gяαcє ƒσя ѕαℓє (нσηєуѕρσтѕ)

Met vlugge, gracieuze passen drentelde Honeyspots door het open territorium van RiverClan. Ze wilde heel vlug een frisse neus halen voordat ze er in zou duiken voor de nacht. Ze was heel de dag in de weer geweest met andere clan genoten, om zichzelf bezig te houden. Haar gedachten waren één grote chaos. Dingen die er niet hoorde zoemde als een bijenkorf boze bijen, dingen die er wel hoorde leken op de achtergrond te belanden door de overlast van de bijen. Misschien moet ik maar een vis gaan vangen, ik ben al dagen niet bij de rivier geweest. Dacht ze spijtig. Voor ze een besluit kon nemen merkte ze een vlugge flits op links van haar. Ze draaide haar kop er naartoe en knipperde. Haar baby blauwe ogen volgde de kater die richting het kamp wandelde. Wit, zwart, Cindersmoke? Honeyspots wilde niets meer met hem te maken hebben, helemaal niets maar ze had de kinderlijke aandrang om hem te volgen en te kijken wat hij ging doen. Sluipend ging ze achter hem aan met haar ogen tot spleetjes geknepen. Hij ging vast naar zijn nieuwe vriendin toe. De vuile ..- wacht rook ze muis? Eventjes trok ze met haar snorharen van verbazing. Cindersmoke hield helemaal niet van muizen. Maar natuurlijk .. het was dus echt voor die vuile feeks! Eigenlijk meer boos op zichzelf omdat ze zichzelf zo liet opjutten door hem sprong ze uit de struiken en wilde ze boos langs hem benen- tot ze zag dat het niet Cindersmoke was. Toen ze de kater recht in de ogen keek, veel te dichtbij voor haar gevoel, knipperde ze langzaam en dom. Toen zette Honeyspots heel beschaafd een pasje of twee achteruit en slikte ze. "Oh.." zei ze alleen, compleet dicht geslagen door haar eigen stommiteit. Hoe kon ze zo kinderachtig zijn. Natuurlijk was het Cindersmoke niet. Deze kater was veel .. robuuster. Zo te zien heeft je hart dus nog steeds compleet helingsproces doorgemaakt. Dacht ze zwijgend. Diep van binnen schaamde ze zich enorm om haar actie. De kater had er ongetwijfeld geen zier van meegekregen maar zij wel. En dat deed er toe. Al manen lang had ze geen interesse meer naar hem getoond, hem weggejaagd als hij al naar haar kits keek, en zich gefocust op Quietkit. Ze groeide snel.. en ze leek zo verdomd veel op hem. Met een zwiep van haar gevederde staart zette ze nog een stapje achteruit. "Sorry dat ik bijna tegen je aan liep" Miauwde ze geforceerd en ze tuitte haar lippen in een soort afkeurend gebaar.

Honeyspots haar blik reisde voorzichtig af naar haar voorpoten. Haar staart ging rustig heen en weer terwijl ze zwijgend zijn woorden in zich op nam. Het was ook precies op dat moment dat ze weer op keek en hem helemaal in haar opnam. Goed, hij was inderdaad zwart met wit maar zo veel katten waren zwart met wit. Zijn patroon was anders. Zijn oren waren geelgroen en stonden op een manier die zijn hele houding af leek te maken. En zijn stem klonk diep en leek wel gemaakt door engelen. Het was best grappig. Misschien kon ze hem overhalen later om haar kits te laten schrikken als ze iets deden wat niet mochten. Één noot van die stem op een licht dreigende toon en je kon gaan rennen. ‘Met wie heb ik het genoegen, Little Lady?"’ Honeyspots keek hem weer aan. Wacht, wie was deze kat? “Honeyspots” Zei ze rustig terwijl ze opnieuw oogcontact maakte. “en jij bent .. Grave ..” ze had de naam gehoord. In feiten kende ze hem heel goed, maar het was nu pas dat ze de kat met de naam rijmde. Zijn stem zei het al. Hij was de lady killer. Elke kattin in de clan lag praktisch aan zijn poten. Hij stond bekend als Graverobber. Ze had nooit aandacht aan hem besteed, vanwege haar eigen privé dingen. En haar mentale defect natuurlijk! En toen kwam Cindersmoke, en toen was er Appleblossom, en toen waren er kits en nu was ze hier.

