I think I wanna run, run, run [SPT | *Dawnpaw & Lovelypaw]

_{Het roffelende geluid van een rennende kat vulde de omringende paar meter grond, het geluid ketste tegen de enkele bomen en vulde de oren van de witte Apprentice. Blauwe ogen keken wanhopig zoekend rond, opzoek naar een gestalte, een pluk vacht, een seconde de paar ogen van dat ene poesje... Een rilling ging door de met zwarte strepen gevulde vacht, een geur prikte in het door zwart omringde neusje. De witte staart ging als een veer omhoog, terwijl de poten verder gingen, het lichaam steeds maar weer verder brachten... Simplepaw stond met een ruk stil, het katertje was de geur kwijt waar hij zo driftig naar op zoek was, de geur van Lovelypaw. Het schildpadpoesje was van hem weggerend, en de kater moest haar wat vertellen.

- Eerst een paar keer Dawnpaw, als ze willen gaan vechten pas Lovely.}

Hoe kon hij? Hoe had hij haar in godsnaam aan het huilen kunnen maken? Hij vervloekte zichzelf in zijn kop. Hij was kwaad op haar geweest, maar dit was niet zijn bedoeling geweest. nooit. Zijn poten bewogen zich sneller dan het mogelijk was, leek het wel. Hij moest haar vinden, hij moest haar vinden voordat dier rotzak Simplepaw dat deed. Dawnpaw volgde verwoed het geur spoor van Lovelypaw. Hij had een vreemd onrustig en angstig gevoelig in zijn buik. Het lukte hem niet om het een naam te geven. Maar dat was niet zijn grootste zorg nu, nee dat was het vinden van Lovelypaw. En snel. Dawnpaw gromde kwaad toen hij de geur van Simplepaw rook. Hij was vlak bij, te dicht bij. De rode kater sprintte verder, zodat hij Simplepaw in haaldde. Hij concentreede zich op zijn geur en zijn geluiden. Naast hem, hij was naast hem. Dawnpaw sprong opzij, zodat hij voor Simplepaw sprong. Misschien kon hij op tijd afremmen. En anders zou hij tegen hem opbotsen. "Jij bent verliefd op haar he?" schreeuwde hij naar hem. Kokend van woede.

Simplepaw wilde weer verder rennen, toen ineens de rode tabby voor zijn neus stond. Het katertje had hem niet geroken, laat staan opgemerkt. 'Jij bent verliefd op haar he?' schreeuwde Dawnpaw hem toe, duidelijk kokend van woede. Simplepaw keek een moment naar de grond, moest hij dit echt toe gaan geven? Aan Dawnpaw? Kalmte overspoelde hem, en hij keek weer op, recht in de groene ogen. 'Ja. Ja, ik vind haar leuk. Maar wat gaat jou dat aan? Ben jij ook verliefd op haar ofzo?' Elke keer als het witte katertje ook maar aan Lovelypaw dacht, dwarrelden er vlinders door zijn buik. Ze gaven hem een zwevend gevoel... Maar dit was niet het goede moment om denkbeeldig te zweven, tenzij hij echt zou zweven en bij Dawnpaw weg zou zweven. Maar dat zag hij nog niet gebeuren. Simple stond stevig op de grond, zijn poten uit elkaar, zijn nagels in de grond voor extra grip.

'Ja. Ja, ik vind haar leuk. Maar wat gaat jou dat aan? Ben jij ook verliefd op haar ofzo?'Dawnpaw negeerde zijn laatste zin en lachte vreugdeloos. "Slim hoor, heel slim om dat trucje toen uit te halen." Zei hij vals en met een stem vol woede. Waar hij het over had was miscshien niet helemaal duidelijk. Mara hij had het over wat Simplepaw had gedaan, dat hij had gedaan alsof hij het vriendje van Lovelypaw was. Hij voelde ene vreemd gevoel in zijn buik, waarvan hij niet aan zichzelf wilde bekennen dat hij het voelde.

laat D:

_{De rode tabby negeerde zijn laatste zin, en lachte hem vreugdeloos toe. 'Slim hoor, om dat trucje toen uit te halen.' Simplepaw wist meteen waar het rode katerje op doelde, en sloeg zijn ogen gegeneerd neer, het was toen absoluut niet zijn bedoeling geweest, het was gewoon de bedoeling geweest om Dawnpaw weg te krijgen... De witte tabby had de valsheid en woede in de stem van de ander zeker wel opgemerkt, maar hij wilde het niet geloven. En dit dacht dat het Lovelypaw verdiende? Niet dat hij haar zelf verdiende... Het was alsof er een beest opvlamde in zijn middenrif, dat vol woede naar het katertje voor hem keek.. Simpelpaw keek plotseling op, woede vlamde in zijn ogen, hij stond klaar om zich af te zetten en zich op de kat voor hem te storten. 'Jij snapt niet waar dat voor bedoeld was. Dat zul je nooit snappen.' Siste hij tussen zijn tanden door.

