Wat nu weer?(1)

Sparrowpelt liep door een staart, ze keek om haar heen. En zag van alles, tweebeners die bezig waren, honden. En andere katten. Sparrowpelt mauwde even tegen een kat, en liep weer verder. Het weer was mooi, en de zon verwarmde Sparrowpelt. Ze genoot zo van het weer, en wist niks van wat er zal gebeuren. Ze liep in tuin in, en maakte een babbeltje met een poespoesie. ''Hoi,'' zei ze. De poespoesie antwoordde even terug. ''Hoi,'' En keek naar haar etensbakje. ''Ik heet Sparrowpelt,'' zei Sparrowpelt weer. ''Oh,'' zei de andere terug. En keek op. Opeens werden haar ogen groter. ''Wat is er?'' vroeg Sparrowpelt. Maar opeens hoorde ze het geluid van een monster, ze draaide zich om. En zag een groot monster de straat in gaan, ze zag duidelijk de tweebeners. En rende weg. Ze was aan de overkant, toen het monster stopte. Een van zijn vele monden ging open. En er stapte een tweebeenvrouw uit. Ze liep naar Sparrowpelt, en hurkte. Sparrowpelt blies, en haar oren stonden naar achteren. Haar haren overheid. Maar niks hielp. Toen Sparrowpelt krabde, bleek het dan de tweebener exstra vel aan had. En nergens last van had. De vrouw riep iets naar de andere tweebener. Die uitstapte, en naar de achterkant van het monster liep. Sparrowpelt hoorde wat, en de man kwam weer terug met een ijzere kooi. En een net. Sparrowpelt werd opgepakt, en bewoog uit alle macht, om zich te kunnen bevrijden. Maar opeens werd ze in het net gegooit. Ze werd opeens heel bang. Wat als..... Ze slikte. Er was een plaats waar sommige zwerfkatten als ze niet goed oplette terecht kwamen. Het asiel. Het woord zelf was al verschrikkelig, maar dan moest het gebouw nog erger zijn. Sparrowpelt werd intussen in de kooi gestopt. Waar ze van schrok. Maar dat was te laat. De kooi werd dicht gedaan, en Sparrowpelt zat erin. De kooi werd in het monster gezet. En Sparrowpelt rilde over haar hele lijf. ''Waarom ik?'' dacht ze. Terwijl ze toekeek dat de mond dicht ging. Maar gelukkig kon ze naar buiten kijken, en zag opeens een andere kat. Door de trailis kon ze niet goed zien. Maar toch zag ze duidelijk een andere kat. Opeens kwam het monster in beweging, en reed weg. Gelukkig was het nog een sloom tempo. Dus mauwde Sparrowpelt naar de kat.

(Alleen Sparrowpelt zal gevangen worden)

Silverpool liep rond bij de tweebeen nesten. Ze was hier niet graag, maar ze had een poes van de WindClan zien lopen. Het was Sparrowpelt. Ze zag dat ze een praatje aan het maken was met een poesiepoes. Ze wou naar haar toelopen tot ze ineens het geronk van een monster hoorde. Er kwamen tweebenen uit, die Sparrowpelt gevangen namen. Silverpool blies naar ze, maar ze hadden alleen de aandacht voor Sparrowpelt. Toen ze in de achtermond van het monster gestopt werd was Silverpool pissig. Ze moesten eens weten wat voor een katten wij waren. Respect tonen voor ons zware leven, inplaats ons in kooien naar zo'n goor asiel te brengen, om ons te laten zitten tot een tweebeen ons op haalde, ons als poesiepoes zou maken. Ja, daag! Ze spurtte achter het monster aan. Een gore rookwolk blies in haar gezicht, hebben die monsters dan écht geen fatsoen? Het stalen monster raaste door, nouja, raasde... Het was meer sloom. Sloom gedoe. Ze kreeg tranen in haar ogen van de stank, en ookal deden haar poten nog zo'n pijn, ze rende door tot dat rotding eindelijk bij een groot angstaanjagent gebouw stopte. Sparrowpelt werd uit de achtermond gehaald en Silverpool miauwde naar haar. Zou ze haar horen?

