Checking the borders..

{Als je post, post dan alsjeblieft wel lang }
Witte schapenwolkjes van nieuwblad bevlekten de helderblauwe lucht. Een harde bries liet het hoge gras aan de grens ruisen en ritselen. Het boog iets door, om vervolgens weer in zijn oude stand weer te keren. Maar plots boog het gras verder door, een statige zwart witte kater stapte er tussen vandaan. Niet gedeerd door de harde bries die aan zijn vacht trok ademde hij diep in, de lucht proefende, zoekend naar geuren, maar vooral geuren die hier niet thuis hoorden, opvielen. Hij rook de geuren van een shadowclan patrol die niet zo lang geleden voorbij was gekomen, maar ze waren al te ver weg om hem op te merken, en natuurlijk de geuren van zijn eigen clan, alleen de patrol was allang langs geweest. Hij was hier helemaal alleen. Hij ging zitten en keek even naar de lucht, het hemelse blauwe weerkaatste in zijn ambere ogen. 'Littlecreek,' murmelde hij zachtjes, 'Wat is er allemaal gebeurd..' Hij liet zijn kop even hangen. Het verlies van zijn medicine cat was een zware klap voor hem en de clan, maar het deed hem ook van binnen pijn. Hij wist dat hij blindelings op Littlecreek kon vertrouwen. Hij was een goede vriend verloren, een bijzonder iemand in zijn clan. Hij kneep zijn klauwen eventjes samen en het viel hem nu pas op dat hij ze had uitgeklapt. Hij zuchtte en stond weer op, spieren rimpelden onder zijn zwart witte vacht terwijl hij dat deed. De kater was nog zeker erg gespierd en slank, hij at ook meestal pas als de rest van zijn clan gevoed was. Hij stond altijd voor ze klaar, al liet hij bijna niemand echt dicht tot hem komen, hij hield altijd een afstand. Misschien kon je wel zeggen dat hij tegelijk erg op zichzelf was, geheimen bleven bij hem. Zijn hart had hij ook nog nooit weggegeven aan iemand, er was wel eens een keer een poes die nog al dol op hem was een flink aantal manen geleden, maar hij had haar toen fijntjes uitgelegd dat zijn hart aan zijn clan toe behoorde. Hij ademde de lucht nog een keer in, geen spoor van rogues. Een opluchting, hij had vaak van zijn warriors gehoord dat er rogues op het windclan terrein kwamen. Hij had ze alleen zelf nog nooit gezien. Daarom was hij hier, maar gelukkig had hij er geen gevonden. Misschien hadden de rogues het opgegeven. Hij keerde zich weer om, totdat hij geritsel hoorde, hij spitste zijn oren, hij snoof diep, het kon geen rogue zijn, hij rook een clanlucht. 'Wie is daar,' Vroeg hij kalm.

