I think I found a flower in a field of weeds

Zwijgend keek Honeyspots omhoog naar de hemel die asgrauw was. Een waterig zonnetje had zich verscholen achter alle wolken die zich bij elkaar gepakt hadden als één grote onheilspellende deken. De wind stond sterk vanuit het oosten en rukte hard aan Honeyspots haar lange vacht. Om haar heen was het stil, op het gieren van de wind na natuurlijk. En het was kalmerend. Ze moest toegeven dat de hooglanden niet haar favoriete plek waren. Er was geen water! En het was er té open. Natuurlijk was hier zo veel manen geleden ook het incident geweest met de tweebenen waardoor ze zeker meer dan zes manen hier ver weg van was gebleven. Maar nu vond ze hier kalmte en rust. Het zou nog maar één maan zijn tot haar kits leerling werden en ze weer haar eigen mosnest voor zichzelf had. Dat was maar goed ook want ze waren bijna al te groot voor de kraamkamer. Alle kleinere kits hadden bijna geen plek! Honeyspots zakte door haar poten en gaf haar voorpoot wat elegante likken terwijl ze genoot van de rust. Dagen als dit waren speciaal en zeldzaam. Al snel zou de sneeuw komen en dan zou de rivier dicht vriezen. Je moest maar hopen en bidden dat de goden genadig waren deze keer. Maar dat waren ze natuurlijk nooit. Honeyspots had haar vertrouwen in StarClan verloren manen geleden en vond het nog steeds een punt van discussie of ze nu wel of niet moest geloven. Ze wist zeker dat ze dat nu niet meer deed. Ze waren er nooit als ze nodig waren en ze waren zo wreed om allerlei rampen te laten gebeuren. Welke god deed dat nu? Plotseling leek het alsof ze een aanwezigheid voelde. Iets wat haar één keer eerder was gebeurd. Met één speciale kat. Ze keek langzaam om en zag Graverobber. Haar blik verstrakte en ze keek hem vuil aan. ”Heb je me gevolgd?” Vroeg ze geheel onvriendelijk.

- Graverobber

Zijn pootstappen waren zwaar doch geruisloos terwijl hij door het territorium heenliep. Met een vlotte gracieusheid wist Graverobber zichzelf snel voort te bewegen en zichzelf toch nog steeds met een zekere sierlijkheid te dragen. De zwart met witte kater bleef in de schaduwen, zijn camouflage tip-top in orde houdende op deze manier, totdat een zekere geur zijn neusvleugels binnendreef en hem onwillekeurig liet grijnzen. De vorige ontmoeting met Honeyspots was een zekere bron van vermaak geweest en hij wist zeker dat ze hem deze keer niet teleur zou stellen. De kater hield even halt en daarna boog zijn pad af, het geurspoor volgende. Al vlug genoeg kwam de poes in beeld en Graverobber deed niet de moeite om stil of geruisloos te doen. De toon van de poes was onvriendelijk toen ze hem aansprak. Rustig stapte de kater uit de struiken met een onvervalste zelfverzekerdheid. "Oh dear Little Lady," Begroette hij haar met zijn diepe basstem en grijns, "Niet de hele wereld draait om je.. en het territorium is zeker niet van jou alleen." Wees hij haar rustig terecht. Liet haar maar denken dat het puur toeval, nee zelfs het lot was, dat ze elkaar hier weer troffen. En misschien was dat ook wel zo.

Honeyspots’ kaak verstrakte bij zijn vlugge en sterke reactie. Ze was bijna vergeten waarom ze hem niet mocht. Maar bij zijn eerste woorden was dat al weer ruim duidelijk. Mentaal schoot ze een schiet gebedje dat hij snel weg zou gaan. Het was meer die vreselijke manier waarop hij haar aansprak en het feit dat hij praktisch met elke poes in de clan in een nest gelegen had. Tenminste, daar ging ze vanuit. Geen enkele she-cat kon zijn charmes weerstaan. Zij was geen ‘Geen Enkele’. ‘Niet de hele wereld draait om je.. en het territorium is zeker niet van jou alleen’ Ze vernauwde haar ogen iets en keek toen maar weg. “Dat is heel observant van je” Miauwde ze enkel en ze vouwde haar staart om haar voorpoten in een soort beschermend gevaar. Graverobber zijn aanwezigheid maakte haar nerveus en gaf haar altijd een vreemd gevoel. Creep. “Hoe is jouw dag verlopen tot nu toe? Nog veel she-cats gescoord?” Vroeg ze nonchalant in een poging hem ergens te raken al was haar toon iets milder geworden.

