Meeting up after a long time [Quietkit]

Het was leaffall, wat betekende dat alle bladeren snel naar beneden zouden dwarrelen. De temperatuur ging naar beneden, om de katten alvast voor te bereiden op leafbare, het koudste seizoen van het jaar. Hij was net terug van een succesvolle jacht, met 2 muizen en 3 vogels als vangst. Hij was bezig de karkassen naar de voedselstapel te brengen. Hij trippelde rustig vanaf de ingang van het kamp naar de ruimte waar de voedselstapel was. Hij was er al tijden niet meer geweest, maar ook het kamp was weer even wennen voor hem, aangezien hij een aantal moons weg was geweest, hij had tijd voor zichzelf genomen na de ruzie met Honey in de nursery. Hij had zijn twee dochtertjes toen eventjes gezien, ze waren perfect. Van de andere katten had hij hun namen gehoord; het poesje dat als twee druppels water op Honey leek heette Quietkit en de andere kitten had de naam Flowkit gekregen, dat poesje leek meer op hem. Eenmaal aangekomen bij de voedselstapel legde hij de karkassen neer en groette een aantal katten die hij nog vaag kende uit zijn apprentice-tijd. Toen liep hij terug naar het kamp. Hij was op weg naar de warriorsden, om daar even te praten met een paar katten, maar toen hij weer in het midden van het kamp was, zag hij een kitten lopen, die precies op Honey leek. Kon het zo zijn dat het Quietkit was? Hij ging even zitten, om zijn pootje schoon te likken. Hij rook een bekende lucht, de lucht van Honey, dus waarschijnlijk was het zijn dochtertje. Het poesje nauwlettend in de gaten houdend bleef hij doodstil zitten.

Q U I E T K I T ONLY

Haar pluizige vacht had plaats gemaakt voor een gladdere vacht waar ze beter mee zou kunnen zwemmen. Elke RiverClan kat had er wel een, zo hoorde het nu eenmaal. Het poesje had wel gemerkt dat het bijna tijd was voor haar om haar nieuwe naam te krijgen, maar ze had Stormstar nog niet de bekende woorden horen roepen. Nu kon ze tenminste zeker zijn dat ze oud genoeg was, volwassen genoeg. Wat afwezig trippelde ze over de open plek en per ongeluk stapte ze op iemands poot. Quietkit sprong geschrokken naar achteren en kreeg een snauw naar haar toe gespuugd. Ze drukte haar oren verlegen tegen haar kop en keek snel naar de grond. De oudere Warrior stond geïrriteerd op en vertrok weer. Oeh, dat was niet zo handig geweest van haar..

Het poesje leek wat afwezig door het kamp te lopen, en dat werd haar niet in dank afgenomen. Ze stapte op de poot van een wat oudere warrior, nog ouder dan hijzelf was. Er werd op haar gespuugd en gesnauwd, waar het poesje verlegen van werd. Toen de warrior verdwenen was liep hij naar de kitten toe. "Is alles goed met je?" vroeg hij vriendelijk. "Als kitten is het niet zo handig om hier afwezig rond te lopen, ik kan het weten," vervolgde hij glimlachend. Hij nam het kleine poesje in zich op en kwam tot de conclusie dat het zijn dochtertje wel moest zijn, ze leek te veel op Honey, qua uiterlijk maar ook in haar doen en laten. Hij ging even voor haar zitten en wachtte rustig totdat ze zou antwoorden. Als ze verlegen of fel uit de hoek zou komen zou hij het zeker weten, dan moest het Quietkit zeker zijn. Hij sloeg zijn staart op zijn poten en keek nog even het kamp rond, meer dan dat kon hij nu niet doen.

