I'm titanium! [Open]

Bulletproof had de hele avond alleen gezeten. Tijdens de Sharing Tongues voegde niemand zich bij hem, aan de ene kant vond hij het wel rot, maar aan de andere kant hoefde hij zich ook geen zorgen te maken dat hij buitengesloten zou worden, of iets anders in die trend. De avond was weer gevallen en een donkere schaduw hing over het kamp, alsof het niet veel goeds voorspelde. Hij liet zijn ogen op zoek gaan naar een bepaalde ster in de Silverpelt. En toen vond hij ze, twee vage sterren, dicht naast elkaar. Hij glimlachte wat waterig en liet zijn blik toen weer afgaan naar de grond. Hij spitste zijn oortjes toen hij pootstappen hoorde.

Een beetje geïrriteerd draaide een witte poes zich alweer om in haar nest. De poes kon maar geen slaap vatten, niet dat dat raar is sinds ze niet lang geleden al had geslapen. Ze had namelijk tijdens de Sharing tongues al geslapen. Natuurlijk was dit raar en deed ze het niet vaak maar Whitepaw had op dat moment even geen zin gehad in socialiseren en aardig te zijn tegen de kater apprentices die er een gewoonte maakte om tijdens elke Sharing Tongues naar haar toe te komen. Dus had de poes op dat moment besloten dat het beter was om Sharing tongues te ontwijken. En sinds ze in de dag al veel had gejaagd had ze toen besloten wat te slapen maar nu, nu had de poes er spijt van. Mat een grote zucht hief de poes zich op. Misschien zouden de sterren op silverpelt haar slaperig maken? En ook al was het nacht en zou er waarschijnlijk niemand buiten zijn toch checkte de poes haar witte vacht, op zoek naar stukken mos die erin waren blijven hangen of haren die slecht stonden. Gelukkig vond ze zo wat niets behalve een klein beetje mos dat ze er zonder moeite uit deed en zodra ze dat had gedaan was haar vacht weer spierwit en volgde haar nu al bijna volgroeide figuur. Met nog een zucht die over haar lippen rolde begon de poes zo stil mogelijk richting de apprenticesden te trippelen. Gelukkig kon de poes voorkomen om op andere katten hun staarten te stappen doordat ze er wendbaar is. Maar zodra ze haar eerste stap buiten zette vielen haar amberkleurige ogen op ene gestalte die haar toch wel erg bekend voorkwam. Toch kon de poes er niet van opmaken wie het was door het donker dat de gestalte omsingelde. Dus besloot de poes maar richting de kat te lopen en te zien wie het was. En als ze de kat nog niet kende kon ze altijd proberen nog een vriendschap te sluiten. Pas toen de poes dichterbij kwam zag ze wie de kat was, het was Bulletproof. Even twijfelde ze maar toen besloot ze maar bij hem te gaan zitten. Even bleef de poes door lopen tot ze naast de kater stond waar ze haar witte achterwerk liet zakken en haar blik even op de kater richtte om een begroeting te miauwen om vervolgens naar de grote zwarte vlakte boven haar te kijken. Spijtig genoeg waren er veel wolken maar toch waren er nog best veel sterren te zien. Ergens daarboven was haar familie en ooit, wanneer het haar beurt was zou ze zich bij hun voegen.

Een ijzige stilte heerste in het kamp, al vond Bulletproof dat ook weer niet zo erg. Hij sloot zijn ogen en kwam van binnen helemaal tot rust, iets wat hij altijd wel fijn vond om te doen. Hij had geen enkele familie meer, allemaal waren ze daarboven. Een paar zachte passen, een plofje. Hij draaide zijn hoofd een kwartslag en zag dat Whitepaw bij hem was gaan zitten. Ze miauwde een begroeting en hij knikte terug, waarna ze hun blikken weer op de Silverpelt vestigde. Er waren aardig wat wolken te zien, maar genoeg sterren die hen verlichtte. Haar witte pels glinsterde spookachtig in het maanlicht, en zijn donkere leek wel opgezogen te worden door de schaduwen.

Whitepaw haar amberkleurige ogen zochten de donkere hemel af. Niet echt opzoek naar een specifieke ster, gewoon op zoek naar een teken dat zei dat haar familie daar ergens was. Maar zoals gewoonlijk zag ze niet, gewoon een stel sterren die silverpelt voorstelde. Niet dat de poes silverpelt zelf niets vond, soms hoopte ze gewoon van een teken, wat dan ook van haar familie. De witte poes had haar moeder en vader nooit gezien, ze hadden het einde van hun leven al bereikte voor ze haar ogen aan de wereld kon vertonen. De poes was ondertussen al vergeten hoe haar moeder rook, en hoe de warmte had aangevoeld. Natuurlijk wist ze in het algemene wel het antwoord daarop sinds ze kittens soms hoorde praten over hoe warm en zacht het was dus zou het bij haar moeder toch ook zo zijn geweest? Maar de poes was al lang vergeten hoe dat veilige gevoel aanvoelde. En hoe het aanvoelde om een vacht tegen je aangedrukt te krijgen waarbij je direct weet, hier ben ik veilig. Zonder dat de poes het doorhad ontsnapte 1 traan uit haar amberkleurige ogen om vervolgens een spoor van natheid op haar rechterwang achter te laten.

