijna?" Vroeg ze met op elkaar geklemde kaken aan Smokebreath. Littlepaw was ook tevoorschijn gekomen en dankbaar nam de poes de stok aan, die ze bijna meteen doormidden brak toen er weer een pijnlijke wee door haar lichaam schoot. "Wolf?" Vroeg Shrew plots en keek in de ogen van de kater. De woorden die Timesong zojuist nog had gezegd stonden vers in haar geheugen gegrift, maar ze drukte haar witte voorpoot weer tegen zijn bruine. "Ik ben er weer." Mompelde ze met een flauw glimlachje.

De afgelopen maanden was hij flink gegroeid en waren zijn zintuigen en zijn lichaam volledig ontwikkeld. Hij voelde zich veilig in deze ruimte, had geen enkele pijn gevoeld; nooit. Totdat de ruimte versmalde, hij kort tegen de anderen aan werd gedrukt, waarna vervolgens de ruimte weer zijn normale grootte aannam. Het voelde raar en was een beetje eng. Dit gebeurde meerdere malen, alsof zijn moeder pijn leed. Totdat het stopte en er een doodse stilte viel. Alsof zijn moeder hun had verlaten, alsof ze nu klaar waren om te sterven. Geen geluid, enkel wat vaag gemompel buiten; meer niet. Dit duurde even, het leek uren te duren, maar in het echt waren het maar een paar minuten, voordat de kamer weer kleiner werd. Dit keer gebeurde er iets anders, iets raars. Het leek wel alsof er iemand weg ging, weg uit de veilige ruimte, want toen de ruimte weer groter werd had hij opeens veel meer plaats. Dit gebeurde nog twee keer, totdat hij het gevoel had dat hij nu alleen was. Hij probeerde voorzichtig te bewegen met zijn pootjes, maar er was niemand, behalve de wand van de baarmoeder, die hij voelde. Plots werd de ruimte weer kleiner, maar dit keer was het net iets anders. Voordat hij kon beseffen wat er gebeurde, voelde hij de koude lucht, gevolgd door de koude grond. Door de plotselinge veranderen van warm naar koud, slaakte de kitten een geschrokken piep uit, vervolgd door nog meer gepiep. Hij had het koud en hij had geen idee waar hij zich nu bevond, want zijn ogen zaten nog dicht en alles was nog pikzwart.

Het was er warm. Maar het knusse warm, niet het té warme. De kittens wiens kleuren nog niet bekend waren, had haar oogjes nog gesloten en dreef vredig op haar plekje. Ze had op de een of andere manier wel gemerkt dat het krapper begon te worden en ergens wist ze dat ze ooit weg moest. Dit proces begon nu. De wanden van haar omgeving begonnen zich samen te trekken en duwden haar ergens naartoe, of van deze plek weg. De kitten voelde echter nog geen vervelende verandering en plots stopten de bewegingen. Het bleef voor een lange tijd onheilspellend stil en de kitten leek even ter dode opgeschreven te zijn. Maar al snel kwamen de bewegingen weer tot stand. Al snel was zij aan de beurt en werd ze door een zeer smalle gang geleid. De bindingen aan haar moeder werden verbroken en daar was die ijskoude wind. Meteen begon ze te rillen. De kou was toch zij hard voor haar tedere lichaam. Plots was daar de neiging om haar mondje open te trekken. Een hoge piep ontsnapte uit haar mond en haar longen klapten iet wat pijnlijk open. De zoete geur van moedermelk trok haar aandacht weg van de pijn. Wat moeizaam kroop ze naar een zachte buik en begon ze gulzig te drinken van de zoete vloeistof.

Na maanden in de warmte van de womb te hebben gezeten, was het voor de kleine kitten toch eventjes schrikken toen er opeens een peristaltische beweging doorheen schoot. Hij was zich er niet bewust van wat er ging gebeuren, maar wist ergens toch wel dat het spannend was. De bewegingen gingen maar door en zorgde ervoor dat de kittens wegdreef, in de richting van de uitgang misschien?
Een kille windvlaag deed hem schrikken en toen hij zachtjes op een zachte ondergrond terecht kwam, deed hij als eerste zijn bekje open, klapte met enige moeite zijn longen open en produceerde een schelle piep. De kou hield voor enkele seconden aan, waarna er een ruwe tong hem warm en droog begon te likken.
Na nog enkele piepjes, kroop de jonge kitten in de richting van warmte en vond de zacht van wat waarschijnlijk zijn moeder was. Daar rolde hij zich op tot een balletje, geeuwde zachtjes en viel in een lichte slaap, zonder maar te denken aan eten of drinken, slapen was alles wat ie wilde nu.

Gestrest keek hij naar de nursery waar zijn moeder aan het bevallen was. Hij had zo'n naar gevoel er bij, als of er dingen gebeurde die niet moesten gebeuren. Littlepaw was er al heen gegaan om te helpen, dat stelde hem gerust. Hij ijsbeerde voor de nursery, wat als het mis ging, wat als ze een leven verloor, maar dat het zo erg was dat het meerdere levens waren, dat kon ook. Na een poosje hoorde hij zacht gemiauw, en dingen die leken op dat het voorbij was. Hij wachtte geen moment en ging naar binnen. "Mam... alles oké?" Vroeg hij voorzichtig gevolgd door een knikje naar zijn vader, waar hij amper een band mee had.

En daar verschenen de vier pluizige kittens. Meteen voelde de poes zich afgelost van een grote last en zuchtte ze vermoeid. Ze wierp een blik op Wolftail, die haar glimlachend aan keek, maar fronste vervolgens wat bezorgd toen hij naar een kitten keek. Ze volgde snel met haar groene ogen zijn blik en zag tot haar verbazing dat een van de kittens leek op.. Ze beet wat op haar lip en wierp een blik op haar partner en schudde haar kop zachtjes. "Hoe wil je ze noemen?" Ze wat dankbaar voor de verandering van het onderwerp en dacht even na. "Jij twee, ik twee?" Glimlachte ze en liet haar tong een keer over elk kopje gaan. "Hm, ik vond Lightningkit voor deze wel een mooie naam," Glimlachte ze zachtjes, bijna in zichzelf en richtte zich tot de kitten die zo erg leek op haar vroegere vriend. "En deze.. Timekit?" Ze keek naar Wolftail, wiens beurt het nu was en wat hij ervan vond. "Mam... alles oké?" Ze schrok wat op van een nieuwe stem en richtte haar blik op Thrushdive. "Ik ben een leven kwijt geraakt, Thrushdive, maar het komt goed." Glimlachte ze zachtjes.