Terwijl een zacht briesje door Honeyspots haar vacht streelde vernauwde ze haar ogen heel lichtjes maar toen hij zijn scherpe tanden bloot grijnsde. Toch deed ze moeite om er niet op te reageren. Ze moest toegeven dat zijn blik creepy was. Maar ze weigerde om deze ladies killer de voldoening te geven die zo veel andere poezen hem gaven. ‘Als ik vragen mag, waarom plotseling zo'n haast?’ Miauwde Graverobber met een afgrijselijke vuile toon. “Ik heb helemaal geen haast, ik dacht alleen daarnet dat je iemand anders was” Zei ze koeltjes terwijl ze een stap naar links zette. Hoewel ze niets liet doorschemeren vond ze zijn superieure grijns maar niets, en zijn houding gaf haar rillingen. De manier waarop hij haar blik vasthield zonder er echt veel voor te doen was iets wat weinig katten lukte. Graverobber was ook met een goed lichaam en een heerlijke stem gezegend. Een partner krijgen was voor hem dus geen probleem. “Kan ik je verder helpen of moet je nog wat van me?” Vroeg ze koeltjes met haar oren iets weggedraaid.

De grijns van alle grijnzen duurde voort, en het beviel Honeyspots maar helemaal niets. Hij was gluiperig en maakte haar lichtelijk ongemakkelijk. ‘Ik op iemand lijken? Op wie dan, als ik vragen mag’ Graverobber zette één stap dichterbij. Één stap te veel. Waarom stak hij zijn neus in zaken die hem geen zier aangingen? Was hij echt zo oppervlakkig dat hij haar dacht over te winnen met zijn ziekelijke advances. ‘Ach, je aanwezigheid is al voldoende, Little Lady’ Pardon? ‘k kan zo laat op de avond toch niet een schone dame alleen door het territorium laten lopen? Met al die rogues die immers loslopen en katten wegstelen van de clan... niet?’ Honeyspots werd met de minuut humeuriger. Misschien was het zijn vervelende toon of zijn vreselijke houding, maar ze wilde het liefst naar huis. Misschien wa het wel omdat ze hem aangezien had voor Cindersmoke. Hoe dan ook, ze mocht hem niet. Toen glimlachte ze. Breed met een schattig achterliggend lachje. Oh ze begreep al wat er aan de hand was. Goed gespeeld. “Ik snap het al. Riversong heeft je hiertoe toe gezet, nietwaar?” Ze glimlachte breed en schudde haar kop. “Heel grappig, Riversong!” Riep ze heel luid naar de struiken in de verte. Toen wendde Honeyspots zich weer tot Graverobber met een blik die alles behalve vriendelijk was. “Nu dan, laat me alleen, engerd. Ga andere poezen om je poot draaien” Ze duwde ruw langs hem heen en beende met haar staart hoog in de lucht langs hem heen alsof ze beter was dan hem. Twee konden dat spel spelen.

Honeyspots haar plan om een epische outro te maken verliep niet zo goed aangezien Graverobber vrij wat maten groter én sterker was. Met een uitgedikte vacht sprong ze naar achteren en keek ze hem heel vies aan. ‘Je doet me pijn, Honeyspot’ ‘Dat interesseert me geen zak’ ‘Recht in mijn hart. En nog steeds heb je mijn vraag niet beantwoord...’ Ze keek de kater met haar meest vieze blik aan, rechtte haar rug, zette haar haren op om zo groot mogelijk te worden en gromde zachtjes. “Doe ik je pijn, recht in je hart? Donder op met je hart en die vraag ga ik niet beantwoorden” Zei ze fel en ze draaide zich om en ging zitten. Ze had door gekregen dat hij haar niet met rust ging laten dus dan zou ze maar zo moeten doen. Bovendien ging het hem geen ene ruk aan wie ze achterna had willen gaan en aan wie ze had gedacht.