Hij miste zijn ouders, zijn siblings. Hij liet zijn kop even wat mistroostig hangen en zuchtte binnensmonds. Hij knipperde een paar keer snel achter elkaar, wat er voor zorgde dat zijn ogen niet vochtig begonnen te worden. Niet hier. Niet bij haar. Hij keek opzei, naar Whitepaw, en zag hoe er een traan uit haar oog drupte. Dacht zei ook terug aan haar familie? Waarschijnlijk wel. Hij sloeg zijn pluizige staart om de witte kattin heen en ging dicht tegen haar aanzitten. Niemand van zijn vrienden mocht verdrietig zijn, en zeker Whitepaw niet. "Gaat het?" miauwde hij zachtjes, zodat eventuele pottenkijkers niks zouden horen.

Toen de witte poes doorhad dat er een traan van haar amberkleurige ogen was ontsnapt was het al te laat. Nog voordat de poes het weg kon vegen had de kater het al gezien dus had het geen zin om die ene traan te laten verdwijnen. Toch weigerde de poes om in tranen uit te barsten. Elke nacht dat ze naar de sterren keek wou ze huilen, en bijna elke nacht deed ze dat dan ook maar nu, nee. Nu zou ze niet huilen, niet waar Bullet bij was. De poes wou niet zwak overkomen en zou zich zo groot mogelijk houden. Toch was het moeilijk. De poes voelde hoe een warme pluizige staart om haar heen ging gevolg door de warme zijkant van de kater naast haar. Whitepaw voelde hoe er vlinders in haar buik kwamen toen de kater dichter bij haar kwam zitten. Maar ze onderdrukte het gevoel, nu was het niet het moment om verliefd te doen. "Gaat het?" De zachte woorden bereikte Whitepaw haar oren waarom Whitepaw zo rustig mogelijk knikte als antwoord. Toch was het duidelijk dat ze het moeilijk had en de poes wist dat ze het niet beter kon verbergen dan dat ze al deed. "Ik mis mijn familie gewoon." Sprak de poes zacht met een beving in haar stem. Het was moeilijk om te praten met de brok in haar keel maar zoals ze al eerder had bedacht, ze zou zich groot houden.

De poes knikte zachtjes en Bullet liet zijn kop weer omhoog gaan, naar de sterrenhemel. "Ik mis mijn familie gewoon." miauwde Whitepaw zachtjes, bevend, met een duidelijke brok in haar keel. Bulletproof keek weer even neer op de poes, dat kwam ook omdat hij wat ouder was dan haar en hij was ook nog eens groot en fors gebouwd. Hij was minstens een kop groter dan haar. "Ik ook," miauwde hij zachtjes en sloot zijn ogen toen weer. Waarom was het leven zo moeilijk, zo wreed. Soms twijfelde hij wel eens aan StarClan, waarom beroofden ze zo veel katten - te vroeg - van hun leven? Soms snapte hij het gewoon even niet meer.

Na haar woorden wende de witte poes haar blik naar de grond. Ze wist niet of ze het aan kon om naar Bullet te kijken, en al zeker niet sinds hij eigenlijk het enige as dat nog in haar leven iets betekende. Har familie was dood en Bulletproof was haar enige vriend. Even sloot de poes haar amberkleurige ogen om de tranen tegen te vechten. Pas toen ze een paar ogen op zich voelde deed ze haar ogen weer open. Niet dat het veel uitmaakte, ze keek namelijk naar de grond. "Ik ook," Even hief de poes haar kop omhoog om naar de kater te kijken. Ze was net op tijd om zijn ogen te zien sluiten. Maar zodra die dicht waren keek ze weer omlaag. "Ik.." Begon de poes zacht, maar de brok in haar keel haakte de zin af. Even ademde de poes diep in en uit om vervolgens weer te praten. "Ik weet niet eens hoe mijn familie eruit zag." Bekende de poes. Whitepaw had dit nog nooit luidop gezegd en nu dat ze de woorden uit haar mond liet ontsnappen deed het nog meer pijn. Het was alsof het nog echter werd nu de woorden in de lucht aan het zweven waren en niet alleen maar in haar hoofd. "Ik ben zelfs vergeten hoe het voelde om tegen mijn moeder aan te liggen. Voelde het veilig, zacht, warm of helemaal iets anders?" Tegen het einde van haar zin most ze de woorden er zo goed al uitpersen zo groot was de brok in haar keel geworden.

De grote Embershine staarde in het donker voor zich uit. De laatste tijd kon hij slecht slapen, of hij werd midden in de nacht wakker. Een zucht rolde over zijn lippen en hij besloot om op te staan, uit de warriors den. Embershine rilde onwillekeurig door de koude Leaf-fall wind, en hij kneep zijn ogen even samen. Toen hij buiten was, hoorde hij twee stemmen. Mooi, dan was hij in ieder geval niet alleen wakker. Een Apprentice stond te vertellen over haar familie, die ze blijkbaar niet gekend had. "Hallo," zijn diepe, barse stem sneed door de stilte die nu tussen de twee katten hing. "Konden jullie net zo goed slapen als ik?"