"Is alles goed met je?" Ze schrok op van de plotselinge stem, maar werd gekalmeerd door de vriendelijke toon. Niet meer zo afwezig doen, dus.. Ze knikte, nog wat bijkomend van de twee verrassingen. "Als kitten is het niet zo handig om hier afwezig rond te lopen, ik kan het weten," Ze knikte nogmaals en wierp een snelle blik op de kater. Hij kwam haar wel bekend voor.. maar ze kon haar poten er net niet op leggen. Hmm.. "Oké.. daar zal ik aan denken de volgende keer.." Mompelde ze wat stilletjes en keek even naar een willekeurige plek in het kamp. Ze was nooit echt goed geweest in het houden van oogcontact.

Hij zag dat ze schrok van zijn plotselinge optreden, daar zou hij de volgende keer dus beter op gaan letten. Ze knikte als antwoord, gelukkig was het goed met haar. Nadat ze voor de tweede keer knikte wierp ze een snelle blik op haar. En dat herkende hij, dat durfde hij vroeger ook nooit. "Oké.. daar zal ik aan denken voor de volgende keer.." mompelde ze toen stilletjes. Quietkit was wat verlegen en stil, dus haar naam was perfect voor haar. Haar blik gleed naar een willekeurige plek in het kamp. Hij keek haar nogmaals aan en volgde toen haar blik. "En hoe heet deze jongedame?" vroeg hij vriendelijk. Hij tilde zijn pootje naar zijn bek en begon het wat schoon te likken, hij voelde dat er een wondje op was gekomen. Toen het bloed er af was, zette hij zijn poot weer neer. Zijn blik gleed naar de ingang van de nursery. Wie weet zag Honey hen zo samen, en wie weet hoe kwaad ze dan wel niet zou worden op hem, aangezien ze hem had verboden om zijn dochters te zien. Nou ja, één risico kon hij wel nemen toch?

Het was voor een moment stil en even dacht Quiet dat de Warrior was vertrokken, maar zijn stem bewees het tegendeel. "En hoe heet deze jongedame?" Wat ongemakkelijk drukte ze haar oortjes tegen haar kop en draaide haar kopje naar hem om, maar keek een paar muizenlengtes naast hem naar de kampmuur. "Quietkit.." Mompelde ze wat stilletjes. Wilde hij een gesprek met haar aanknopen of gewoon een betere manier van afscheid nemen verrichten?

Het poesje was echt erg verlegen. Waarschijnlijk had ze de verlegenheid van hem en Honey gekregen en daar een mix uitgekregen. En dat uitte zich dus in heel erg verlegen zijn. Hij hoopte dat hij haar daaraf kon helpen, aangezien Honey op dit moment nergens te bekennen viel. Zij had natuurlijk ook een nog een eigenlijk leven en de kittens werden steeds zelfstandiger, aangezien ze over een moon alweer apprentices zouden worden en ze getraind zouden worden. "Quietkit.." hoorde hij ineens haar stemmetje miauwen. "Wat een mooie naam," zei hij. "En is Honeyspots je moeder?" vroeg hij daarna. En dan zou hij altijd kunnen zeggen dat hij haar vader was, aangezien hij haar niet bekend voorkwam, anders had ze niet zo verlegen gedaan. Bekend voorkomen kon ook bijna niet, aangezien ze hem hooguit één keer hadden gezien.

"Wat een mooie naam," De kitten bloosde zachtjes. Ze had nog nooit een compliment gehad over haar naam, de meeste katten zeiden alleen dat het paste bij haar, maar niet dat hij mooi was. "En is Honeyspots je moeder?" Ze keek hem weer voor een kort moment aan en in dat moment verscheen er een frons op haar gezicht, maar die verdween al snel en vervolgens keek ze weer naar een andere plek langs de kater. Natuurlijk.. Ze leek op haar moeder en het zou vast wel algemeen bekend zijn dat zij haar dochter was. "Ja.." Mompelde ze vervolgens nog even, voordat ze weer in haar eigen wereldje zou verdrinken.

