Am I invisible for you? [SPT] (Blackbird)

Swiftfur zat in het kamp. Ze was net terug van de dawn patrol. De poes zag dat Blackbird uit de warriors den kwam. De poes had al een tijdje een crush op de kater. Maar ze wist niet of hij haar ook zag zitten. Verliefd keek ze naar de kater. Ze zuchtte en sloeg haar ogen neer. "Ik ben toch waarschijnlijk onzichtbaar voor hem." dacht ze treurig.

De zwart-witte kater liep met grote passen de warriors den uit. Het was een koude dag, en door het vlakke landschap van het windclan territory werd de wind nergens door tegengehouden. Hij rilde kort, en liep naar de prooistapel toe. Hij zag dat de duif die hij gisteren had gevangen er nog steeds lag. Sommige katten vonden hem eng, daarom aten ze niets van zijn prooi. Hij besloot het zelf maar op te eten, dus hij pakte het met zijn tanden tussen de twee eekhoorns uit. Precies toen hij een hap wou nemen, zag hij Swiftfur, een Windclan poes zitten. Ze keek zijn kant op. Blackbird had gehoord dat ze hem leuk vond, maar je moest nooit vertrouwen op de dingen die anderen tegen je zeiden. Alhoewel... De blik waarmee ze naar hem keek... Hij kreeg plots een beeld voor zijn geestesoog wat zijn kitten-idee van een warrior zijn inhield. Vechten, beroemd zijn, jagen, een familie hebben... Kort keek hij achterom naar Swiftfur. Ze was een knappe poes. Maar een rilling ging door hem heen. Geen enkele poes zou iets met hem willen. Hij was vaak depressief, en vreemd. Hij was niets waard. Opeens voelde hij een soort haat tegenover de poes achter zich. Ze had waarschijnlijk nooit geweten hoe het voelde om alleen te zijn. Om iedereen te verliezen. Hij knarste zijn tanden. Misschien... zou ze hem kunnen begrijpen... als ze dezelfde pijn voelde...

Swiftfur liep naar de freshkill pile. Ze pakte een eekhoorn en legde hem voor haar poten. "Hey." zei ze verlegen. De poes ging zitten en at haar eekhoorn op. Ze keek naar haar poten en was in gedachten verzonken.
(flut)

Plots stond Swiftfur op. Blackbird zag vanuit zijn ooghoeken hoe ze opstond en naar hem toeliep. Langzaam, heel langzaam begon een plannetje zich uit te werken in zijn hoofd. De poes, die net zo zwart-wit was als hij. Kort voelde hij een steek van jaloezie op de manier waarop ze -ookal was ze duidelijk zenuwachtig- nonchalant en zonder zorgen bij de prooistapel ging zitten. De poes keek zoekend rond, en koos een eekhoorn die ze begon op te eten. Plots keek de poes naar hem. 'Hey' zei ze, iewat verlegen. Blackbird knikte dat hij haar verstaan had. 'Ook hallo' mauwde hij op zijn gebruikelijke rustige manier. Hij at rustig verder. Toen hij zijn duif ophad, ging hij staan en likte wat heidezand van zijn schouder. Hij keek naar Swiftfur. 'Zou je mee willen om te jagen?' zei hij. Hij sloeg zijn staart rond zijn achterpoot, wachtend op haar antwoord. Het plannetje in zijn hoofd werd ietsje uitgebreid.

Blackbird knikte naar haar. "Ook hallo." zei hij rustig. De kater at rustig verder. Toen hij klaar was ging hij rechtstaan. Hij keek naar haar. Swiftfur moest haar best doen om niet te blozen. "Zou je mee willen om te jagen?" vroeg hij. De kater sloeg zijn staart rond zijn achterpoot. "Ja graag." antwoordde ze wat verbaasd. De zwart-witte poes ging rechtstaan. "Waar gaan we jagen?" vroeg ze aan de kater. Ze wachtte op de kater zijn antwoord.

'Ja, graag.' antwoordde Swiftfur wat verbaasd. Ze stond op en keek Blackbird aan. 'Waar gaan we jagen?' vroeg ze aan hem. Blackbird keek even schuin naar de grond. Darn it, daar had hij nog niet aan gedacht. 'Uhm... Wat denk je van de velden rond het kamp?' opperde hij. Blackbird had écht geen zin om ver weg te gaan... Hij zou waarschijnlijk alleen maar verdwaald raken. Niet veel dingen zaten hem mee vandaag, tenslotte... De zwart-witte kater slikte kort, zijn keel was kurkdroog. Waarschijnlijk door de vogel. Maargoed. Hij deed al vast een paar stappen richting de uitgang van het kamp, waarna hij schuin achterom keek, wachtend op het antwoord van Swiftfur, zijn zwart-witte clanmate.