Sparrowpelt werd uit het monster gehaald, en keek om zich heen. Opeens hoorde ze gemauw. Ze keek naar de plaats waar dat vandaan kwam, en zag Silverpool. ''Silverpool!'' riep ze. Ze keek naar de tweebener die haar vast had. En naar een grote deur liep. Hij deed de deur open. En even later zat Sparrowpelt in het gebouw. Ze hoorde katten mauwen, maar zag er geen een. De man liep weer verder, en nu hoorde Sparrowpelt ook honden. De man deed weer in een deur open. En ze stapte in een grootte ruimte, waar allemaal kooien waren met katten. Sparrowpelt zelf werd ook naar een grote kooi gebracht. En er in gegooit. Ze lande op haar pootjes. En keek om haar heen. De deur van de kooi was dicht. En de man liep weer weg. Pas nu zag Sparrowpelt een raampje, of hoe dat ook mocht heten. Het was een open raampje, maar er zaten wel trailis in. Sparrowpelt klom op de kist, waar ook een mand op lag. En mauwde naar buiten. ''Silverpool!'' riep ze. En wachtte op de poes.

Dat Silverpool het moest aanzien hoe Sparrowpelt het gebouw in werd gesleept vond ze te erg. Ze rende achter de poes aan. Toen ze binnen was kwam een golf van geuren haar te gemoet.
Kattengeuren. Heel veel.
Ze rende nog een eindje door tot ze gemiauw hoorde, maar waar was Sparrowpelt? Eindelijk hoorde ze haar naam uit de richting van een open deur waar de kattengeuren- en miauwen vandaan kwamen. Toen ze naar binnen rende zag ze Sparrowpelt niet meteen. Wel vielen haar ogen op vele katten die haar aanstaarde, boos, verdrietig, depressief, en sommigen helmaal doorgedraaid. Ook viel haar oog op een jonge kitten, zo rond de zes manen. Dit vond ze niet kunnen. Nadat ze Sparrowpelt had bevrijd zou ze kijken wat ze vor hen kon doen.
Toen zag ze Sparrowpelt liggen, de wanhoop nabij. 'Sparrowpelt!' riep ze. Ze keek of ze enige reacties kon horen/zien. Maar het lijfje lag doodstil. Ze kwam dichterbij. Maar dit was Sparrowpelt niet! Ze draaide zich om. Waar was ze? 'Sparrowpelt?' gilde ze weer.

Sparrowpelt hoorde opeens geroep, en keek op. Ze zag Silverpool rond lopen, ze stond even stil bij een kooi. Maar draaide zich toen weer om. Sparrowpelt zag dat ze bang was. ''Silverpool,'' riep Sparrowpelt. En keek naar Silverpool. ''Pas op!'' siste ze. ''Voor de tweebeners,'' vervolgde ze. Sparrowpelt knikte even naar Silverpool. ''Ga terug naar de clan!,'' zei ze. Sparrowpelt ging op de stenen vloer liggen. en keek wat Silverpool ging doen. ''Alleen haal je me hier niet uit,'' legde Sparrowpelt uit. ''Daar zijn meer katten voor nodig,'' riep ze. Opeens hoorde ze gestommel. Gelukkig ook geblaf. Want dat betekende dat de tweebener die er was, naar het andere hok moest. Maar Silverpool moest toch uit kijken. Opeens gingen alle katten mauwen, nou ja. Eerst mauwde ze. Maar het verandere in een lied.

''Al ben je nog zo vrij, voor de tweebeners is in huis vrij. Pas op voor het net, het duivelse net. De ijzere kooi, lelijk of mooi. Voor hun is er geen verschil, maar geen gil. Nee geen gil, met onze wil.'' zongen ze. Even waren ze stil, en keken naar de grond. Maar opeens begon de kitten van 6 maanden ook te zingen.

''Je bent buiten, misschien kijk je door de ruiten. Meteen meedelijden met de poesipoezen.,'' Zong ze even. En Sparrowpelt wachte op de andere katten.

