ϟ Change of Heart ϟ

De afgelopen dagen was hij redelijk gemeen geweest tegen een paar katten, hij had van zich afgebeten en pijnlijke opmerkingen gemaakt. Ergens hoopte hij dat elk van hen er verdriet van had, hadden ze hem maar niet moeten uitdagen, toch? Hij ging naast de Nursery zitten en zijn blik gleed over het kamp. Daar, in het midden, zag hij een kater zitten. Helemaal alleen, terwijl hij kwaad naar de grond staarde. In de buurt zag hij katten naar de kater kijken, met blikken vol haat. Wat was dat? Toen een Apprentice naar de kater toe stapte om vriendelijk te zijn, kreeg hij een snauw en verdween hij al snel weer om bij zijn vrienden te gaan zitten. Dus .. als je gemeen was gebeurde dit? Dan zat je alleen en was je vriendloos? De kater slikte. Niemand die hem dan nog zou vertrouwen, niemand die nog vriendelijk tegen hem zou praten? Hij wiebelde met zijn oren, hoe kon hij dan gemene spelletjes met anderen spelen? Als ze hem niet meer vertrouwden kon hij niks meer, dan zouden ze hem nooit geloven! Hij wierp zijn blik op zijn poten. Nee, dat ging niet gebeuren. Hij zou moeten liegen, aardig moeten zijn, maar hij wilde nooit alleen zijn! Iedereen moest hem vertrouwen, misschien zelfs een beetje van hem houden, hij mocht niet gehaat worden. Hij moest geliefd zijn, want hoe kon hij dan anders zijn spelletjes spelen? Geheimen door vertellen en iemand slechte dingen laten doen? Hij keek omhoog, dit keer met een vastberaden blik in zijn ogen. Vanaf nu zou hij vriendelijk zijn tegen iedereen, een band scheppen met alle katten om hem heen. Niemand die hem nog zou haten, niet omdat hij gemeen was in ieder geval. Maar vanbinnen wist hij dat het allemaal was om zijn slechte kant te verbergen, zodat hij nooit eenzaam zou zijn.

& Open

Ze schudde haar kopje zacht toen haar moeder vroeg of ze niet te lang buiten zou zijn en raapte een klein balletje op om ermee naar buiten te gaan. Ze had al verhalen gehoord over de kille Leafbare die zou gaan komen en dus begon haar moeder steeds meer zorgen te tonen. Maar Runningkit luisterde naar de verhalen met een wat bezorgde blik. Moest haar moeder de Clan niet leiden dan? Bleef ze alleen voor haar en haar siblings in de Nursery? Met al die zorgen trippelde ze naar buiten en voelde een koud briesje tegen haar witte vacht met hier en daar wat zwarte vlekjes aan duwen. Ze was nog erg jong, zij waren de jongste kittens van de Clan! Maar al meteen werd ze behandeld als een gerespecteerde Warrior. En waarom? Omdat haar moeder.. Runningkit schudde haar kopje en versnelde haar pas in een soort drafje. Per ongeluk botste ze tegen haar broertje Lightningkit op. "Sorry.." Mompelde ze stilletjes en pakte het mosballetje voorzichtig weer op en keek wat afgeleid naar haar broertje.

Zijn vastberaden blik maakte plaats voor een lieve, vriendelijke blik terwijl hij daar zo bleef zitten en zijn arrogante houding verdween. Nu was hij een vriendelijke kitten, een hypere pluizenbol om precies te zijn. Plots botste iets tegen hem op, waardoor hij zijn evenwicht verloor en met een smak tegen de grond aankwam. Hij schrok er even van en werd er zelfs kwaad van, hij wilde de kat die tegen hem aan was gelopen meteen een klap verkopen maar besloot om kalm te blijven. Hij moest zijn lieve karaktertje nog een beetje onder de knie krijgen, maar het zou lukken! Rustig stond hij op en een beetje geschrokken schudde hij met zijn hoofd. "Sorry.." Werd er stilletjes gemompeld. Was deze kitten bang voor hem? Nu pas keek hij op en zag hij Runningkit, zijn zusje, voor hem staan. Ze raakte het mosballetje dat ze had laten vallen weer op en keek hem wat afgeleid aan. "Het geeft niet, Running!" Miauwde hij vrolijk. "Hoe gaat het met je?" Een brede glimlach verscheen op zijn snuit. Oh wat ben ik hier toch goed in.

Ze slikte wat nerveus en keek snel weg toen Lightningkit opstond. Oh nee, oh nee. Maar ze werd gerustgesteld toen de kitten sprak en legde het mosballetje weer neer op de grond. Ze hoefde niet plots weg te vluchten, want haar broertje leek het niet zo erg te vinden. Als antwoord op zijn tweede vraag haalde ze wat twijfelend haar schouders op. "Wel goed denk ik, anders zou mama me niet naar buiten hebben gelaten." Ze glimlachte wat nerveus. Het was goed van haar moeder dat ze zich zorgen maakte om haar en haar siblings, maar soms werd het haar wat te veel. De liefde had ze nog niet eens verdiend..