OOC: Lovelypaw erbij halen? ;]}

'Jij snapt niet waar dat voor bedoeld was. Dat zul je nooit snappen.'siste de witte tabby. Dawnpaw blies naar hem. Woede borrelde in hem op, en ook hij nam een houding aan waarmee hij Simplepaw ieder moment kon aanvallen. "Nee, natuurlijk niet. Want ik ben natuurlijk in jou ogen een eikel die enkel aan zichzelf denkt" nog nooit was hij zo kwaad geweest. Te veel emoties raasden door hem heen. En hij nam de moeite niet eens om die onder de controle te houden. Kwaad sissend sprong hij naar voren. Hij boorde zijn nagels in de vacht van Simplepaw. Hij drukte hem voor zo ver het ging tegen de grond. "Loop toch naar Darkforest, meneertje perfect!" Siste hij woedend

JSF misschien wel handig ^^"

I'm back ^-^
hopelijk kan ik nog steeds even goed posten...

Zo snel mogelijk rende de gevlekte poes tussen de bomen door. De kleine poes was verward en verdrietig. Het ene moment ligt ze rustig te eten en dan ineens staat ze tegenover een boze Dawnpaw wanhopig te proberen dingen beter te maken. Waarom ze zo wanhopig was geweest om de boze kater te kalmeren wist ze niet maar het had toch niet geholpen. En het ergste was dat haar witte gestreepte vriend erbij kwam. Andere keren zou Lovelypaw super blij zijn geweest met Simplepaw die haar steun zou geven maar dit keer, dit keer maakte het alles gewoon erger. De kleine calico wist dat de ruzie, of beter gezegd de boze Dawnpaw voor een groot deel haar schuld was. Ze had niet mogen liegen over haar en Simplepaw's 'relatie'... Maar het moment dat de leugen begon leek het gewoon het beste. Maar toen leerde ze de goede kant van Dawnpaw kennen, of toch het goede wat de kater liet zien. En sinds dat moment wou de kleine apprentice dat de leugen met Simplepaw zou verdwijnen. Ze wou het zo graag dat ze het zelfs bijna helemaal was vergeten. De kleine calico werd uit haar gedachtelijn getrokken toen ze over de wortels van een boom die boven de grond uitstaken struikelde. Gelukkig konden de poes haar snelle reflexen haar redde van een duik in de modder onder haar poten. Sinds de kleine poes door haar bijna val stil srond keek te voor het eerst naar haar omgeving. Tot nu toe had de poes niet opgelet terwijl ze eigenlijk al vanaf het begin op zoek was geweest naar een goede schuilplaats. Terwijl haar groene ogen haar omgeving scande hoorde de poes pootsteppen achter zich. Ze waren nog zacht wat betekende dat degene die haar achterna ging nog ver weg was. Maar toch werd de kleine poes nerveus van het geluid want een klein stemmetje in haar hoofd zei dat het één van de twee katers was. En het hielp niet toen ze de zachte pootsteppen van een tweede kat hoorde. Maar voordat de poes tijd had om te panikeren stopte het geluid. En werd het vervangen door zachte maar duidelijk stemmen. De stemmen waren te ver om te kunnen horen wat er werd gezegd maar Lovelypaw wist wie het was... Het waren de twee katers. Zo snel mogelijk draaide de poes zich om en begon richting de stemmen te sprinten. Ze wist dat als ze niet snel genoeg was er gewonde konden vallen.

_{Met onverholen woede staarde de witte tabby naar Dawnpaw. Alle woorden waren aangekomen als zweepslagen, hoe zeer het katertje ook probeerde om dit niet aan zijn belager te laten merken. Waarom had Dawnpaw hem moeten vinden voor hij Lovelypaw had gevonden? Het gevlekte poesje verdiende dit allemaal niet. De hele ruzie waar dit alles mee begonnen was, had al totaal geen nu gehad. Dus waarom zouden de twee katers zometeen een poging doen elkaar af te maken? Alleen maar voor een poes? En dat terwijl ze best vrienden zouden kunnen zijn. Als de rode tabby zijn gedrag zou veranderen, natuurlijk. ’ Nee, natuurlijk niet. Want ik ben natuurlijk in jou ogen een eikel die enkel aan zichzelf denkt.’ Klonken de woorden uit de bek van het katertje voor hem. ’Eigenlijk wel ja.’ Gromde hij nijdig. ’Loop toch naar Darkforest, meneertje perfect!’ Siste de rode apprentice woedend terug, zette zich af met zijn achterpoten, en boorde zijn nagels in de witte vacht. Simplepaw rolde snel op zijn rug om de klauwen uit zijn vacht te halen, en boorde vervolgens zijn tanden in de achterpoot van zijn belager.}

