Young, but I'm not that bold~

I see there's life
Like a swinging vine
Swing my heart across the line
In my face there's flashing signs
Seek it out and yee shall find

Old, but I'm not that old
Young, but I'm not that bold
And I don't think the world is sold
I'm just doing what we're told

{Open}

Wonderland keek omhoog naar de overtrekkende vogels. Ze had zichzelf al een tijdje tussen de takken van een boom genesteld. Toen ze eenmaal had geleerd hoe ze in bomen moest klimmen, deed ze dit ook steeds vaker. Ze liet haar oortjes lichtjes hangen. Net zoals dat de volgens vertrokken, leken al haar goede vrienden uit haar leven te verdwijnen. Ondanks dat ze een dromer was, kon ze wel degelijk eenzaam zijn. Ze zuchtte zachtjes en krulde haar staart om haar lichaam heen. Hierna viel haar blik op de struiken die onderaan de boom begonnen te bewegen en zette ze zichzelf licht schrap. Gezelschap?

Rustig liep een zwart-witte kater door de bomen met een muisje in zijn bek. De muis had hij net gevangen en Sharppaw was nu aan het twijfelen of hij die naar het kamp zou brengen of niet. Ergens wou Sharppaw zijn prooi zo snel mogelijk naar de hongerige katten brengen maar aan de andere kant wou de kater het niet riskeren om zijn moeder tegen te komen. Hij wou zijn moeder pas tegenkomen als hij er klaar voor zou zijn en dat kon nog wel even duren. Of heel kort, Sharppaw wist het niet. Rustig duwde de kater zich door een struik heen en bleef toen staan. Naar het kamp gaan of niet? Sharppaw bleef even denken tot een bekende geur zijn geurklieren binnendrong. Op het begin had hij de geur niet gemerkt door het dode diertje dat tussen zijn kaken was maar na even op dezelfde plek te hebben gestaan rook hij een andere kat. En niet zomaar zijn kat, zijn mentor. Rustig legde de gespierde kater zijn muisje op de grond en keek van links naar rechts maar nergens zag hij zijn mentor of een andere kat. Waar zou ze zijn? Sharppaw was er zeker van dat de geur erg vers was. Zo vers dat hij wel kon zweren dat ze voor hem zou staan, maar toch stond daar niemand.

Wonderland richtte haar blik naar beneden, waar haar apprentice verscheen. Ze kon een zucht nauwelijks onderdrukken. Ze snapte dat training essentieel was, maar ze had de laatste tijd al heel wat uren gespendeerd aan de training van de jonge Sharppaw en had eventjes een moment voor zichzelf nodig. Ze kroop daarom wat verder weg tussen de bladeren. Als hij zou laten zien wat hij geleerd had en haar kon vinden, dan zou ze er misschien verder over kunnen praten, maar voor nu heerste het gevoel dat ze alleen wilde zijn nog steeds. Als de apprentice zich afvroeg waarom ze niet meteen naar beneden kwam, zou ze hem nog altijd kunnen vertellen dat het een test was, of niet?

Verward bleef de kater heen en weer kijken tot hij er duizelig van werd en wel moest stoppen als hij niet om wou vallen. Sharppaw was nu wel echt nieuwsgierig naar hoe het kwam dat de geur vers bleef maar hij zijn mentor niet kon zien. Nieuwsgierigheid... Het eerste gevoel anders dan verwarring en verdriet dat hij heeft gehad sinds hij erachter kwam dat Wolftail zijn vader is. De zwart-witte apprentice moest even zuchten. Voor een moment was hij vergeten over zijn dilemma over het kamp binnen gaan of niet. Even was hij vergeten over Wolftail en Shrewstar. En het belangrijkste, even was hij vergeten over zijn verwarring. Maar nu waren al die gedachte en gevoelens weer terug. Langzaam richtte de kater zijn blik weer op de muis voor zich. Wat moest hij doen? Naar het kamp of begraven en later ophalen en meenemen? Na even nagedacht te hebben besloot de kater de muis te begraven om het dat later op te halen. Traag maakte de kater een kleine kuil waar hij de muis in legde om het vervolgens te begraven. Maar omdat de kater niet direct ergens heen wou sprinten om wat te vangen ging hij maar met een diepe zucht liggen naast de boom waar zijn mentor in zat zonder dat Sharppaw het wist. Sloom legde de kater zijn kop op zijn witte voorpoten met zijn blik gericht op ene grote boom. Maar in de plaats van ene gewone boom leek deze boom anders te zijn, de schors was anders...Alsof een kat zijn nagels erin had gedaan. Ineens schoot een idee zijn kop binnen. Wat als zijn mentor de boom nou was ingeklommen. Sharppaw zelf had het een keer geprobeerd maar toen was het niet gelukt. Wat als het zijn mentor wel was gelukt? Traag richte de kater zijn blik op de honderden takken boven hem op zoek naar iets dat zou aanwijzen dat zijn mentor daar zat. En ja hoor, daar zag hij een stukje staart die duidelijk bij een kat hoorde. Toch bleef Sharppaw liggen.