''Een tweebener ziet geen verschil, tussen een zwerfkat, of een poesipoes. Ze zijn nog dommer dan ezel, nog dommer dan hond. (Een poes) Maar soms denk ik even, als ik hier zit. Is dit dan de verandering van het leven,'' Van die zin schrok Sparrowpelt. 'Mischien moest ze zelf maar zingen, wie weer gaf het moed.

''Zelfs een clankat, is niet veilig voor hun. Laat me vrij, maak me blij. Als een tweebener denkt, dat ik het fijn vind in een huis. Nee de windclan is mijn thuis. Je kunt niks doen, je zit in de nauw. Ik denk gewoon aan de Windclan,'' Zong ze. Intussen tijd was ze rechtop gaan staan. En wachtte af op wat Silverpool ging doen.

'Een tweebeen maakt t verschil niet mooglijk, tussen onze soort,
Poesiepoezen en clankatten moet een gescheiden zoals het hoort!
Wie vind er hoop in een ijz'ren kooi,
Wie wacht stiekem op de dooi?
Wie heeft hoop dat ie ooit vrij zal komen?
Daar zitten we hier toch allemaal vam te dromen..?' zong Silverpool, ze had nu hoop, ze moest poezen gaan halen... Maar eerst wachtte e op Sparrowpelt.

Sparrowpelt keek naar Silverpool, die ook begon te zingen. 'Een tweebeen maakt t verschil niet mooglijk, tussen onze soort,
Poesiepoezen en clankatten moet een gescheiden zoals het hoort!
Wie vind er hoop in een ijz'ren kooi,
Wie wacht stiekem op de dooi?
Wie heeft hoop dat ie ooit vrij zal komen?
Daar zitten we hier toch allemaal vam te dromen..?'' zong ze. Sparrowpelt knikte. En keek Silverpool aan. ''Ja, wij willen vrij, maak ons blij. Al zit je hier al een hele tijd, al weken gelijd. Hoop bestaat hier nog, ja toch?,'' zong Sparrowpelt. Terwijl ze naar de kat in de kooi naast haar keek. ''Misschien hen ik hoop, misschien ben ik in de soop,'' zong hij. Wat hij daarmee bedoelde. Wist Sparrowpelt niet. Maar het klonk zielig. ''Silverpool, ga naar de clan toe.'''zei ze. ''Vlug.,'' vervolfgde ze. En wachtte af.

Kittyheart was wat afgedwaald, hoe precies wist ze ook niet meer. Waarschijnlijk door minuten lang te dromen, onzinnig, zonder nut. Waarom? Goede vraag. Ze moet je het antwoord schuldig blijven. Ze had vaag een geur opgevangen, van een Clankat, of misschien wel twee. Daar had ze zich door laten leiden, waarschijnlijk naar prooi.. had ze gedacht. Nee, het had haar naar tweebeengebied geleid. Eerlijk gezegd snapte ze nog steeds niet waarom ze dat niet gemerkt had. Het voelde best dom. Zomaar gevaarlijk gebied binnenlopen.. Dom, stupido, hoe je het ook wilde noemen. Imbeciel dat ze was. Wat deden de anderen hier? In hemelsnaam, iedereen verachte poesiepoezen. Ging Sparrowpelt - van wie ze de geur opgepikt had - met hen praten? Even later rook ze ook Silverpools geur, door de afvalgeuren, de geur van asfalt en van rook en smog. Gatver. Ze moest maar weer weg! Maar wat als er iets met Sparrowpelt en Silverpool was? Kittyheart liep verder, sneller, nieuwsgieriger, tot ze bij een open raampje kwam. Lekker duidelijk. Ze hoorde de stemmen van de twee poezen. Wat deden ze? Waren ze gek geworden? Het klonk als een vreemd liedje.. Kittyheart zag een open raampje, liep ernaartoe, maar zag niets door de plotselinge duisternis. 'Sparrowpelt? Silverpool? Wat doen jullie daar?'