Nerveus trippelde langs de grenslijnen. Ze had Tallstars geur getraceerd. Of het het juiste moment was om hem op te zoeken wist ze niet. Haar Clanleider had het vast zwaar bij het verlies van Littlecreek, zelf kende ze de details niet. Op de een op de andere dag was hij weg. Opgenomen door Starclan. Waarom hadden ze Littlecreek zo snel afgenomen, hij was erg vriendelijk en als ze als kitten een keer verkouden was of ziek gaf hij je een geurststellend gevoel. Dat de kater er nu niet meer was gaf haar een pijnlijke steek door het hart, al kende ze de kater niet echt goed. Het was toch de Medicin cat, en bovenal een medeclanlid. Snel en soepel zigzagde ze tussen de bomen door. Ondanks haar sombere bui en het rouwen om Littlecreek vond ze dat ze optimistisch moest blijven. Om voor altijd onder een donkere wolk te leven was niks voor haar. Ze wist ook zeker dat de kater dat niet gewild zou hebben. Ergens vroeg ze zich af hoe de andere ermee omgingen, en vooral de naaste. Die zouden nog wel een tijd rouwen. Voorlopig zou ze dan maar extra goed haar best doen, nam ze zich voor. Risingpaw had al in de ochtenpatrouille gezeten en daarna had ze samen met Lionpaw de prooistapel gevuld voor de Queens. Als ze Tallstar gevonden had kon ze nog wel een ommetje maken om vers mos mee te nemen. Als de leider niet te erg van streek was tenminste. Ze wou niet dat hij nog meer dingen had waar hij zich zorgen over moest maken. In ieder geval moest hij eerst een nieuwe Medicin Cat vinden. Eigenlijk wist ze niet wie dat zou moeten worden. Ze wist dat haar grote broer Leopardstrike op die functie aasde. Hij had de kennis van de kruiden en bessen die een Medicin Cat nodig had. Ze hoopte dan ook stilletjes dat hij de rang kreeg. Al was dat misschien oneerlijk tegenove de andere Warriors.
De geur van Tallstar werd sterker en ze besloot een laatste sprintje te nemen. Haar witte pootjes zette zich af en begonnen te rennen. Het was makkelijk om de obstakels te ontwijken en al snel herkende ze het vachtpatroon van Tallstar. Haar blauwe ogen werden zo rond als manen. Als kitten zag hij er altijd machtig uit en keek ze tegen hem op. Maar als Apprentice had ze extra respect gekregen voor de leider. Nu pas realisieerdr ze zich hoe veel er gebeurd moest worden. Daar had je als kitten geen weet van. Ze hield haar kop en staart wat lager. Nu was ze nog kleiner! Van nature was ze al rank en iets te klein geweest maar ze kreeg er veel voor terug. Soms voelde ze zich wel erg klein tegenover de rest en vechten zou vast niet haar talent worden maar wie weet. Misschien onderschatte ze haarzelf.
Haar oren gingen wat omhoog toen Tallstar sprak. Had hij haar geroken?! Een briesje waaide langs haar sneeuwitte vacht. Beschaamd keek ze naar de grond. Stel dat dit niet Tallstar was maar een Rogue. Dan was ze mooi zuur geweest. Snel kwam ze tevoorschijn vanuit haar schuilplaats. 'Ik ben het Risingpaw.' Sprak ze met een vrolijke toon al voelde ze zich nog steeds dom door die stomme fout. Haar ogen keken nu onderzoeken naar de voor haar grote kater. Zou hij erg verdrietig zijn?

[Lang genoeg? Ik kan het niet zien zit op me IPod xD]

[Ja hoorxD Prima ]

Tallstar staarde naar het hoge gras, zijn ambere ogen gefixeerd zoals het een ervaren warrior betaamd. Hij kwam overeind uit zijn zittende positie, zijn spieren en bewegingen nog soepel zoals ze altijd geweest waren. Hij zou het eigenlijk nooit toegeven, maar hij was best eenzaam. De meeste warriors uit zijn clan waren jong, hadden ontzag voor hem. Zijn vrienden hadden zich al bij de sterrenclan gevoegd, tenminste, de meesten dan. Maar zijn machtspositie gaf hem afstand tot de rest, ze hadden ontzag voor hem, waren op hun hoede bij hem. Het voelde toch anders, anders dan toen hij deputy, warrior of zelfs apprentice was. Hij had wel eens terugverlangt naar zijn trainingstijd, daarom had hij ook eerst bij Fourtrees gezeten, vlak achter de windclan border. Hij had teruggedacht aan zijn eerste keer bij fourtree's, toen hij zichzelf beloofd had dat hij ooit ook op die grote zilverkleurige rots zou zitten. Nou, keek hem nu dan eens. Hij zat er elke maan, al manen lang. Maar er was iets anders, die ambitie voelde zo goed. Wat kon hij nu nog meer bereiken dan het worden van een clanleader. Ja, een zo goed mogelijke clanleader zijn, maar verder? Hij zond de patrouilles de laatste tijd zelf uit, hij had het druk, hij was moe. Hij moest misschien wat meer rust hebben. Maar hij kon het niet, al zijn energie ging naar zijn clan en daar zou het ook heen blijven gaan. Hij zou tot zijn laatste beetje energie zijn clan steunen en omhoog proberen te houden, in moeilijke, maar ook leuke tijden. Hij dacht eventjes terug aan de storm die een tijd terug door het windclan kamp had geraasd, elke kat, kit tot warrior, had geholpen het kamp herop te bouwen, de hele windclan was toen een eenheid geweest, een eenheid met een gezamelijk doel. Nu heerste er algemene onrust, allemaal dankzij de rogues die het territorium in gingen om prooi te stelen. Hij moest er iets aan doen, hij moest zijn clan beschermen en daar zou hij alles aan doen. Alles.
Nadat hij had gesproken ritselde het gras nog meer dan dat het eerst deed, En een jonge apprentice stapte tussen het gras vandaan., ze was wit met blauwe ogen. Tallstar herkende haar meteen, hij had haar niet zo lang geleden haar apprentice ceremonie gegeven notabene, het was Risingpaw. Als hij het zich goed herinnerde, was Swiftstorm haar mentor geworden. Een goede, ervaren en loyale warrior. Maar waarom was Risingpaw hier? Tallstar's staart maakte eventjes een nerveuze zwiep, was er soms iets mis in het kamp? 'Risingpaw,' Miauwde hij, toch zijn stem zo rustig mogelijk houdend, 'Waarom ben je hier? Moet je niet trainen?' Hij hield zijn kop even scheef, 'Is er iets in het kamp of is er weer iets gebeurd?' Hij had liever niet dat apprentices alleen door het territorium dwaalden, zeker niet als er zoveel rogues waren die de grenzen over staken. Een ongetrainde apprentice of nog niet voldoende getrainde is geen partij voor een volwassen rogue, dat wist hij al te goed, zelfs hij had soms nog wel eens moeite met een grote rogue. Rogues hielden zich niet aan de warriors code en vochten dus ook niet eerlijk.. Dat maakte ze in Tallstar's ogen ook zo gevaarlijk, ze waren onverwachts. Een warrior hoeft niet de doden voor een overwinning, maar rogues hielden zich niet aan die regel.

