What do you wanna talk about? -Simplepaw (+Dawnpaw)-

"Ja natuurlijk." Antwoordde de poes met een brok in haar keel. Weer gleed haar blik naar Dawnpaw. "Ik ben zo terug." Vertelde ze de kater voor ze zo rustig mogelijk begon weg te stappen terwijl ze Simplepaw wenkte met haar staart om haar te volgen. En eigenlijk lukte het de poes best wel om rustig te lijken. Mara vanbinnen was ze een nerveus wrak. En het feit dat Lovelypaw eigenlijk wist wat de kater ging zeggen maar ze het niet aan zichzelf wou toegeven hielp ook weer niet. Want hoe veel moeite haar brein ook deed om de gedachte weg te drukken het kwam steeds weer terug. "Dus, wat wou je me zeggen?"

-Eerst post Dawnpaw 1 keer omdat Lovely nog iets tegen hem zegt en daarna Simple en dan alleen maar Lovely en Simple ^-^

en sorry voor mijn flut begin post

"Ja natuurlijk."Dawnpaw hield zijn mond toen de poes dat zei. Hij keek naar de grond, alsof hij daar de antwoorden van zijn vragen in kon vinden. "Ik ben zo terug."zei de poes opnieuw. Ze begon weg te stappen en Dawnpaw had willen schreeuwen dat ze moest blijven. Maar zijn stem en lef liet hem in de steek. "Oke"kwam er enkel mompelend uit terwijl hij zijn best deed om er uit te zien alsof alles normaal was. echter had hij wel zijn eigen staart op kunnen eten.

kort D;

De witte tabby kater wachtte niet op Lovelypaw en liep een stuk weg. Het poesje zou immers zo wel komen. Een zwaar besef drukte op zijn maag, hij kon niet meer terug. Hij moest het de poes zo vertellen, of hij wilde of niet. Hij kon echt niet meer terug. Hij wachtte tot Lovelypaw weer naast hem liep. 'Lovely, ik moet je wat vertellen. Ga alsjeblieft niet slecht over me denken. Ik.. ik wist het zelf ook niet. En...' De kater merkte dat hij begon te bazelen. Zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer.

_{Een beetje ongemakkelijk liep Lovelypaw naast de witte kater. Ze wist wat er ging gebeuren maar wou het niet aan zich toegeven. 'Lovely, ik moet je wat vertellen. Ga alsjeblieft niet slecht over me denken. Ik.. ik wist het zelf ook niet. En...' Hoorde ze de kater praten en Lovelypaw wist dat ze hem eerst wat moest kalmeren om te weten te komen wat er aan de hand was. Rustig tikte de calco met het zachte puntje van haar staart de kater zijn rug aan in een vorm van troost en in de hoop hem wat te kalmeren. Maar Lovelypaw wist niet zeker of dat slim was geweest want wat als de kater er te veel in zou zien? Maar waarom zou de kater er meer in zien dan gewoon een vriendelijk gebaar? Ze waren gewoon vrienden en hij had geen gevoelens voor haar....toch? Lovelypaw wist het niet. Ze wou dat de kater haar niet zag als meer dan gewoon vrienden maar haar slecht voorgevoel vertelde haar iets anders. Maar toch onderdrukte de poes dat gevoel. Even keek ze achterom om te zien of ze ver genoeg waren van Dawnpaw en toen ze zag dat ze ver buiten zijn gehoor waren stond ze stil en ging ze zo rustig mogelijk zitten. "Dus wat is het dat je me wou vertellen?" Verhaalde ze rustig waarna ze een gebaar maakte om voor te stellen dat de kater ook zou gaan zitten.}

_{Toen het de kleine poes opviel dat ze ver buiten gehoorsafstand van Dawnpaw waren, nam ze rustig plaats op de harde grond. Wat zou er in haar binnenste omgaan? Nieuwsgierig, maar nog steeds gespannen probeerde de tabby kater bij haar naar binnen te kijken, maar haar ogen lieten geen emotie vrij. 'Dus wat is het dat je me wou vertellen?' Klonk de rustige stem van de gevlekte poes. Weer verbaasde Simplepaw zich over de kalmte die Lovelypaw uit leek te stralen. Dat kon niet mogelijk zijn. 'Ren alsjeblieft niet weg. Ofzo. Ik...' De kater ademde een keer diep in en een keer diep uit. En nog een keer diep in. 'Ik vind je leuk Lovely.' Klonk zijn stem zachter op dan zijn eerdere woorden.}