-Sorry, laat ^^"

"Uhm... Wat denk je van de velden rond het kamp?" stelde de kater voor. "Ja is goed." antwoordde Swiftfur. De kater liep naar de kampingang en keek schuin achterom wachtend op haar. De zwart-witte poes kwam naar de kater toegestapt. Ze moest haar best niet doen om te glimlachen van blijheid.
OCC: geeft niet hoor,ik vergeet het ook soms

"Ja is goed." zei de gevlekte poes zachtjes. Blackbird keek achterom, kijkend of Swiftfur volgde. Nog voordat hij kon knipperen met zijn ogen stapte ze al naar hem toe. Swiftfur glimlachte blij naar hem, alhoewel ze haar best deed dat niet te doen. Samen trippelden ze het kamp uit, op weg naar de velden rond het kamp. Blackbird keek omhoog naar de witte lucht, waar een paar diepzwarte merels luid kwetterend om elkaar heen dartelden. De zwarte kater zuchtte. Hij wou soms dat hij zelf een blackbird, een merel, kon zijn om dan weg te vliegen, naar een plaats waar alles goed was. Nu was de lucht dichtbewolkt, en een koude wind raasde door het dorre gras. Hij stond stil, en keek rond of er toevallig wat prooi in de buurt was.

Samen stapten de 2 katten naar buiten op weg naar de velden. Blackbird keek naar de lucht toen er merels voorbij vlogen. De kater zuchtte. Swiftfur wist niet goed of ze moest vragen of alles oké was of niet. Ze waagde het toch maar. "Is er iets?"vroeg ze op een kalme en voorzichtige toon. De kater stond stil en keek of er prooi in de buurt was. "Dat had ik beter niet kunnen vragen." dacht de zwart-witte poes. Ze zag een konijn op een paar staart-lengtes van hun voorbij springen. Ze deed teken naar Blackbird dat zij zou proberen het konijn te vangen.

De zwart-witte kater keek naar het wuivende gras, en trippelde verder. "Is er iets?" vroeg de poes naast hem. Blackbird zuchtte en schudde zijn brede kop. 'Nee, nee er is niets' zei hij zachtjes. Hij zag dat de blauwogige poes plotseling stilstond. Haar ogen staarden ergens naar, en toen de kater naast haar haar blik volgde zag hij een klein, springend konijn tussen het taaie gras zitten; een paar staartlengtes van hem af. Blackbird zuchtte en rolde zijn ogen, -natuurlijk, de clan ging zeker weer voor- en keek naar het staart-teken dat Swiftfur had gegeven. Even keek hij met een vreemde blik naar haar, waarna hij besefte dat ze bedoelde dat zij erachteraan ging. Blackbird haalde diep adem, en ging zitten met zijn staart rond zijn poten toen de poes wegsprong, achter het konijn aan. Hij vroeg zich af of ze het zou vangen.

"Nee, nee er is niets." zei de kater zachtjes. Een konijn sprong voorbij op een paar staart-lengtes van de katten. Swiftfur deed teken dat zij zou proberen het konijn te vangen. De zwart-witte kater ging zitten met zijn staart rond zijn poten. Swiftfur sprong weg achter het konijn aan. Maar het konijn had haar horen aankomen en sprong weg. Het konijn glipte net weg uit haar poten. Rustig stapte ze terug naar Blackbird. "Heb je dat gezien,ik had hem bijna." zei ze vriendelijk tegen de kater.

We're lost in the playground,
Late night nostalgia,
open the sky for me, now.

Blackbird zag met zijn gifgele ogen hoe de poes wegsprong, achter het witte konijntje aan. Hij lette niet echt in het bijzonder op, meer keek hij naar de lucht die langzaam verduisterde. Een druppel kwam neer op zijn voorhoofd. Het gaat vast regenen, net zoals gister, bedacht hij met tegenzin. Verdorie, hij had écht geen zin in weer zo'n vreselijk regenachtige dag. Hij hield van regen, maar teveel van het goede was ook niet prettig. Hij richtte zijn aandacht weer op de kluit helmgras waarin Swiftfur, de Windclan warrior was verdwenen. De gevlekte poes sprong op het konijn, maar het beestje had haar voetstappen gehoord en sprong vlak onder haar poten weg, naar de heuvels. De kleine pootjes van het beestje roffelden over de grond toen hij verdween achter een duindoorn-struik. Het witte vachtje van het beestje was niet meer te zien tussen de feloranje bessen die de struik droeg.