Do you call my name
Do you stain my brain
My eyes are blurry and I can't see you anymore
Do you call my name
Do you breed my pain
My heart is bloody and I can't take it anymore

Hij zag dat haar lippen zich strakker aanspanden en genoot mentaal van de reactie. Prachtig om te weten dat hij nog steeds dezelfde uitwerking op haar had. Dit voedde zijn vertrouwen in zichzelf en liet hem alleen maar een klein beetje breder grijnzen. Dit kon nog wel eens lollig worden... Rustig verliet hij de struiken, de spieren rimpelden onder zijn zwart met witte pels en zijn blik was gericht alsof hij een prooidier in de gaten hield. Om eerlijk te zijn, was zij ook het onwillige prooidier voor hem. Een teer, jong vogeltje, klaar om in de val gelokt te worden., ingesloten door de machtige klauwen van de jager. Zijn tong ging eventjes langs zijn lippen en bevochtigde deze en op een vossenlengte afstand hield hij halt. De arrogante grijns was niet van zijn lippen verdwenen. Bring. It. On. "Ach.. Mijn dag is helemaal goed gekomen nu.." Draalde hij rustig, "En wie ben ik om de privé affaires van she-cats in de clan te te delen? Little lady?" Zijn bijnaam voor haar hield hij aan, hij was dan ook groter dan zij was. Het was een spelletje van dominantie. Iemand laten geloven dat hij of zij klein was. In werkelijkheid had hij nog nooit een she-cat gescoord op het vlak waarop zij dacht. Er liepen immers geen kittens van hem in de clan rond, niet?

Honeyspots keek zwijgzaam toe terwijl Graverobber toenadering zocht. Ondertussen deed ze haar best om haar geduld voor een keertje te bewaren. Hij had haar bij hun eerste ontmoeting getroffen in een slechte bui die er alleen maar erger op werd naarmaten hij door ging met zijn .. wat het ook mocht wezen dat hij deed. Ze sloeg desondanks wat geïrriteerd met haar staart heen en weer en stonden haar oren iets meer naar achteren dan normaal. "Een dwaas" Reageerde ze rustig. Tevreden met haar neutrale reactie ging ze verzitten. "Hou je van regen, want het gaat zo los barsten denk ik?" Zei ze koppig om van onderwerp te veranderen die ze zelf in eerste instantie was begonnen. Ze wist eigenlijk niet of hij ook van zwemmen hield. Ze hoopte van wel want hij was tenslotte een RiverClan kat, nietwaar? Daar stond tegen over dat er wat uitzonderingen waren natuurlijk.

"Een dwaas," Reageerde de poes op een neutrale toon. Graverobber klakte eventjes met zijn tong en leek eventjes na te denken, zijn tanden ontbloot in een rustige grijns. Hierna richtte hij zijn priemende blik weer op Honeyspots. "Dan is het toch goed voor onsbeide, dat ik mezelf niet tot de dwazen reken, Little Lady," Miauwde de kater op zijn rustige maar toch geamuseerde toon. Hij nam haar helemaal in zich op, de hoop in zich houdende om haar te doen breken met alleen zijn blik. Maar hij wist zelf ook wel dat het spel niet zo makkelijk zou zijn. Het was een sterke opponent die hij tegenover zich had en die zou niet zo snel buigen onder zijn wil, laatst staan breken. "Hou je van regen, want het gaat zo losbarsten." Miauwde de poes, plotseling het onderwerp veranderende in eentje die je met iedereen wel kon bespreken. Rustig keek Graverobber naar de rollende wolken in de lucht en keek haar daarna weer aan. "Water voor de Riverclan, de bron van de rivier." Miauwde hij cryptisch, meer tegen zichzelf dan tegen zijn gesprekspartner. "Ik heb geen moeite met regen, mijn pels droogt vanzelf wel weer. En jij dan, Little lady, durf jij het hemelwater te trotseren?"

Onderwerp: Re: I think I found a flower in a field of weeds