Hij zag het kleine poesje blozen. Ze was echt een schatje, dacht hij met een glimlach. Toen hij vroeg over haar moeder verscheen er een frons op haar gezicht, maar die was algauw weer weg. Waarschijnlijk had ze een herinnering overgehouden aan de ruzie tussen hem en Honey en het veel te korte moment dat hij hen had gezien. Tenminste, zo vond hij het dan. Honey dacht daar hoogstwaarschijnlijk heel anders over. Quietkit antwoordde wat mompelend: "Ja.." Hij keek haar met een warme glimlach aan. "Je lijkt erg op haar, maar dat heb je vast al wel eens eerder gehoord, niet waar?" Even verscheen er een eveneens een frons op zijn gezicht, maar deze bleef langer. Zou hij de kitten vertellen dat ze ook op hem leek of zou hij het niet doen? Hij stond in tweestrijd. Hij wist dat Honey hier heel erg op tegen zou zijn en het ouderschap was nou eenmaal iets wat je moest doen in teamwork. Maar hij wilde graag dat Quiet wist dat hij haar vader was. En dat laatste won. "Je lijkt in bepaalde opzichten ook op mij.." zei hij op een aarzelende toon. Hij wist niet zeker hoe hij het moest brengen maar liet het hierbij. Waarschijnlijk zou het een te grote schok voor haar zijn om daar zomaar ineens neer te ploffen dat hij haar vader was.

"Je lijkt erg op haar, maar dat heb je vast al wel eens eerder gehoord, niet waar?" Ze knikte een beetje, maar hield haar blik weg van de kater die haar ondertussen wel aan iets of iemand deed denken. Maar wie? "Je lijkt in bepaalde opzichten ook op mij.." Haar frons verscheen weer, maar dit keer had ze er niet echt een verklaring voor. "Wat bedoel j--" Ze kapte zichzelf even af, keek de kater met haar groene ogen aan en haalde opnieuw adem. "Wat bedoelt u daarmee?" Vroeg ze aarzelend.

Quietkit knikte een beetje toen hij zei dat ze op haar moeder leek. Ze was echt Honey in het klein, alleen had ze niet haar babyblauwe ogen. De ogen van de kitten waren prachtig groen. En toen hij had verteld dat ze ook een beetje op hem leek verscheen er weer een frons op haar gezicht. "Wat bedoel j--" Verder dan dat kwam het niet. Als hij zo jong was geweest en hij had dat gehoord had hij niets uit kunnen brengen, geen enkel woord. Hij zag haar groene ogen naar hem kijken, voor de eerste keer langer dan een fractie van een seconde. "Wat bedoelt u daarmee?" vroeg ze aarzelend toen ze opnieuw adem had gehaald. Hij keek haar aan, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Het klinkt misschien erg raar.. Maar ik ben je papa," zei hij vriendelijk maar een beetje aarzelend. Hij wist dat hij Quiets leven op dit moment op z'n kop had gezet, maar hij kon niet anders. Hij wilde het zo graag aan haar vertellen. Hij keek haar vriendelijk aan en wachtte op haar antwoord, ze zou waarschijnlijk heel verbaasd opkijken, en heel anders reageren dan haar zusje, die hij al eerder had ontmoet.

"Het klinkt misschien erg raar.. Maar ik ben je papa," Het duurde even voordat ze het zich besefte, maar na een paar seconden deed ze toch voorzichtig een paar pasjes naar achteren. Huh? Het ene moment had ze een lieve moeder en dan kwam er een vader bij kijken die haar nog nooit had aangesproken. "Waarom.. heeft mama dan nooit over u verteld?" Mompelde ze en keek meteen weer naar de grond.

