Just taking a peek at my home to-be..

Langzaam nu, heeel langzaam. Voorzichtig maneuvreerde het kleine katertje langs alle grote imponerende lijven van de warriors van Shadowclan. Zijn hart bonkte zo luid dat hij zeker wist dat ze het hoorden, maar dat compenseerde hij met zijn nu-al-goede sluiptechniek. Niemand mocht hem zien. Niemand.
Dit voornemen werd ruw verstoord toen hij per ongeluk boven op de staart van één van de katten ging staan, met zijn hart in zijn keel vloog hij naar buiten, niet oplettende hoeveel andere hij wakker maakte. Daar ging hij zitten, relaxed, en oplettend, dat als er een warrior aankwam, hij kon vragen wat er aan de hand was. Als het nu maar niet vader was, want liegen tegen zijn ouders vond hij altijd zo lastig... Ach, wat zat hij zich zorgen te maken, het maakte toch zeker niets uit, elke kitten deed weleens iets zoals dit. Hij was er gewoon vroeg mee, toch?

~ Darkclaw

Rustig en ontspannen lag de grote, donkere kater een eindje van de den af. Het puntje van zijn staart ging langzaam, zachtjes op en neer en zijn ogen waren ietwat samengekenpen, half dicht. Dark vond het in de den veels te druk om te gaan liggen en zo lang het weer buiten nog aangenaam was, zocht hij zijn rust buiten wel op. Met zijn twee verschillend kleurende ogen volgde hij elke kat die de den in en uit liep. Zodra zijn blik op een klein figuurtje viel, opende hij zijn ogen helemaal. Het kleintje deed duidelijk zijn best om de den zo onopgemerkt mogelijk te betreden. Kort grijnsde de kater. Het kleintje verdween de den in en daardoor ook meteen uit zijn zicht, waardoor Dark zijn ogen weer half liet dichtvallen en zijn kop ontspannend op zijn voorpoten legde.
Maar zo snel als het kleintje verdwenen was kwam hij ook al weer naar buiten. De kater tilde zijn vorse kop weer op en keek hoe het kleintje zijn kant op gerent kwam. Het mannetje ging niet heel erg ver van hem af zitten en nogmaals grijnsde Dark. "Ben je gesnapt?" Vroeg hij met zijn lage, ietwat schorre stem. De kitten had hem waarschijnlijk niet zien liggen, aangezien zijn donkere vacht niet opviel in de duisternis. Enkel zijn ogen waren echt goed zichtbaar.

"Ben je gesnapt?" Hij sprong op, zich er akelig van bewust dat zijn vacht ook opsprong van de schrik. "N-N-Nee, volgens mij niet..." Hij bekeek de ander wat beter, en besloot dat er geen directe dreiging was. De warrior die tegenover hem lag was verdwenen in de duisternis, alleen zijn ogen waren te zien. Maar dat was genoeg om naar te kijken. Zoiets had de kitten nog nooit gezien! Ze waren twee verschillende kleuren. Meteen vermande Tallkit zich, en nam zijn gebruikelijke hooghartige houding weer aan. "Wie bent u?" Zei hij met zijn forse stem, die meer gezag uitklonk dan de stem waarmee de kater zojuist had gepraat.

Het kleine katertje was zich rot geschrokken en had Dark duidelijk niet opgemerkt. De donkere lippen van de kater krulde nog iets verder omhoog, waarbij hij kort zijn blik naar de den wende. "N-N-Nee, volgens mij niet..." De stem van het diertje liet Dark zijn aandacht weer op hem richten en kort hield hij zijn kop iets scheef, zodat het diertje in zijn rechter zichtsveld viel. "Waarom kwam je dan zo haastig naar buiten gerent? Bang dat je pappie je straft?" De neerbuiging in zijn stem was zeker te horen en rustig keek de donkere kater het kleintje aan. Het ding leek zichzelf weer te herpakken en kreeg een hooghartige houding, waardoor Dark zuchtte. "Wie bent u?" Vroeg het katertje met een forse stem. Even was de kater stil. "Darkclaw." De naam kwam er met trots en eer uit, hoewel zijn stem laag en ietwat schor bleef. Je kon duidelijk merken dat hij trots was op zijn naam, op wie hij was. En waarom zou hij ook niet? Hij had de looks, de skils en ja. Eigenlijk was hij gewoon één en al perfectie. "En wie mag jij dan wel niet zijn?"

Zijn vacht begon op te staan, maar hij forceerde het om plat te blijven. Wie dacht die kater wel niet dat 'ie was?! "Als je het echt wilt weten," zei hij hooghartig tegen de ander. "Ik stond op iemands staart, en vond dat onbeleefd van mezelf, dus ben ik weggegaan." Het was misschien niet helemaal waar, maar ook niet helemaal niet waar. De kater heette Darkclaw, een naam om in je geheugen gegrift te houden, dat kon je zien. Wat een trots beest, ik ben blij dat ik niet zo ben dacht de kitten bij zichzelf toen hij de hooghartige stem hoorde. Ineens vroeg de kater naar zijn naam, ha! Alsof Tallkit die zomaar zou gaan lopen uitdelen. Hij snoof minachtend "Vanwaar de interesse?"

De grote, donkere kater zag dat het kleintje zijn haren overreind stonden en dat liet hem toch wel grijnzen. Het had pit, dat zeker. "Als je het echt wilt weten," Het was haast grappig om zo'n kleintje al zo'n toon te horen hebben. Ik stond op iemands staart, en vond dat onbeleefd van mezelf, dus ben ik weggegaan." Dark knikte kort, wende zijn blik nogmaals van het katje af. "Maar je was wel zo onbeleefd om niet eventjes sorry te zeggen?" Vroeg de kater, al was het niet echt een vraag. Eerder een vaststelling. Hij draaide zijn grove kop iets om het kleintje nogmaals goed in zich op te nemen. Ergens kwam hij hem bekend voor, maar Dark kon zo snel niet plaatsen waarvan. "Vanwaar de interesse?" Snoof het kleintje minachtend. De kater lachte kort. Door zijn lage, ietwat schorre stem klonk de lach kill en zelfs wat vals. "Nu ik je dus niet bij je naam kan aanspreken, zal ik je wel gewoon Kleintje noemen." Hij sprak 'Kleintje' neerbuigend en wat beledigend uit. Niet dat het zo'n hele erge belediging was, het katje was immers klein.

De kleine kater reageerde niet op de sneerende opmerking of hij zijn excuses wel aangeboden had. Hoe had dat ook gekund? Niet dus. Hij had gedaan wat hij kon, punt uit. De volgende opmerking van de kater nam hij echter minder goed op. Hij? Klein? Niet waar! Furieus sprong hij overeind en zette een paar stappen in de richting van de zwarte kater. Hij mocht dan klein zijn, maar zijn houding straalde trots en macht uit. Iets wat niet erg veel kittens hadden. Het boze was iets wat wel vaker voorkwam, maar het maakte Tallkit niets uit, hij had het van zn vader Wolftail, en was er dus trots op. "Hey 'weirdoog' pas maar op, mijn vader, en ik, lusten je rauw!" Boos keek hij naar de kater, maar voelde toen een soort walging van dat hij serieus 'weirdoog' had gezegd. Niet dat hij zijn excuses aan zou bieden, daar was de kleine te trots voor. Maar opnieuw doen? Dat niet.

Onderwerp: Re: Just taking a peek at my home to-be..