Duidelijk geen goed moment om te praten over de Rogue, concludeerde ze toen Tallstar begon te spreken. Ze fronste lichtjes. Waarom zou hij denken dat er iets mis was in het kamp? Alles was rustig toen ze was getrokken in ieder geval. De kittens waren aan het stoeien, de Warriors en Apprentices hadden altijd wel wat te doen. Nee niks waarvan ze zou denken dat het verkeerd, fout of wat dan ook was. Rustig schudde ze haar hoofd. 'Alles gaat gewoon goed hoor.' Ze glimlachte bemoedigend naar hem en keek hem weer aan. Ze wist het niet, zag ze nou iets anders aan hem? Was hij nou moe? Ze verwierp de gedachten, vast niet dat leek gaar stug. En anders zou hij dat toch niet met haar delen daar had hij Skyleaf voor. Maar toch was er iets vreemds aan hem, iets dat ze niet had opgemerkt tijdens de ceremonie.. Ach wat zat ze zich nu weer in te beelden, tijdens de ceremonie was ze veels te druk geweest met gespannen zijn. En kijken wie haar mentor zou worden. Het duurde ook even voordat de laatste vraag tot haar doordrong. 'Oh ik heb met Swiftstorm de ochtenpatrouille gelopen, samen met een paar andere Warriors natuurlijk. En daarna heb ik samen met Lionpaw gejaagd om de prooistapel van de Queens te vullen.' Mauwde ze toch met een sprankje trots. Jagen vond ze het leukst en dat kon ze ook het best. Samen met Pantherpaw had ze een konijn bij de lurven gepakt en ze had er zelf een kunnen vangen. Erg sterk was ze niet maar haar nagels waren scherp genoeg. Voor de rest moest ze het hebben van haar snelheid. Haar staart zwiepte rustig wat heen en weer. Het was leuk om vrij uit naar buiten te kunnen en te trainen met Swiftstorm en de anderen. Quietpaw was altijd een beetje verlegen en het was leuk als hij wat meer uit zijn schulp kroop wanneer hij zich wat gemakkelijker voelde. Zelf was ze soms een beetje een onbedachtzaam.
Kort keek ze langs de zwart witte kater om te zien of er iets speciaals achter hem verscholen lag. Niks bijzonders was er te zien. Niet begrijpend keek ze de leider aan. Was hij op jacht? Nee naast haar en Lionpaw wist ze dat nog een paar andere Apprentices waren met hun mentor die ook gingen jagen. Patrouille dan? Maar was dat dan niet gevaarlijk zo alleen. Ze zou niet durven haar leider in twijfel te trekken maar Tallstar had ook zijn grenzen. Stel nou dat er een invasie van Rogues of Shadowclankatten kwamen. Dan had hij twee opties, slim zijn en rennen voor je leven, of edelmoedig maar dom en aanvallen. Nou ze wist zeker welke Tallstar zou kiezen. Maar wat deed hij dan hier in zijn eentje.
'Waarom zit je hier? Zo in je uppie?' Snel sloot ze haar bek en glimlachte verontschuldigend. Het werd tijd dat ze leerde om niet hardop te denken. Of juist eerst nadenken voordat ze iets zei. Hopelijk vond Tallstar het niet erg. Ach, zonder optimiste, of flapuiten zou het maar een dooie boel zijn in het kamp.