Met haar ogen vernauwd keek Wonderland naar beneden. Met haar tortoiseshell en white pels mixte ze mooi met de herfstkleuren van de boom. Ze was niet vaak blij met haar pels, maar op dit moment wel. Toch kon ze niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was of haar apprentice haar kon vinden of niet. Het zou zeker een grote en goede stap zijn in de training... Maar goed. Ze moest niet teveel gaan fantaseren. Maar ja hoor, de kater keek omhoog. Toch bleef Wonderland rustig wachten, al vonkte er een zekere trots in haar hart omhoog dat haar apprentice haar gevonden had. Het was zeker een goed probleem oplossend vermogen. Maar zou hij bij zijn keuze staan of zou hij aan zichzelf gaan twijfelen? Roerloos bleef de poes zitten, wachtende op hoe het zich ging ontvouwen.

Met zijn groene ogen nog steeds op de takken boven zich gericht ging de kater rechtop zitten zodat zijn nek geen pijn zou doen na een tijdje. Langzaamaan begon de kater zijn mentor steeds beter af te scheiden van de bladeren die haar omsingelde. Toch was het soms moeilijk om de vorm van zijn mentor vast te stellen door haar vacht kleuren die zo goed mixte met de leaf-fall kleuren. Maar uiteindelijk kon hij zijn mentor goed en duidelijk zien. Toch zei de kater niets, Sharppaw wou niet dat zijn mentor doorhad hoe hij zich voelde, straks zou ze het aan zijn moeder vertellen. Tot nu toe had de apprentice zijn best gedaan om er normaal uit te zien in de buurt van Wonderland maar dat lukte niet altijd zo goed en soms was hij veel te rustig maar hij hoopte maar dat zijn mentor dat gewoon zag als deel van het volwassener worden van een apprentice.

Een lichte frons tekende haar gelaat toen ze zag dat de apprentice vervolgens zijn blik wel op haar gericht hield, maar niks zei. Dat was toch wel frappant wat haar betrof. Maar toch had ze geen zin om de stilte te doorbreken. Nee, haar nieuwsgierigheid was gewekt naar het gedrag van haar apprentice. Ze ging dan ook wat gemakkelijker liggen en nam de tijd. Het zou haar benieuwen of hij de stilte wilde doorbreken of niet. Haar ogen, zo groen als de bladeren van groenblad, fixeerden zich op het zwart witte katertje en ze wist zeker dat hij haar ook al gezien moest hebben.

{Hoe lang kunnen we dit volhouden?xD}

Sharppaw had nog steeds zijn groene ogen gericht op de poes die boven hem in de takken zat. Toch zei hij niet, wat zou hij moeten zeggen. Natuurlijk was een simpele hallo goed genoeg maar toch kon de kater zich er niet toe brengen om dat woord over zijn lippen te krijgen. Het enige waar hij aan kon denken was het feit dat er de mogelijkheid was dat zijn stem anders zou klinken dan zijn hypere en blije zelf die hij ondertussen was verloren. Dus bleef Sharppaw maar stil en zei hij niets. Zo bleef Sharppaw naar zijn mentor kijken tot een geluid zijn oren bereikte. Het was duidelijk te zacht om een kat te zijn dus het moest wel een konijn ofzo zijn, toch? Voor de zekerheid opende de kater zijn bek een beetje om verschillende geuren zijn geurklieren te laten bereiken. En ja hoor, daar zat een verse, sterke geur van konijn tussen. Even twijfelde de kater of hij het konijn zou vangen of niet maar toen besloot hij toch van wel. De clan moest namelijk eten. Langzaam stond de kater op en volgde hij het geluid en de geur richting de struiken. Even verdween hij erin om er vervolgens na een tijd weer doorheen te komen met een bruin konijn. Het konijn was niet dik maar ook niet mager dus de clan zou er wel iets aan hebben, of dat hoopte hij toch. Alweer twijfelde de kater of hij zijn vangst zou brengen naar het kamp of niet. Even bleef de kater met zijn groene ogen in de richting van het camp staren maar alweer bedacht de kater dat hij het eten later zou brengen. Dus begroef hij het konijn naast de muis en ging hij weer zitten. Rustig dwaalde zijn blik de boom weer in waar zijn mentor zat.

-I don't know xd

Onderwerp: Re: Young, but I'm not that bold~