Het besef kwam algauw bij Quietkit, zag hij. Ze was ervan geschrokken en had heel voorzichtig een paar pasjes naar achteren gedaan. Hij kon niets anders doen dan gewoon toekijken. "Waarom.. heeft mama dan nooit over u verteld?" mompelde de kitten en keek daarna verlegen naar de grond. En daar kwam weer die vervelende vraag waarop Cindersmoke eigenlijk geen antwoord wist. Even dacht hij na, want hij wilde haar leven niet nog meer op zijn kop zetten. "Ik was even weg, het gebied uit, daarom heeft het zo lang geduurd," zei hij op een vriendelijke toon, zijn aarzeling verbergend. Hij had zich weer eens veel te veel op de hals gehaald. Vader zijn was nieuw voor hem, en dat was te merken ook. Het aardige was niet zo moeilijk, maar de vragen die kittens stelden.. Hij kon er geen antwoord op geven..

"Ik was even weg, het gebied uit, daarom heeft het zo lang geduurd," Antwoordde hij terwijl haar 'vader' zonder ook maar te bewegen haar pasjes naar achteren had aangezien. Quiet slikte even en probeerde de informatie te verwerken, maar haar groene ogen begonnen al te wateren. "D-dus.." Mompelde ze en kneep haar ogen even dicht. Een paar tranen vielen op de grond. "Dus u liet ons gewoon achter?" De woorden glipten over haar lippen en ze weigerde de Warrior nog aan te kijken.

Cindersmoke zag het kleine poesje slikken. Ze snapte het, maar wist niet wat ze met de informatie aanmoest. Het was echt een hele andere reactie dan haar zusje hem had gegeven. Maar iedereen is anders en uniek, nietwaar? Hij zag dat er tranen in haar ogen begonnen te verschijnen. "D-dus.." mompelde ze. Ze kneep haar ogen dicht waarna er een paar tranen op de grond vielen. Hij vond het verschrikkelijk om zijn dochtertje zo te zien, ook al kenden ze elkaar nog niet echt goed. "Dus u liet ons gewoon achter?" Hij keek naar Quietkit die zo voor hem zat en hoe volwassen ze alles oppakte. Hij voelde zelf ook wat tranen komen, omdat het pijn deed om haar zo te zien. Maar hij slikte ze weg. "Toen ik wegging, waren jullie nog niet geboren.. En ik heb jullie gezien, toen jullie ongeveer een moon oud waren, misschien herinner je het je nog," zei hij kalm en vriendelijk. "Je hoeft niet te huilen Quietkit, ik ben er nu en ik ga niet meer weg, jij je moeder en je zusje zijn me veel te dierbaar om achter te laten." Hij keek vriendelijk naar de kitten en wilde een paar stappen in haar richting doen, maar op het laatste moment deed hij dit niet. Misschien zou ze schrikken en dat moesten ze nu juist niet hebben. Hij wachtte rustig haar antwoord af.

"Toen ik wegging, waren jullie nog niet geboren.. En ik heb jullie gezien, toen jullie ongeveer een moon oud waren, misschien herinner je het je nog," De vriendelijke stem was plots niet meer zo aangenaam, het was gewoon een omhulsel van woorden die haar toch pijn gingen doen. "Je hoeft niet te huilen Quietkit, ik ben er nu en ik ga niet meer weg, jij je moeder en je zusje zijn me veel te dierbaar om achter te laten." Ze bleef even stil, maar de informatie klikte nogmaals niet netjes op hun plek. Langzaam begon ze haar kop te schudden en krabbelde achteruit, ze weigerde nog steeds om de Warrior aan te kijken. "U had niet weg mogen gaan, mijn moeder was zwanger van ons en u vlucht weg." Ze sloot haar ogen even en bleef staan. Voor een moment verdween de verlegen Quietkit en wierp ze een kwade blik op de kater, wiens naam ze niet eens wist. "U verdient het niet eens om vader te zijn! U kunt het niet aan en liet ons gewoon achter! Blijf bij ons uit de buurt als u ons alleen in de steek kunt laten!" De tranen stroomden over haar wangen en Quietkit keerde zich om en rende de Nursery in. Daar verborg ze zich in een leeg mosnest en begon het luide gesnik.

Onderwerp: Re: Meeting up after a long time [Quietkit]