Blackbird keek met een lege blik in zijn ogen om. Rustig kwam Swiftfur naar hem toegestapt, met grote passen. "Heb je dat gezien,ik had hem bijna." mauwde Swiftfur naar hem, vriendelijk. Blackbird keek weg, en knikte. Hij had het inderdaad gezien. Plots gingen zijn oren recht omhoog. Hij had iets gehoord... wat was dat geweest? De kater versmalde zijn gele ogen, en tuurde het territorium af. Hij zag een vreemd figuur over het territorium stappen, en zelfs vanaf hier kon Blackbird ruiken dat het geen Windclan was. Hij ging weer rustig zitten. Hij keek hoe de kat wegtrippelde naar het Thunderclan territory. Het maakte hem de laatste tijd niet meer zoveel uit wat katten uit andere clans deden. Hij zou dit niet rapporteren aan Everstar, nee, hij liet die vreemdeling gewoon maar zijn gang gaan. Hij had geen zin in een gesprek met die stomme leader... [/font]

Blackbird keek weg en knikte. Plots gingen zijn oren omhoog. De kater tuurde het territorium af. Swiftfur keek in de richting waarin de kater keek. Ze zag een kat over hun territorium stappen en het was geen windclan warrior. De kater ging weer rustig zitten. "Zouden we dit niet aan Everstar moeten rapporteren?" dacht Swiftfur.

Het was niet moeilijk te zien dat Swiftfur eraan dacht om dit voorval aan Everstar te rapporteren. 'Als je maar niet denkt dat ik dit aan Everstar ga zeggen' merkte hij droog op. 'Ik denk dat ze het zelf wel kan zien' Hij keek snel weer voor zich, starend over de koude, winderige vlakte. 'Waarom hebben de Windclanners dit territory gekozen? Het is niet echt beschut, moet ik zeggen' mauwde hij, meer tegen het gras dan tegen de gevlekte Swiftfur. Hij trippelde een eindje verder, naar een heuveltje.

~Flutje

"Als je maar niet denkt dat ik dit aan Everstar ga zeggen." zei de kater droog. "Ik denk dat ze zelf wel kan zien." De kater keek voor zich uit. "Waarom zeg of doe ik altijd de verkeerde dingen?" dacht Swiftfur. "Waarom hebben de Windclanners dit territory gekozen? Het is niet echt beschut, moet ik zeggen." zei Blackbird. De zwart-witte kater trippelde een eindje verder naar een heuveltje. Swiftfur liep hem achterna. "Daar heb je wel een punt over ons territory." zei de poes. Swiftfur ging zitten en keek voor haar uit. De poes had een droevige blik in haar ogen. "Hij negeert me net zoals de rest van de clan." dacht de poes triest.

Swiftfur keek hem kort aan, terwijl hij wegstapte. "Daar heb je wel een punt over ons territory." mompelde ze. Blackbird knikte. Hij volgde de poes met zijn ogen, hoe ze naast hem kwam zitten op het heuveltje. Plots kreeg de zwart-witte kater een gedachte. Heck... was er niet iets aan de hand geweest tussen Shadowclan en Windclan? Ahja... een windclanner had een Shadowclan apprentice aangevallen of iets dergelijks. Eigenlijk best stom. Hoe had dat muizenbrein van een Everstar dit niet kunnen controleren? Shrewstar leek hem niet een kat die snel zou liegen, ondanks dat haar clan een redelijk verraderlijke clan was. Eigenlijk was het dus allemaal Everstar's schuld. Ah, foxdung. En, nu zou de Windclan van alles de schuld krijgen. In een gevecht waarschijnlijk ook, ja. En, Windclanners stonden al bekend als zwakkelingen. Het zou Blackbird niets verbazen als op het moment van het gevecht hij de neiging zou krijgen om samen met Shadowclan te vechten. Het was gewoon niet eerlijk!
'Everstar heeft sowieso een niet al te handige keus gemaakt' merkte hij droogjes op. 'Ik bedoel maar... het is overduidelijk dat het Windclan's schuld is dat die apprentice nu dodelijk verwond is.' Hij ontblootte zijn scherpe nagels voor een momentje. 'Als ik Shadowclan was, zou ik Everstar hard aanpakken' voegde hij eraan toe. Niet dat ik dat sowieso níet zou doen...

"Everstar heeft sowieso een niet al te handige keus gemaakt." zei de kater droogjes. "Ik bedoel maar ... het is overduidelijk dat het Windclan's schuld is dat die apprentice nu dodelijk verwond is." De kater ontblootte kort zijn nagels. "Als ik Shadowclan was, zou ik Everstar hard aanpakken." voegde Blackbird eraan toe. "Het is toch Everstar haar schuld niet dat die apprentice verwond is." antwoordde Swiftfur. De poes wist dat ze dat niet moest zeggen maar toch deed ze het. Ze wist dat ze ruzie ging krijgen met de kater hierdoor.
OCC: weining inspiratie

Onderwerp: Re: Am I invisible for you? [SPT] (Blackbird)