- Ik moet weg, tot morgen! -

Sparrowpelt hoorde opeens een stem, Kittyheart. Ze rende naar de kist, en sprong erop. ''Kittyheart''riep ze. En spon even. Maar wat moest ze nou zeggen? ''Ik was gevangen genomen door de tweebeners,'' legde ze. Terwijl haar ogen in die van Kittyheart keken. ''Silverpool kon naar binnen, de deur was nog niet dicht,'' vervolgde. En keek naar de deur, die nog steeds op een kier stond. Wat waren tweebeners toch verstrooit. Sparrowpelt keek weer naar Kittyheart. ''Ik heb hulp nodig,'' zei ze vlug. Terwijl haar staart ondeduldig zwiepte. ''Zo dadelijk komen er weer tweebeners,'' Sparrowpelt keek met bange ogen naar de deur. Kwam daar iets aan? ach, ze vergist zich zeker. En richtte zich weer op Silverpool. ''Ga naar Kittyheart,'' zei ze. ''Ik red mij wel,'' vervolgde ze. Maar of Silverpool zal luisteren? dat ging zeker niet lukken als ze weer gingen zingen. En dat was jammer genoeg het geval.

'''In een kooi, ben ik soms zooi. Maar nee, dat is het niet. Al heb ik zo ook veel verdriet. Is een tweebener dan echt zo dom? En zo stom? Ik wil weg, maar hoe? Ik wil weg, maar hoe?''

'Een misterie is dit voor ons,
Mijn Clan leden in nood,
Ik moet naar ze luisteren.
Luisteren naar wat ze fluisteren,
Ik zou ze moeten vertrouwen.
Inplaats van in mezelf te rouwen!' zong Silverpool triest. Ze stond op en rende naar buiten, naar Kittyheart.

Sparrowpelt sprak tegen haar, Kittyheart kon het nauwelijks geloven. Gevangen door tweebenen? En de deur stond open, zodat Silverpool er ook zat. 'Sparrowpelt? Waaorm ga je niet gewoon weg door de deur? Als Silverpool dat kon, kan jij het toch ook?' Kittyheart keek bezorgd naar Sparrowpelt. Ze was toch niet van plan om daar te blijven? Silverpool werd weggestuurd. Kittyheart keek een beetje vreemd. 'Sparrowpelt! Je hebt hulp nodig, zeg je zelf. Waarom ga je dan niet weg? Kunnen we dit raampje eigenlijk niet verder open krijgen? Sowieso, als de deur openstaat..' Kittyheart snapte er niet zoveel meer van. Waarom ging ze niet weg? Nu was er toch geen zielig liefdesverhaal of iets dergelijks aan de gang? Dat kon ze niet geloven van Sparrowpelt. Silverpool zong een raar zinnetje voor ze naar haar toe kwam. Kittyheart keek zenuwachtig om zich heen. Was hier soms iets wat katten gek maakte? Dit maakte haar echt.. bang.

'Kittyheart, ze zit opgesloten!' mauwde Silverpool. 'Ze is door tweebenen meegenomen en toen in dat hok gestopt!' ze zag dat Kittyheart bang was. 'Je moet me helpen, al die poezen zitten daar opgesloten! Straks komt er misschien zo'n tweebeen en dan zien we haar nooit meer terug! We moeten opschieten!' maakte Slverpool duidelijk. Ze sprong naar beneden en rende alweer naar de opening van het gebouw, maar ze wis dat er een tweebeen in de buurt was. Ze sloop naar binnen, maar keek nog wel even om naar Kittyheart, om te zien of die haar volgde.

De verwarring werd eigenlijk alleen nog maar groter toen Silverpool uitlegde dat Sparrowpelt opgesloten was. Ze kon niet zomaar wegrennen hier, oké, maar of ze mee moest gaan? Er was daar een tweebeen.. en naar haar weten waren die nu niet bepaald vriendelijk. Toen schudde ze de twijfel van zich af. Silverpool zou haar niet voorliegen of in de val lokken. 'Ik kom! Hoe kan ik helpen?' Ze moest haar Clangenoot toch bevrijden? Anders overtrad ze de Warrior Code en haar eigen gevoelsregels. Ze moesten opschieten, anders zouden die tweebenen komen en die waren waarschijnlijk niet van plan hen te knuffelen en daarna vrij te laten, dat was vrij duidelijk. Kittyheart zwiepte even met haar staart en liep toen snel achter Silverpool aan. Ze moesten stil zijn. Kittyheart was, om eerlijk te zijn, blij dat ze zo klein was en een grijze vacht had. Daardoor viel ze toch wat minder op. Ook Silverpool had een donkere vachtskleur, wat voordelig kon werken. 'Waar moeten we naartoe?' vroeg ze, om een richting te weten te komen.