Tallstar ging weer zitten, zijn kalme houding was statig en straalde macht uit, zoals het een clanleader betaamde. Hij had geen sporen van rogues gevonden, maar wel een apprentice van zijn clan. Achja, de dingen konden soms raar lopen en niet gaan zoals je verwachtte. Al kwam hij liever Risingpaw tegen dan een bloeddorstige rogue. Hij was alleen niet zo blij met het feit dat Risingpaw alleen zo ver van het kamp weg was gestruind. Het kan gevaarlijk zijn voor een apprentice, zeker met die rogues die op de loer lagen, en bij deze border kon je shadowclan katten tegen komen, nee dat waren niet echt de goede ingrediënten voor een veilige omgeving. Maar ze moesten ermee doen, het enige wat ze konden doen was zoveel mogelijk rogues uit het territorium verwijderen en de waarschuwing helder en duidelijk maken. Hij zag Risingpaw lichtjes fronsen, vroeg ze zich af waarom hij hier was? 'Alles gaat gewoon goed hoor.' Miauwde Risingpaw, nee dat deed ze niet. Ze had blijkbaar nagedacht of het goed was in het kamp, of het wel echt goed was. Tallstar boog zijn kop even als reactie, 'Dat is dan mooi,' Miauwde hij rustig, zijn stem diep als altijd. Hij krulde zijn staart om zijn voorpoten heen, alleen de punt bewoog soms nog wat heen en weer. 'Oh ik heb met Swiftstorm de ochtenpatrouille gelopen, samen met een paar andere Warriors natuurlijk. En daarna heb ik samen met Lionpaw gejaagd om de prooistapel van de Queens te vullen.' Vervolgde Risingpaw, hij kon trots horen in haar stem. Tallstar glimlachte rustig naar haar, 'Ik hoor dat je vooruit gaat Risingpaw, dat is mooi om te horen. Ik heb gezien dat je goed om gaat met de andere apprentices en volgens mij gaat het trainen met je mentor prima.' Hij glimlachte, hij had even getwijfeld bij de combinatie, want Swiftstorm kon soms nog wat haastig zijn of ongeduldig. Toch had hij zich bewezen als een goed mentor. Het was fijn als katten zich in zulke positieve wijze ontwikkelde. Hij volgde de ontwikkeling van elke kat zo ver het lukte, alleen verwaarloosde hij zijn eigen soms wel eens leek het wel, allemaal voor zijn clan. Katten zochten partners, kregen kittens. Hij niet, hij was altijd te ingespeeld op de hele clan. 'Waarom zit je hier? Zo in je uppie?' Miauwde Risingpaw, maar daarna glimlachte ze verontschuldigend. Deze vraag kreeg hem een beetje van zijn stuk en hij keek haar aan. Wantrouwde ze hem? Er hoefden geen vraagtekens gezet te worden bij zijn loyaliteit, en hij kon het ook niet goed hebben als katten dat deden, hij had zijn leven aan zijn clan gewijd notabene en dat kon niemand in twijfel trekken. Dat had hij keer op keer bewezen. Hij had ambitie gehad oke, maar hij was toch geen slechte leider? Maar ja, dit was gewoon een nieuwsgierige apprentice. Hij was gewoon moe en uitgeput, een nacht niet geslapen door het slechte nieuws van Littlecreek. Tallstar besloot maar gewoon eerlijk te zijn, eerlijkheid duurde het langst en wat zou het anders voor zin hebben? Hij had niks om zich voor te schamen. 'Ik was aan het kijken of ik sporen kon vinden van Rogues waar de warriors het altijd over hebben, ze schijnen steeds verder het territorium binnen te dringen.' Miauwde hij kalmpjes, en hij keek haar aan, 'Als je er een tegen komt wens ik het dus ook te horen, ik wil namelijk een goed beeld hebben op de ernst van dit probleem en of het niet misschien schaduwclan is.'