’Eigenlijk wel ja.’zei de kater nijdig. Oké nu was het genoeg, nu was hij over ijn grens. Zijn mooie ogen vulde zich met pure woede. ’Loop toch naar Darkforest, meneertje perfect!’ siste hij de kater toe en hij zette zich af van de grond. Het gaf een vreemd bevredigend gevoel om zijn nagels in het witte velletje van de kater te boren. Iets wat hem bijna afschrok. Een fikse pijn schoot door zijn achterpoot met een woedende miauw draaide hij zich om. de kater had zijn achterpoot te pakken. Snel haalde hij zijn nagels over de rug van de apprentice, in de hoop dat zijn vijand zou loslaten. Toen hij echter zijn tanden in het oor van Simplepaw wilde laten zakken, drong een zoete geur tot hem door. Lovelypaw, oh nee hij verstijfde, niet in staat verder te vechten

kort sorry :$

Het leek wel alsof haar poten de grond niet raakte terwijl de poes richting twee bekende stemmen sprintte. Lovelypaw had nog nooit zo snel gelopen maar het slechte voorgevoel dat in haar was opgekomen en wetend dat als ze niet snel was er gewonde zouden vallen lieten haar steeds meer versnellen tot ze niet sneller kon. Lovelypaw kon de wind in haar vacht en de plakkende modder en de pijnlijke takken die haar soms wat schrammen gaven niet eens voelen. Het enige wat ze kon horen was de woorden die tot haar schrik al snel veranderde in het geluid van klauwen die over de grond schraapte en de poes wist dat dat niet haar klauwen waren die haar hielpen niet om te vallen bij het lopen. De poes hoorde het geluid van een klein gevecht steeds luider als ze steeds dichter kwam bij de katers. Uiteindelijk kwam de poes met een slip stil te staan en keek de poes met afschuw naar het gedoe dat voor haar bezig was. De twee katers waar ze om gaf waren aan het vechten. De enige katten die een deel uitmaakte van haar leven naast haar zus. En voor ze het wist schreeuwde de poes zo luid mogelijk. "STOP!" Zodra de poes dat had gedaan wachtte ze in spanning af en hoopte ze dat de katers zouden stoppen met vechten. Al snel zag ze hoe dat de oranje kater ineens stil stond.

'Loop toch naar Darkforest, meneertje perfect!' Klonk de woedende stem van de rode kater, terwijl deze op zijn rug sprong. 'Als ik dan van jou af ben, met alle liefde.' Gromde de witte tabby witheet van woede terug. Hij zette zijn vlijmscherpe tanden zo goed en zo kwaad als het ging in de rode achterpoot van de andere kat. Hij proefde de metaalachtige smaak van bloed op zijn tong, en tot zijn schrik bracht deze hem voldoening in plaats van angst. Hij wilde doorbijten, de pezen in de gevoelige achterpoot doorscheuren, en de kat voor altijd verminken... Een steek trok door zijn rug terwijl de andere kater zijn nagels diep in het vlees liet glijden en deze vervolgens naar zich toe haalde. Toch liet Simplepaw de achterpoot niet los. Een woedend gegrom klonk op uit zijn keel. Om een vreemde reden verstijfde Dawnpaw. Simplepaw snapte het niet. Zijn neus werd gevuld met de geur van bloed... En plotseling vermengd met iets anders. Lovelypaw? Nee, dat kon niet. Dat was niet mogelijk. 'STOP' vulde een stem de lucht om hen heen. Ook Simplepaw verstijfde, en liet de achterpoot van de ander los. Na even zo gestaan te hebben, ging hij beschaamd zitten. 'Lovelypaw.' Klonk zijn stem zacht en vertwijfeld.