_{Zo rustig mogelijk keek Lovelypaw naar de kater voor zich. Ze wou niet overkomen als nerveus of bang voor wat hij zou zeggen maar ze wou ook niet emotieloos lijken dus wist de poes niet zo zeker hoe ze zich moest gedragen. Dus hoopte ze maar dat ze rustig leek ook al voelde de, poes zich helemaal niet rustig. Maar al snel werd het duidelijk aan hoe de witte kater zijn ijsblauwe ogen haar bestudeerde dat ze rustig leek en Lovelypaw was direct opgelucht. Nu moest ze nog door het gesprek komen dat zo meten zou plaatsvinden. Lovelypaw wou zuchten maar hield zich toch in, Simplepaw mocht niet weten dat ze dit helemaal niet wou doen maar wel moest. 'Ren alsjeblieft niet weg. Ofzo. Ik...' Begon de witte kater en Lovelypaw was direct verbaast over wat de kater zei. Wegrennen? Nee dat wou ze niet doen maar ze wou hier ook niet zijn voor het gesprek dat aan het beginnen was. Toch was de poes verbaasd over de woorden die Simplepaw gebruikte en zoals altijd hield ze haar hoofd weer schijn omdat ze het niet helemaal begreep. 'Ik vind je leuk Lovely.' De kater had zachter gepraat maar toch verstond de poes hem luid en duidelijk. Maar tot haar verbazing was de poes niet in shock. Ergens diep vanbinnen had ze geweten dat de kater dat zou zeggen maar ze had het niet willen toegeven aan zichzelf. Toch was ze nog steeds erg verbaast en wist Lovelypaw niet wat te doen. "Ow..." Mompelde ze stil eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen de kater.}

_{'Ow.' Klonk de stem van de poes voor hem, meer tegen zichzelf dan tegen hem, leek het. Dit was niet bemoedigend. Verder zei de poes gewoon helemaal niets. Ze keek hem aan, met die rustige, kalme blik. En toen daagde het bij de kater. De poes voor hem was hem voor de gek aan het houden. Ze was aan het acteren. Ze probeerde hem ook rustig te houden. En nog steeds sprak de poes voor hem niet. 'Maar jij voelt niet hetzelfde voor mij...' Het was meer een vraag dan een constatering, er klonk een overduidelijk vraagteken in door. Maar de tabby kater was bang voor het antwoord van de poes. Hij was op van de zenuwen. En toen ineens kwam het. Een gordijn van kalmte kwam over het katertje heen. Het voelde heerlijk. Met een hernieuwde kalmte keek Simplepaw het poesje voor hem aan.}

_{Zo rustig mogelijk probeerde de de woorden van Simplepaw te verwerken. Hij vond haar leuk...als meer dan beste vrienden. Nadat ze die gedachte een paar keer had herhaald in haar hoofd begon er een gevoel van wanhoop in haar op te komen. Nu moest ze hem vertellen dat ze hem alleen ziet als een vriend.... Wat als hij geen vrienden meer zou willen zijn? Wat als hij haar niet meer zou willen zien? Lovelypaw wist het niet meer. Toch bleef ze op 1 of andere manier rustig aan de buitenkant maar Lovelypaw wist dat de kater al snel door zou hebben dat dat allemaal nep was. Geen 1 kat hoort namelijk rustig te zijn op zo een moment als dit. 'Maar jij voelt niet hetzelfde voor mij...' Hoorde ze de kater zeggen. Op eerste instantie dacht ze dat hij dat zei alsof hij het wist maar al snel drong de vragende toon in zijn stem tot haar door. Nu was het moment dat Lovelypaw iets moest zeggen, maar wat? Even slikte de poes. "Ik vind je leuk, heel erg leuk.... gewoon niet op de manier dat jij bedoelt." Begon ze voorzichtig, bang om de foute woorden te gebruiken. "I-ik zie je als mijn beste vriend, een kater waar ik op kan steunen als ik het hard heb." Ging ze door. Even dacht de poes eraan om te zeggen dat ze een andere kater leuk vond maar ze besloot dit toch niet te zeggen.}

_{Zwijgend luisterde de witte tabby naar de woorden van de rood gevlekte poes. Maar natuurlijk. Het normale antwoord dat hij zo verwacht had. En toch stak het vanbinnen, bij deze woorden. Heel diep van binnen had hij het natuurlijk al lang geweten. Ze had geen interesse. Nooit gehad. Want ze had interesse in Dawnpaw. Simplepaw schrok van het gemak waarmee hij die conclusie trok. Waarom? Omdat hij bijna zeker wist dat het waar was? 'Het is Dawnpaw hea?' De geschrokken blik in zijn ogen verraadde dat het niet de bedoeling was geweest dit eruit te flappen.}

_{Stil wachtte de poes op een antwoord van de kater. Maar in de plaats van een antwoord zag ze iets dat haar nog meer pijn deed. De blik in zijn ijsblauwe ogen. Lovelypaw moest slikken door die blik. Toen begon de kater te spreken maar zijn woorden waren helemaal anders dan ze had verwacht. 'Het is Dawnpaw hea?' Lovelypaw schrok van de kater zijn woorden en dit keer kon ze geen masker meer houden van rust. Een beetje ongemakkelijk en verlegen begon ze naar haar poten te staren. "Ik...Ik weet het niet." Bekende de poes eerlijk. Ze wist niet of ze Dawnpaw wel leuk vond op die manier. Nou ja, haar hart wist het maar haar brein drukte het antwoord altijd weg waardoor de poes in de war was en het gewoon niet wist. Een beetje aarzelend keek de poes weer op van haar poten. Wat zou er nu gebeuren? Zouden ze vrienden blijven? Lovelypaw hoopte van wel maar ze wist dat die beslissing aan de kater lag.}