Was haar vraag verkeerd gevallen? Misschien wel. Aarzelend keek ze in zijn ogen en probeerde de oranje (of blauwe?) ogen te lezen. Het enige wat ze zag was rust en kalmte zoals ze van een leider kon verwachten. Toch gaf Tallstar hij wel gewoon antwoord. Ze snoof de lucht op, ze had er helemaal niet op gelet dat er misschien Rogues konden rondlopen. Een logisch antwoord, al bleef ze niet snappen dat hij alleen ging. Hij was de leider van de Clan, niet vervangbaar al had hij 9 levens. Tenminste als hij er al niet een paar kwijt was. Alleen zijn laatste opmerking maakte haar aan het twijfelen, al probeerde ze dat zo goed en kwaad mogelijk weg te lachen. Ze keek kort naar haar witte pootjes. Zou hij erg boos worden? Ze vond het moeilijk in te schatten omdat de kater zo kalmpjes bleef. Misschien deed hij dat omdat het zo hoorde, dan een Clanleider geen angst of vrees mocht hebben en altijd kalm en beheerst moest zijn om de Clan te kalmeren. Ze zuchtte, ze kon nu moeilijk haar mond houden. Ze was Tallstar juist aan het zoeken omdat ze dat aan hem wou vertellen! Diep haalde ze adem en begon te vertellen. 'Ik was alleen aan het jagen, op een muis. Ik kwam bij het ravijn uit. Een poes, van mijn leeftijd, ving de muis. Maar het was een Rogue.' Eventjes stopte ze zodat het verhaal duidelijk over kwam, en om te zien hoe hij reageren zou. 'Daarna eiste ik de muis terug maar ze wou hem niet geven. Ze had zieke zussen thuis en.. en..' Nu begon ze een beetje te haperen. Snel haalde ze weer adem en vertelde verder. 'Haar zussen waren ziek geworden door stinkend spul van Tweebenen. Een van haar zussen was dood gegaan toen we aankwamen, de ander hebben we versleept naar een betere plek waar het niet vergiftigd was door Tweebeen. Ik heb haar de muis laten houden en ben daarna in het water gegaan om te zorgen dat de geuren niet zo opvielen.' Onder het vertellen was ze lichtjes ineengekrompen. Van angst en van schaamte. Ze had de Code gebroken, maar ze wou zulke katten niet aanvallen. De Code was erg belangrijk voor haar en degene die hem braken kregen straf. Maar katten die katten aanvielen terwijl ze zieken hadden vond ze laf en egoïstisch. Het was waar dat de Clan eerst gevoed moesten worden, maar wat was er mis om een keertje te helpen bij een ander die niet van de Clan was. Wie weet, in ieder geval kon ze altijd hulp verwachten van Darkness en Sparkle..

[Sorry voor de late reactie, ik weet dat deze reactie al veel eerder had moeten komenX.X En Tallstar heeft amberkleurige ogen ]