Sparrowpelt keek naar Kittuheart, en wou antwoorden. Maar dat deed Silverpool al,'Kittyheart, ze zit opgesloten!' mauwde Silverpool. 'Ze is door tweebenen meegenomen en toen in dat hok gestopt!' Sparrowpelt knikte, en boog haar kop. Haar ogen volgde een spin die vlug over de grond rende, Sparrowpelt zag hem in een spleet verdwijnen. En er kwam alweer een lied in haar op.

''Banger dan een spin, ben ik plus of juist min? Voor de tweebeners hier. Als een gier, pakken ze je. Niemand, wie is veilig voor hun? Zeker niet hier'' Zong ze. Terwijl ze ongeduldig met haar staart zwiepte, waarom gingen ze nou niet. Sparrowpelt zag hun schaduwen door het gras glijden. En hoorde Kittyheart nog wat vragen. Opeens hoorde ze iets anders. En een tweebeen stapte naar binnen. Achter hem volgde er nog twee. Ze hadden kittyheart en Silverpool blijkbaar niet door. Maar Sparrowpelt moest oppassen. Ze ging wat verder naar achteren toe. en hoopte dat ze haar niet zagen. De vrouwelijke tweebener zei wat. En gingen toen op zoek naar een kat, ofzo. Ze stonden even stil bij het hok naast Sparrowpelt. Maar toen schudde ze haar hoofd. Nu was ze bij Sparrowpelt hok. Sparrowpelt dook wat verder naar achteren, zodat de tweebener haar niet zag. Maar opeens werd het hok open gedaan. En Sparrowpelt werd er uit gehaald. Ze keek bang omzich heen, of ze Kittyheart en Silverpool nog zag. Maar die waren vast en zeker al hulp aan het halen. Sparrowpelt riep maar niet om hulp. Ze waren vast en zeker weg. De vrouwelijke tweebener knikte ja. En pakte Sparrowpelt op, Sparrowpelt probeerde tegen te stribben. Maar ze werd in een rieten mandje gestopt. En ze verdwenen naar buiten. Sparrowpelt zag opeens Kityheart en Silverpool. ''Help,'' schreeuwde ze. En toen stapte de tweebeners op twee fietsen. Het rieten mandje werd aan de voorkant vastgemaakt. En de tweebeners fietsen weg.

'Volg me maar' zei Silverpool tegen Kittyheart. Ze moesten opschieten alsze Sparrowpelt nog wouden bevrijden. Ze rende snel maar voorzichtig naar binnen, naar de deur die ze zojuist nog was doorgegaan todat ze tweebenen hoorde. 'Stil!' fluisterde ze tegen Kittyheart. Ze drukte zich tegen de muur aan. Op dat moment kwamen er een aantal tweebenen naar buiten lopen. Een vrouwelijke tweebeen had een mandje vast. Toen Silverpool iets beter keek zag ze een oranje vacht. Sparrowpelt! Flitste door haar hoofd. Ze liepen met de mand door twee automatische deuren. Ze rende erachteraan, maar de deur bleef dicht. Wild duwde ze tegen de deur. 'Kittyheart, kom naast me staan!' riep ze, want misschien ging de deur dan open.