Dawnpaw had willen schreeuwen van pijn tien de kater harder door beet. Hij vond enkel zijn troost in het nog diep begraven van zijn nagels in zijn vlees. Hij zorgde er voor dat de kater daar nog wel even last van zou hebben. Plots verstijfde hij, een zoete geur droeg tot hem door. Het was Lovelypaw. Nu juist op het stoutste moment. De witte kater liet niet los, pas later leek het katertje door te hebben dat ze bezoek hadden. 'STOP'klonk keihard. Zijn haren gingen overeind staan van de kippenvel.een aantal telken stonden beide paters verstijfde over elkaar heen geboren. Bloed droop uit zijn wonden en snel sprong hij weg. Om met zijn tong zijn wonden schoon re likken, gewoon omdat hij geen idee had wat te doen en wat te zeggen. Hij had het verprutst, dacht hij. 'Lovelypaw.'zei de kater zacht en weifelend. Dawnpaw slikte. Zijn kop duizelde van wat er was gebeurt. En hoepel hij duizenden woorden had willen zeggen, bleven zijn kaken op elkaar

Met groene ogen waarin afschuw stond te lezen keek de poes toe hoe de katers verstijfde toen ze doorhadden dat ze erbij stond. Ze zag hoe de katers snel apart sprongen om vervolgens twee helemaal verschillende dingen te doen. Langzaam ging de poes haar blik van Simplepaw naar Dawnpaw en dan weer naar Simplepaw enzo voort. Ze zag hoe de twee katers gingen zitten aar Dawnpaw begon zijn wonden te likken terwijl Simplepaw haar gewoon aanstaarde. 'Lovelypaw.' Hoorde ze de witte kater zacht zeggen. Zo rustig mogelijk maakte de poes een paar stappen dichterbij de twee katers. Het afschuwelijke beeld van de katers vechten bleef zich over en over afspelen in haar hoofd maar Lovelypaw probeerde dat te onderdrukken. Met dezelfde afschuw in haar ogen die ondertussen was vermengt geraakt met verdriet en pijn begon de poes te spreken. "Waarom?" Vroeg ze met een iets wat trillende stem. Even liet de poes haar groene ogen op de oranje kater liggen. Ze probeerde oogcontact te maken, dit lukte echter niet dus keek ze vervolgens naar de witte kater. Deze keer lukte het haar om oogcontact te maken met de blauwe ogen van Simplepaw. Maar Lovelypaw voelde zich wat ongemakkelijk dus wende ze haar blik weer af zodat ze naar beide katers tegelijk keek.

'Lovelypaw.' Klonk zijn stem zacht en vertwijfeld. In de blauwe ogen was schaamte en onbehagen te vinden, wat moest hij in deze situatie? Lovelypaw had Dawnpaw en hem nooit zo mogen zien. Nooit van haar leven. Dat zou haar alleen maar meer pijn doen. Nog meer pijn. En het poesje had al met veel te kampen.. 'Waarom?' Klonk haar trillende stem. Simplepaw brak. Het voelde alsof zijn hart in duizenden stukjes in zijn borst versplinterde. Beschaamd richtte hij zijn blik naar de grond. Hij wilde het niet hardop zeggen. Niet waar Dawnpaw bij was. 'Lovelypaw? Kan ik je misschien even spreken? Onder vier ogen?'

OOC: Volgende topic?

'Waarom?'klonk de trillende stem van Lovelypaw. Dawnpaw keek naar de grond, en hij kon wel huilen van de pijn. Niet van de lichamelijke wonden, maar van de mentale wonden. Hij had aangevallen, ze zou het hem vast nooit vergeven. Het was hopeloos het nog voor zichzelf te verbergen. Hij was verliefd op haar. En hij wist dat zijn kans nul op de 100 was dat ze ook verliefd was op hem. Hij was altijd al een eikel tegen haar geweest, en hij kon het berijpen. Toen hij de groene ogen van Lovelypaw voelde branden keek hij haar niet aan. Niet in staat om zijn verdriet en pijn te verbergen. Hij gaf geen antwoord, omdat zijn keel hem in de steek liet. 'Lovelypaw? Kan ik je misschien even spreken? Onder vier ogen?'zei de witte kater. Dawnpaw keek de 2 niet aan wetend dat hij zo moest gaan.

~~yes de laatste zin rijmt xD~~

Wachtend op een antwoord keek de poes weer van de ene kater naar de andere. Toen haar blik weer even ruste op Dawnpaw zag ze hoe hij zijn blik op de grond hield en haar oogcontact vermeide en Lovelypaw wou weten waarom maar ze durfde het niet te vragen. Pas toen ze een paar ogen op zich voelde keek ze weer naar Simplepaw. Zijn ijsblauwe ogen waren gevuld met verschillende emoties waaronder schaamte het duidelijkst was. Stil wachtte de poes af op antwoord en ze was opgelucht toen 1 van de katers begon te spreken. Al duurde het niet lang en kreeg de poes een nerveus gevoel van wat de kater zei. 'Lovelypaw? Kan ik je misschien even spreken? Onder vier ogen?' Ergens wist de poes wat Simplepaw ging vertellen maar haar brein onderdrukte die gedachte, bang voor de waarheid. "Ja natuurlijk."

-Topic gedaan. Ik ga nu het volgende topic aanmaken ^-^