Nogsteeds de geuren om zich heen zo goed mogelijk in zich op nemend, keek Tallstar eventjes rond, wantrouwen nog steeds in zijn gedachten gegrift. Hij had van meerdere warriors gehoord van indringers op het territorium, rogues, allemaal. Hij werd er zeker kriegel van. Al vond hij het moeilijk in te schatten hoe groot de dreiging was, hij wist wel dat het er was. Maar hij wou niet laten merken aan zijn clan hoe erg het hem zorgen baarde, als de clan dat wist zouden zij misschien bang worden of in paniek raken, dat kon hij niet gebruiken. Nee.. Hij moest als clanleader sterk staan en sterk blijven.. Voor zijn clan.. Hij was niet voor niks clanleader geworden, hij had zijn clan beloofd dat hij ze zou beschermen en sterk voor hen zou staan. Hij zou die belofte niet breken, nee zeker niet. Ondertussen begon Risingpaw te vertellen, door haar verhaal heen openden Tallstar's ogen zich met ongeloof, om vervolgens weer wat dichter geknepen te worden. Tijdens het hele verhaal was hij stil aan het luisteren, helemaal stil. Risingpaw vertelde over dat ze een rogue had betrapt op het stelen van prooi en de prooi terug geëist had. Goed, dat was nog goed, maar wat ze verder vertelde was hij minder blij mee. Ze vertelde over meerdere rogues waarvan er eentje dood was en de andere ziek. Ze had ze geholpen, de muis gegeven. Daarna vertelde ze dat ze de geuren verborgen hadden. Een tijd lang bleef het stil, Tallstar zat bewegingsloos. In zijn amberkleurige ogen was niks te lezen, maar daarna begon hij met een gevaarlijk zachte toon te spreken, "Risingpaw, Waarom heb je het gedaan? Waarom ben je met die rogue mee gegaan?" Miauwde hij, zijn ogen tot spleetjes geknepen. Nog steeds was er niks in zijn ogen af te lezen qua emoties, geen woede, geen medeleven, geen verdriet, geen teleurstelling, geen vreugde, niks. Hij wachtte kalmpjes af op Risingpaw's antwoord. Zijn staart krulde hij rustig om zijn voorpoten heen en hij ging zitten. De wind blies door zijn lange vacht heen, maar hij sloeg er geen acht op. Zijn blik was gefixeerd op Risingpaw, wachtend op een antwoord op zijn vraag.

Een rotgevoel broeide in haar borst. Risingpaw had alle soorten reacties verwacht, maar Tallstar deed niks. Ongemakkelijk verschoof ze haar gewicht. Ze probeerde zijn ogen te lezen, de amberkleurige ogen verrieden niks. Zelf ging ze wat rechter zitten, het was fout geweest maar zelf dacht Risingpaw het goede gedaan te hebben. Soms twijfelde ze over het oordeel van de Clans over Rogue's, maar Rising wist niet zeker of ze dat wel hardop kon zeggen zonder aangekeken te worden.
De zwart witte kater staarde haar aan zonder oogcontact te verbreken. Ze liet het antwoord even op zich wachten. Wat zou Tallstar doen en hoe zou hij reageren. Hij kon niet voor eeuwig een pokerface opzetten. Zonder zelf haar kalmte te verliezen ging haar bek open om het antwoord te brengen.
'Waarom? Omdat ik wou zien of ze niet loog. Waarom? Omdat ze niet in haar eentje twee doodzieke zussen kan verhuizen.' Ze wou niet uitdagend of brutaal overkomen maar wel dat ze achter haar besluit stond. Ze zou het weer doen als het moest.
'Daarbij, nu ze haar eigen plekje heeft hoeft ze niet meer op ons territorium te komen.' Zonder angst voor haar straf of de boosheid van Tallstar keek ze hem aan. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren.

- Maakt niet uit

Damn wat een piep post x) -

-Bedoel je die van mij of die van jou?xD, Btw. Ik moest zo lachen bij het woord pokerfacexD-