Nu ze het eindelijk een beetje begreep, ging alles tegelijkertijd gebeuren! Sparrowpelt: gevangen. Silverpool: aan het denken. Kittyheart: verward. Sparrowpelt moest in ieder geval bevrijd worden. Je liet Clangenoten niet stikken en Kittyheart was ook geen kat om dat te doen. Echt niet! Ze keek even naar Silverpool Wat moesten ze nu doen? Een tweebeen kwam, met een soort rieten bak waar ze Sparrowpelt in stopten. Twee dingen versperden de weg. Kittyheart legde haar oren even plat naar achteren en zwiepte nerveus met haar staart. Toch twijfelde ze nauwelijks toen Silverpool haar riep. 'Ik kom!' En nu? Ze moesten door die deuren heen! Die gingen niet open.. Kittyheart ging snel naast Silverpool staan, liep wat vooruit, wat achteruit.. De deuren deden niets. Kittyheart stapte even weg en toen weer terug. Héhé! Eindelijk gebeurde er iets.. Ze zouden snel weer dichtgaan. 'We moeten opschieten!' Kittyheart glipte de deur door, keek even of Silverpool het haalde en spurtte toen achter de tweebenen aan. 'Sparrowpelt!' Kittyheart hoopte dat ze zou mauwen, zodat ze wist op welk ding met wielen ze nu zat..

Snel rende Silverpool achter Kittyheart aan. 'Stomme tweebeen gewoontes' mopperde ze. Ze ging naast Kittyheart staan. Ze knikte naar haar, en rende naar een van de fietsen waar een tweebeen op stapte. Ze sprong in een bakje die achter de fiets hing. 'Kom Kittyheart!' riep ze. In de dak zaten zitjes, waarschijnlijk voor tweebeen jongen. Ze ging onder eeb zitje zitten, uit de wind, wachtend op Kittyheart. Wachtend op wanneer de tweebeen begon met trappen, wachtend tot ze weer een stap dichterbij de redding van Sparrowpelt waren...

'Een lied, gezang, ben je soms bang? Luister naar de zinnen die uit je keel vloeien, dan kan je angst, je niet zoveel boeien!
Laat die tweebenen doen wat ze niet laten kunnen, maar laat ze niet binnen in ons domein,
Levens zijn kostbaar, katten zijn fijn. Maak een goed gebaar, laat ons met rust!
Houdt jullie ogen gericht op de kust, daar vloeid zoveel meer,
maar verniel je ons domein? Dan doe je ons zoveel zeer!
Katten veranderen, net als alle anderen. Maar wacht niet op het moment van de waarheid...
Want de toekomst, dat ben jij!'

Kittyheart aarzelde niet en sprong achter Silverpool aan, op weg naar Sparrowpelt. Straks gingen ze weer een paar tweebeenstappen dichterbij haar zijn.. Ze moesten haar gewoon redden! Waarom deden die tweebenen ook zo moeilijk, met allemaal dingen die in je snuit dichtsloegen? Trouwens, ze konden lopen, rennen, waarom op vage dingen zitten die te hoog waren voor een kat om fatsoenlijk op te springen? Zeker voor die vette Kittypets. Kittyheart kon zich niet voorstellen dat zo'n dikke, verwende kat op een fiets kon springen. De wind woei geruststellend door haar vacht, al werd het wel steeds harder. Gelukkig konden de dingen waar de tweebenen op zaten niet zo snel als de monsters, die hen af en toe voorbij flitsten.. Kittyheart huiverde en legde haar oren nogmaals plat. Ze vond die monsters vlakbij hen maar niets.. 'Silverpool? Kun jij Sparrowpelt zien?' mauwde ze naar de andere poes. Ze moesten wel weten waar ze was, anders..

Een woord, een noot, versmolten tot een lied
Blijf zingen, alsjeblieft, aarzel nu niet
Het geeft je de kracht om door te gaan
Geeft je de moed om hen te weerstaan
Zij die je boeiden, martelden, minachtten
Zij die je ziel niet kenden en je verachtten
Zij die vergaten wat het is om vrijheid te kennen
Zij die nooit aan het alleenrecht kunnen wennen
Wij zijn anders, van ander hout gesneden
Wij zijn degenen die hebben geleden
Voor onze vrienden zullen we vechten
Voor onze liefdes het verleden beslechten
Dus vergeet niet, ik sta voor je klaar
Kijk naar de zee, de storm.. en bedaar