"Wel goed denk ik, anders zou mama me niet naar buiten hebben gelaten." Miauwde de kitten, maar het leek wel alsof ze twijfelde want haar glimlach zag er nogal nerveus uit. Hij keek haar vragend aan. "Is er iets, zusje?" Miauwde hij een beetje bezorgd, natuurlijk allemaal gespeeld. "Want je weet dat je me alles kunt vertellen, toch?" Hij fronste een beetje, alsof hij nadacht of anderen hem misschien niet vertrouwden, waarna hij zijn blik een beetje nadenkend van Runningkit afwierp.

Een kleine frons verscheen op haar nog jonge gezichtje en keek even naar haar pootjes. Het balletje zag er plotseling niet meer zo speels uit. "Ik weet het niet," Mompelde ze, wat verzonken in haar gedachten. "Mama is een Clanleader en die hebben toch altijd succesvolle kittens? Wie zegt dat ik een goede Warrior word? Wie zegt dat zij ooit trots op me neerkijkt?" Het waren vreemde zorgen voor een kitten, maar Runningkit dacht er elke dag wel een keer aan.

"Mama is een Clanleader en die hebben toch altijd succesvolle kittens? Wie zegt dat ik een goede Warrior word? Wie zegt dat zij ooit trots op me neerkijkt?" Bezorgd keek hij zijn zusje aan. "Weet je.. Running, je hebt helemaal gelijk." Miauwde hij, het mocht misschien wel een beetje hard klinken maar zijn bezorgde, nadenkende blik zou dat wel verzachten. "Mama zal nooit trots op ons neerkijken, niet als we geen super warriors zullen zijn. Misschien verbant ze ons wel als haar eigen kittens, wie weet." Hij keek nu naar zijn pootjes, een beetje verslagen, alsof hij zeker wist dat dat de waarheid was. "Maar we hebben elkaar altijd, toch?" Miauwde hij twijfelend, waarna hij omhoog keek naar Runningkit.

Dus waren haar gevoelens dus waar geweest..? Wat moeilijk keek ze naar haar witte pootjes en vervolgens naar haar staart. Nadat Lightningkit weer had gesproken keek ze hem voorzichtig aan, maar dit keer had hij zijn blik afgewend. Verbannen? Zou.. zou ze dat echt doen..? Lichtjes trillend gaf ze een knikje. "J-ja.. dat wel." Haar stem beefde zachtjes en ze voelde langzaam een brok in haar keel ontstaan. Zou haar hele leven er zo uit moeten zien?

Hij wist dat hij met zijn zusje speelde op dit moment, misschien kon hij haar zelfs wel tot iets gevaarlijks zetten. Maar dat was voor later, nu moest hij eerst proberen tegen Shrewstar op te zetten. "Mama is een egoïst, zusje. Ik dacht dat je dat al door had, maar blijkbaar niet. Het ene moment speelt ze met je, het andere moment is ze te druk bezig met haar hoge rang om aandacht te geven aan je. Waarom zou je nog om mama geven? Ze geeft vast ook niet om ons." Miauwde hij nuchter, maar toch met zo af en toe pijnlijk gejammer erdoor heen. "Ik wed dat ze er nu al naar uit kijkt als wij apprentices zijn, dan hoeft ze niet meer bij ons te slapen.."

Langzaam legde ze haar oortjes in haar nek en keek weer weg. Was ze dan zo dom? Wilde haar moeder dan alleen het beste voor zichzelf? "E-echt waar..?" Mompelde ze zachtjes en haar stem was bijna niet meer hoorbaar. "Hoe.. weet je dit allemaal..?" Niet dat ze Lightningkit niet geloofde, maar ze wilde weten hoe hij erachter was gekomen.

"E-echt waar..?" Vastberaden knikte hij, alsof alles wat hij zojuist gezegd had echt klopte. Natuurlijk klopte het niet! Maar hij wilde eens zien hoe ver hij zijn zusje kon beïnvloeden. "Hoe.. weet je dit allemaal..?" Hij keek haar aan, alsof hij nu een groots geheim ging vertellen. "Nou.. euh.. ik heb haar de afgelopen dagen eens bekeken. Ze vind haar werk duidelijk leuker dan bij ons zijn en.. daaruit heb ik mijn conclusie getrokken." Miauwde hij. "Maar denk niet dat ik de conclusie te snel heb getrokken! Want ik heb er echt goed naar gekeken! Ik ben zelfs naar haar toe gegaan om te vragen of ze met me wou spelen, en toen zei ze simpelweg dat ze het te druk had!" Hij keek haar met grote ogen aan. "Dat vond ik zo gemeen.." Mompelde hij, waarna hij naar zijn pootjes keek en zijn oren iets liet zakken. Het was natuurlijk allemaal gelogen, maar dat kon niemand zien. Hij was een goede leugenaar, ze zou hem vast en zeker geloven. "Hoi," Langzaam, maar zeker, hief hij zijn hoofd weer omhoog om zijn blik op een nieuwe gesprekspartner richtte. "Oh, hallo!" Miauwde hij. Hij stond op uit zijn zittende positie en wierp de kitten voor hem een vriendelijke blik. "Ik ben Lightningkit en dit is mijn zusje Runningkit, wie ben jij?" Hij stelde zijn zusje ook meteen voor, denkend dat ze het niet erg zou vinden.