Tallstar's staartpunt bewoog heen en weer, het enige wat zijn verslechterende humeur verraadde. Hij hield Risingpaw nog altijd in de gaten. Zijn amberkleurige ogen nog altijd kalm, het was niet zichtbaar hoe boos hij was. Maar dat was ook de bedoeling, daar was hij ook wel aan gewend. Alles draaide om strategie.. Bijna alles in het hele clanleader schap.. Ook tijdens gatherings, je kreeg de kaarten, vervolgens moet je bepalen hoe je ze gaat spelen.. Hij wou eerst het hele verhaal aan horen, ook benieuwd hoe het zat. Weer was het een tijd stil. Het antwoord van de apprentice klonk bijna brutaal. Nu kneep Tallstar zijn ogen tot spleetjes, 'Risingpaw,' Begon hij, nog altijd onheilspellend zacht, 'Je weet dat je nu een directe uitnodiging gegeven hebt aan alle rogues dat ze gewoon hier kunnen jagen zonder consequenties?' Zijn stem begon zich langzaam te verheffen, 'Als zij niet meer op ons territorium komen, doen de andere rogues dat wel als ze hier lucht van krijgen, dat kunnen we niet gebruiken, zeker niet nu Littlecreek er nog niet is en je broer nog aan het wennen is aan zijn nieuwe taken, ziekte kan zich verspreiden.' Hij kneep zijn ogen opnieuw tot spleetjes, 'En daarbij, als ze gelogen had, hadden ze kraaienvoer van je kunnen maken, hoe zou ik dat de clan uit moeten leggen?' Zijn stem verheffing nam weer langzaam af, zijn priemende ambere blik had Risingpaw's ogen nog niet verlaten. Een straf zou ze nog wel krijgen, maar dat zou hij nog wel zien. Eerst wou hij dat de jonge apprentice tegenover hem begreep wat voor consequenties haar actie zouden kunnen hebben en welk risico ze had gelopen. Hij zuchtte zachtjes, 'Ik bewonder je medeleven Risingpaw, en ik weet dat je daden uit goedheid voortkwamen. Maar je acties kunnen consequenties hebben en dat moet je beseffen, deze keer is het zo gegaan, maar het kan ook heel anders lopen.' Miauwde hij, wat vriendelijker. 'We hebben iedereen nodig in de clan.' Daarna zweeg hij weer, Risingpaw aankijkend. Hopend dat ze snapte wat hij haar vertelde. 'Zelfs als deze rogues vredelievend waren, er zijn er genoeg die dat niet zijn.'

Een rilling ging over haar rug. Tallstar was allerminst blij met haar reactie. Toch hield ze voet bij stuk en bleef ze dapper staren naar zijn ogen. Risingpaw was niet zo laf om nu terug te krabbelen of haar woorden terug te nemen. Zo was ze niet. Natuurlijk had ze haar mond kunnen houden hierover. Ze had alle sporen netjes gewist en zover zij was was Darkness niet meer in het gebied gekomen.
Tallstar kon wel een tijdje een pokerface houden maar toen ze klaar was met praten viel die af. Hij begon na een tijdje met praten. Heel zacht alsof hij niet wou dat iemand anders hem kon horen behalve zijzelf. Risingpaw spistste haar oren een beetje om het beter te horen. Ondanks dat ze wist dat het zeker geen gezllig praatje was. Meestal was de witte poes altijd vrolijk en je kon haar niet altijd serieus nemen. Maar deze keer was ze bloedserieus. Haar ogen bekende schuld maar voor de rest bleef ze uitermate kalm en rustig onder zijn woorden. Ergens stak het wel een beetje dat de Clanleider zo boos was. Maar Rising was niet dom. Ze had tijdens het praten al flink nagedacht over haar opties. In haar hoofd had ze alle opties overwogen en hun paden belopen, met hun consequenties en gevolgen. Uiteindelijk had ze gedaan wat haar het beste leek. Voor de Clan, voor haar, voor Darkness.
De stemverheffing en het feit dat hij begon over haar broer gaf haar een borrelend gevoel van nijd. Haar broer leefde ervoor om Medicine Cat te zijn. Als Warrior was hij er ook al mee bezig. Niemand was zo bedreven erin als hij, Leopardstrike was er klaar voor en haar broer kennende. Hij kon kalm en koel blijven onder een ziekte uitbarsting. Dat wist ze zeker. Het was moeilijk voor Risingpaw om op haar tong te bijten maar het was beter om voor safe te spelen. Als ze nu verder erop in ging zonder Tallstar te laten uitpraten was het game over.

Haar hoofd ging een tikje scheef toen hij uitgesproken was. Zou ze nu haar gedachten mogen uitspreken zoals zij het zag. Als hun leider dacht dat Apprentices niet konden nadenken had hij het mooi mis. Misschien toch maar spreken zoals haar hart het zij? Wat was haar woord anders waard.
'Als Darkness vrienden had bij de Rogue's hadden die haar wel geholpen. Daarbij was ze niet ouder dan mij en verzwakt omdat ze nog minder te eten had dan wij. Haar zus was al op sterven na dood. De ziekte verspreidde zich door de prooi die Darkness en haar zussen aten. Het kon dus niet overspringen op mij. Verder ben ik niet hun nest in gegaan dus was het infecteren sowieso onmogelijk.' Haar bek klapte zachtjes dicht. Haar neus nam een grote hoeveelheid lucht om die er weer uit te blazen.
'Sommige katten zouden niet veroordeeld moeten worden voor de daden van een ander, Tallstar.' mauwde ze zacht.

Tallstar's staart zwiepte heen en weer uit geërgerdheid, als de apprentice eens wist wat voor zorgen hij allemaal aan zijn hoofd had. Hij zag dat ze kwaad werd van zijn woorden over Leopardstrike en ging daar weer op in, om de situatie is te kalmeren. "Ik weet dat Leopardstrike er klaar voor is, maar waarom zou je het risico lopen?" Miauwde hij kalmpjes, "Waarom zouden we het risico nemen als de clan zo kwetsbaar is Risingpaw? Het moraal nog altijd gedeukt door de dood van Littlecreek? Ik weet dat jij een hele rustige kat bent, maar paniek kan uitbreken.." Zijn stem was weer normaal, woede zou nu niet helpen, eerder bezorgd. Maar hij kon moeilijk tegen een apprentice zich uiten over de verontrustende dromen die hij had gehad. Zelfs de medicine cat of zijn deputy wisten er nog niks van. Dat was de ware reden waarom hij zich zoveel zorgen maakte, de verontrustende dromen over onzichtbaar kwaad die een grote bedreiging verzorgde tegenover de clan. Het gaf hem nachtmerries, maar hij had nog niet de kans gehad om naar de maansteen te gaan. Plots zag hij er een stuk ouder uit, geplaagd door al zijn zorgen, als clanleader had hij veel aan zijn hoofd en dat begon onderhand een flinke tol te eisen. Hij werd er moe van, maar hij moest er zijn voor de clan, hij moest dat.
Hij zuchtte zachtjes, "Ik weet dat Darkness je vriendelijk leek, maar ik heb je mijn mening over de zaak al verteld Risingpaw, en je weet maar nooit. Nieuws verspreid zich op de meest onmogelijke manieren, iets aan de rogues zit me niet lekker en dat is meer dan een voorgevoel." Zijn blik verharde weer iets en hij stond op en draaide zich om, "Je daden zijn nobel Risingpaw en je hebt een punt, maar nu er zoveel prooien worden gestolen en soms zelfs katten aangevallen, is uiterste alertheid geboden. Er zijn al katten verwond geraakt dankzij de rogues." Hij kneep zijn ogen eventjes tot spleetjes en hij keek nog even over zijn schouder. "Ik zal het met Swiftstorm wel hebben over een sanctie, maar eerst moet ik de nieuwe patrols organiseren," Miauwde hij, en hij baande zich een weg door het hoge gras.

[Sorry, flutpost.]

Kort schudde ze met haar kop. Haar oren hadden het vast verkeerd gehoord. Werd er gestolen van de Clan? Werden er katten aangevallen? Risingpaw snapte het allemaal niet meer. Ze verdedigde Darkness in haar geloofd dat het goed was, maar nu Tallstar dit zei kon ze ook wel wat begrip voor hem opbrengen. Waarom wist ze hier niet van? Zouden de andere het weten of moest ze een update krijgen van de laatste gebeurtenissen. Zo verward dat ze haast hoofdpijn kreeg luisterde ze naar Tallstar. Hij was zeker not amused, wel logisch en hij had het recht daartoe. Zonder nog veel te zeggen verdween de zwart witte kater in het hoge gras. Met een klein schuldgevoel bleef ze zitten. Haar ogen gingen naar de blauwe hemel boven haar. Rising was benieuwd wat haar straf zou worden, maar ze hoefde er in ieder geval niet naar uit te kijken. Morgen zou ze wel horen van haar mentor wat voor straf ze had gekregen. Hopelijk was Swiftstorm niet erg teleurgesteld in haar. Ach ja, niemand was perfect en hier kon ze later van leren. Nog even bleef ze zitten om te kijken naar de dikke pakke wolken die voorbij dreven. De wind begon de huilen en te huilen. Ze kon maar beter terug gaan naar het kamp. Voorlopig kon ze ze haar maar beter koest houden. Risingpaw sprong op en draaide haar rug naar de hemel. Zachtjes zong met de wind mee.

war leaves its trail
in moonlight so pale
its shadows they flow
in rivers, in rivers
so put on my mask
I'll go where they ask
so I might once again see the
Roses of May

- Topic uit? -