"Nou.. euh.. ik heb haar de afgelopen dagen eens bekeken. Ze vind haar werk duidelijk leuker dan bij ons zijn en.. daaruit heb ik mijn conclusie getrokken. Want ik heb er echt goed naar gekeken! Ik ben zelfs naar haar toe gegaan om te vragen of ze met me wou spelen, en toen zei ze simpelweg dat ze het te druk had!" Ze drukte haar oortjes weer wat dichter tegen haar kop en keek wat verdrietig naar haar pootjes. Een andere kitten verscheen en Lightingkit stelde zich vrolijk voor, maar Runningkit gaf enkel een vaag knikje toen ze werd begroet. Niemand mocht haar zien huilen..

Kort wierp hij een snelle blik op Runningkit. Waarschijnlijk had hij haar gebroken met de woorden die hij had gesproken over hun moeder, over hoe egoïstisch ze wel niet was. Zijn blik gleed echter weer terug naar de zwart met witte poes voor hem. "Arcanekit," Arcanekit, zo heette deze kitten dan. Hij prentte de geur en naam van de kitten goed in zijn hoofd, misschien dat hij haar ooit nog wel kon gebruiken. "Zijn jullie de kittens van Shrewstar?" Even wiebelde hij met zijn oren, terwijl hij met zijn staart Runningkit aantikte, als teken dat ze gewoon normaal moesten doen over dat Shrewstar hun moeder was. "Ja, dat is ze." Zei hij neutraal. "Wie zijn jouw ouders?" Miauwde hij vervolgens, om het gesprek een beetje te veranderen, hij wilde niet meer over Shrewstar praten, niet nu hij zijn zusje net iets wijs had gemaakt.

Haar ogen vonden het mosballetje waar ze net nog mee had willen spelen, maar het leek nu zo'n stom ding. De zwart witte kitten stelde zich voor en Runningkit kwam erachter dat ze Arcanekit heette. "Zijn jullie de kittens van Shrewstar?" Ze drukte haar oren wat meer tegen haar nek en draaide haar kop nog wat meer weg. Plots voelde ze de staart van haar broertje en wierp ze hem een verdrietige blik. "Ja, dat is ze." De neutrale stem deed haar even schrikken. Waarom zou hij de eer van hun moeder willen beschermen als ze hen niet eens wilde? "Wie zijn jouw ouders?" Een ander onderwerp brak aan en daar was ze dankbaar voor. Alsnog hield ze haar kaken op elkaar geklemd.

Toen Runningkit hem een droevige blik toewierp, keek hij haar aan alsof hij wilde zeggen dat het hem speet dat hij er niks over had gezegd. Hij wilde niet dat iedereen het wist, dan zou Shrewstar hierachter kunnen komen en dat was niet wat hij wilde. "Mijn mama is Psychevoice.. maar wie mijn papa is weet ik.. niet?" Hij knikte enkel, geen verder antwoord, zijn blik nog steeds op Runningkit gericht. Rustig keerde hij zijn ogen weer op Arcanekit. "Heb je nog meer broertjes en zusjes?" Hij wilde niet dat het zo lang stil bleef en hij wilde eigenlijk dat de kitten weg zou gaan en hij met zijn zusje kon praten, om haar nog meer tegen haar eigen moeder op te zetten.

Runningkit schudde haar kop als antwoord op Runningkit's blik en keek weer naar de grond. "Mijn mama is Psychevoice.. maar wie mijn papa is weet ik.. niet?" Tot nu toe had ze de blik van Lightningkit voelen branden op haar zwart witte vacht. "Heb je nog meer broertjes en zusjes?" Het gesprek ging verder en Runningkit werd zelf steeds overbodiger. "Uhm.. ik denk dat ik maar ga." Mompelde ze stilletjes en gaf een knikje naar de twee kittens en liep toen langzaam naar een mosnest achterin de Nursery waar ze ging liggen en haar ogen sloot.

OOC; Running is out (':

"Uhm.. ik denk dat ik maar ga." Mompelde zijn zusje. Geschrokken sprong hij op. "M-maar Runningkit!" Miauwde hij, hij wilde het liefst dat ze ook erbij was. Zijn blik gleed vervolgens naar zijn poten waarna hij kort zuchtte en weer omhoog keek naar Arcanekit; wachtend op een antwoord van hem.